Η ιστορία των χαμένων αναπτήρων

που γράφτηκε σ' ένα διάλειμμα από το Ημερολόγιο Καταστρώματος (τόμος: Τέλος Εποχής) με το μαύρο στυλό που παραλίγο να αφήσω στο Χρούσο πάνω στο κωλόχαρτο κλεμμένο από τις τουαλέτες στο πλοίο “Θεόφιλος” γραμμή Μυτιλήνη-Θεσσαλονίκη - ώρα 2230

Όταν βρεθήκαμε όλοι (σχεδόν όλοι θα ακουγόταν αστείο αφού δεν ήμασταν ούτε καν οι μισοί, η αλήθεια να λέγεται) στη Μυτιλήνη υπήρχαν πολλοί αναπτήρες. Εγώ είχα δύο, έναν πράσινο μεγάλο διαφανή και έναν μαύρο που γύρω από ένα τουλάχιστον αμφιλεγόμενο σχήμα σταυρού έγραφε “west coast choppers”. Τους είχα αγοράσει και τους δύο έξω. Τον πρώτο από ψιλικατζίδικο πολύ φθηνά. Τον δεύτερο τον ακριβοπλήρωσα σ' ένα μπαρ χωρίς να έχω άλλη επιλογή για την αισθητική του. Ο μαλλιάς είχε δύο αναπτήρες και κάτι λίγα κουτιά σπίρτα περάσαν επίσης από τα χέρια του. Υπολογίζεται ότι στην υπόλοιπη παρέα υπήρχαν δύο, το πολύ τρεις αναπτήρες. Δε θυμάμαι πώς ήταν οι άλλοι αναπτήρες πέρα από τους δικούς μου. Ούτε και κατάλαβε κανείς πώς στο τέλος καταλήξαμε να είμαστε με τα σπίρτα εκτάκτου αναγκής που είχε καβατζωμένα ο μαλλιάς στο αυτοκίνητό του. Φήμες λένε ότι υπήρχε τουλάχιστον άλλος ένας αναπτήρας στη σκηνή των παιδιών επειδή εκεί στην ερημιά θα τον είχαν ανάγκη. Στο τέλος αγόρασα άλλον έναν αναπτήρα, πράσινο μικρό, από το περίπτερο στο λιμάνι μαζί με φιλτράκια swan κίτρινα που μου είχαν τελειώσει. Τον έχασα λίγα λεπτά μετά, λίγο πριν μπω στο πλοίο. Μάλλον μου τον καβάτζωσαν τα παιδιά λίγο πριν με αποχαιρετήσουν πολύ συγκινητικά για δεύτερη φορά. Λέω μάλλον , γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Κανείς δεν κατάλαβε πότε και πώς εξαφανίστηκαν όλοι οι αναπτήρες. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι αναπτήρες είναι αυτοί, ό,τι θέλουν κάνουν. Ό,τι γουστάρουν θα κάνουν, δε θα τους πεις εσύ τι θα κάνουν. Το μυστήριο δε λύθηκε όσο ήμουν εγώ στο νησί της Λέσβου.

Κάποιοι/ες όταν χάνουν αναπτήρα αρνούνται να αγοράσουν καινούριους για διάφορους λόγους. Λένε ότι οι αναπτήρες δεν αγοράζονται αλλά μόνο καβατζώνονται. Άλλοι λένε ότι είναι αδύνατον να αγοράσεις αναπτήρα. Κάποιοι/ες άλλοι/ες τονίζουν τη ματαιότητα του να αγοράζεις αναπτήρα αφού είτε θα τον ρουφήξει το μαύρο χάος είτε θα σου τον καβατζώσει κάποιος. Κάποιοι/ες άλλοι/ες επιμένουν να αγοράζουν καινούριους αναπτήρες παρά τα λεγόμενα των προαναφερθέντων (μάλιστα κάποιες φορές τρέχουν απελπισμένα να χαρίσουν το ευρώ τους στον περιπτερά ή το 1,20€ στο μαγαζί στο πλοίο για έναν αναπτήρα). Έρευνες δείχνουν ότι όλοι αυτοί οι τύποι ανθρώπων μπορούν να συνυπάρξουν και ίσως να αλληλοεξαρτώνται συμβιωτικά ο ένας από την παρουσία του άλλου. Στοιχεία από τις ίδιες έρευνες δείχνουν ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους είναι καπνιστές (θα πεθάνουν δηλαδή σε αντίθεση με τους μη καπνιστές) αλλά αυτό δεν είναι απόλυτο ή απαραίτητο για να ανήκει κανείς σε κάποια από τις κατηγορίες.

Τώρα έχω έναν πολύ συμπαθητικό αναπτήρα, μαύρο, μισό διαφανή και μισό κατάμαυρο με μια παράξενη στην αίσθηση επιφάνεια, εκεί που είναι μαύρος. Είναι τόσο συμπαθητικός γιατί είναι ο μόνος που έχω τώρα. Και γιατί εκτός από αναπτήρας είναι και φακός. Τίποτα σπουδαίο, απλώς βγάζει ένα αδύναμο καημένο μπλε φωτάκι όταν πατάει κανείς το κουμπί. Αυτή τη στιγμή είναι η πιο συχνή (όχι η μόνη) επικοινωνία που έχω με οποιονδήποτε ή οτιδήποτε πάνω σ' αυτό το πλοίο. Πατάω το κουμπί, να σου το φωτάκι. Και πάμε πάλι. Κάποιες φορές δε φαίνεται καλά ίσως γιατί στοχεύω σε πολύ μακρινές επιφάνειες. Συμβαίνουν αυτά, δεν πειράζει. Αλλά δεν μπορεί να πιστεύει κανείς ότι ο αναπτήρας αυτός θα μπορεί να βγάζει για πολύ ακόμα αυτό το φωτάκι. Δεν συμβαίνουν αυτά.

Θυμάμαι πιο παλιά, την πρώτη εποχή που κάπνιζα, είχα για πολύ καιρό έναν άλλον αναπτήρα. Δεν ξέρω τι απέγινε γιατί σταμάτησα να καπνίζω από ένα σημείο και μετά. Και ήτανε καλά έτσι. Αργότερα βρήκα έναν άλλον αναπτήρα σ' ένα νησί πολύ κοντά στην Τουρκία σε μια αστεία παραλία. Τον είχε χάσει ή ξεχάσει ένα ζευγάρι. Μου άρεσε εκείνος ο αναπτήρας κι ας έγραφε με πολύ μικρά άσπρα γράμματα “ΕΛΛΑΣ” στο πλάι (ήταν τουριστικός γι' αυτό, είχε και κάτι δίχτυα ψαρά και τέτοια πάνω – όλα αυτά χωρίς να θέλω να ενθαρρύνω σε καμία περίπτωση τέτοιες αισθητικές, ίσα ίσα). Βασικά αυτός ο αναπτήρας μου άρεσε γιατί μου άρεσε η παραλία γιατί μου άρεσε το νησί γιατί μου άρεσε εκείνο το καλοκαίρι για διάφορους λόγους. Κάποιοι/ες λένε ότι δεν ξανασυμβαίνουν αυτά. Τον αναπτήρα αυτόν τον κράτησα κι ας μην κάπνιζα τότε. Ήταν θαμμένος για χρόνια στα σκουπίδια του μαύρου χάους της τσάντας μου μέχρι που κάπου εκεί έξω που άρχισα πάλι να καπνίζω τον χρειάστηκα. Και άναβε ακόμα μετά από τόσο καιρό. Κάτι λίγες φορές συμβαίνουν αυτά. Μετά από λίγο καιρό χρήσης, σταμάτησε να ανάβει όπως στην αρχή. Ύστερα μια άναβε και μια δεν άναβε, όπως είναι λογικό και αναμενόμενο και κάνουν πολλές φορές οι αναπτήρες. Αυτό μόνο αν καταφέρεις να τους κρατήσεις αρκετό καιρό χωρίς να το σκάσουν ή να καβατζωθούν από κάποιον άλλον πιο επιδέξιο. Αλλά κι έτσι, μου άρεσε ο αναπτήρας αυτός. Προς το τέλος, σταμάτησε να ανάβει εντελώς και έβγαζε μόνο σπίθες – φλόγα ούτε καν. Δεν τον πέταξα όμως, δεν ξέρω γιατί. Τώρα πολύ πρόσφατα συνειδητοποίησα πως δεν τον βρίσκω πουθενά. Μάλλον τον έχει ρουφήξει το μαύρο χάος, όπως είπαμε ότι μπορεί να συμβεί με πολλούς αναπτήρες. Μου αρέσει ακόμα εκείνος ο αναπτήρας για διάφορους λόγους. Ένας από αυτούς είναι ότι με τέτοιους αναπτήρες μπορείς να κάνεις εκείνο το κόλπο που μου είχε δείξει κάποιος κάποτε που κολλάς τη μαύρη σκόνη στο τσιγάρο με σάλιο και όταν το ανάβεις βγαίνουν πυροτεχνήματα! Αν κάποιος βρει εκείνον τον αναπτήρα παρακαλείται να μου τον επιστρέψει και θα του δώσω το συμπαθητικό αναπτήρα με το μπλε φωτάκι. Θέλω να τον γεμίσω με υγρό για αναπτήρες που μου είπε κάποιος/α ότι είναι φθηνό. Τώρα που το σκέφτομαι με το υγρό μπορώ να γεμίσω κι έναν άλλον αναπτήρα που μου τον δώσανε δώρο με μια μεταλλική θήκη καπνού όταν αγόρασα μια μάρκα καπνού που δε θα αγόραζα ποτέ γιατί δε μου αρέσει καθόλου γιατί μου χαλάει το λαιμό. Κι άλλοι έχουν τα ίδια παράπονα αλλά άλλοι λένε ότι δεν μπορούν αλλιώς. Έτσι είναι αυτά, συμβαίνουν. Δε μου αρέσει αυτός ο αναπτήρας γιατί είναι μπλε και έχει το λογότυπο της μάρκας του καπνού πάνω. Αλλά το υγρό θα το αγοράσω για τον άλλον που δε βρίσκω. Δε μπορεί, κάπου εκεί θα είναι.