Το Μικρό Ψάρι και ο Λεβιάθαν

To μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Αυτό είναι το επιμύθιο του σκηνοθέτη στην τελευταία ταινία του Οικονομίδη. Ένα καλογυρισμένο νουάρ με πρωταγωνιστή έναν κακοποιό που έχει φάει τη ζωή του στη φυλακή για ένα έγκλημα που έκανε στα 19 και μεσήλικας τώρα, αποφυλακισμένος, έχει ξεμείνει με εφόδια ασύμβατα με την πραγματικότητα: μια αναχρονιστική ηθική και ένα χρέος που πρέπει να ξεπληρώσει. Τον παρακολουθούμε να συνθλίβεται στα σαγόνια του μεγάλου ψαριού, μιας κοινωνίας που τα πάντα διαμεσολαβούνται από το χρήμα, η εργασία, οι σχέσεις στον κύκλο του παράνομου κεφαλαίου, η αρρενωπότητα, ο ερωτισμός και το σεξ, η ετεροκανονική οικογένεια και οι εντός της ρόλοι, η μητρότητα, η στάση προς την τρίτη ηλικία και την αναπηρία, η παιδική ηλικία. Και τελικά στριμωγμένο στη γωνία, τον βλέπουμε στην αναπόφευκτη τελική του κάθοδο.
Καλή ταινία, σχεδόν άρτια εκτελεσμένη, εξαιρετικές ερμηνείες ως αναμενόμενο, φωτογραφία και μουσική. Και κατά το σύνηθες για τον Οικονομίδη η ταινία φιλοδοξεί να είναι και ένα πολιτικό εγχείρημα.
Φτάνοντας στους τίτλους τέλους και ιδιαίτερα στις ευχαριστίες, στο υπουργείο δικαιοσύνης και προσωπικά στον υπουργό Ρουπακιώτη, στο σωφρονιστικό κατάστημα (sic) Μαλανδρίνου, σε διάφορες εταιρίες και θεσμούς ένα άλλο επιμύθιο υποφώσκει. Η ταινία η ίδια ως πολιτικό σχόλιο είναι το μικρό ψάρι, που κατασπαράσσεται από τον Λεβιάθαν του θεάματος, στο μέτρο που αποτυγχάνει να ξεπεράσει τα όρια του εγχειρήματος ως αμιγώς καλλιτεχνικού προϊόντος.

Κι αυτή η πικρή γεύση στο τέλος αυτού του σχολίου, μήπως είναι ο θεατής ως ψάρι, πιασμένος στο δίχτυ του κοινότοπου σχόλιού του, αφού έχει καταναλώσει ένα ακόμη χριστουγεννιάτικο εμπόρευμα στην προνομιακή θαλπωρή του σπιτιού του;

https://www.facebook.com/ToMikroPsari

Για τα γεγονότα της 6.12.14, την αντι-βία, την καταστολή & την αλληλεγγύη

Για τα γεγονότα της 6.12.14, την αντι-βία, την καταστολή & την αλληλεγγύη

daloy polizei every now and every then

 

originating from

 

F5

Κι είναι και η απόσταση που επεκτείνεται σαν αξία ανάμεσα σε σένα και το δρόμο με τη διαμεσολάβηση της οθόνης. Η απόσταση που σε συνθλίβει όταν ξέρεις ότι σύντροφοι στέκονται συλλογικά στο δρόμο κι εσύ είσαι εγκλωβισμένος σπίτι σου. Υπάρχει, λέει, κι ένα καινούριο ζωτικό σημείο να ελέγχουν οι γιατροί στους διασωληνωμένους: F5/min.

Ferguson 101 - poetry in the streets

Ferguson - not Fergie son...

Οι ειδικοί βγαίνουν να πουν, να εξηγήσουν, να ταυτίσουν και να κατηγοριοποιήσουν. Αλλά τα υποκείμενα έχουν πάντα τη δικιά τους φωνή.

 "Αυτό που συμβαίνει είναι πολύ απλό", είπε ο 18χρονος D.R.A, που ήταν με τις δυο μικρότερες αδερφές του. "Τους είπαμε ότι αν δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δε γίνεται να υπάρχει ειρήνη -no justice, no peace-. Δεν πήραμε τη δικαιοσύνη μας, έτσι κι αυτοί δε θα έχουν την ειρήνη τους. Γαμάμε το σύμπαν πατόκορφα εδώ. Τόσο απλά."

 φάιτ δε πολίς, λοιπόν

ΥΓ: σάουθτραπ στο κλίμα στο http://javaspa2a.blogspot.gr/

Logistics, αντι-logistics & η κομμουνιστική προοπτική

                                                            1.
Ένα παλαιοαναρχικό γνωμικό των έιτιζ έλεγε πως η θάλασσα έχει άμπωτη και παλίρροια, το κίνημα τα πάνω και τα κάτω του, αλλά η αναρχία είναι βράχος. Με δεδομένη την πραγματικότητα του κινήματος στον ελλαδικό χώρο, το οποίο πριν μερικά χρόνια έφτασε με τις μεγάλες διαδηλώσεις και τις οδομαχίες στα όρια του και έκτοτε μετρά τα κομμάτια του και προσπαθεί να δει τι συνέβη, είναι λογικό να εξελίσσεται και μια συζήτηση πάνω στο ζήτημα της θεωρίας. Βλέπεις, όταν οι άνθρωποι κινούνται και επικοινωνούν παράγουν μόνοι τους τη θεωρία των αγώνων τους, όταν όμως εγκλωβίζονται οι στρατευμένες μειοψηφίες γλείφουν τις πληγές τους και προσπαθούν να δουν τι έφταιξε και πώς μπορούν να ακονίσουν από την αρχή τα όπλα της κριτικής. Τι κάνουμε λοιπόν; Επιστρέφουμε στην πολιτική ταυτότητα/ στην απραξία/ στα καθιερωμένα και διαβάζουμε να μάθουμε τι πρέπει να κάνουμε; Τι διαβάζουμε; Τι θεωρία θέλουμε; Ή μάλλον καλύτερα, Τι τη θέλουμε τη θεωρία; Είναι η αναρχία βράχος; Ψήφισε η μάνα μου νέα δημοκρατία;

      2.

Τι είναι τα Logistics; Ακούγοντας αυτή τη λέξη στο δημόσιο λόγο ολοένα και συχνότερα, την είχαμε αυτή την εύλογη απορία. Ακόμα περισσότερο επειδή χρησιμοποιώντας την αγγλική λέξη με αυτό το πληθυντικό σίγμα στο τέλος νιώθαμε κάθε φορά που προφερόταν από κάποιο συνομιλητή ένα αίσθημα μεγαλείου, το φόβο απέναντι σε κάτι τεράστιο και σκοτεινό, σαν να ήταν κάτι που περιβαλλόταν από ένα μυστηριακό πέπλο, κάτι για το οποίο όλοι μιλάνε χωρίς ποτέ να λένε τι είναι. Αν ανατρέξεις στα λεξικά η μετάφραση δεν είναι και τόσο Υψηλή (αν και παραμένει τρομαχτική): επιμελητεία, διοικητική μέριμνα, διαχείριση πόρων. Γι’ αυτό και το κρατήσαμε ως έχει, αφού κι ο Μάκης ο γιος της κυρα-Μυρσίνης σε λουτζίστιγκζ στο Καλοχώρ’ δουλεύει.

Το κείμενο του Jasper Bernes "Logistics, Counterlogistics and the communist prospect" δημοσιεύτηκε στο endnotes#3. Η μετάφρασή του έγινε από την προσωρινή επιτροπή κριτικής γαστρονομίας Θεσσαλονίκης του γκουρμέ-προλέ φράξια «θανατερό πορτοκάλι, στην καρδιά ξυράφι». Συνένοχος στην επιμέλεια του κειμένου είναι ο μορφωτικός σύλλογος κατοίκων τούμπας «η γοργόνα».

Logistics, αντι-logistics και η κομμουνιστική προοπτική

η άρνηση της λογικής ή μην ξεχάσεις, με το κεφάλι

σχετικά με τον Xu Lizhi που έβαλε με τη σωστή σειρά τις λέξεις που μιλάν για την ηχώ της απόγνωσης στο νεκροταφείο της νιότης μας

Η κυρία ντε Σταέλ, το μεγαλύτερο κατόρθωμα της οποίας είναι ότι τυποποίησε λαμπρά διάφορες κοινοτοπίες, προσπάθησε να καταδείξει ότι η αυτοκτονία είναι αφύσικη πράξη […] Η φιλοσοφική κατήχηση δεν έχει αξία στα μάτια τους και είναι αδύναμο φάρμακο για τον πόνο. Προπάντων είναι ανούσιο να ισχυριζόμαστε ότι είναι αφύσικη μια πράξη η οποία γίνεται τόσο συχνά’ η αυτοκτονία είναι κάθε άλλο παρά αφύσικη, επειδή είμαστε καθημερινοί της μάρτυρες. Ό,τι είναι αφύσικο δε συμβαίνει. 

[…]

Γύρω μου άκουσα να μουρμουρίζουν ανοησίες γι’ αυτήν την αυτοκτονία και ένιωσα περιφρόνηση. Η κοινή γνώμη σε κάνει να κοκκινίζεις, όταν τη βλέπεις από κοντά με τη δειλή της κακία και τις βρωμερές της υπόνοιες. Η κοινή γνώμη είναι πολύ διχασμένη από την απομόνωση των ανθρώπων, πολύ αδαής, πολύ διεστραμμένη, γιατί ο καθένας είναι ξένος με τον εαυτό του και όλοι είναι ξένοι ο ένας με τον άλλον.

[…]

Θα μπορούσε κανείς να φτιάξει μια αλλόκοτη συλλογή από αποσπάσματα διάσημων συγγραφέων , τα οποία γράφουν οι απελπισμένοι που προετοιμάζουν το θάνατό τους με μια ορισμένη λαμπρότητα. Όσο διαρκεί η στιγμή θαυμαστής ψυχραιμίας που ακολουθεί την απόφαση του θανάτου, αυτές οι ψυχές εκπνέουν ένα είδος μεταδοτικού ενθουσιασμού, ο οποίος ρέει στο χαρτί, ακόμα και στους κόλπους των τάξεων από τις οποίες έχει αφαιρεθεί κάθε δυνατότητα εκπαίδευσης. Καθώς συγκεντρώνονται μπρος στη θυσία και αναστοχάζονται το βάθος της, όλη τους η δύναμη συσσωρεύεται για να απαιμορραγήσει με μια χαρακτηριστική, ζεστή έκφραση.

Ορισμένα από αυτά τα ποιήματα, τα οποία είναι θαμμένα στα αρχεία, είναι αριστουργήματα. Ένας δυσκίνητος μπουρζουάς, ο οποίος τοποθετεί την ψυχή του, τη δουλειά του και το θεό του στο εμπόριο, μπορεί να τα βρει όλα αυτά πολύ ρομαντικά και να αρνηθεί τον πόνο που δεν καταλαβαίνει, χαμογελώντας ειρωνικά: η περιφρόνησή του δε μας εκπλήσσει. Τι άλλο να περιμένει κανείς από τους ανθρώπους του 3%, οι οποίοι ούτε που φαντάζονται ότι μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα, κομμάτι κομμάτι δολοφονούν τον εαυτό τους, την ανθρώπινη φύση τους!

[…]

Δίχως άλλο είναι σημαντικότατο να αντέχουν οι φτωχοδιάβολοι τη ζωή, έστω και προς το συμφέρον των προνομιούχων τάξεων αυτού του κόσμου, τις οποίες η γενική αυτοκτονία του όχλου θα τις κατέστρεφε […]

Καρλ Μαρξ, Περί αυτοκτονίας, Νήσος, 2003

Όταν κάπου στα τέλη του 1845 ο Μαρξ έκανε την παραπάνω μεταστροφή του κειμένου του Peuchet από τα απομνημονεύματά του πολλά πράγματα ήταν διαφορετικά. Κι όλα όμως μένουν τόσο ίδια. Αντιγράφοντας από μια συνέντευξη του Κ. Γρίβα το 1985:

Η έννοια της εξουσίας είναι ταυτόσημη με την αποκλειστική κατοχή και την μονοπωλιακή διαχείριση του «δικαιώματος» της νομιμοποιημέ­νης δολοφονίας. Ο αυτόχειρας, με την πράξη του, διεκδικεί (συνειδητά ή ασυνείδητα) το δικαίωμα να αποφασίζει για το θάνατο του. Και μ' αυτό τον ιδιαίτερο και προσωπικό του τρόπο σπάει το μονοπώλιο της εξουσίας και θέτει υπό αμφισβήτηση την παντοδυ­ναμία της «λογικής» της.

Όμως, σε κάθε εξουσιαστικά δομημένη κοινω­νία, η άρνηση της παντοδυναμίας της κυρίαρχης «λογικής» είναι αδιανόητη με τους όρους αυτής της «λογικής». Κατά συνέπεια ο υποψήφιος αυτόχειρας είναι εξ ορισμού «παράλογος» και σαν τέτοιος ανατίθεται στην ψυχιατρική (που είναι αρμό­δια για τον φρονηματισμό κάθε «παράλογης» αμφισβήτησης της κυρίαρχης εξουσιαστικής λο­γικής) προκειμένου να υποστεί την πρέπουσα «ιδε­ολογική αναμόρφωση».

[…]

Η αυτοκτονία αποτελεί μια απ' τις ενδεχόμενες, ύστατες και απέλπιδες, αντιδράσεις της ατομικής προσωπικότητας στην αλλοτριωτική και νοσογόνα δράση που ασκούν επάνω της οι διάφοροι κατασταλτικοί θεσμοί.

Έχει βαθμούς η αλλοτρίωση; Υπάρχει μονάδα μέτρησης να βγάλουμε τα γράδα να μετριόμαστε; Κι όταν βαράει κόκκινο, τι; 

Όπως αθόρυβα τελειώνει η κάθε μέρα

ένα κομμάτι της αγάπης μεταμορφώνεται σε πάγο

ένα κομμάτι του κορμιού μεταμορφώνεται σε θανάτο

Πατρίκιος Τίτος, Λυσιμελής πόθος, Εκδόσεις Κιχλη, 2014

Φυλακή, γκέτο, ραπς και τα φρούτα του Ισλάμ.

Η μετάφραση που δημοσιεύουμε σήμερα αποτελεί απόσπασμα ενός ευρύτερου κειμένου με τίτλο «A proletarian critique of the Nation of Islam» από την ομάδα Melancholic Troglodytes. Γράφτηκε το χειμώνα του 2002 στο Λονδίνο και διορθώθηκε το 2006 στη Λισαβόνα. Το Nation of Ιslam είναι μια οργάνωση που δραστηριοποιείται στις ΗΠΑ με την οποία πρωτοήρθαμε σε επαφή όταν, έφηβοι ακόμα, ζαλίζαμε τα αυτιά μας με την επιθετική και βρώμικη βαβούρα των Public Enemy. Τότε, που ψάχναμε απεγνωσμένα να βρούμε τα συγκροτήματα με τον πολιτικό λόγο και την ανάλογη δράση, ξεχωρίσαμε ανάμεσα στις υπόλοιπες ρίμες του Chuck D και ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο για την πατρική/ ηρωική φιγούρα που άκουγε στο όνομα Farrakhan. Έφηβοι ακόμα, δεν συνειδητοποιούσαμε τις εθνικιστικές μπούρδες που ξεστόμιζαν τα χείλη τους… Κι ένα ερώτημα τριγυρνούσε τα μυαλά μας (απουσία και της πρόσβασης στο ίντερνετς): Αυτό το “nation of islam” τι διάλο ήταν και τι σχέση είχε με τόσους ράππερς; Το απόσπασμα που ακολουθεί έρχεται να απαντήσει σε αυτό ακριβώς το ερώτημα, και να ξεκαθαρίσει κάποιες από τις εφηβικές μας απορίες για αυτή την οργάνωση που απαριθμεί κάπου ανάμεσα σε 20 με 100 χιλιάδες μέλη εντός και εκτός των τειχών, και που είναι ικανή να κινήσει τεράστιους αντιδραστικούς μηχανισμούς δρώντας ως μια υπολογίσιμη αντι-επαναστατική δύναμη.

|▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ஜ۩*۩ஜ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬|

Η επαγγελία του πόνου και ο πόνος της επαγγελίας

Λαϊκισμός και αντεπανάσταση

Η κύρια λειτουργία του Nation of Islam είναι να προλαμβάνει την προλεταριακή εξέγερση και να κρατάει το προλεταριάτο των ΗΠΑ αιώνια διαχωρισμένο με φυλετικές γραμμές. Αυτό το καταφέρνει αφενός μέσω της επίσημης θεσμοθέτησης του αισθήματος της αδικίας και αφετέρου μέσω της θεαματικής προβολής ενός καλογραμμένου σεναρίου Αρμαγεδδώνα σε ένα απροσδιόριστα αναβληθέν μέλλον. Αυτός ο ρόλος απέκτησε πρόσθετη σημασία μετά την κατάρρευση της αριστεράς και των διαφόρων εγκεκριμένων από το Δημοκρατικό κόμμα Rainbow Coalitions¹.

Η λαϊκιστική στρατηγική του ΝΟΙ απαιτεί την ύπαρξη μελών από διάφορους τομείς. Στην πρώτη φάση της ανάπτυξής του, δόθηκε έμφαση στη στρατολόγηση «λούμπεν προλεταριάτου» (τοξικομανείς, τζογαδόροι, ζητιάνοι κτλ) και άνεργων προλετάριων. Στην πραγματικότητα ο Elijah Muhammad και άλλοι μουσουλμάνοι ηγέτες είχαν την ευκαιρία να στρατολογήσουν -προσηλυτίσουν έγκλειστους σε σωφρονιστικά καταστήματα κατά τη διάρκεια της φυλάκισης τους λόγω της άρνησής τους να υπηρετήσουν στο στρατό στο 2^ο παγκόσμιο πόλεμο (Smith 1993:136). Κάποια μέλη είναι φυλακισμένοι, για αυτό και τουλάχιστον τρεις «ναοί» βρίσκονται πίσω από τους τοίχους της φυλακής. Με τη βοήθεια των δικηγόρων του ΝΟΙ αυτοί οι μουσουλμάνοι φυλακισμένοι συνεισέφεραν στις καταστατικές αλλαγές μέσα στις φυλακές στο πέρασμα των χρόνων. Παρόλα αυτά, ο Smith (1993: 133) έχει δίκιο όταν σημειώνει ότι: «Ασκώντας προσφυγές οι μουσουλμάνοι φυλακισμένοι συμμετείχαν συνειδητά σε κυβερνητικές διαδικασίες τις οποίες τα φιλοσοφικά τους δόγματα αντιμετώπιζαν ως παράνομες». Ο νόμος (μετά τις αλλαγές) εξασφαλίζει ότι όλα τα μέλη κρατούν τις δουλειές που τους έχουν καταμεριστεί προσφέροντας τη δουλειά μιας ολόκληρης ημέρας ως αντάλλαγμα για το μεροκάματο που λαμβάνεται. Ο Farrakhan δηλώνει ρητά το στόχο: «Γιατί να μη διαχειριστούμε τους κρατούμενους ώστε να αλαφρύνουμε και το βάρος για τους φορολογούμενους; …Μπορούμε να αλλάξουμε το λαό μας και να τους κάνουμε παραγωγικά μέλη της κοινωνίας» (Gardell 1996: 309). Τα μέλη του ΝΟΙ είναι υποχρεωμένα να πουλάνε τις εφημερίδες του, και συχνά αναγκάζονται να τις αγοράσουν με το μισθό τους αν δεν καταφέρουν να επιτύχουν ένα συγκεκριμένο στόχο πωλήσεων. (White Jr.,2001)

Είναι απαραίτητο να δείξουμε πόσο βολικά εναρμονίζεται αυτή η στρατηγική οργάνωσης των φυλακισμένων με την τελευταία στροφή του καπιταλισμού των ΗΠΑ προς το μαζικό εγκλεισμό. Ο Wacquant (2002) έχει υποστηρίξει ότι για να τον έλεγχο και την πειθάρχηση των Αφρο-Αμερικανών έχουν χρησιμοποιηθεί επιτυχώς τέσσερεις «ειδικοί θεσμοί». 

με το βιβλίο του Elijah Muhammad | East Flatbush | 1980

Ο πρώτος είναι η ιδιοκτησιακή δουλεία (1619 - 1865), που διήρκησε ως τον εμφύλιο πόλεμο. Βασιζόταν στην οικονομία των φυτειών και συσσώρευε κεφάλαιο μέσω της ανελεύθερης σταθερής εργασίας. Ο δεύτερος «ειδικός θεσμός» ήταν το περίφημο σύνολο κοινωνικών και νομικών κανόνων του Jim Crow (South, 1865-1965). Ο Wacquant εξηγεί: «Εισαγμένο από τον βορρά όπου είχε δοκιμαστεί σε κάποιες πόλεις, αυτό το καθεστώς όριζε σαφώς ότι οι μαύροι ταξιδεύουν σε χωριστά τραίνα, βαγόνια και χώρους αναμονής… φυλακίζονται σε χωριστά κελιά και θάβονται σε χωριστά νεκροταφεία». Η φάση αυτή χαρακτηρίζεται από την «ελεύθερη σταθερή εργασία» των κολίγων στις αγροτικές επιχειρήσεις και των εργατών στις εξορυκτικές βιομηχανίες.

Μετά τον Jim Crow ο καπιταλισμός των ΗΠΑ χρησιμοποίησε το σύστημα του γκέτο (North, 1915-1965) με δουλικούς εργάτες στις κατασκευαστικές βιομηχανίες των οποίων η «ελεύθερη & ευέλικτη εργασία» ήταν καθοριστική για την επιτυχία της φορντικής οικονομίας. Με την έννοια γκέτο ο Wacquant δεν εννοεί απλά και μόνο μια διαχωρισμένη περιοχή ή μια εθνοτική γειτονιά. Δανειζόμενος από την ιστορία των καθορισμένα εβραϊκών γειτονιών στις πόλης της αναγεννησιακής Ευρώπης, ο Wacquant ορίζει το γκέτο ως μια «ουσιαστικά κοινωνικοχωρική μηχανή που επιτρέπει σε μια κυρίαρχη ομάδα σε ένα αστικό πεδίο να εξοστρακίζει και να εκμεταλλεύεται ταυτόχρονα μια κατώτερη ομάδα προικίζοντας την  με ένα αρνητικό συμβολικό κεφάλαιο…» Το γκέτο είναι συνεπώς μια «εθνοφυλετική φυλακή» χαρακτηριζόμενη από το κοινωνικό στίγμα, τον καταναγκασμό, και την απομόνωση.

Ο Wacquant ορίζει την επόμενη θεσμική μορφή καταπίεσης ως «υπεργκέτο & φυλακή» (1968 ως σήμερα) η οποία χρησιμοποιεί τη «σταθερά πλεονάζουσα εργασία» ως τη βασική πηγή κέρδους. Έχει ιδιαίτερη σημασία πως αυτός ο τελευταίος θεσμός δεν αντικατοπτρίζει απλώς φυλετικούς διαχωρισμούς αλλά εντρυφά στην ενεργό «δημιουργία φυλών» (Waquant 2000: 54). Το αποτέλεσμα αυτής της μορφής εγκλεισμού είναι ότι αποκλείει τους φυλακισμένους από όλα τα δικαιώματα & καθήκοντα του πολίτη και από όλα τα πραγματικά και φανταστικά προνόμια, όπως είναι το πολιτιστικό κεφάλαιο, η δημόσια βοήθεια, η νομική εκπροσώπηση και η πολιτική συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων. Μέσα σε αυτό το καζάνι της απελπισίας ορμά το Nation of Islam με τον στρατό του από επαγγελματίες πράκτορες στρατολόγησης και εμφανίζεται ως η τελευταία ελπίδα για πολλά αποξενωμένα άτομα που έχουν χαθεί στους δικαστικούς λαβύρινθους. Το να είσαι μέλος του NOI μπορεί να σημαίνει ότι θα επιβιώσεις στη φυλακή, θα απελευθερωθείς σύντομα και θα σου προσφερθεί και κάποια θέση εργασίας όταν εκτίσεις την ποινή σου. Η γοητεία μιας τέτοιας ρύθμισης για κατάδικους παγιδευμένους σε ένα φαύλο κύκλο δεν μπορεί γίνει μεγαλύτερη.

Μετά το «λούμπεν προλεταριάτο» το ΝΟΙ στόχευσε προς τους επιχειρηματίες, τους επαγγελματίες, τους φοιτητές και τις διασημότητες. Παραδείγματος χάρη, το ραπ συγκρότημα Public Enemy, ξεκίνησε να «μορφώνει» (ή να κατηχεί) μέσα από τα λόγια των Malcolm Χ, Mao Tse-Tung, Ayatollah Khomeini, Nelson Mandela, και του Minister Farrakhan. Στην περίπτωση που ο αναγνώστης χρειάζεται περαιτέρω στοιχεία για το ποιος είναι όντως ο Farrakhan η άποψή του για τα μπλουζ και την τζαζ είναι μάλλον αρκετά πειστική: «Όχι άλλα μπλουζ – ο μαύρος άνθρωπος ΔΕΝ τραγουδά τα ΜΠΛΟΥΖ ΆΛΛΟ ΠΙΑ!! … ο μαύρος άνθρωπος δεν παίζει πλέον τζαζ …όχι αυτό το πράμα που έρχεται από τις μέρες της σκλαβιάς μας». Τόσο τα μπλουζ όσο και η τζαζ είναι κυρίως κοσμικά αλλά και συνδεδεμένα κατά περίσταση με αντίπαλες μουσουλμανικές σέχτες. Το κίνημα Ahmaddiya για παράδειγμα, είχε πολλούς τζαζ μουσικούς (π.χ. ο Art Blakey) οι όποιοι δημιούργησαν το δικό τους μοναδικό μίγμα bebop και Arabic. Και πολλοί  rhythm&blues, και pop μουσικοί ξεκίνησαν τις καριέρες τους με τους Ansarullah Nubian Islamic Hebrews. Ο Nelson (1991) εξηγεί:

τα πρώιμα μπλουζ εκπροσωπούν τα πραγματικά θεμέλια όλης της κοσμικής μαύρης μουσικής στην Αμερική… και εκφράζουν καταστάσεις σχετιζόμενες με αυτό που ο James Cone αναφέρει ως το «βάρος της ελευθερίας». Οι πρώην σκλάβοι έπρεπε να τα βγάλουν πέρα με τη διασταύρωση του ρατσισμού και των παρενεργειών του – κακή στέγαση, ανεπαρκής μόρφωση και περιορισμένες εργασιακές ευκαιρίες. Πολλές από τις πρώτες κοινότητες των πρώην σκλάβων περιστρέφονταν γύρω από το σύστημα της μετοχικής καλλιέργειας της γης (κολιγιά), πράγμα που κρατούσε τους μαύρους άνδρες και γυναίκες χρεωμένους στα λευκά αφεντικά τους ουσιαστικά όλο το χρόνο. Τέτοιες συνθήκες ήταν ώριμες για την «γκετοποίηση» των απελευθερωμένων ατόμων στο νότο και τη δημιουργία των μπλουζ.

Εκτός από αυτό, στο κάτω – κάτω, οι τραγουδιστές των μπλουζ ιστορικά λειτούργησαν ως «φιλόσοφοι – κύρηκες» για την μαύρη κοινότητα και ο Farrakhan δικαίως τους βλέπει ως πολιτικούς αντιπάλους. Αυτό εξηγεί την εχθρότητά του προς αυτούς.

Συμμορίες και ιδιοκτήτες

ποιος σταρ της σόουμπιζ κοιτά τον ελάιτζα;

Συνειδητοποιώντας τη νεανική έλξη για τους συμμορίτες και τα ραπ συγκροτήματα το ΝΟΙ κάτω από την καθοδήγηση του Minister Khallid Muhammad, ξεκίνησε μια συντονισμένη προσπάθεια να τους στρατολογήσει. Όπως έχει παρατηρήσει ο Gardell (1996: 295): «Ό,τι ήταν η ρέγκε για την εξάπλωση του Rastafarian κινήματος στη δεκαετία του 1970, ήταν το hip-hop για την εξάπλωση του μαύρου Islam στις δεκαετίες του 1980 & 1990. Προσεγγίστηκαν συμμορίες όπως οι Crips και οι Bloods από το Los Angeles, οι Gangsta Disciples από το Chicago, και το Zulu Nation από το Miami και το Bronx. Rap συγκροτήματα όπως οι Public Enemy, οι Niggas With Attitude, και mcs όπως ο Ice Cube και ο Tupac Shakur βρήκαν το χρόνο μέσα στα πυρετώδη τους χρονοδιαγράμματα παραγωγής χρημάτων, για να παίξουν τους επαναστάτες. Στην «κοινωνία του θεάματος» η ευκαιρία μιας φωτογραφίας με «σκληροπυρηνικούς» ράπερς μπορεί να βοηθήσει πολύ στο να καθιερώσει κανείς τα δρομίσια του διαπιστευτήρια.

Η στεγαστική πολιτική της κυβέρνησης των ΗΠΑ είχε κάνει την οικονομικά προσιτή στέγαση απρόσιτη για εκατομμύρια προλετάριων πολλοί από τους οποίους ήταν μαύροι. Επιπλέον, υπήρχαν συστηματικές διακρίσεις εναντίον των μαύρων προλετάριων και δεν τους δίνονταν χρήματα για κρατικές υποθήκες. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε έναν καινούριο ρόλο για το ΝΟΙ. Ως ιδιοκτήτης γης, το ΝΟΙ άρχισε την κοινωνική μηχανική του τοπίου ως μια συμβολική πράξη αστικής ανανέωσης. «… ο Elijah Muhammad αγόρασε ένα μεγάλο και μοντέρνο κτίριο με διαμερίσματα στο Σικάγο, έκανε έξωση στους λευκούς ενοίκους, και μετοίκησε εκεί νέγρους - από τα γκέτο της ανατολικής πλευράς με τα χαμηλά ενοίκια - που έψαχναν για σπίτι (White Jr. 2001). Κάποιοι από τους Fruits² μετατράπηκαν σε εταιρεία security η οποία περιπολεί περιοχές που μαστίζονται από εγκλήματα: μόνο που επίσης προσπαθούν να κάνουν και το κήρυγμα τους στους κατοίκους και να στρατολογούν τους πιο ευάλωτους και πολιτικά αφελείς. Όλα αυτά έγιναν με τη σιωπηρή συναίνεση της λευκής πολιτικής ελίτ του Chicago με τους οποίους το ΝΟΙ είχε εδραιώσει εγκάρδιες σχέσεις ήδη από τη δεκαετία του 1950 όταν ο Elijah Muhammad επεδίωξε την εύνοια του αφεντικού της πόλης, του Richard J. Daley. Αυτό επίσης εξηγεί γιατί παρόλο που η αστυνομία του Chicago συστηματικά παρενοχλούσε και κατάτρεχε τους μαύρους κατοίκους, το NΟΙ «σπάνια βίωσε τις αστυνομικές εφόδους και την ταλαιπωρία που συχνά προέκυπταν σε άλλες πόλεις» (Marable 1998: 172). Μια δεκαετία αργότερα, το COINTELPRO³ του J Edgar Hoover («πρόγραμμα αντιπληροφόρησης») φαινόταν «να τα βρίσκει με το ΝΟΙ» ενώ 29 μαύροι πάνθηρες δολοφονούνταν και εκατοντάδες φυλακίζονταν (Robinson 1997:152).

Τέτοιου τύπου κοινωνική μηχανική λειτούργησε ως ένα χρήσιμο προπαγανδιστικό τέχνασμα ενώ παράλληλα έκανε την ιδιότητα του μέλους ολοένα και πιο οικονομικά εξαρτώμενη από την καλή θέληση της ηγεσίας. Τελευταίες αλλά όχι λιγότερο σημαντικές ήταν οι προσεκτικές και σωστές επενδύσεις σε real-estate. Παρόλη τη ρητορική του ΝΟΙ σχετικά με την αυτάρκεια και την οικονομική ανεξαρτησία από το κατεστημένο, «μέλη του ΝΟΙ έμεναν σε επιδοτούμενες κατοικίες, έπαιρναν επιδόματα πρόνοιας κουπόνια τροφίμων, και συμμετείχαν σε κρατικά προγράμματα στήριξης για μητέρες και παιδιά⁴ (White Jr., ibid. p 92). Φυσικά δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό στο να λαμβάνει βοήθεια ένα κομμάτι του προλεταριάτου από τη νεκρή και ζωντανή εργασία ενός άλλου κομματιού του, αλλά η τάση προς την εξάρτηση από την πρόνοια δείχνει το χάσμα μεταξύ της προπαγάνδας του ΝΟΙ και των άθλιων συνθηκών ζωής των απλών πεζικάριων. Η ηγεσία βέβαια από την άλλη, δε φάνηκε ποτέ να της λείπουν μια – δυο δεκάρες. Ο Farrakhan και οι φίλοι του πάντα μένουν στα καλύτερα ξενοδοχεία, ταξιδεύουν, τρώνε και ντύνονται με στυλ. Ως καλοί επιχειρηματίες πάντα ψάχνουν ευκαιρίες για να βγάλουν στα γρήγορα κάνα φράγκο. Τα απλά μέλη χρησιμοποιούνται εμμέσως σε αυτές τις ριψοκίνδυνες επιχειρήσεις ως συμπληρωματικά. Σύμφωνα με μυημένους στην οργάνωση, είναι διαδεδομένες στο ΝΟΙ οι απάτες με πιστωτικές κάρτες, οι παράνομες κατασχέσεις ναρκωτικών και εν γένει οι απάτες. Ένα ξακουστό τέτοιο παράδειγμα ήρθε στο φως όταν ο Minister Khallid Muhammad, αρχηγικό μέλος του ΝΟΙ, συνελήφθη να πλαστογραφεί έγγραφα με σκοπό να πάρει ένα τραπεζικό δάνειο για την απόκτηση ιδιοκτησίας στην Atlanta.

Σε αντίθεση με τις τρέχουσες απόψεις, η αλλαγή της πολιτικής του ΝΟΙ μακριά από την εμπλοκή στα πολιτικά και από τη μη κατάληψη των κερδισμένων μετά από εκλογές θέσεων σε δημόσια όργανα, ξεκίνησε πολύ πριν ανέβει ο  Farrakhan στην εξουσία. Αλλά είναι αλήθεια ότι ο θείος Louis έδωσε σε αυτή τη στρατηγική μια πιο συνεκτική κατεύθυνση, ειδικά αφότου η ελάχιστη αυτή αλλαγή στην ταξική σύνθεση του ΝΟΙ εγγυάται κατ’ουσίαν την προλεταριακή συμμόρφωση με κάθε απόφαση της ηγεσίας. Για παράδειγμα, ενέκρινε και υποστήριξε τον Harold Washington, τον πρώτο μαύρο υποψήφιο δήμαρχο του Chicago. Ο Washington  κέρδισε με μικρή διαφορά τις εκλογές του 1983 και «αντάμειψε τον Farrakhan με επαίνους και βαθιά εκτίμηση» (White Jr., ibid, p 100). Το μεγάλο μπαμ για τον Farrakhan έγινε όταν ο πολύ πιο επιφανής αιδεσιμότατος Jackson τον κάλεσε «να συμμετέχει σε ένα συνασπισμό μαύρων ηγετών οι οποίοι θα ταξίδευαν στην Δαμασκό της Συρίας για να διαπραγματευτούν την απελευθέρωση του μαύρου πιλότου της Air Force Robert Goodman, του οποίου το αεροπλάνο είχε καταρριφθεί αφού εισήλθε παράνομα στον εναέριο χώρο της Συρίας.

bonus photo: Πού βρίσκονταν ο Rockwell στις  25/02/1962;

 

▬▬▬ஜ۩*۩ஜ▬▬▬

Επίμετρο:

Σήμερα θα έλεγε κανείς ότι το ΝΟΙ έχει κερδίσει δικαιωματικά τη θέση που του άξιζε δίπλα στα υπόλοιπα σκουπίδια της ιστορίας. Γι’ αυτό και η προσωρινή επιτροπή μαριναρίσματος του γκουρμέ-προλέ/ φράξια «γκουρμέ κομήτης στη γη» επέλεξε να μεταφράσει μόνο το κομμάτι που έδειχνε τις σχέσεις του ΝΟΙ με το υποπρολεταριάτο των γκέτο και με τα γνωστά ραπ συγκροτήματα του προηγούμενου αιώνα που μας πιπίλιζαν το μυαλό με το million men march. Παρεμπιπτόντως, σύμφωνα με  τη Washington Post της 18^ης Σεπτέμβρη 1995, ο Farrakhan εμπνεύστηκε το million men march από ένα όνειρό του στο οποίο ένα UFO τον ρούφηξε, τον πήγε σε ένα μεγαλύτερο αστρόπλοιο και εκεί συνομίλησε με τον Elijah Muhhamad. Σημασία για μας έχει από τη μια να σκοτώσουμε μια και καλή τα παιδικά μας είδωλα, και από την άλλη να εξερευνήσουμε τους τρόπους με τους οποίους το λεγόμενο πολιτιστικό κεφάλαιο κινείται μέσα στον κόσμο. Το πρωτότυπο κείμενο παρουσιάζει τη σχέση μεταξύ των ράππερ και του ΝΟΙ, ως μονόδρομη, ως μια σχέση από την οποία μόνο το ΝΟΙ έβγαινε κερδισμένο εδαφικοποιούμενο στη νεολαία διαμέσου της ποπ κουλτούρας. Ήταν όμως έτσι; Οι ΝWA και οι Public Enemy φωτογραφίζονταν μαζί τους αφήνοντας το moneymaking στην μπάντα για λίγο ως αγνοί θιασώτες των ιδεών του και βολονταριστές; Οφείλουμε να διαφωνήσουμε σε αυτό. Σε αυτόν τον κόσμο που μέχρι και ο Λεκτικός Επεξεργαστής είχε τη διαύγεια να παρατηρήσει ότι «το χρήμα κυβερνάει ό,τι σε περιτριγυρνάει, μαζί με όλα πάει», τα πράγματα είναι σίγουρα διαφορετικά. Υπάρχει μια διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην πολιτική οργάνωση και τον καλλιτέχνη που επιλέγει/εται να τη στηρίξει. Ο καλλιτέχνης κλέβει λίγη από την πολιτική ουσία της οργάνωσης και γίνεται κοινωνός της, κερδίζει στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε πολιτική υπεραξία. Ας μην ξεχνάμε ότι βαπτιζόμενος «πολιτική οντότητα» άσχετα από το περιεχόμενο και τον τρόπο διακίνησης της τέχνης του, εξασφαλίζει και το αγοραστικό του κοινό ανάμεσα στο πλήθος που διψά να καταναλώσει επαναστατική έκφραση. Στην Ελλάδα των αντιφασιστικών συναυλιών που όλοι αλέθονται στη δημοκρατική τους κιμαδομηχανή, ξέρουμε καλά από μπιφτέκια.

▬▬▬ஜ۩*۩ஜ▬▬▬

Σημειώσεις της μετάφρασης:

1. Rainbow Coalitions: Πολιτική οργάνωση που ιδρύσε ο Jesse Jackson κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας το 1984. Ουσιαστικά επρόκειτο για προσπάθεια ψαρέματος ψηφοφόρων από μια ευρύτερη γκάμα των κατώτερων και πιο καταπιεσμένων διαιρέσεων του προλεταριάτου. βλέπε και

http://en.wikipedia.org/wiki/Rainbow/PUSH

  

2. fruits of islam: αυστηρά ανδροκρατούμενη παραστρατιωτική οργάνωση του ΝΟΙ. Η ομοιότητα των S1Ws των Public Enemy με την εν λόγω οργάνωση είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.

Δημοσιεύουμε και τις 2 επόμενες φωτογραφίες απλά για την αν

τιδιαστολή

ιδού το σχέδιο της αστυνομίας για την κατάληψη των γραφείων του black panther party

3. Ένα από τα πιο διάσημα αντικομμουνιστικά προγράμματα του FBI. Περιλάμβανε από την παρακολούθηση του Charlie Chaplin μέχρι διαρρήξεις, τηλεφωνικές παρακολουθήσεις κι άλλα πολλά…Δημοσιεύουμε και τις 2 φωτοκόπιες από τα σχέδια της αστυνομίας για την κατάληcη των γραφείων του black panther party. Αλλά ας μας επιτραπεί εδώ ένα μικρό σχόλιο. Το ότι είμαστε επικίνδυνοι για το υπάρχον μπορεί να σημαίνει ότι μας στοχοποιεί η καταστολή, αλλά το ότι μας στοχοποιεί η καταστολή σε καμία περίπτωση δε συνεπάγεται αναγκαία και το ότι είμαστε όντως επικίνδυνοι. Κι εδώ κλείνει η παρένθεση για τη λούμπα του ετεροκαθορισμού.

4. Women infants children: για μια πιο σαφή εικόνα δείτε εδώ 

DOWNLOAD SCRIBD PDF EDITION ΕΔΩ