Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Η αναζήτηση


Πρωί. Μισόκλειστα μάτια και μηχανικά κάνεις scroll down στη σελίδα με τις αγγελίες εργασίας.

"Προκήρυξη για 20 άδειες στάσιμων & πλανόδιων εμπόρων στο δήμο Μινώα Πεδιάδας"
Πού διάλο πέφτει η μινώα..


"( Θεσσαλονίκη ) Χαλβατζής Ανάργυρος Μον.Επέ Ζητείται βαφέας αυτοκινήτων με εμπειρία και σε φορτηγά 23107****4" 
Bάψιμο φορτηγών: τσεκ
Αυτοκίνητα: χι
Κατόπιν συνεννόησης; ούτε καν..

"Εργασία στην Disneyland με 1460 ευρώ – Αίτηση εδώ"
ναι, οκ

"5 θέσεις εργασίας για γυμνιστές στην Πάρο"
πφφφφ

"Ζητούνται 4 συμπαίκτες για το ώπα ώπα κάτι παίζει να βρήκα!
Πηγαίνεις πάνω. Ξανακοιτάς.

"5 θέσεις εργασίας για γυμναστές στην Πάρο"
Μάλιστα.
Η ελπίδα πέθανε και σήμερα. 
 


Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Backpackaz in da mix




Από την επερχόμενη κυκλοφορία javaspa (21/2/2014)
remix από τον nosfi για τους backpackaz

και ρίξτε μια ματιά σε αυτό (αναδημοσίευση από εδώ)

To Βαρέλι

Για να δημιουργήσεις κάτι, το οτιδήποτε, από κάτι πολύ μικρό μέχρι κάτι πολύ μεγάλο, αντλείς πάντα έμπνευση από δεκάδες πράγματα. Οι πιο όμορφες όμως στιγμές οι οποίες είναι δύσκολο να περιγραφούν μέσα από μερικές λέξεις, έρχονται όταν εμπνέεσαι από τους συντρόφους/σες σου, τους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν μέσα από τους χώρους που όλοι μαζί συλλογικά κατακτήσαμε…


 Μας πήρε περίπου μία ώρα για να ανάψουμε τη φωτιά αλλά όταν το καταφέραμε ήτανε πραγματικά πολύ δυνατή. Τόσο δυνατή που άνοιγε όλο και περισσότερο τον κύκλο των ανθρώπων που μαζευόμασταν γύρω της για να ζεστάνουμε τα παγωμένα κορμιά μας. Μόνο όμως τα σώματά μας γιατί τα μυαλά μας, οι αξίες και οι σχέσεις μεταξύ μας είχαν είδη ζεσταθεί από την προηγούμενη μέρα. Μια μετάφραση και μια εισήγηση που έφερε “πονοκέφαλο” στον σύντροφό μου –είναι αυτό το γαμημένο hip hop υψηλό που δεν μεταφράζεται με μια φράσεις και μερικές λέξεις– καθώς μια άκρως εποικοδομητική συζήτηση που μας βελτίωσε όλους και όλες, ήταν αρκετή για να ζεστάνει τις παγωμένες σκέψεις μας από την ψυχρή κανονικότητα της εργασίας και της αλλοτρίωσης. Ήταν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που ήρθαν από Αθήνα και άλλες πόλεις και μόλις βρεθήκαμε αγκαλιαστήκαμε, είπαμε τα προβλήματά μας, είπαμε τις μας σκοτώνει κάθε μέρα και τι μας κρατάει όρθιους όπως αυτή η μέρα της αυτοοργάνωσης που μας έφερε και πάλι μαζί. Ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι συνδιαμορφωτές, αυτοί που κάποιοι ξεφτίλες τους αναφέρουν υποτιμητικά ως κοινό. Αυτοί οι άνθρωποι που μόλις σχόλασαν από τις δουλειές τους, αυτοί που κλέψανε λίγο χρόνο από τον ελεύθερο χρόνο τους και βρέθηκαν –για ακόμα μία φορά– εδώ για να κρατήσουν ζωντανή την φλόγα της αυτοοργάνωσης. Αυτοί οι άνθρωποι που μέσα από τις ερωτήσεις, τις παρατηρήσεις ή απλά το χαμόγελό τους εξελίσσουν αυτό που τόσα χρόνια διεκδικούμε ως αντιεμπορευματική έκφραση. Ήταν αυτή η δυνατή φλόγα που δημιουργούσε την αυθόρμητη και έμφυτη οριζοντιότητα μπροστά από την είσοδο ενός καταλυμένου χώρου που αποτελεί μικρογραφία μιας ιδανικής κοινωνίας. Ήταν τα δάκρυα και οι αγκαλιές που γεννήθηκαν μέσα από στίχους και τα μπιτ που δεν ακούς πουθενά αλλού παρά μόνο μέσα από τους τσιμεντένιους τοίχους που εμείς κατακτήσαμε. Ήταν οι φωνές μας, τα γέλια μας, οι κραυγές μας που ενώθηκαν για να εκτονώσουν την ρουτίνα που μας βαραίνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Ήταν ο τόπος και ο χώρος που ήταν δικός μας, κατεκτημένος και αναδημιουργημένος από τα δικά μας χέρια. Από χέρια συντρόφων, συντροφισσών και φίλων που ξέρουν τι σημαίνει ζωή. Ήταν αυτή η πανέμορφη οριζοντιότητα που δεν βλέπει δίπολα, καλλιτέχνες, αφεντικά, σεκιουριτάδες και οπαδούς. Μια ισότιμη σχέση που δεν παρεμποδίζεται από εμπορευματικές σχέσεις αλλά ενισχύεται από τις αντιεμπορευματικές/ελευθεριακές λογικές. Αυτή η καταληψιακή κουλτούρα που θα μας οδηγήσει σε κόσμους που τόσα χρόνια σχεδιάζουμε και ονειροπολούμε. 
Μην μου ξαναμιλήσεις λοιπόν για hip hop και φεστιβάλ που γίνονται μέσα στα ντουβάρια των μαγαζιών. Μην μου ξαναμιλήσεις για live που διοργανώνονται από ανθρώπους της αρπαχτής. Μην μου ξαναμιλήσεις για ξεφτίλες, γλοιώδεις τύπους που μέσα από την ασφάλεια των εμπορευματικών σχέσεων προωθούν την κάθε είδους νέα επαναστατική και αντιφασιστική ταυτότητα. Μην μου ξαναμιλήσεις για hip hop και κοινό. Για καλλιτέχνες, mc’s και ραπάδες του κώλου. Μην μου ξαναμιλήσεις για event και αφίσες που το μόνο που έχουν να πουν είναι τα γελοία ονόματα ατόμων που δεν βρίσκονται πουθενά. Μην μου ξαναμιλήσεις για υποκουλτούρα όταν το μόνο που έχεις δει είναι σφραγίδες και βραχιολάκια στα χέρια έφηβων παιδιών. Μην μου ξαναπείς για hip hop αν η μόνη εικόνα που σου έρχεται στο μυαλό είναι γυναίκες με σεξουαλικότητα που ξεχειλίζει, κεφάλια που χοροπηδάνε πάνω-κάτω και αρσενικές φιγούρες που δεν έχουν τίποτα σοβαρό να πουν. Μην έρθεις να μου μιλήσεις για “σοβαρό” hip hop αν δεν έχεις βρεθεί ποτέ στο δρόμο για να ματώσεις για τους χώρους που καταστέλλονται, αλλά αντίστοιχα έχεις δώσει μια περιουσία σε μαγαζιά που ξεζουμίζουν τους εργάτες και τις εργάτριές τους για να προωθήσουν ένα ακόμη μαλακισμένο ως “μουράτο” καλλιτέχνη. Μην έρθεις να μου μιλήσεις για έκφραση αν δεν έχεις κλάψει έστω και μία φορά στην αγκαλιά ενός συντρόφου/σας κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας σε χώρους που εμείς οι ίδιοι βάλαμε τα πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά.

Έλα να με βρεις εκεί που η φωτιά μας φέρνει όλους και όλες πιο κοντά. Έλα να με βρεις και να με αγκαλιάσεις αν ο πόνος της κανονικότητας σε γονατίζει όπως όλους και όλες εμάς. Έλα να μου μιλήσεις χωρίς να διαμεσολαβεί μεταξύ μας κάποιο χρηματικό αντίτιμο, κάποιο αφεντικό, κάποια τζαμαρία, κάποια πόρτα, κάποιος σεκιουριτάς. ‘Έλα να μου δείξεις πως μπορούμε να βελτιώσουμε αυτό το πράγμα που τόσα χρόνια ζυμώνεται, εξελίσσεται, αφομοιώνεται και αναγεννιέται μέσα από τις αντιφάσεις του. Έλα να με διορθώσεις και να με κάνεις να μάθω μέσα από τα λάθη μου. Έλα να ενώσουμε τις δυνάμεις, τις ελπίδες, τις αξίες και τα ιδανικά μας για να αλλάξουμε αυτόν τον γερασμένο κόσμο…

 Ή με την αντικουλτούρα και την ουτοπία ή με την αφομοίωση και την ξεφτίλα
 Javaspa, κατάθεση συναισθημάτων | Υφανέτ, Δεκέμβριος 2013.
2 μέρες hip hop αντικουλτούρας.