"Η Κυριακή το χειμώνα είναι η πιο βαρετή μέρα. Θα ήθελα να ξέρω αν όλα τα παιδιά του κόσμου περνούν τόσο βαρετά όσο η Μυρτώ κι εγώ. Το απόγευμα μάλιστα, όταν αρχίζει να σκοτεινιάζει νωρίς νωρίς, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Από το πρωί έχουμε παίξει, έχουμε τσακωθεί, ύστερα ξαναμονοιάσει, έχουμε διαβάσει ... και δε μένει πια τίποτα, μα τίποτα να κάνεις. ................................... πάμε στη τζαμωτή βεράντα και κοιτάμε τη θάλασσα. Όταν έχει τρικυμία, τα κύματα σπάνε στους βράχους, πιτσιλάνε τα τζάμια κι έτσι όπως κυλάνε οι στάλες απάνω τους μοιάζουνε με δάκρυα. Τότε είναι που συλλογιζόμαστε τις πιο θλιβερές ιστορίες.... ...σκεφτόμαστε πως ο παππούς είναι ένας φτωχός ζητιάνος και μεις, ντυμένες κουρέλια, γυρίζουμε μαζί του μέσα στο κρύο και ζητιανεύουμε, από πόρτα σε πόρτα, ψωμί. Καθετί που συλλογιόμαστε του δίνουμε και τίτλο, λες και είναι ολόκληρο παραμύθι. Τούτη όμως την Κυριακή είχαμε τόσο βαρεθεί, που σαν είπα στη Μυρτώ να παίξουμε «Ο παππούς ζητιάνος», μου απάντησε πως πιο σαχλή ιστορία δεν είχαμε ξανασκεφτεί. Καθίσαμε κάμποση ώρα μουτρωμένες και ύστερα πήρε καθεμιά ένα τζαμάκι για δικό της και είπαμε, σ’ όποιο πέσουν οι πιο πολλές σταγόνες εκείνη θα κερδίσει. Επειδή όμως κέρδιζα συνέχεια εγώ, η Μυρτώ είπε πάλι πως πιο κουτό παιχνίδι δεν ξαναπαίξαμε. ................................... Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά. Η θάλασσα δεν ξεχώριζε μήτε τα κύματα. Μονάχα ακούγαμε ένα «παφ» και γέμιζαν ξαφνικά τα τζάμια δάκρυα. Ο δρόμος έξω ήταν έρημος. Τότε πήγα να πιστέψω πως το νησί μας άδειαζε τις χειμωνιάτικες Κυριακές, οι άνθρωποι έφευγαν κάπου μακριά κι απόμενε μόνο η τζαμωτή βεράντα με μας τις δύο, που, θαρρείς, έπλεε μέσα στην αφρισμένη θάλασσα. ................................... Όταν πέσαμε στα κρεβάτια μας να κοιμηθούμε, άρχισε η Μυρτώ να λέει πως εγώ έφταιγα και την κατσάδιασε ο παππούς για την προπαίδεια : που ρώτησα αν θα μπορέσει στ’ αλήθεια να πετάξει ο άνθρωπος. Που να το ‘ξερα πως, για να πετάξει ο άνθρωπος, χρειάζεται κανείς να ξέρει την προπαίδεια απέξω κι ανακατωτά κι έτσι θα θυμότανε ο παππούς να ρωτήσει τη Μυρτώ; Μπορούσε, όμως, ποτέ κυριακάτικα να πάνε όλα καλά; Αν πηγαίναμε σχολείο, θα μας άρεσε η Κυριακή, που θα μέναμε στο σπίτι. Ενώ τώρα… -Αχ, να πηγαίναμε σχολείο! λέω δυνατά. Μα η Μυρτώ έχει κουκουλωθεί από το κεφάλι και κάνει πως δεν ακούει. Τότε είπα ακόμα πιο δυνατά: -ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ; -ΛΥ-ΠΟ, ΛΥ-ΠΟ, απάντησε εκείνη πεισμωμένα, κάτω από τα σκεπάσματα. Αυτά δεν ήτανε βυζαντινά, αλλά μια δική μας γλώσσα, που μόνο οι δυο μας την καταλαβαίναμε. ΕΥ-ΠΟ θα πει: πολύ ευχαριστημένη. ΛΥ-ΠΟ: πολύ λυπημένη. Αν δεν το ρωτούσαμε κάθε βράδυ η μία στην άλλη, δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Δεν ξέρω γιατί, τις Κυριακές σχεδόν πάντα απαντούσαμε: ΛΥ-ΠΟ, ΛΥ-ΠΟ. Να ‘χα τώρα φτερά σαν του Ίκαρου, θα μπορούσα να πέταγα από χώρα σε χώρα και να ρώταγα όλα τα παιδιά του κόσμου: ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ;"
τις κυριακες θα με ζητας στις εκκλησιες τα σαββατοβραδα θα ψαχνεις στο λιμανι στου πεινασμενου μας γαιδαρου το σκοινι θα προσπαθεις να κρεμαστεις μα δε θα φτανεις το ταβανι
σε ενέπνευσε το νησί ακόμα δε πήγες κωσταντίνε??? εμένα το νησί μου φέρνει εμετό, αλλά δε μπορώ να τον αναρτήσω...εκτός και αν τον σκανάρω!!!(ιουουουου)
10 σχόλια:
τι γίνεται όμως αν γουργουράει το άδειο στομάχι????
"Η Κυριακή το χειμώνα είναι η πιο βαρετή μέρα. Θα ήθελα να ξέρω αν όλα τα παιδιά του κόσμου περνούν τόσο βαρετά όσο η Μυρτώ κι εγώ. Το απόγευμα μάλιστα, όταν αρχίζει να σκοτεινιάζει νωρίς νωρίς, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Από το πρωί έχουμε παίξει, έχουμε τσακωθεί, ύστερα ξαναμονοιάσει, έχουμε διαβάσει ... και δε μένει πια τίποτα, μα τίποτα να κάνεις.
...................................
πάμε στη τζαμωτή βεράντα και κοιτάμε τη θάλασσα. Όταν έχει τρικυμία, τα κύματα σπάνε στους βράχους, πιτσιλάνε τα τζάμια κι έτσι όπως κυλάνε οι στάλες απάνω τους μοιάζουνε με δάκρυα. Τότε είναι που συλλογιζόμαστε τις πιο θλιβερές ιστορίες....
...σκεφτόμαστε πως ο παππούς είναι ένας φτωχός ζητιάνος και μεις, ντυμένες κουρέλια, γυρίζουμε μαζί του μέσα στο κρύο και ζητιανεύουμε, από πόρτα σε πόρτα, ψωμί. Καθετί που συλλογιόμαστε του δίνουμε και τίτλο, λες και είναι ολόκληρο παραμύθι.
Τούτη όμως την Κυριακή είχαμε τόσο βαρεθεί, που σαν είπα στη Μυρτώ να παίξουμε «Ο παππούς ζητιάνος», μου απάντησε πως πιο σαχλή ιστορία δεν είχαμε ξανασκεφτεί. Καθίσαμε κάμποση ώρα μουτρωμένες και ύστερα πήρε καθεμιά ένα τζαμάκι για δικό της και είπαμε, σ’ όποιο πέσουν οι πιο πολλές σταγόνες εκείνη θα κερδίσει. Επειδή όμως κέρδιζα συνέχεια εγώ, η Μυρτώ είπε πάλι πως πιο κουτό παιχνίδι δεν ξαναπαίξαμε.
...................................
Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά. Η θάλασσα δεν ξεχώριζε μήτε τα κύματα. Μονάχα ακούγαμε ένα «παφ» και γέμιζαν ξαφνικά τα τζάμια δάκρυα. Ο δρόμος έξω ήταν έρημος. Τότε πήγα να πιστέψω πως το νησί μας άδειαζε τις χειμωνιάτικες Κυριακές, οι άνθρωποι έφευγαν κάπου μακριά κι απόμενε μόνο η τζαμωτή βεράντα με μας τις δύο, που, θαρρείς, έπλεε μέσα στην αφρισμένη θάλασσα.
...................................
Όταν πέσαμε στα κρεβάτια μας να κοιμηθούμε, άρχισε η Μυρτώ να λέει πως εγώ έφταιγα και την κατσάδιασε ο παππούς για την προπαίδεια : που ρώτησα αν θα μπορέσει στ’ αλήθεια να πετάξει ο άνθρωπος. Που να το ‘ξερα πως, για να πετάξει ο άνθρωπος, χρειάζεται κανείς να ξέρει την προπαίδεια απέξω κι ανακατωτά κι έτσι θα θυμότανε ο παππούς να ρωτήσει τη Μυρτώ;
Μπορούσε, όμως, ποτέ κυριακάτικα να πάνε όλα καλά; Αν πηγαίναμε σχολείο, θα μας άρεσε η Κυριακή, που θα μέναμε στο σπίτι. Ενώ τώρα…
-Αχ, να πηγαίναμε σχολείο! λέω δυνατά.
Μα η Μυρτώ έχει κουκουλωθεί από το κεφάλι και κάνει πως δεν ακούει. Τότε είπα ακόμα πιο δυνατά:
-ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ;
-ΛΥ-ΠΟ, ΛΥ-ΠΟ, απάντησε εκείνη πεισμωμένα, κάτω από τα σκεπάσματα.
Αυτά δεν ήτανε βυζαντινά, αλλά μια δική μας γλώσσα, που μόνο οι δυο μας την καταλαβαίναμε. ΕΥ-ΠΟ θα πει: πολύ ευχαριστημένη. ΛΥ-ΠΟ: πολύ λυπημένη. Αν δεν το ρωτούσαμε κάθε βράδυ η μία στην άλλη, δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Δεν ξέρω γιατί, τις Κυριακές σχεδόν πάντα απαντούσαμε: ΛΥ-ΠΟ, ΛΥ-ΠΟ.
Να ‘χα τώρα φτερά σαν του Ίκαρου, θα μπορούσα να πέταγα από χώρα σε χώρα και να ρώταγα όλα τα παιδιά του κόσμου: ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ;"
είμαι τιγρης ΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!
αυτο μπινακαρα δεν ειναι σχολιο,ειναι σωστη αναρτηση,αναρτησαρα.
τα υπολοιπα σουρεαλιστικα σχολια αγνωστων θα μεινουν ασχολιαστα.
τις κυριακες θα με ζητας στις εκκλησιες
τα σαββατοβραδα θα ψαχνεις στο λιμανι
στου πεινασμενου μας γαιδαρου το σκοινι
θα προσπαθεις να κρεμαστεις
μα δε θα φτανεις το ταβανι
σε ενέπνευσε το νησί ακόμα δε πήγες κωσταντίνε???
εμένα το νησί μου φέρνει εμετό, αλλά δε μπορώ να τον αναρτήσω...εκτός και αν τον σκανάρω!!!(ιουουουου)
μόνο έμπνευση βορείου ελλάδος προς το παρόν, μαριμάρ.μα τόσο πολύ...?!
εμετοστ
εμεtoast
http://www.youtube.com/watch?v=QJiZf2q9zfM
γεια σε όλους...
δεν ξέρω αλλά τα ποιήματα αυτού του μπλογκ είναι πολύ προχώ, αναρτηθέντα και σχολιασθέντα, επωνύμων τε και ανωνύμων
μπράβα
γλείψε μου τα παπούτσια
Δημοσίευση σχολίου