20 Οκτωβρίου 1996 Χιλιάδες χρήστες του Internet σε όλο τον κόσμο παίρνουν ένα παράξενο UCA (Unsolicited Commercial Ε-mail), δηλαδή μια διαφήμιση που δεν ζήτησαν. Αποστολέας είναι κάποιος Steve Barnard από την Child Fun, η οποία παρουσιάζεται ως υπηρεσία πωλήσεων παιδικής πορνογραφίας (στα αγγλικά «kiddy porn» ή «child porn»), μέσω αλληλογραφίας. To κείμενο αρχίζει έτσι: «Γεια! Σου στέλνω αυτό το γράμμα γιατί ήσουνα σε μία σχετική λίστα διευθύνσεων e-mail. Είμαι συλλέκτης παιδικής πορνογραφίας και, τα τελευταία τρία χρόνια, έχω συγκεντρώσει τεράστιο υλικό. Ενδιαφέρομαι να πουλήσω αυτές τις εικόνες σε όποιον ενδιαφέρεται ή να τις ανταλλάξω με άλλες. Μπορείς να τις πάρεις τυπωμένες σε χαρτί Kodak ή στο κομπιούτερ σου σε μορφή GIF ή JPG. Διαθέτω κατάλογο όλων των προϊόντων μου: βιντεοκασέτες, φωτογραφίες και αφίσες. Έχω αγοράκια 7-17 χρόνων και κοριτσάκια 4-19». Ακολουθεί κατάλογος με τα αντικείμενο και τις αντίστοιχες τιμές. Ο Barnard γράφει ότι μπορεί ακόμα και να «προσωποποιήσει» τις φωτογραφίες, τοποθετώντας το πρόσωπο του πιθανού αγοραστή στη θέση του ενήλικου που ερωτοτροπεί με τα παιδάκια. Παρόμοια υπηρεσία είναι διαθέσιμη και στις ηχογραφήσεις: αν το ζητήσει κανείς, το παιδί μπορεί να αναστενάζει λέγοντας το όνομα του αγοραστή. Οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να στείλουν μία επιταγή ή τον αριθμό της πιστωτικής κάρτας τους στη διεύθυνση: Child Fun, Jackson Heights, New York. Από την αρχή, το μήνυμα χαρακτηρίζεται απ' όλους τους σοβαρούς ανθρώπους που έχουν σχέση με το δίκτυο ως «spam» (στη γλώσσα του δικτύου, κάτι μεταξύ τηλεφωνικού αστείου και «σκουπιδοαλληλογραφίας»). Είναι σαφές ότι οι παραλήπτες επιλέχθηκαν τυχαία. Οι περισσότεροι όχι μόνο δεν ήταν σε καμιά «σχετική λίστα», αλλά πολλοί απ' αυτούς ειδοποίησαν αμέσως την αστυνομία. Εξάλλου, κανένας παιδεραστής δεν θα ήταν τόσο ηλίθιος ώστε να δώσει το όνομά του και τη διεύθυνσή του. Και ποιος πελάτης παράνομης πορνογραφίας θα πλήρωνε για να βάλουν το πρόσωπό του ή το όνομά του σε τέτοιο υλικό; Κανείς, ούτε καν το FBI δεν θεωρεί αυθεντικό το κείμενο. Child Fun δεν υπάρχει, όπως άλλωστε δεν υπάρχει και η διεύθυνση της America On Line από την οποία υποτίθεται ότι στάλθηκε το spam. Είναι γνωστό ότι η κοινότητα του δικτύου φοβάται από καιρό ότι οποιοσδήποτε μπορεί να βρει διευθύνσεις και να τις χρησιμοποιήσει για ανάλογους σκοπούς. Να δύο σχόλια που ψάρεψα τυχαία από το Usenet και το www:
«Είναι απίθανο αυτό το γράμμα να έχει γραφτεί πραγματικά οπό έναν συλλέκτη παιδικής πορνογραφίας που λέγεται Steve Barnard... Πιστεύω ότι πρόκειται για προβοκάτσια σε βάρος αυτού του Barnard, που γράφτηκε και μεταδόθηκε από άλλους για να τον ξεφτιλίσουν και να τον κάνουν στόχο επιθέσεων και τηλεφωνικών απειλών, πράγμα το οποίο σίγουρα συμβαίνει ήδη [...] Αν ο Steve Barnard ήταν πραγματικά έμπορος παιδικής πορνογραφίας, το να το πει σε χιλιάδες ξένους θα ήταν αφάνταστα ηλίθιο. Δεν υπάρχει πιο εύκολος τρόπος να τραβήξεις την προσοχή των αρχών, εκτός ίσως από το να πας σ' ένα αστυνομικό τμήμα και να παραδοθείς».
Scott Forbes,
«Το μήνυμα είναι πλαστό και ερευνούμε την υπόθεση». (Δήλωση του FBI, <>, 22/10/96).
To μεγαλύτερο μέρος όσων λέγονται για «παιδεραστία μέσω του Internet» (που μετά διογκώνονται από τον Τύπο και την τηλεόραση και προκαλούν ψύχωση) προέρχονται από spams και από ένα μίγμα άγνοιας και ζήλιας, με το οποίο οι εργαζόμενοι στα παραδοσιακά μέσα βλέπουν την επέκταση του Internet. Την ίδια ώρα που στο δίκτυο θεωρείται προφανές ότι το κείμενο της Child Fun είναι πλαστό, οι εφημερίδες όλου του κόσμου δίνουν το σήμα του συναγερμού. Παραθέτω τα πιο παρανοϊκά κομμάτια του ολοσέλιδου άρθρου που δημοσιεύτηκε στην La Repubblica της 23/10/96, με την υπογραφή του Claudio Gerino («σουπερμάρκετ παιδεραστών στο Internet»). Σύμφωνα με τον Gerino, ο Barnard είναι «ένα όνομα γνωστό στην αστυνομία των Ηνωμένων Πολιτειών κι έχει πολλές φορές καταδικαστεί για υποθέσεις που αφορούν παιδεραστία on line. Οι αστυνομίες πολλών ευρωπαϊκών κρατών, όπως της Ολλανδίας, έχουν συχνά ασχοληθεί μαζί του». Ψέματα. Και συνεχίζει: «Για πρώτη φορά, ένα ντοκουμέντο τέτοιου είδους βγαίνει από τα κλειστά κυκλώματα του κόσμου των παιδεραστών και φτάνει σε πρόσωπα που δεν έχουν καμία σχέση με την παιδική πορνογραφία». Και αυτό δεν του προκαλεί καμιά υποψία; Μπα, αντίθετα ερμηνεύει το spam ως «πρελούδιο μιας έντονης επίθεσης hardcore προσφορών». Και ακολουθεί το πιο αισχρό κομμάτι: «Μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για φάρσα, αλλά το άτομο που έστειλε αυτό το ντοκουμέντο είναι πασίγνωστο στην αστυνομία των Ηνωμένων Πολιτειών. Μπορεί ακόμα να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για μία πρόκληση για να αναγκαστούν οι κυβερνήσεις να κάνουν νόμους περιοριστικούς της χρήσης του δικτύου. Αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή: το εμπόριο της παιδεραστίας ανακάλυψε τα κομπιούτερ και το Internet». Όλα αυτά γράφονται τις μέρες της μαζικής υστερίας για τον παιδεραστή του Βελγίου, και το κριτικό πνεύμα έχει πιάσει πάτο.
Όπως όλοι αυτοί οι μύθοι, το child porn spam ξαναεμφανίζεται περιοδικά στα μέσα: και κάθε φορά παρουσιάζεται σαν να συνέβη μόλις χθες και σαν να μην έχει ασχοληθεί κανείς μαζί του. Έτσι, περισσότερο οπό δύο μήνες μετά τα πρώτα άρθρα, η ίδια είδηση εμφανίζεται ως νέα στην εφημερίδα της Μπολονια II Resto del Carlino. Στην Carlino της 27/12/96, δημοσιεύεται ένα άρθρο του Roberto Canditi, εικονογραφημένο με άρρωστες εικόνες. Είναι πολύ εύκολο, αν φιλτράρει κανείς όσα παρανοϊκά έγραψε αυτός ο δημοσιογράφος, να καταλάβει τι συνέβη πραγματικά: ένας καθηγητής του πανεπιστημίου της Μπολόνια βρήκε το γνωστό child porn spam στο τερματικό της σχολής του και ειδοποίησε αμέσως την αστυνομία.
Ο εισαγγελέας Luigi Persico, που ανέλαβε την υπόθεση και ο Canditi του πήρε συνέντευξη, μπλοφάρει αδέξια: δεν ξέρει τίποτα, αλλά αυτό μπορεί να το καταλάβει μόνο όποιος είναι γνώστης όλης της ιστορίας. Ο Canditi λέει τα δικά του. Γράφει για «μια οργάνωση που εδώ και πολύ καιρό απλώνει τα ηλεκτρονικά πλοκάμια της και στην Ιταλία», για υποτιθέμενους «αμερικάνους 007, που από καιρό αναζητούν ένα άτομο το οποίο χρησιμοποιεί το Internet για να πουλάει παιδική πορνογραφία» και για «χιλιάδες τέτοιες διαφημίσεις που φτάνουν μέσω του Internet στους κομπιούτερ των ιταλών». Ο εισαγγελέας Persico αναρωτιέται αν ο έμπορος «έδρασε αυτόνομα μπαίνοντας μέσα στο κανάλι της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας του πανεπιστημίου της Μπολόνια ή αν κάποιος από την Μπολόνια ζήτησε από μόνος του συγκεκριμένες πληροφορίες αγοράς». Πράγμα που αποδεικνύει ότι ο εισαγγελέας Persico, που υποτίθεται ότι ανέλαβε αυτή την υπόθεση, δεν διάβασε ούτε καν την πρώτη αράδα του κειμένου («Hi! I sent you this letter because you were on a list of e-mail addresses that fit this category»).
Έχω γράψει πολλές φορές ότι θεωρώ ανεπαρκή τη κλασσική στρατηγική της «αντιπληροφόρησης» : έχουμε να κάνουμε με μύθους που τους διαδίδουν επίτηδες, που μεγαλώνουν σαν χιονοστιβάδα πάνω στο κεκλιμένο επίπεδο του «ηθικού πανικού». Δεν μπορεί να έχουμε την αυταπάτη ότι αρκεί να λέμε την Αλήθεια. Πρέπει, όπως λέει ένας συνονόματός μου, «να οδηγήσουμε την πληροφόρηση τους πέρα από τα όριά της, μέχρι να ανατραπεί και να γίνει κομμάτια... να οδηγήσουμε το παιχνίδι τους μέχρι το πιο ακραίο παράδοξο, να πλασάρουμε ψεύτικες πληροφορίες στους bounty killers της δημοσιογραφίας... να μετατρέψουμε την ίδια τη λογική του συστήματος σε δική μας πολεμική στρατηγική: επικοινωνιακή ομοιοπαθητική». Να παίξουμε πρώτοι εμείς με την πλαστή είδηση για να ξεφτιλίσουμε τα παραδοσιακά ΜΜΕ.
Ένα παράδειγμα: Τις 16 Ιανουαρίου του 1997, οι γραμμένοι στη λίστα
LB- Καλημέρα σας. Λέγομαι Aldo Curiotto και είμαι εκπρόσωπος τύπου της Κοινότητας Συνάντηση. Σας πήρα για να διαψεύσω την είδηση ότι συνελήφθη ο don Pierino Gelmini. ΔΕΝ έχει συλληφθεί, απλώς ανακρίνεται. Στον don Gelmini δεν έχει ακόμα απαγγελθεί κατηγορία για εμπόριο παιδικής πορνογραφίας.
ANSA- ...Πώς; Σ' εμάς δεν έχει φτάσει καμιά είδηση για σύλληψή του!
LB- Μα αφού σας είπα ότι δεν έχει συλληφθεί, απλώς κρατείται.
ANSA- Παράξενο, κανείς δεν μας πληροφόρησε! Και ποιά είναι η κατηγορία; Παιδική πορνογραφία;;;
LB- Υποτίθεται ότι ο don Gelmini έκανε παραγωγή παιδεραστικών βίντεο στην Ταϋλάνδη, αλλά δεν του έχει απαγγελθεί κατηγορία, ακόμα ανακρίνεται.
ANSA- Φοβερό! [Απευθύνεται στους συναδέλφους της:] Οι καραμπινιέροι συνέλαβαν τον don Gelmini! [Φωνές από το βάθος: Εεε;;; Τιιι;;;] Ναι, τον ανακρίνουν για εμπόριο παιδεραστικών βίντεο! [Απευθύνεται σ' εμένα:] Έχετε τίποτε άλλο να μου πείτε, κύριε Curiotto;
LB- Σας παρακαλώ να σημειώσετε ότι εγώ πήρα για να δι-α-ψεύ-σω! Δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι ο don Gelmini είχε οποιαδήποτε σχέση με τον καμποτζιανό που συνελήφθη στο Φιουμιντσίνο.
ANSA- [Στους συναδέλφους της:] Χριστέ μου! Τον συνδυάζουν με τον καμποτζιανό! [Απευθύνεται σ' εμένα:] Σας ευχαριστώ, κύριε Curiotto. Αφήστε μας, σας παρακαλώ, το τηλέφωνό σας.... Αυτή είναι φοβερή ιστορία και πρέπει να είμαστε σε επαφή μαζί σας! LB- Βεβαίως, φυσικά. To τηλέφωνο του γραφείου τύπου είναι 3725580. Αυτά προς το παρόν και σας παρακαλώ να σεβαστείτε το έργο του don Gelmini. Χαίρετε.
Άφησα to πραγματικό νούμερο της Κοινότητας Συνάντηση στη Ρώμη και Aldo Curiotto ήταν πράγματι to όνομα του εκπροσώπου τύπου. Ήμουνα σίγουρος ότι η ANSA θα τηλεφωνούσε και ότι ο Curiotto θα τα διέψευδε όλα, αλλά ήμουνα επίσης σίγουρος ότι δεν θα μπορούσαν να αφήσουν τελείως ανεκμετάλλευτο το «λαβράκι» που τους έδωσα. Τα είχε όλα μέσα: νοτιοανατολική Ασία, παιδεραστία, κρυφή ζωή ενός διάσημου παπά...
Την επόμενη μέρα, όλες οι εφημερίδες είχαν την είδηση με τίτλους όπως αυτός: «ΣΥΝΕΛΗΦ0Η 0 DON GELMINI» / ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ ΠΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ; / O ιερέας: Έχω συνηθίσει στις επιθέσεις. ( L' Avvenire, 5/11/1997)
Συνεντεύξεις με τον Curiotto και τον Gelmini δημοσιεύτηκαν στις περισσότερες εφημερίδες και μεταδόθηκαν από όλα τα κανάλια. Να κι ένα απόσπασμα από την ανακοίνωση που έστειλε στον τύπο ο Curiotto: «Κάποιος άγνωστος επιχείρησε να κηλιδώσει to όνομα του don Gelmini, παρουσιαζόμενος ως εκπρόσωπος τύπου της Κοινότητας Συνάντηση, και μετέδωσε τελείως ανυπόστατα πράγματα χρησιμοποιώντας το όνομά μου [...] θεωρώ υποχρέωσή μου να προστατεύω την επαγγελματική μου αξιοπρέπεια και τη φήμη του don Gelmini»
Μετά απ' αυτό, πολλοί αρθρογράφοι άρχισαν να γράφουν ότι το φαινόμενο της παιδεραστίας παρουσιάστηκε τόσο έντονα στα ΜΜΕ, που κατάντη-σε φάρσα, θέμα για εύκολο εντυπωσιασμό, και πρόσφορο για τη συκοφάντηση αθώων. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Είναι μάλλον τυχαίο. πάντως τα ΜΜΕ σταμάτησαν να παίζουν το θέμα παιδεραστία σχεδόν για δύο εβδομάδες. Όσο για «εμένα», επειδή κανείς δεν μπορεί να μηνύσει ένα συλλογικό φάντασμα, έμεινα ανώνυμος μέσα στο Μεγάλο Οπουδήποτε».
«Επικοινωνιακή ομοιοπαθητική», λοιπόν. Χρησιμοποίηση του ίδιου τους του δηλητηρίου, εκτροπή και βραχυκύκλωσή τους. Η μόνη μας σωτηρία είναι να μάθουμε να περνάμε καλό μέσα στο χάος.
ΥΓ: Ο περίφημος «καμποτζιανός» αποδείχθηκε τελικά ότι δεν ήταν έμπορος παιδιών για παιδεραστές, αλλά έκλεινε παράνομες υιοθεσίες. Είναι αλήθεια ότι τα παιδιά δεν ήταν υιοθετημένα απ' αυτόν, ούτε όμως «κρέας για τα σφαγεία» των snuff -movie makers ήτα-νε. Ο καμποτζιανός τα μετέφερε στο Βέλγιο, στα ζευγάρια που θα τα υιοθετούσανε. Αυτή η τελικό και οριστικό πόρισμα των ανακρίσεων δημοσιεύτηκε με μικρά γράμματα, σε κάτι αδιόρατες γωνίες των εφημερίδων που, το Δεκέμβριο, «χτυπούσανε το τέρας στην πρώτη σελίδα»
* η μετάφραση του κειμένου αυτού από τα ιταλικά είναι παρμένη από το τεύχος 176 της βαβέλ (μάϊος 1997). Ήταν διακοσμημένο με ζωγραφιές του henry darger, όπως αυτή που έβαλα πάνω πάνω
1 σχόλιο:
http://Les-Malakies.BlogSpot.Com/
Δημοσίευση σχολίου