X2_01 by #Rbupload on Mixcloud

Το τίποτα σε ρούφηξε

Monday, nothing
Tuesday, nothing
Wednesday and Thursday nothing
Friday, for a change
a little more nothing
Saturday once more nothing

Sunday nothing
Monday nothing
Tuesday and Wednesday nothing
Thursday, for a change
a little more nothing
Friday once more nothing

Montik gornisht,
Dinstik Gornisht
Midwoch an Donnerstik gornisht
Fritik, far a noveneh gornisht pikveleh
Shabas nach a mool gornisht

Lunes nada
Martes nada
Miercoles y Jueves nada
Viernes, por cambia
un poco mas nada
Sabado otra vez nada

January nothing
February nothing
March and April nothing
May and June
a lot more nothing
July nothing

'29 nothing
'32 nothing
'39, '45 nothing
1965 a whole lot of nothing
1966 nothing

reading nothing
writing nothing
even arithmetic nothing
geography, philosophy, history, nothing
social anthropology a lot of nothing

oh, Village Voice nothing
New Yorker nothing
Sing Out and Folkways nothing
Harry Smith and Allen Ginsberg
nothing, nothing, nothing

poetry nothing
music nothing
painting and dancing nothing
The world's great books
a great set of nothing
Audy and Foudy nothing

fucking nothing
sucking nothing
flesh and sex nothing
Church and Times Square
all a lot of nothing
nothing, nothing, nothing

Stevenson nothing
Humphrey nothing
Averell Harriman nothing
John Stuart Mill nil, nil
Franklin Delano nothing

Karlos Marx nothing
Engels nothing
Bakunin and Kropotkin nothing
Leon Trotsky lots of nothing
Stalin less than nothing

nothing nothing nothing nothing
lots and lots of nothing
nothing nothing nothing nothing nothing
lots of it
nothing!
Not a God damn thing

Γιατί από το 1965 όλα αλλάζουν κι όλα μένουν ίδια

Για τη γελοιότητα των hip hop κύκλων

 να κάνουμε την ξεφτίλα τους μεγαλύτερη δημοσιοποιώντας τη

  Οι κριτικές που βγαίνουνε συνήθως από τα στόματά μας για τη hip hop κοινότητα κάνουν ένα βασικό συστηματικό λάθος. Ασχολούνται φετιχιστικά σχεδόν με επιμέρους γεγονότα και καταστάσεις ξεχνώντας το σύνολο. Πολύ συχνά μάλιστα βουτηγμένοι σε μια καντιανή αίσθηση του καθήκοντος καταλήγουμε απλά να αναπαράγουμε μια επαναστατική φρασεολογία, μπουρδολογώντας για το τίποτα.

[...]

  Περιφρονούμε τους χιπχοπάδες για διαφορετικούς λόγους. Κλείνουν τα μάτια και καταναλώνουνε μακάρια την αλλοτρίωση ενώ ταυτόχρονα αγωνιούν να γλύψουν μικροπαραγοντίσκους για να μπορέσουν να ανελιχθούν. Η ενσωματώση μιας ακόμα μουσικής υποκουλτούρας από τον καπιταλισμό την έχει προσαρμόσει κατά το δοκούν. Ο χιπχοπάς ονειρεύεται στο μέλλον να γίνει κι αυτός ένα μικροστέλεχος της «φάσης» και μέχρι τότε κοιτά τις ιεραρχίες, τις κλίκες, και την κυριαρχία του εμπορεύματος στις σχέσεις του ακόμα και με τα «αλάνια του crew του» και είτε τις εξωραΐζει είτε τις αντιμετωπίζει σα μια διαδικασία μύησης στην περίφημη «φάση». Το τραγικό είναι πως το θλιβερό αντάλλαγμα που περιμένει (πόζα και ιστορία στις παρέες, γυναίκες, λεφτά και πιο φτηνά ναρκωτικά, συναυλίες σε μαγαζιά και οι από κάτω να θαυμάζουν) ακόμα και αν υπάρξει δε θα είναι αυτό που νομίζει. Κι απλά για ένα μέλλον στη μετριότητα ανέχεται ένα παρόν στην αθλιότητα.

  Πηγαίνοντας λίγο πιο βαθιά στις σχέσεις που κυριαρχούν τη «φάση» βλέπουμε τον χιπχοπα – επαναστάτη που αντιδρά στο σύστημα. Κι όσο πιο άμεσα εξαρτημένος είναι από τους μάνατζερ ιστοτόπων που τον προμοτάρουν, από τα αφεντικά των μαγαζιών στα οποία παίζει (και πουλά το εμπόρευμα επανάσταση), και από τις εταιρίες παραγωγής και προώθησης, τόσο πιο αυτόνομος και ελεύθερος αισθάνεται και ποζάρει. Γεμάτος ευγνωμοσύνη (για αυτό το πλέγμα σχέσεων)λοιπόν που ακούγεται και παίζει, αποδέχεται όλες τις αξίες αυτού του συστήματος και κάνει όλες τις παραδοχές εσωτερικεύοντας όλη τη βρώμα. Έτσι όχι απλά αποδέχεται αλλά γουστάρει να παίζει opening  σε «μεγαλύτερα ονόματα» και να τους παραγγέλνει πίτσες, γουστάρει να έχει μπράβους όταν παίζει να κοζάρουνε τον κόσμο, γουστάρει να παίζει ψηλά, και να είναι ο από πάνω. Και το γουστάρει ακόμα κι αν είναι αυτός που τραμπουκίζεται από μπράβους ή είναι ο «σπόρος» που ακούει και είναι από κάτω.

  Κι έτσι ο χιπχοπάς ιδεολόγος σκάει αργοπορημένος στα ραντεβού με την ιστορία αγωνιώντας να σώσει τη γόητρο του και απλά αναμασά την ίδια καραμέλα. Άλλωστε, είναι αυτή η ακριβώς η διαρκής αποσπασματική και ανώδυνη κριτική των καλλιτεχνών που είναι χρήσιμη. Γιατί όταν αυτός που εξαπολύει μύδρους σπεύσει να υπερασπιστεί το υπάρχον, θα γίνει πιστευτός και θα είναι και αξιόπιστος. Βγαίνουνε λοιπόν οι καλλιτέχνες στην εξέγερση του Δεκέμβρη και παρακαλάν για ειρηνικές διαδηλώσεις, γιατί τρέμουνε την αυθεντική αμφισβήτηση του υπάρχοντος. Τρέμουνε το σπάσιμο των βιτρίνων γιατί και οι ίδιοι είναι εμπορεύματα σε προθήκες, και τους χρησιμοποιούνε σαν προτελευταία εφεδρεία για να ανακόψουν την οργή ακριβώς διότι τόσο καιρό εμπορεύονταν τον νεφελώδη αναρχισμό τους. Για να μεταμορφωθεί όντως αυτός ο κόσμος, πρέπει πρώτα να απαλλαγούμε από εκείνους που ικανοποιούνται με το να τον βάφουν άσπρο.

[...]

  Το εμπόρευμα της κουλτούρας έρχεται σαν μάννα εξ’ ουρανού να αντισταθμίσει την βιωμένη αθλιότητα για τους χιπχοπάδες και να τους ανακουφίσει από τα άγχη της δράσης και της πρωτοβουλίας, επαναφέροντάς τους στη θέση του θρησκευόμενου πιστού, του ευλαβή οπαδού. Εκστασιασμένος ακροατής και έκθαμβος θεατής στέκει έξω από τον τόπο παραγωγής της κουλτούρας, μαζί με πολλούς απρόσωπους, με την ελπίδα να καταφέρει να κρυφοκοιτάξει μέσα.  Γι αυτό και αν δεν υπήρχαν τα φόρουμ θα τα είχανε εφεύρει, αφού στο εκεί κουτσομπολιό περιορίζεται το εύρος της ζωής τους. Κι έτσι ανίκανοι να βιώσουν την πραγματική ζωή οι ίδιοι, καταναλώνουν με μανία κόντρες, beefs, και διαμάχες που αφορούν ψεύτικα προβλήματα ο ρόλος των οποίων είναι να καλύψουν τα αληθινά: east coast – west coast, 2pac – Biggie, BDP – Juice Crew, cypress hill – ice cube, ice  cube – NWA, Jay-Z – Nas, BDP – PM Dawn, Canibus – LL Cool J,   και στα εγχώρια ΖΝ – low bap, active member – ημισκούμπρια κ.ά.

  Και ο ταξικός ανταγωνισμός, όταν δεν θάβεται κάτω από το χαλάκι,  ενσωματώνεται σε ένα ωραίο σλόγκαν, για να απονοηματοδοτείται διαρκώς. Μόνη λύση για τη μιζέρια της καθημερινής ζωής, η μαζική κατανάλωση υποπροϊόντων της κουλτούρας. Δώσ’ του ακυκλοφόρητα σε blogs και στο youtube, και αμέσως αισθάνεται μέσα στο φυσικό του περιβάλλον: αχόρταγος καταναλωτής τυποποιημένων εμπορευμάτων από τα ράφια του σούπερ μάρκετ. Τραγούδια και δίσκοι πανομοιότυποι με παρόμοιες διαφημιστικές καμπάνιες και πλασάρισμα (2). Και νιώθει περήφανος που τα καταναλώνει. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρει να τα ακούει. Και γεμίζει σκληρούς δίσκους και ράφια και αρκείται στην ύπαρξη τους και στη δυνατότητα να τα επιδεικνύει. Η κατανάλωση εξημερώνει τα ήθη.

  Μα αν υπάρχει κάτι που να θέλει να μοιάζει ο χιπχοπάς, πέρα από «αλάνι», είναι να το να φαίνεται πολιτικοποιημένος. (Ή κι απολίτικ αλλά με γλυκανάλατες απόψεις για το "καλό" μας.) Αντί όμως να πολιτικοποιείται στον πραγματικό κόσμο, στο δρόμο, σε χώρους δουλειάς, ή όπου αλλού θα μπορούσε τέλος πάντων να δράσει «από κοινού» και να επικοινωνήσει αληθινά, καταλήγει να συμμετέχει διαμέσου του θεάματος. Έτσι, τον βλέπεις τη μία να σκάει με μία στάση φιλανθρωπική και να στηρίζει ΜΚΟ (αυτούς τους μηχανισμούς ξεπλύματος χρήματος αστών και συνειδήσεων μικροαστών), την άλλη lives εθνικιστών και τη μεθεπόμενη lives για την οικονομική ενίσχυση φυλακισμένων (3). Κι έτσι οποιαδήποτε επιθυμία για αντίσταση και ανεξαρτησία κι αν ξυπνήσει μέσα του, εύκολα καταστέλλεται μέσα από όλο αυτό το τσίρκο υποταγής.

  [...] 

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ஜ۩*۩ஜ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

κομμάτι από μια μεταστροφή φτιαγμένη από καιρό,

που μάλλον έπρεπε να είχε κυκλοφορήσει πριν καιρό...

...αλλά φροντίζουν κάποιοι να είναι πάντα επίκαιρη

καλοκαιρινό ρεμίξ

download όλο το σίνγκολ απεδώ:
http://www.diymusic.org/music/diy/hiphop/javaspa-thema-aisthitikis

περιέχει το ορίτζιναλ by javaspa, 2 ρεμύξες by nosfi, instrumental & acapella. '90s style δηλαδής

Θερινό σινεμά