Το Μικρό Ψάρι και ο Λεβιάθαν

To μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Αυτό είναι το επιμύθιο του σκηνοθέτη στην τελευταία ταινία του Οικονομίδη. Ένα καλογυρισμένο νουάρ με πρωταγωνιστή έναν κακοποιό που έχει φάει τη ζωή του στη φυλακή για ένα έγκλημα που έκανε στα 19 και μεσήλικας τώρα, αποφυλακισμένος, έχει ξεμείνει με εφόδια ασύμβατα με την πραγματικότητα: μια αναχρονιστική ηθική και ένα χρέος που πρέπει να ξεπληρώσει. Τον παρακολουθούμε να συνθλίβεται στα σαγόνια του μεγάλου ψαριού, μιας κοινωνίας που τα πάντα διαμεσολαβούνται από το χρήμα, η εργασία, οι σχέσεις στον κύκλο του παράνομου κεφαλαίου, η αρρενωπότητα, ο ερωτισμός και το σεξ, η ετεροκανονική οικογένεια και οι εντός της ρόλοι, η μητρότητα, η στάση προς την τρίτη ηλικία και την αναπηρία, η παιδική ηλικία. Και τελικά στριμωγμένο στη γωνία, τον βλέπουμε στην αναπόφευκτη τελική του κάθοδο.
Καλή ταινία, σχεδόν άρτια εκτελεσμένη, εξαιρετικές ερμηνείες ως αναμενόμενο, φωτογραφία και μουσική. Και κατά το σύνηθες για τον Οικονομίδη η ταινία φιλοδοξεί να είναι και ένα πολιτικό εγχείρημα.
Φτάνοντας στους τίτλους τέλους και ιδιαίτερα στις ευχαριστίες, στο υπουργείο δικαιοσύνης και προσωπικά στον υπουργό Ρουπακιώτη, στο σωφρονιστικό κατάστημα (sic) Μαλανδρίνου, σε διάφορες εταιρίες και θεσμούς ένα άλλο επιμύθιο υποφώσκει. Η ταινία η ίδια ως πολιτικό σχόλιο είναι το μικρό ψάρι, που κατασπαράσσεται από τον Λεβιάθαν του θεάματος, στο μέτρο που αποτυγχάνει να ξεπεράσει τα όρια του εγχειρήματος ως αμιγώς καλλιτεχνικού προϊόντος.

Κι αυτή η πικρή γεύση στο τέλος αυτού του σχολίου, μήπως είναι ο θεατής ως ψάρι, πιασμένος στο δίχτυ του κοινότοπου σχόλιού του, αφού έχει καταναλώσει ένα ακόμη χριστουγεννιάτικο εμπόρευμα στην προνομιακή θαλπωρή του σπιτιού του;

https://www.facebook.com/ToMikroPsari