Από το άρθρο του Κασιμάτη «Η
ευκαιρία της ΧΑ για τη δημοκρατία» στην Καθημερινή
και την κινδυνολογική μπαρουφολογία του Βήματος
περί «Πραξικοπήματος που… δεν έγινε», η μπάλα της φιλελεύθερης ανοησίας ξαναγυρνάει
στο γήπεδο της Καθημερινής με τον
Πάσχο Μανδραβέλη να μας μιλάει για Το«πραξικόπημα» που έγινε.
Στο ίδιο πνεύμα με το συνάδελφό
του, ο Πάσχος αναπαράγει τη γνωστή φιλελεύθερη άποψη πέρι του κινδύνου του
δημοκρατικού πολιτεύματος από τα δεξιά και αριστερά «άκρα», τα οποία σύμφωνα με
τους ισχυρισμούς του είναι φορείς της «ανοργάνωτης
ανομίας» (!!!) η οποία, «διαβρώνει
τους πολιτειακούς αρμούς» (!!!)
Τι συνιστά όμως την «ανοργάνωτη ανομία» για τον συντάκτη; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
"Ο βασικός καμβάς [1]
κάποιων «ζωηρών» (δεξιών και αριστερών
που ασπάστηκαν τη ρητορεία περί «ξενοκίνητης κατοχής» ή «χούντας του
Μνημονίου»), ήταν ότι μόνο μια «δυναμική λύση» μπορεί να τελειώσει τα βάσανα
του λαού."
Σίγουρα, μεγάλο μέρος της
κρατικιστικής αριστεράς, και όχι μόνο, ασπάζεται την «περί κατοχής ή χούντας»
φιλολογία, όμως που και ποιές ήταν οι «δυναμικές λύσεις» που εκφράστηκαν από αυτό το πολιτικό κομμάτι; Λύσεις
σε εισαγωγικά που μας κλείνουν το μάτι ότι πρόκειται περί «επικίνδυνων» λύσεων,
όπως πχ ένα πραξικόπημα. Αντίθετα, η (ακρο)δεξιά έχει επανειλλειμένα ταχθεί
υπέρ τέτοιων «δυναμικών λύσεων». Κάποιοι μάλιστα από του θιασώτες τους θήτευσαν ή/και θητεύουν
στο αστικό, δημοκρατικό κοινοβούλιο. Φυσικά, ο Πάσχος δεν μπορεί να στηρίξει με ουσιαστικό τρόπο το επιχείρημά του και έτσι εξισώνει ένα παραληρηματικό
βίντεο που ανέβηκε στο ίντερνετ, ενός τύπου που «καλεί σε αντάρτικο
πόλης» [2], το οποίο μάλλον γέλιο
προκαλεί, με το κάλεσμα απόστρατων αξιωματικών για συγκρότηση «πολιτοφυλακών». Πληροφορία που αναπαράχθηκε σε έγκριτες
εφημερίδες όπως το Έθνος. Μάλιστα, ο Πάσχος τα γράφει αυτά χωρίς να μπει στο κόπο να
αναφέρει αυτό που ήδη υπάρχει: τάγματα εφόδου της ΧΑ τα οποία δρουν υπό την
προστασία και ενίοτε την συνεργασία της αστυνομίας.
Στη δεύτερη παράγραφο μπαίνει στο
ζουμί στοχοποιώντας πλέον ξεκάθαρα τα κινήματα αντίστασης. Μαεστρικά, από τα
τανκς που (δεν) κατέβασαν κάποιοι στους δρόμους, πηγαίνει στις πλατείες του
περασμένου καλοκαιριού όπου (δεν) ανατράπηκε το πολίτευμα. Και μέσα σε τρεις
γραμμές καταθέτει τον πυρήνα της άποψής του:
Οπως, όμως, γίνεται παντού και πάντα δίπλα στον βασικό κορμό των
κοινωνικών κινημάτων ανθούν και οι δεξιοί ή αριστεροί «ριζοσπάστες», εκείνοι
που νομίζουν ότι η πολιτική είναι ένα «στημένο παιγνίδι σκοτεινών συμφερόντων»
ή πιστεύουν ότι «οι εκλογές είναι ο φερετζές της δικτατορίας».
Για να στηρίξει αυτήν τη σαθρή
ιστορικά και κοινωνικά αντίληψη, δεν προσφεύγει
σε κανένα απολύτως επιχείρημα. Η άποψη αυτή σερβίρεται με την ωμότητα
του ανθρώπου που είναι στο πλευρό της εξουσίας και δεν χρειάζεται να ορίζει και
να εξηγεί, λες και γράφει για το αν του αρέσουν οι μπάμιες. Για τον Πάσχο και
τους ομοίους του, τα κοινωνικά κινήματα,
έχουν ένα «βασικό κορμό», κάτι σαν το
«βασικό καμβά», και «δίπλα» (προσέξτε όχι «μέσα» στα
κοινωνικά κινήματα) ανθούν δεξιοί και αριστεροί
«ριζοσπάστες». Οι «ριζοσπάστες»
αυτοί έχουν «λύσεις» εκτός δημοκρατικού
πλαισίου και αποπλανούν πολλές φορές το πλήθος, το «βασικό κορμό», καθώς βρίσκουν
εύκολα μεγάλο ακροατήριο, γράφει ο συντάκτης. Πέραν της προφανούς αδυναμίας να ορίσει γιατί
ανθούν ριζοσπάστες εντός εισαγωγικών, πέραν της ανιστόρητης κατανόησης των
κινημάτων, πέραν της αναλήθειας περί δεξιών «ριζοσπαστών» (συγχέει σκόπιμα τους
παρακρατικούς με τους πολιτικά στρατευμένους) μας διαβεβαιώνει ότι αυτή η
άνθηση «ριζοσπαστών» και η παραπλάνηση του «βασικού κορμού», «γίνεται παντού και πάντα» στα κοινωνικά
κινήματα. Άρα ο Πάσχος θεωρεί ότι τα κοινωνικά κινήματα αποτελούνται από
ηλίθιους οι οποίοι μανιπουλάρονται εύκολα και άρα (τα κινηματα) είναι επικίνδυνα για την
ομαλότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Και το πιστεύει αυτό ο Πάσχος
γιατί στην επόμενη παράγραφο αρχίζει: Το
«πραξικόπημα» που έγινε εκείνες τις μέρες ήταν άκρως νεοελληνικό: μια κατάσταση
χύμα ανομίας που θα μπορούσε να βγει εκτός ελέγχου. Αναφέρεται στο «κίνημα
τον πλατειών», την κατάληψη δημόσιων χώρων και «τα όσα αντικοινοβουλευτικά ακούστηκαν εκείνες τις μέρες». Σίγουρα,
στις πλατείες ακούστηκαν, ευτυχώς και αντικοινοβουλευτικά συνθήματα, ανάμεσα σε
πολλά άλλα, όμως όταν το κοινοβούλιο περιλαμβάνει πλέον αυτό το οποίο ο Πάσχος
δεν φανταζόταν, τους ελλήνες νεοναζί, μήπως τότε το πρόβλημα το έχει ο Πάσχος
και το δημοκρατικό πολίτευμα όχι όσοι κριτικάρουν τον κοινοβουλευτισμό ή την
αντιπροσώπευση; Ο Πάσχος, ποτέ δεν
φανταζόταν ότι η ΧΑ θα έμπαινε στη Βουλή και οι δημοκράτες νοικοκυραίοι θα
χειροκροτούσαν τα πογκρόμ της. Δεν δεν
θα μπορούσε να το φανταστεί όχι γιατί
πάσχει από έλλειψη φαντασίας αλλά γιατί ανήκει στο πλέγμα των ανθρώπων της
πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και
δουλειά του είναι να το προασπίζεται. Αυτό το πλέγμα πολιτικών και οικονομικών αφεντικών έχει φέρει τους νεοναζί στη βουλή και στους δρόμους.
Και στο καπάκι, από την κριτική του
κοινοβουλευτισμού, ως δείγμα της «ανοργάνωτης
ανομίας», περνάει στον υπερβάλοντα ζήλο ενός στρατιωτικού αγήματος, που παρέλασε στη Θεσσαλονίκη την 28η
Οκτωβρίου 2011. Παρά τις ρητές διαταγές που δόθηκαν για ακύρωση της παρέλασης,
ένα -ένοπλο μάλιστα- σώμα μελλοντικών αξιωματικών παρέμεινε σε πλήρη στοίχιση
και παρήλασε τραγουδώντας το «Μακεδονία Ξακουστή» υπό τις επευφημίες των
συγκεντρωμένων.
Να και άλλο ένα παράδειγμα «ανοργάνωτης ανομίας», φωνάζει ο Πάσχος.
Η δημιουργία δημόσιων χώρων αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας, για ζητήματα που αφορούν τη ζωή και την
καθημερινότητά μας, μέσω πρακτικών όπως η κατάληψη μιας πλατείας, η το
μπλοκάρισμα της κυκλοφορίας (του εμπορεύματος) κλπ, ταυτίζεται με την
εθνικιστική ηλιθιότητα, μιας δράκας αξιωματικών του στρατού που οργανωμένα
παρήλασαν, έκαναν δηλαδή πράξη αυτό που το κράτος έχει θεσμοθετημένο: το
μιλιταριστικό θέαμα των εθνικών επετείων.
Μάλιστα, ο δημοκράτης
δημοσιογράφος, επιπλήττει μέχρι και τον αρχηγό του ΓΕΕΘΑ γιατί όπως πιστεύει «η άρνηση στρατιωτικών να υπακούσουν σε
διαταγές είναι ακόμη πιο επικίνδυνο», από την παράβαση του νόμου. Εδώ δεν
μπορούμε παρά να θαυμάσουμε την πίστη στην παράλογη πειθαρχία του στρατιωτικού
μηχανισμού. Ένας, φιλελεύθερος δημοκράτης όπως ο Πάσχος, επικαλείται ως αρχή,
ανώτερη από το νόμο, την στρατιωτική διαταγή. Πίσω από την δήθεν αντίθεσή του
στους εθνικιστές στρατιωτικούς που παρέλασαν βρίσκεται η επίκλησή του για ένα
πιο σκληρό και φερέγγυο κρατικό και στρατιωτικό διοικητικό μηχανισμό.
Η χρήση της πρωτότυπης έννοιας «ανοργάνωτη ανομία» δεν είναι παρά η
αδυναμία του να γράψει αυτό το οποίο επικαλείται διαρκώς: τον «οργανωμένο νόμο» ή, για να το πούμε απλά, το δόγμα "Νόμος και Τάξη". Τον νόμο τον οργανώνει το κράτος και την τάξη την επιβάλλουν ο στρατός, η αστυνομία και τα
μίντια. Η δημοκρατία δεν μαραζώνει επειδή μπήκαν στη βουλή οι χρυσαυγίτες. Φασίστες,
ακροδεξιοί, εθνικιστές πάντα υπήρχαν στη βουλή.
Η δημοκρατία και ο φασισμός, δεν
είναι ακριβώς δυο αντίθετοι πολιτικοί πόλοι και αυτό το δείχνει η ιστορία.
Πρόκειται περισσότερο για δυο διαφορετικές μορφές άσκησης πολιτικής εξουσίας
πάνω στην εργασιακή δύναμη και γενικότερα στον πληθυσμό. Όσο η παγκόσμια κρίση
βαθαίνει και όσο το κεφάλαιο μέσω της καταστροφής αξίας (ζωντανής εργασίας και
μέσων παραγωγής) και της αναδιάρθρωσης των ταξικών σχέσεων επιδιώκει να διατηρήσει την εξουσία του επί της εργασιακής
δύναμης, τόσο η δημοκρατική πολιτική μορφή της καπιταλιστικής κοινωνίας θα
αποκτά πιο πειθαρχικά, ολοκληρωτικά, φασιστικά χαρακτηριστικά, αποκαλύπτοντας
το κράτος σαν αυτό που είναι: μια μηχανή αστυνόμευσης, πειθάρχησης και κοινωνικής
διαλογής. Το αν οι λειτουργίες αυτές πραγματοποιούνται περισσότερο δημοκρατικά
ή φασιστικά, δηλαδή μέσα σε ένα (υποτιθέμενο) κλίμα συναίνεσης ή μεσα σε κλίμα
τρόμου και εξαναγκασμού, είναι καθαρά ζήτημα της ταξικής πάλης της οποία ο
συσχετισμός δυνάμεων αντανακλάται κάθε στιγμή στην πολιτική μορφή της
κοινωνίας.
Το ότι σήμερα οι
(νεο)φιλελεύθεροι ζητάνε περισσότερο Κράτος, οι ίδιοι που χθες λοιδωρούσαν το
κράτος σαν εμπόδιο στην οικονομική ανάπτυξη, δεν είναι παράδοξο. Το κράτος ήταν
βασικό όχημα στην επιβολή των νεοφιλελεύθερων στρατηγικών αναλαμβάνοντας το μεθοδικό
ξήλωμα των θεσμών πρόνοιας, ενισχύοντας την αστυνομική-ποινική του λειτουργία
και διαμορφώνοντας νέες συνθήκες για την αναπαραγωγή της εργασιακής δύναμης και
τη θέση της μέσα στην παραγωγική διαδικασία (νόμοι για την εκπαίδευση, για την
κοινωνική ασφάλιση, για τις ευέλικτες μορφές εργασίας κλπ.). Χωρίς το κράτος η
εκτεταμένη εμπορευματοποίση της κοινωνικής αναπαραγωγής, η ενσωμάτωση του
ανταγωνισμού στον «τρόπο ζωής», θα ήταν αδύνατη. Ο νεοφιλελευθερισμός όχι απλά
δεν εγκατέλειψε το κράτος αλλά αντίθετα συνδύασε την αστυνομία της αγοράς με τις αστυνομικές
δυνάμεις του κράτους.
Κλείνοντας, θα ήθελα να υπενθυμίσω
στον «κολονέλο» της προπαγάνδας:
«You can fool some people sometimes. But you can’t
fool all the people all the time».
[1]
Θα θέλαμε να πληροφορήσουμε τον κύριο ΠΜ ότι ο "καμβάς" είναι κενός και εκεί
πάνω ζωγραφίζουν ή κεντάνε. Άρα η μεταφορά για να περιγραφεί μια κοινή βάση
απόψεων, είναι αδόκιμη. Επιπλέον, η λέξη «βασικός» δεν έχει καμία σημασία ως επιθετικός
προσδιορισμός του «καμβά». Φαίνεται ότι η εφημερίδα πάσχει από επιμελητές
κειμένων.
[2]
Για την ιστορία, ο Πάσχος αναφέρεται σε ένα
βίντεο που είχε χρησιμοποιηθεί στην προεκλογική κόντρα: η καταγγελία της ΝΔ ότι το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Ιφικράτης Αμυράς «καλεί ομάδες πολιτών να κάνουν αντάρτικο
πόλεων», καταγγελία που διαψεύστηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου