όταν ένα μικρό καράβι

Όταν τελειώνεις τη μέρα σου με τη σκέψη να μην αρχίσεις άλλη,

όταν η επιμονή κι η υπομονή υπεράνθρωπες φαντάζουν,

όταν ένα εργαλείο καθημερινό, μέσο πραγμάτωσης γίνεται του πιο μακάβριου πόθου,

όταν τίποτα δεν είναι αρκετό για να σε σταματήσει,

όταν αρκεί  μία αφορμή ως αιτία να σε οδηγήσει,

όταν κανενός το χέρι δε θέλεις να πιάσεις ακόμα κι αν απλωμένο προς το μέρος σου είναι,

όταν οι εχθροί που σε κυνηγάνε πληθαίνουν και πλησιάζουν όλο και πιο κοντά,

όταν ο πόνος εμπόδιο δε στέκεται,

όταν η παραίτηση θάρρος μοιάζει,

όταν ο φόβος του να γίνεσαι βάρος επισκιάζει το φόβο της άλλης μεριάς,

όταν η μοναξιά γίγαντας απειλητικός με νύχια και δόντια γαμψά παρέα σου κάνει,

όταν η θλίψη πρόσωπα δεν αλλάζει αλλά με το χαμόγελο του τζόκερ χαιρέκακα σε κοιτά,

όταν η αγάπη για το σαρκίο τούτο που καρτερικά κουβαλάμε όλοι μας έχει εξανεμιστεί,

όταν η ίδια ιδέα εμμονικά χτυπάει στο μυαλό ξανά και ξανά,

τότε... κόκκινο... παντού...

μυρωδιά μετάλλου... 

και γεύση αχερούσιων λωτών.