Αγαπημένε μου αδενοϊέ 7,

Γκουχ γκουχ γκουχ.
Και ξανά πάλι.
Την επόμενη φορά που θα βήξω έτσι δυνατά θα ξεράσω την καρδιά μου και θα την πετάξω στα μούτρα όσων με καταράστηκαν (κουφάλες...).
Βήχω.
Πολύ βήχω.
Δεν κοιμάμαι πάνω από 4-5 ώρες το βράδυ γιατί δεν αναπνέω από τη μύτη και αρχίζω και βήχω.
Και τα πρωινά βήχω, βήχω και ξαναβήχω μέχρι να φτύσω ένα κιλό πράσινα γκρι φλέματα στο νιπτήρα που με φιλοξενεί.
Βήχω και πονάω παντού γιατί βήχω δυνατά και σκληρά.
Τόσο πολύ που δε θα ξαφνιαστώ καθόλου αν αρχίσουν ένα ένα τα όργανά μου να σκάνε μύτη από το στόμα μου έτσι λίγο χορευτικά και τσαχπίνικα.
Βήχω και σφίγγεται η καρδιά μου.
Κι αφού χυθεί στο πάτωμα κι αυτή η καψερή, σειρά έχουν το συκώτι, το πάνκρεας, ο σπλήνας και στο τέλος, άμα δεν έχει δοθεί λύση μέχρι τότε, ένα ένα τα πνευμόνια.
"Οι άνθρωποι είναι σακούλες κρέατος που μέσα τους κολυμπάνε όλα τα όργανά τους."

Βήχω.
Και ξαναβήχω.
Και τελειωμό δεν έχει αυτή η ιστορία.
Και δεν είναι ότι με ενοχλεί τόσο πολύ πια η μύξα που τρέχει
τα χαρτομάντηλα που είναι ατυχώς ανεπαρκή
ο πονοκέφαλος στο αριστερό μέτωπο
Όχι δε με ενοχλεί που δεν έχω "αληθινό πυρετό" όπως λέει κάποιος/α
Όχι δε με ενοχλεί που συνεχώς και μονίμως το δεξί μου μάτι κλαίει μοναχό του με κάτι δάκρυα χοντρά
Όχι
Ο βήχας με ενοχλεί.
Που δεν μπορώ να χαρώ ένα τσιγάρο.
Ο βήχας με ενοχλεί και το ότι δεν έχω και πολύ κύρος με τέτοια μούτρα.
Πάω να πω μια σοβαρή κουβέντα με έναν άνθρωπο και κάτι η ένρινη φωνή, κάτι το κλάμα από το ένα μάτι, κάτι η μύξα που απλώνεται παντού,
το χάνουμε το παιχνίδι.

Να φύγει ο βήχας.
Βήχω τόσο δυνατά που, κάθε φορά, σκέφτομαι ένα φίλο που έλεγε:
"Όλα είναι λίγο πολύ ωραία εκεί εξώ αλλά εγώ αυτό που θέλω να κάνω είναι να ξεράσω ολόκληρη την πρωινή μου αηδία στον πλανήτη σας, στις ζωούλες σας, στα παιδιά και τις γάτες σας, στις μάνες σας και στ' αυτοκίνητά σας, στα όνειρά σας και σ' όλα τα πρώτα σας ραντεβού, στα συννεφάκια σας και τις φούσκες σας, στα σχέδια που κάνετε για τον άλλο μήνα και στη στάση που περιμένετε ένα λεωφορείο που δε θα έρθει, στους καφέδες με τους γαμάτους φίλους σας.
Και θέλω τα ξερατά μου να κολλήσουν για τα καλά στα μαλλιά όλων σας και να γεμίσουν οι τσατσάρες και οι βούρτσες σας με κομμάτια από το μουσακά που έφαγα χθες. Θέλω να σας βλέπω όταν θα κλαίτε επειδή λερώθηκαν τα όμορφα φορέματά σας και τα καινούρια μπουφάν σας γιατί τότε, όταν θα έχουν πρηστεί τα μάτια σας από το κλάμμα και θα τσούζουν από το τρίψιμο, θα τη βγάλω έξω και θα σας κατουράω δυο ώρες."

Βέβαια εγώ δε το κόβω να ξερνάω άμεσα αλλά από τον πολύ το βήχα το πνευμόνι έτσι όπως θα μου φύγει σίγουρα θα φροντίσω να το πετάξω εκεί που αρμόζει.