Σ'αγαπώ να της λες

Μικρή ιστορία αστικής καθημερινότητας

θέλει να πάρει το ποδήλατο να τρέξει

και να τρέχει

να τρέχει

να τρέχει

για μια φορά να μην ακουμπά τα φρένα ούτε λίγο

απλά

για να δει πως είναι να αφήνει για λίγο τον έλεγχο στη κατηφόρα

για λίγο μόνο

-μη το χέσουμε κιόλας-

και να το βλέπει

να το βλέπει δυο στιγμές πριν πέσει

αλλά μια στιγμή πριν, να μη το αποφασίζει

να το βλέπει

και να μη το εμποδίζει

να διαλέγει τη πρώτη επιλογή

αυτή που πέφτεις και σκοτώνεσαι

μα δε γίνεται

δε μπορεί

δε μπορεί να μη τον νοιάζει αν θα πέσει

ίσως διάλεξε τη τρίτη επιλογή τότε

αυτή που ρισκάρεις

και χάνεις

και τη στιγμή που πέφτει, να τη ζει ολόκληρη

σαν σε αργή κίνηση

σαν να διεστάλη ο χρόνος

και να αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα ακόμα και τα κλάσματα του δευτερολέπτου

πόσα δευτερόλεπτα να διαρκεί μια βουτιά απ’το ποδήλατο?

και μια στιγμή μετά να έχει χαλίκια στα χέρια

και να μη τα καθαρίζει

και σημάδια στα πόδια για μέρες

στην αρχή κόκκινα

ύστερα μπλε

μετά κίτρινα

και να πονά

και να σηκώνεται

και να συνεχίζει να τρέχει

τώρα πια με λίγη πόλη κολλημένη απ’τον ιδρώτα στα χέρια του

με τα σημάδια της στα πόδια του

και με τα χέρια του στα φρένα

φταίει αυτή που καμιά φορά γίνεται λίγο εχθρική?

ή αυτός που πήρε το ποδήλατο για αεροπλάνο

και φαντάστηκε πώς αν τρέξει θα απογειωθεί

και ανταυτού έφαγε τα μούτρα του?

Μπορεί να θέλει: