“Πλάι στην Τρεπίλ ένας αδύνατος, κοντός άντρας, καμιά σαρανταριά χρονών, αρχισε να μιλάει με φωνή βραχνιασμένη απ’το βήχα της σκόνης, έτσι που στην αρχή λίγοι τον άκουσαν. Ήταν επισκέπτης- αντιπρόπωσπος ενός συνδικάτου μεταλλωρύχων της νοτιοδυτικής περιφέρειας και δεν περίμεναν από αυτόν να μιλήσει για ένα τέτοιο θέμα. “…ότι οι άνθρωποι αξίζουν”, έλεγε. “Γιατί τα αξίζουμε όλα, καθένας από μας, όλα τα πλούτη που θάβονται μαζί με τους νεκρούς βασιλιάδες. Αλλά δεν αξίζουμε και τίποτα, ούτε καν μια μπουκιά ψωμί όταν πεινάμε. Μήπως δεν τρώγαμε όταν οι άλλοι πέθαιναν απτη πείνα? Θα μας τιμωρήσετε γι’αυτό? Ή μήπως θα μας ανταμείψετε επειδή πεθαίναμε απτη πείνα όταν οι άλλοι έτρωγαν? Κανένας άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να τιμωρεί, ούτε να ανταμείβει. Ελευθερώστε το πνεύμα σας απτην ιδεά του αξίζειν, απτην ιδέα του κερδίζειν, και τότε θα μπορέσετε να αρχίσετε να σκέφτεστε”. Τα λόγια αυτά, ειπωμένα απτην αδύναμη, βραχνιασμένη φωνή του είχαν ένα παράξενο αποτέλεσμα, λες και έβγαιναν απτη καρδιά του, αργά, με δυσκολία, σαν το νερό που αναβλύζει αργά, πολύ αργά. από την άμμο της ερήμου.”
3 σχόλια:
http://www.theschooligans.gr/site/index.php?option=com_content&task=view&id=62&Itemid=28
“Πλάι στην Τρεπίλ ένας αδύνατος, κοντός άντρας, καμιά σαρανταριά χρονών, αρχισε να μιλάει με φωνή βραχνιασμένη απ’το βήχα της σκόνης, έτσι που στην αρχή λίγοι τον άκουσαν. Ήταν επισκέπτης- αντιπρόπωσπος ενός συνδικάτου μεταλλωρύχων της νοτιοδυτικής περιφέρειας και δεν περίμεναν από αυτόν να μιλήσει για ένα τέτοιο θέμα. “…ότι οι άνθρωποι αξίζουν”, έλεγε. “Γιατί τα αξίζουμε όλα, καθένας από μας, όλα τα πλούτη που θάβονται μαζί με τους νεκρούς βασιλιάδες. Αλλά δεν αξίζουμε και τίποτα, ούτε καν μια μπουκιά ψωμί όταν πεινάμε. Μήπως δεν τρώγαμε όταν οι άλλοι πέθαιναν απτη πείνα? Θα μας τιμωρήσετε γι’αυτό? Ή μήπως θα μας ανταμείψετε επειδή πεθαίναμε απτη πείνα όταν οι άλλοι έτρωγαν? Κανένας άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να τιμωρεί, ούτε να ανταμείβει. Ελευθερώστε το πνεύμα σας απτην ιδεά του αξίζειν, απτην ιδέα του κερδίζειν, και τότε θα μπορέσετε να αρχίσετε να σκέφτεστε”. Τα λόγια αυτά, ειπωμένα απτην αδύναμη, βραχνιασμένη φωνή του είχαν ένα παράξενο αποτέλεσμα, λες και έβγαιναν απτη καρδιά του, αργά, με δυσκολία, σαν το νερό που αναβλύζει αργά, πολύ αργά. από την άμμο της ερήμου.”
Απτον αναρχικό των 2 κόσμων.
εγώ γουστάρω υπογεγραμμένη
Δημοσίευση σχολίου