Παράξενο πράγμα ο νους του ανθρώπου.
Τι λέμε, τι εννοούμε, τι κάνουμε...
Πως αυτά που θέλουμε μπερδεύονται με αυτά που μπορούμε.
Η ανάγκη και η επιθυμία οι κινητήριες μας δυνάμεις.
Αυτά που τελικά πράττουμε τα θέλουμε γιατί τα μπορούμε ή καταφέρνουμε να τα μπορέσουμε επειδή τα θέλουμε;
Ο πόθος, το πάθος, η ένταση, το ταξίδι προς το χάος.
Χανόμαστε και βρισκόμαστε κάπου εκεί ανάγκης και επιθυμίας γωνία.
Αναζητούμε στιγμές γιατί μόνο αυτές υπάρχουν ή γιατί η παραδοχή ότι ο χρόνος υπάρχει (παρά τις σθεναρές αντιστάσεις κάποιων!) κι εμείς στο τέλος μόνοι τον διαβαίνουμε, πληγώνει;
Κάποτε κάποιος με ρώτησε τι κακό έχουν οι μέτριες μέρες.
Δεν τις θυμόμαστε, δεν τις ξεχωρίζουμε.
Προτίμηση για αυτές που πνιγμένες μέσα στην ένταση είναι, είτε για την ευτυχία είτε για τον πόνο. Συνειδητοποιούμε πως οι δρόμοι που διαλέξαμε στον ίδιο υπόνομο οδηγούν με αυτούς που συνειδητά αποφύγαμε.
Να αντισταθούμε στην πτώση, να γαντζωθούμε από τα σαθρά βράχια γύρω μας, να καθυστερήσουμε την πτώση και να βγούμε γεμάτοι γραντζουνιές ή να αφεθούμε σε αυτό που μας τραβάει και να απολαύσουμε την πτώση;
Αυτό που μας τρώει, να χορτάσει δεν θα τ’αφήσουμε.
Οι άνθρωποι που κρατήσαμε στη ζωή μας καθρέφτες του πιο κρυφού μας εαυτού.
Είμαστε αυτό που προσπαθούμε να δείχνουμε ή αυτό που πραγματικά κάνουμε;
Είμαστε αυτά που θέλουμε;
Το πολλαπλό μας είδωλο μας γνέφει από χίλιες μεριές.
Μήπως και δεν αντικατοπτρίζουμε αυτό που διαλέγουμε να κοιτάξουμε;
Μήπως τελικά γινόμαστε αυτό που διαλέγουμε να δείχνουμε;
Τι βρίσκεται ανάμεσα σε εμάς και τα θέλω μας;
Η αλήθεια του καθενός αγκάθι γλυκό που μπήγεται στο σκληρό μας περίβλημμα, ανοίγει τρύπες κι αφήνει ευάλωτο τον πιο κρυφό μας ευατό, αυτόν που κατά βάθος μας αρέσει πιο πολύ αλλά που επιμελώς κρύβουμε.
Οι βιολέτες είναι μωβ, τα αστέρια λαμπάκια πυρακτώσεως, ο καθρέφτης παράθυρο στο άπειρο, οι άσπροι τοίχοι πανιά, τα κουπιά σπασμένα.
Οι άνθρωποι που αξίζει να κρατάμε στη ζωή μας είναι αυτοί που μας βγάζουν τον καλύτερό μας εαυτό, που μας κάνουν να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι αλλά και που μας θέλουν στη ζωή τους ακριβώς για τις λεπτομέρειες που θέλουμε να κρύψουμε, που ξοδεύουν χρόνο και διάθεση για να τις ανακαλύψουν.
Η χειρότερη μοναξιά αυτή που νιώθεις δίπλα σε κάποιον.
Σκατά στις ταινίες, τους ποιητές, τα τραγούδια, τα βιβλία που μας έμαθαν να αναζητάμε στον ουρανό το φεγάρι ακόμα κι όταν το πιο όμορφο αστέρι βρίσκεται μπροστά μας, να ψάχνουμε τα όνειρά μας στους ανθρώπους κι όχι τους ανθρώπους στα όνειρά μας, να μένουμε έκθαμβοι μπροστά σ’ένα ηλιοβασίλεμα αλλά να κοιμόμαστε, να ετοιμαζόμαστε να πουλήσουμε το χρόνο μας για ένα κομμάτι ψωμί, την ανατολή.
Υπερτιμημένο το ηλιοβασίλεμα, τα χρώματα της ανατολής σε ταξιδεύουν.
Τα κεράσια κιτρίνισαν, το κόκκινο αχλάδιασε.
Τα ομορφότερα χρώματα αυτά που έχουμε στο μυαλό μας.
Το πιο έντονο θα είναι πάντα αυτό που σκεφτήκαμε, με κανένα αληθινό δεν μπορέι να συγκριθεί. Είθε ο κόσμος να απαλλαγεί από προσδοκίες και απωθημένα, να μη ζει για το αύριο, σίγουρα όχι για το χθες, μόνο για το τώρα, είναι άλλωστε το μόνο που έχουμε.
Είθε ο Τουτατίς να μην μας ρήξει τον ουρανό στο κεφάλι και η επανάσταση να βγει απ’τη φυλακή του μυαλού μας και να τρέξει ελεύθερη στους δρόμους.
