Αγαπητό ημερολόγιο

"Έκλεισε την πόρτα πίσω του και κοντοστάθηκε στο κατώφλι περιμένοντας ν' ακούσει ένα λυγμό, μια κίνηση, ένα σώριασμα. Τίποτε. Σιωπή. Κατεβαίνοντας στη σκάλα, ο Ανρί σκεφτόταν αυτά τα σκυλιά που τους κόβουν τις φωνητικές χορδές πριν τα υποβάλλουν στο μαρτύριο της ζωοτομίας. Μέσα σ' όλο τον κόσμο ούτε ένα ίχνος του πόνου τους. Θα ταν λιγότερο αβάσταχτο αν τ' άκουγες να ουρλιάζουν." [οι μανδαρίνοι-σιμόν ντε μποβουάρ]

το παραπάνω βιβλίο μου φάνηκε εξαιρετικά φλύαρο. θα μπορούσε να είχε γράψει ότι έγραψε στις μισές σελίδες και να μη ξοδέψει ούτε το χαρτί ούτε το χρόνο μου. θα μου πεις βέβαια αμα ήθελες να μη το διάβαζες, δεν είσαι υποχρεωμένος να υφίστασαι τη μαλακία του καθενός, αλλά μάλλον το έκανα και για λόγους εκπαιδευτικούς παρά για αναψυχή και μόνο. οι διθύραμβοι στο οπισθόφυλλο και τα βραβεία και τα λοιπά επίσης υπερβολικά μου φάνηκαν. το απόσπασμα όμως αυτό μου κόλλησε. αφενός γιατι δεν είχα υπόψιν μου αυτή την πρακτική με τις φωνητικές χορδές κι αφετέρου γιατί η ζωοτομία και οι τέχνη είναι δυο κατηγορίες που προσφέρονται για συνειρμούς. Θυμήθηκα λοιπόν εκείνο τον ηλίθιο που είχε βάλει ένα σκυλί να πεθάνει της πείνας και το ονόμασε τέχνη, θυμήθηκα τον ντεμιαν χιρστ με τον καρχαρία του και τα άλλα σφάγια, τον οττο μιουλ και τις περφόρμανς του με τα σφαγμένα πουλερικά. Σκέφτηκα επίσης τη μαργαρίτα καραπάνου να μιλάει για τους γάλλους υπαρξιστές και λοιπούς καλλιτέχνες και σκέφτηκα ότι για να είσαι καλλιτέχνης πρέπει να είσαι αναγκαστικά και λίγο "ζωοτόμος". Αν μάλιστα εντάξεις στα πειράματά σου και μερικούς ανθρώπους η αναγνώριση και η καταξίωση είναι σίγουρη.

Ένα βιβλίο που παρουσιάζει πολύ καλύτερα τη ζωή αυτού του ανθρώπινου υποείδους, των "διανοουμένων", αν και μιας άλλης εποχής είναι το white noise του DeLillo. Εκτυλίσεται στην αμερική του ογδόντα με φόντο τα σενάρια περί πυρηνικής καταστροφής. Νομίζω ότι όσοι απο μας έχουμε πάρε δώσε με τέτοιους ανθρώπους, θα τους αναγνωρίσουμε σίγουρα μέσα σε αυτό το βιβλίο, τις ανησυχίες τους, τον τρόπο που σκέφτονται κ.λ.π. Που και που μπορεί να βρούμε και στοιχεία του εαυτού μας, εγώ το έπαθα πάντως και χασκογελούσα με τη δεξιοτεχνία με την οποία περνάει μια λεπτή ειρωνία μέσα στο κείμενο. Στο κεφάλαιο για το αντιπυρηνικό κίνημα στο Midnight Oil στο οποίο συμμετείχε σημαντικό μέρος του διανοητικού προλεταριάτου των περιχώρων των πόλεων της αμερικής , έχει μια πολύ ωραία κριτική για την καταστροφολογία. Για το πως ο διανοούμενος προσπαθεί να δικαιολογήσει την ύπαρξη του και να διασώσει την αναγκαιότητά του κοινωνικού του ρόλου. Κι αυτό τώρα μου ήρθε....