Αγαπημένο μου στομαχάκι

Burb, burp, burp...
Έφαγα πολύ
Την επόμενη φορά που θα ρευτώ έτσι δυνατά θα ξεράσω το στομαχι μου και θα το πετάξω στα μούτρα όσων με σέρβιραν (κουφάλες...)
Ρεύομαι.
Πολύ ρεύομαι.
Δεν κοιμάμαι πάνω από 4-5 ώρες το βράδυ γιατί παλινδρομεί το φαγί και μου 'ρχεται εμετός και ξυνίλα.
Και τα πρωινά ρεύομαι, ρεύομαι και κλάνω μέχρι να φτύσω ένα κιλό πράσινα σάλια με γαστρικά υγρά στο νιπτήρα.
Ρεύομαι και πονάω παντού γιατί ρεύομαι δυνατά και ηχηρά.
Τόσο πολύ που δε θα ξαφνιαστώ καθόλου αν αρχίσουν ένα ένα τα όργανά μου να σκάνε μύτη από το στόμα μου έτσι λίγο χορευτικά και τσαχπίνικα.
Ρεύομαι και σφίγγεται το στομάχι μου.
Κι αφού χυθεί στο πάτωμα κι αυτό , σειρά έχουν το συκώτι, το πάνκρεας, ο σπλήνας και στο τέλος, άμα δεν έχει δοθεί λύση μέχρι τότε, μέτρο-μέτρο τα αντερα.
"Οι άνθρωποι είναι σακούλες κρέατος που μέσα τους κολυμπάνε όλα τα όργανά τους."

Ρεύομαι.
Και κλάνω.
Και τελειωμό δεν έχει αυτή η ιστορία.
Και δεν είναι ότι με ενοχλεί τόσο πολύ πια η μπόχα που βγαίνει
τα μαλόξ που είναι ατυχώς ανεπαρκή
το κάψιμο στον οισοφάγο
Όχι δε με ενοχλεί που δεν έχω "αληθινό πρόβλημα" όπως λέει κάποιος/α επειδή τα παιδιά στην αφρική πεινάνε
Όχι δε με ενοχλεί που από το σφίξιμο να μη ρευτώ χεκλάνω
Το ρεψιμο με ενοχλεί.
Που δεν μπορώ να χαρώ ένα πιτόγυρο.
Το ρέψιμο με ενοχλεί και το ότι δεν έχω και πολύ κύρος με τέτοια μούτρα.
Πάω να πω μια σοβαρή κουβέντα με έναν άνθρωπο και κάτι διακοπές που καταπίνω το ρέψιμο, κάτι η μπόχα που απλώνεται παντού,
το χάνουμε το παιχνίδι.

Να φύγει η βαρυστομαχιά.
Ρεύομαι και κλάνω τόσο δυνατά που, κάθε φορά, σκέφτομαι ένα φίλο που έλεγε:
Τι καλά να ημασταν βάτραχοι!



Οι βάτραχοι όταν βαρυστομαχιάζουν ξερνάνε για να ανακουφιστούν. Επειδή οι συνδεσμοι είναι χαλαροί και το στόμα μεγάλο όμως, βγαίνει και το στομάχι από το ζόρισμα. Αφού συνέρθουν και το καθαρίσουν, το ξαναβάζουνε μέσα. Συχνά δημιουργείται η λανθασμένη εντύπωση ότι οι βάτραχοι είναι δεξιόχειρες επειδή χρησιμοποιούνε πιο πολύ το δεξί μπροστά άκρο για τον καθαρισμό του στομαχιού.