ama diavazeis aufheben morfwnesai

When he was about thirty, Bey founded the Semiotext(e)-Autonomedia Publishing group in New York ?!






Διαβάζω πριν κάτι μέρες στο τελευταίο τεύχος των aufheben (#19) στο κείμενο earthquackes, crack-heads and utopias την παρακάτω υποσημείωση (η μτφ δικιά μου):

"Η έννοια των ΠΑΖ (προσωρινά αυτόνομες ζώνες) του Χακίμ Μπέι θεωρεί ότι δεν μπορούμε να νικήσουμε, οπότε αντί να υπερασπιστούμε την κατάληψή μας την κάνουμε με τα υπάρχοντά μας σε μια βαλίτσα και προσπαθούμε να ξεκινήσουμε μια νέα κατάληψη κάπου αλλού, αμέσως πριν φτάσουν οι δικαστικοί κλητήρες και οι μπάτσοι. Οι "ΠΑΖ" προφανώς σημαίνουν τέλος στις μάχες τύπου Claremont Road, και αντίθετα προτείνουν μια διαρκή δυναμική "ενδοχώρα" "εξεγερμένων" που συνυπάρχουν με το σύστημα. Ο Holloway θεωρεί ότι η δικιά του έννοια περί "ρωγμών" πάει πέρα από τις ΠΑΖ (Crack Capitalism, σελ. 53) αλλά παρόλα αυτά ξοδεύει πολλές σελίδες για να περιγράψει τις εντυπωσιακές ομοιότητες ανάμεσα στα δύο. Τελειώνει τη σύγκριση με τον ισχυρισμό ότι η ρωγμή αντίθετα με την ΠΑΖ κρατά ζωντανή την "συνολική μεταμόρφωση της κοινωνίας", αλλά δε λέει πως. Προς υπεράσπισή του, ωστόσο, θα προσθέταμε (και ίσως θα έπρεπε να είχε σκεφτεί να το προσθέσει και ο ίδιος) πως ίσως η βασική διαφορά ανάμεσα στη ρωγμή και στην ΠΑΖ είναι πως μόνο η δεύτερη έχει σαν πραγματικό της σκοπό το να εόναι όχημα για την παιδοφιλία του συγγραφέα. Βλ. http://libcom.org/library/leaving-out-ugly-part-hakim-bey "

Καταρχήν να πω ότι ποτέ δεν συμπάθησα τον χακίμ μπέι και τις αντι-κουλτουριάρικες μαλακίες του ούτε μπήκα στον κόπο να διαβάσω εκτενώς αυτά που λέει, ειδικά ξέρωντας τις ροπές του προς το μυστικισμό, το σουφισμό και λοιπές αηδίες. Ωστόσο κουφάθηκα βλέπωντας πως μπορεί ένα κομμουνιστικό περιοδικό να χρησιμοποιεί σαν κριτική για μια θεωρία, μια προσωπική επίθεση για τον συγγραφέα του (ο καβάφης ήταν πούστης, ο ναμπόκοφ δεξιός κ.λ.π. κ.λ.π.). Επειδή πάντως σκέφτηκα ότι μπορεί κάτι σοβαρό να κρύβεται πίσω από αυτή την ιστορία, και ίσως λέω το αγγλόφωνο κίνημα -όπου ο Hakim Bey είναι και πολύ ιν- μπορεί να θέλει να λύσει κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς, έδωσα μια δεύτερη ευκαιρία στους aufheben και διάβασα και το τύπου χιπ-χοπ-diss κείμενο τους από το παραπάνω λίνκ. Καμία βελτίωση ούτε εκεί: ξεκινάει με το άθλιο κολάζ που αν το έβλεπε ο Tony Duvert θα έλεγε ότι βγήκε από συντηρητικό εγχειρίδιο διαπαιδαγώσησης παιδιών, που διδάσκει να μην παίρνουμε καραμέλες από αγνώστους και κατασκευάζει την κατηγορία του "ξένου" ως τερατώδους και επικίνδυνου, και συνεχίζει με βιογραφικού τύπου πληροφορίες συχνά στα όρια του κουτσομπολιού.

Δε θα επεκταθώ κι ούτε θα ασχοληθώ παραπάνω με τη βασιμότητα των "κατηγοριών" όχι γιατί πιστεύω πως "τα άπλυτα του κινήματος δεν πρέπει να βγαίνουν στη φόρα (πράγμα που ακούγεται σαν ιδανικό της Μαφίας" αλλά γιατί δεν βλέπω καμία άμεση αναγκαιότητα.

Αντίθετα προτείνω να διαβάσετε το παρακάτω κείμενο του luther blissett. Τι καλύτερος τρόπος να "ξεσκεπάσεις" τη φαιδρότητα ενός συγγραφέα αποκαλύπτωντας την κενότητά των αναγνωστών του: http://www.lutherblissett.net/archive/171_en.html

Ορίστε και ένα παλιό αγαπημένο diss που φαίνεται να ακολουθεί -αν και περικλείωντας και μια έμμεση υπόγεια αναγνωριση- με τη φόρμουλα του blisset:



υ.γ. 1. http://mutantjazs.blogspot.com/2009/01/back-from-grave.html
2. http://gourmet-prolet.blogspot.com/2010/04/media.html