Σ' αυτόν τον γερασμένο κόσμο

..που τα κινήματα συνάντησαν τα όρια τους και οι άνθρωποι το ρίξαν στο επιχειρείν.
..που δε μπορέσαμε να δώσουμε ακόμα απαντήσεις γιατί δε βρήκαμε τις σωστές ερωτήσεις.

Αυτός ο γερασμένος κόσμος λοιπόν θυμίζει έντονα ινστιτούτο ομορφιάς.

Ένα ινστιτούτο αισθητικής που όλες οι πελάτισσες είναι 75+ και έχουν δοκιμάσει όλες τις θεραπείες.

Κι έτσι μπροστά στο να βρεθούν χωρίς πελατεία, οι πωλήτριες αρχίζουν να προωθούν τις παλιές θεραπείες ως καινούριες και αναβαθμισμένες. Κι ας παραμένουν ουσιωδώς οι ίδιες, αφού τις κάνουν οι ίδιοι άνθρωποι, με τα ίδια μηχανήματα, με τις ίδιες κρέμες και για τον ίδιο λόγο (το κέρδος), οι πελάτισσες πείθονται ότι είναι κάτι νέο, αγοράζουν και βλέπουν και διαφορές. 

Lifting λοιπόν και στις έννοιες: νέος φασισμός, νέος ολοκληρωτισμός, νέα αναρχία, νεα(νική) επιχειρηματικότητα και η λίστα δεν έχει τέλος.Τη θέλουμε την ανανεωσούλα μας πού και πού μέσα στη γενικευμένη μιζέρια, και την ψάχνουμε στις λέξεις.

Μέχρι να καταστρέψουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

____Μέχρι να σταματήσει να χτυπάει η καρδιά αυτού του άκαρδου κόσμου____

ΜΑ ΚΑΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΑΟΡΑΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες, κάτσε να παίρνεις μάτι.

[...]Παρ' όλα αυτά, είμαι ευτυχισμένος. Ναι, ευτυχισμένος. Τ' ορκίζομαι. Ορκίζομαι ότι είμαι ευτυχισμένος. Συνειδητοποίησα πως η μόνη ευτυχία στον κόσμο είναι το να παρατηρείς,
να κατασκοπεύεις,
να παρακολουθείς να περιεργάζεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους, να μην είσαι παρά ένας οφθαλμός, ένα μεγάλο, κάπως υαλώδες, κάπως κόκκινο και ερεθισμένο, ορθάνοιχτο μάτι. Το ορκίζομαι, αυτό είναι η ευτυχία. [...]

{nabokov~1930}

Κουβαλώντας

 

Σε μια συγκυρία που το ΕΑΜ ανασυστήνεται στην κινηματική μνήμη και η λογική του μετώπου παρουσιάζεται ως η μόνη σανίδα σωτηρίας.

Σε μια καμπή του ανταγωνισμού που η κριτική γίνεται εμμονικά στη μορφή και όχι στα περιεχόμενα.

Όταν λενινιστές κι αναρχικοί ενώνονται με τα φυσεκλίκια τους.

Όταν τα κινήματα υποχωρούν κι αναδύεται η αντιπολίτευση των ειδικών (του ΣΥΡΙΖΑ & των όπλων).

Όταν κάνεις πορεία ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και κάποιοι βρίσκουν τρούπα να τρουπώσουν για να μιλήσουν για τον x-y επαναστάτη τους.

Όταν η τελευταία νίκη(;) που διασώζει η κινηματική(;) μνήμη κάποιων είναι ο θάνατος τριών μπάτσων σε μια νυχτερινή συμπλοκή πριν από 29 χρόνια.

Όταν δηλαδή τα μόνα περιεχόμενα που κουβαλάμε είναι τα πτώματά μας...

 

 

 Τον διαγράψανε κατηγορώντας τον ότι είναι πράκτορας της Γκεσταπό και είπανε σε όλους να τον απομονώσουν. Υπάκουσα τότε στην κομματική εντολή, έπαψα να πηγαίνω σπίτι του (ευτυχώς, ούτε ο Χριστόφορος πάτησε στο δικό μου) μια φορά μάλιστα τον συνάντησα τυχαία στο δρόμο και προσπέρασα σα να ήτανε ο οιοσδήποτε ξένος, παρ' όλο που τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν. Η διαγραφή του Χριστόφορου μας ανακοινώθηκε στις αρχές Αυγούστου1942, κάπου ένα μήνα μετά την εκτέλεση του Χάρη. Ο Αλέκος παραιτήθηκε τότε απ' την Οργάνωση, εξ αιτίας ακριβώς αυτής της διαγραφής, γιατί δεν πίστευε, λέει, στην ενοχή τουΧριστόφορου. Η κατηγορία ήτανε, λέει, παράλογη και ασύστατη, κατηγορία πολιτικής σκοπιμότητας, γιατί ήταν γεγονός ότι ο Χριστόφορος είχε τις προσωπικές του απόψεις για την εαμική τακτική μας, ήταν γεγονός ότι διαφωνούσε σε αρκετά σημεία με τη γραμμή τουΚόμματος, γκεσταπίτης όμως δεν υπήρξε ποτέ του και συνεπώς (κατά την άποψη πάντα του Αλέκου) η Οργάνωση κατέφυγε σε ένα χονδροειδέστατο ψέμα, για να απομονώσει τονΧριστόφορο μια και καλή, ή μάλλον να τον σβήσει από προσώπου γης, να τον εκτελέσει ηθικώς, ούτως ειπείν. Αν η Οργάνωση είχε αρκεστεί σε μια προφορική καταγγελία, μπορεί καινα υπάκουε ο Αλέκος στην κομματική απόφαση, ελπίζοντας ότι τα πράγματα θα διευθετηθούν,μα απ' τη στιγμή που κυκλοφόρησε πολυγραφημένη η απόφαση της διαγραφής, όπουαναφερότανε όχι μόνο το επαναστατικό του ψευδώνυμο (Χριστόφορος) μα και το πραγματικότου όνομα (Νίκος Ζακυνθινός) ακόμα και η πραγματική του διεύθυνση (Διδότου 343), απ' τηστιγμή εκείνη ο Αλέκος πείστηκε απόλυτα πως η ηθική εκτέλεση του Χριστόφορου είτανε οριστική και αμετάκλητη, έφτασε μάλιστα να μου πει ότι η δημοσίευσή της ισοδυναμούσε με κατάδοση του Χριστόφορου στις Αρχές Κατοχής, γιατί αν η Οργάνωση ήθελε να τον απομονώσει, έφτανε και παράφτανε το επαναστατικό του ψευδώνυμο, μια και όλοι οιοργανωμένοι τον ξέρανε ως Χριστόφορο. Ο Αλέκος μου εξήγησε ότι βρέθηκε σε «φοβερό δίλημμα», όχι τόσο επειδή είχε να διαλέξει ανάμεσα στο κομματικό καθήκον και στη φιλία τουμε τον Χριστόφορο, όσο γιατί έπρεπε να πάρει μια για πάντα μια απόφαση, αν θα υπάκουε δηλαδή στις κομματικές αποφάσεις, όποιες κι αν ήταν αυτές. Ελέγχοντας, λέει, τον εαυτό του,διεπίστωσε πως δεν μπορεί να υπακούει σε διαταγές που δεν πιστεύει, υπέβαλε λοιπόν την παραίτησή του στον Φαντάρο, πράγμα που προκάλεσε μεγάλη εντύπωση, ή μάλλον κατάπληξη, γιατί όπως πολύ σωστά του παρατήρησε ο Φαντάρος, «Το Κόμμα δεν είναι ούτε ιδιωτική επιχείρηση, ούτε δημόσια υπηρεσία απ' την οποία παραιτείσαι όποτε θέλεις» και να το σκεφτεί καλά, γιατί τέτοιο πράγμα δεν ξανάγινε κι αν επιμένει, θα τον διαγράψουμε. Ο Φαντάρος με έστειλε τότε να μεταπείσω τον Αλέκο κι εγώ υπάκουσα βεβαίως, [...]

 

 

[...] τον θυμόμουνα και τον σκεφτόμουνα συχνά τον Χριστόφορο κι όμως δεν είπα ποτέ την αλήθεια στην Οργάνωση, διότι πρώτον, καταθέτοντας υπέρ, θα ανάγκαζα βέβαια την Οργάνωση να με διαγράψει και δεύτερον, διότι κι εγώ ακόμα, εγώ που με είχε σώσει ο Χριστόφορος, εγώ που τον είδα να σκοτώνεται, δεν μπορούσα να είμαι σίγουρος (τότε) για τη στάση του, γιατί ενδέχεται να είχε προσχωρήσει πράγματι στον εχθρό, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να φορέσει γερμανική στολή και ύστερα να το μετάνιωσε και να προσπάθησε να εξιλεωθεί, σώζοντάς με και αυτοκτονώντας, παρασύροντας στο θάνατο και μερικούς γερμανούς. Και εν πάση περιπτώσει, η πράξη του, όσο γενναία κι αν ήτανε, τον κατέτασσε μάλλον στην κατηγορία των ντεζεσπεράντος κι όχι των συνειδητών αγωνιστών και φυσικά θα ήταν λάθος να αποκαλύψω την αλήθεια (έστω κι αν εγώ προσωπικά δε θά 'χα να υποστώ καμιά συνέπεια, έστω κι αν ήμουν σίγουρος πως δε θα με διαγράφανε) γιατί λέγοντας την αλήθεια, θα ηρωποιούσα τον Χριστόφορο στα μάτια των νέων και θα ήταν σα να τον πρότεινα παράδειγμα προς μίμησιν, πράγμα που για να είμαι ειλικρινής, μου φαινότανε (τότε) απαράδεκτο. Έτσι, κατάντησε να βλέπω την απροσδόκητη επέμβαση του Χριστόφορου σαν φυσικό φαινόμενο,σαν έναν σεισμό λόγου χάρη, που γκρέμισε ξάφνου τους τοίχους της φυλακής μου κι εγώπετάχτηκα και βγήκα έξω. [...]

{Αλεξάνδρου, 1974}

Για όσους το ψάχνουνε..

Συνταγές με μεδούλι καπιταλιστών

Servants... must either cherish a burning envy in their bosoms, an inextinguishable abhorrence against the injustice of society; or, guided by the hopelessness of their condition... must blunt every finer feeling of the mind, and sit down in their obscure retreat, having for the constant habits of their reflections, slavery and contentment. They can scarcely expect to emerge from their depression. They must expect to spend the best years of their existence in a miserable dependence.

William Godwin, "Of Servants", 1797
[ βαθείς στοχασμοί ενός αφεντικού για τους υπηρέτες του, την ταξική συνείδηση και την ψυχική νόσο]

Το πρόβλημα

Μπετόν, 1982

Tι κερδίζεις & τι χάνεις

2014.

Πατάς το play.

Όχι πια σε κασετόφωνο. Και ούτε και σε cd. Στο pc.

Bιολιά και πρόζα. Μύρισε '90.

3 κομμάτια στη σειρά. Βρώμα και smooth.

Και ύστερα μόνο βρώμα.

Αστεακή αποσύνθεση.

Γκραφίτι, χουντίλα και στάιλς πάνω σε μπάνγκερς.

Γλώσσα που την είχαμε ξεχάσει.

Σκιτάκια στην κληρονομιά των ντελασόουλ, για να λέμε και την αλήθεια...

Και ξανά βιολιά για τα γατάκια.

Και πάλι φανκίλα με μπάσα και τρομπέτες από το 90.

Προβλέψιμα θα πεις, αλλά ακόμα δεν είδες τίποτα.

Γιατί μόλις μπήκες στην τελευταία ενότητα.

Επιστροφή στα βασικά κι εγώ δεν περιγράφω άλλο.

Από το 12 αυξάνεται η ένταση.

Κορυφώνει στο 15.

Και κατεβαίνει ομαλά σκαλί σκαλί από το άγχος στις ουρές
και στα φαρμακεία για να σε αφήσει πάλι στο κενό.

Επιχειρηματικά όνειρα στον 21ο αιώνα και η εργατική κουλτούρα των άνεργων.

Αυτοοργανωμένα και αντιεμπορευματικά, από χέρι σε χέρι κι από megabyte σε megabyte.

Χωρίς μιντιακή κάλυψη και προμόζ.

Χωρίς την αηδία.

κατεβάζετε: https://docs.google.com/file/d/0B15G8b5pQTwtU2ZoWlh2M1gxUmM/edit

και μόνο τα ινστρουμένταλζ: https://docs.google.com/file/d/0B15G8b5pQTwtSHZvTDdFdHhqd2c/edit

Hazet 36, fascista dove sei?

έκτακτο δελτίο

έβρασαν οι ιπποπόταμοι στις γούρνες τους

σάπισαν στους πάγκους των μανάβηδων τα πορτοκάλια

χύθηκε στο πάτωμα ο φρεσκοψημένος καφές

κυνήγησαν τους άπιστους οι χρυσοποίκιλτοι σταυροί

έβγαλαν αγκάθια τα βάζα με τη ρίγανη

κόχλασαν σε ρυθμούς τζαζ οι άδειες κατσαρόλες

φύσηξαν αιθάλη και χολή τα φουγάρα της πτολεμαΐδας στις μάπες των οικολόγων
έφτυσαν χρυσαφένιες χλέπες οι σκουριασμένοι της χαλκιδικής

ξέρασαν ευρώ οι σωλήνες της ΕΥΑΘ

πνίγηκαν σε θάλασσα από 5ευρα οι ταμίες των νοσοκομείων

τσίμπησαν επιλεγμένους στόχους τα κουνούπια του ανατολικού νείλου

φόρεσαν ανάποδα τις άσπρες ρόμπες τους οι εφημερεύοντες γιατροί

κούμπωσαν από μπροστά την άσπρη φορεσιά τους οι ψυχασθενείς

σέρβιραν σφηνάκια haldol on the rocks σε κιόσκια στους δήμους όλης της χώρας

άρχισαν να καίνε πελεκούδια σε βαρέλια για να ζεσταθούν οι άστεγοι

πληντύρια χρήματος με κέρματα τοποθέτησε η κυβέρνηση σε κομβικά σημεία στο κέντρο

αγριογούρουνα αφέθηκαν ελεύθερα στον εθνικό κήπο, εξοπλισμός κηνυγιού ενοικιάζεται

ανθρωποθυσίες στη νησιωτική χώρα για να επανέλθει η τακτική συγκοινωνία

το αθάνατο ελληνικό φως θεραπεύει τον καρκίνο, δε χρειάζονται αγωγή οι καρκινοπαθείς

βγήκαν αγριεμένα από τα κουτάκια τους τα ποσοστά

εκδικήθηκαν τους γιάπηδες με τις μεταξωτές γραβάτες οι οικονομικοί δείκτες

νέος φόρος πολυτελείας 36% επί του μηνιαίου εισοδήματος του νοικοκυριού για κάθε οργασμό

κομοτηνή με καλαμάτα ένωσαν σε ευθεία οι άνεργοι δηλώνοντας πως δεν είναι μόνο το 28%

ξετρυπώθηκαν από τα σπίτια τους όλοι οι επικίνδυνοι εγκληματίες, η ασφάλεια επανήλθε

δέσμευση για εκκένωση των καταλήψεων, καθησυχασμός για τη διάσωση της ιδιοκτησίας

ανακούφιση καταναλωτών για την κυκλοφορία απορρυπαντικών με πρασινομπλε κόκκους 

μπάρκαραν με τον πρώτο ναύλο για το νότο οι αρουραίοι

έχωσαν στους λιπαρούς λαιμούς των σκυλιών τα νύχια τους οι αγριόγατες

έμπηξαν τις σύριγγες στις καρωτίδες των αφεντικών τα πρεζάκια

στράγγιξαν το αίμα από τις σφουγγαρίστρες οι νοικοκυρές

 
από τα βάθη της απελπισίας και της οργής

για το γκουρμέ προλέ

Κάρα Μπίνα