Στο δάσος των Σκουριών στη Χαλκιδική, με τις ευλογίες του κράτους, μια σύμπραξη ιδιωτικών εταιριών πραγματοποιεί (μια ακόμα) περιβαλλοντική καταστροφή στο όνομα της ανάπτυξης.
Όλοι σχεδόν, δεξιοί και αριστεροί, μιλάνε για ανάπτυξη, εθνική ανάπτυξη, οικονομική ανάπτυξη, επιχειρηματική ανάπτυξη. Πρόκειται απλά για καπιταλιστική ανάπτυξη. Πρόκειται για την ίδια ανάπτυξη που χτίζει πυρηνικά εργοστάσια στη πιο σεισμογενή χώρα του κόσμου, στην Ιαπωνία. Πρόκειται για την ίδια ανάπτυξη που θάβει πλουτώνιο και τοξικά στη Νεβάδα και τη Γιούτα, και που ψεκάζει επί μια δεκαετία με Chlordecone στη Γουαδελούπη προκαλώντας διάφορες μορφές καρκίνου, που δηλητηριάζει τη λίμνη Βαϊκάλη στην Σιβηρία, που πλημμυρίζει πετρέλαιο τον κόλπο του Μεξικό…
Η οικοκτονία είναι οργανικά δεμένη με την ιστορία της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι αυτή η ανάπτυξη που παράγει τον θανατηφόρο ανταγωνισμό ανάμεσα στο φυσικό και στο δομημένο περιβάλλον, είναι αυτή η κοινωνική σχέση που κάνει το χρυσό σημαντικότερο από το δάσος.
Το κεφάλαιο, ιδανικά, δεν μπορεί παρά να είναι μια έρημος νεκρών οργανισμών και άχρηστων αντικειμένων. Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων με σκοπό την αύξηση του ποσοστού του κέρδους έχει ως αποτέλεσμα τα πράγματα να κυριαρχούν πάνω στον άνθρωπο, την νεκρή εργασία να κυριαρχεί πάνω στην ζωντανή. Αυτό ακριβώς είναι το θαμμένο ραδιενεργό ή τοξικό απόβλητο που προκαλεί καρκίνο. Αυτό ακριβώς είναι η υπεροχή του «χρυσού» απέναντι σε ένα ζωντανό δάσος.
φωτο: Richard Misrach, 1987
νεκρά ζώα εντοπισμένα κοντά σε φερόμενες "κόκκινες ζώνες" πλουτωνίου και στρατιωτικές χωματερές τοξικών αποβλήτων στην Νεβάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου