πανολεθρίαμβος (buona φουρτούνα)

οι κόρες άνοιξαν σα να ξύπνησε από κώμα
διαστάλθηκαν και έλαμψαν
ανίχνευσαν το χώρο
τον ίδιο γνώριμο χώρο
καρφώθηκαν στο ρολόι
ο ύπνος ήταν απλά ένα ανοιγόκλειμα των βλεφάρων
η ίδια βαριά ατμόσφαιρα της νύχτας
η αβεβαιότητα κόκκαλα δεν έχει
και κόκκαλα τσακίζει
η ζωική ορμή που σπάει τον τοίχο
και προσκρούει στον επόμενο
λες και όλο το σύμπαν τον κρατά αλυσοδεμένο
πάνω στη φλόγα της λαχτάρας
βράζει το αίμα
ο πρωινός καφές παλεύει με τη δύσπνοια
και κερδίζει
χρόνο
η αντιφατική κίνηση του κόσμου είναι κομμάτι του
η μέρα αναπαράγεται με καρμπόν
μα τα γράμματα σήμερα είναι κάπως θαμπά
το πεπερασμένο τον ξαπλώνει
Σολομώντεια ματαιότης
το πεπερασμένο τον σηκώνει
δεν υπάρχει δεύτερη φορά ρε μαλάκα
η ματιά στον καθρέφτη είναι ταυτόχρονα
στηθάγχη και βάλσαμο
η εποχή θα μας πάρει όλους μαζί της
ή το σίκουελ προηγούμενων οδυρμών θα το κόψουμε στη μέση
η ιστορία του τέλους της ιστορίας
ήταν μια ιστορία για παιδιά
στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα
αφού τα μπουντρούμια τα χτίζουν σε ανοιχτωσιές
ένας θόρυβος ακούγεται
και λόγια
'when everyone you have ever loved is finally gone
when everything you have ever wanted is finally done with
when all of your nightmares are for a time obscured
as by a shining brainless beacon
or a blinding eclipse of the many terrible shapes of this world
when you are calm and joyful
and finally entirely alone
then in a great new darkness
you will finally execute your special plan'
pause
κατεβαίνει τρέχοντας από τις σκάλες
περιφέρει τη σάρκα του στη μητροπολιτική λιτανεία
κάθε βήμα ένα φάλτσο σφύριγμα
κάθε σκιά μια παράξενη γκραβούρα
θα 'ναι σαν πρέζα η καταστροφή αυτού του κόσμου
επώδυνη
μα και γλυκιά
play