3 + 1 και δώρο το χρωμοσαμπουάν

1. 

***

 2. 

                Σου υποσχέθηκα να βγάλουμε ποιήματα

να τα χώσουμε στις βιβλιοθήκες
και να τα κυκλοφορήσουμε χέρι με χέρι στις καταλήψεις
κι ήταν τότε
που αρχίσανε τις εκκενώσεις και τις απελάσεις –
οι δρόμοι της πόλης μυρίζανε
σαν το τρίχωμα βρεγμένου σκύλου
και ποτίζανε τα μπατζάκια των αστέγων
εμείς συζητούσαμε για τις υποτροφίες
της κυρίας Κιουρί
φτύναμε βρισιές μετά τις συνεντεύξεις για δουλειά
και κάθε καινούριο στίχο που γράφαμε τον μισούσαμε.

Έχω καταντήσει σαν στριμμένος γέρος.
Δεν σηκώνω πολλά-πολλά.
Ζωγραφίζω το σύμπλεγμα του βασιλιά αρουραίου
στον υπόγειο του Λονδίνου
και πετάω κατάρες

τα βρωμόνερα του Τάμεση να πλημμυρήσουν το πανεπιστήμιο –πρώτα–
κι ύστερα να μπουν μέσα στα σπίτια
και να μας βγάλουν έξω με τη βία
να γεμίσουν σκατά τα πτυχία μας

τα πιστοποιητικά κι οι βεβαιώσεις
να σβηστούνε τα αρχεία και οι φάκελοι
και να δούμε τότε με τη βρώμα

ποιοι θυμούνται τελικά ακόμα
να κοιτάζουν καθαρά
και να διακρίνουν.

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ

3. 

***

Eat The Rich

Even if there's a fungus living between my toes that speaks to me. Even if a fungus told me to kill you, even then your death is justified because of where you stand on the earth. Even a parasite living in my brain. Even then. It relays messages to me from outer space. Even then the crime is real because you're a figure whose thoughts and acts affect everybody, people, everywhere. I have history, as you call it, on my side. You have to die for how you think and act. For your apartment and what you paid for it. For your daily medical checkups. This alone. Medical checkups every day. For how much you had and how much you lost, equally. No less for losing it than making it. For the limousine that displaces the air that people need to breathe in Bangladesh. This alone.

p.s. βαρετη ταινία, αλλά άφησε υπόνοιες για ένα καλό βιβλίο

ολα καλά ρε, όλα καλά

Πρωί. Ένας άνδρας, άνω των εξήντα, με κασκέτο και ένα χοντρό παλιομοδίτικο μπουφάν στρώνει κάτι παλιολινάτσες στο πεζοδρόμιο κάτω από ένα δέντρο. Γεμάτο το πεζοδρόμιο με ελιές. Άλλες σάπιες και άλλες άγουρες ελιές, λιωμένες κάτω από πέλματα. Δαιμονισμένος αέρας. Αυτοκίνητα και άνθρωποι να πηγαινοέρχονται Ο άντρας αρχίζει να ραβδίζει. Έχει κουβαλήσει ένα μακρύ κοντάρι αλουμινίου. Δυο παράλληλες σειρές από καχεκτικά και μολυσμένα ελαιόδεντρα, φυτεμένα πάνω στα κατεστραμμένα πεζοδρόμια, τον περιμένουν. Οι πολυκατοικίες υψώνονται στοργικά γύρω. Ένα χρώμα αρρωστημένης θαλπωρής βάφει την ατμόσφαιρα. Όλα μοιάζουν κανονικά.

The Hemingway solution

Γνωστός γυναικάς, αλκοόλας, κολλημμένος με τα όπλα και το ψάρεμα. 

Λιτός και απέρριτος στο γράψιμο.

Κάποτε έβαλε στοίχημα 10$ ότι μπορεί να γράψει μια ιστορία με 6 λέξεις.

Σε μια χαρτοπετσέτα έγραψε: For sale. Baby shoes. Never worn.

Προς πώληση. Βρεφικά παπούτσια. Αφόρετα.

 

  

Μεταξύ άλλων, χρησιμοποιούσε στο γράψιμό του και το θεώρημα του παγόβουνου (που ισχυριζόταν ότι εφεύρε). Τα πάντα μπορούν να παραληφθούν από μια ιστορία, έλεγε, και ότι παραλείπεται την κάνει πιο δυνατή. Γιατί το νόημα μιας ιστορίας χάνεται όταν βγαίνει στην επιφάνεια, ενώ όταν κρύβεται κάτω από αυτή την καθορίζει. Ή κάτι τέτοιο. Ποιος νοιάζεται για τις κολακείες ενός τύπου για τον εαυτό του; Ενός τύπου που αυτοκτόνησε όταν κατόρθωσε να μείνει ξεμέθυστος για 2 μήνες και συνειδητοποίησε ποιος είναι...

Η ιστορία γράφεται στους δρόμους, αποτυπώνεται στη γλώσσα. Όσα βραβεία κι αν του αποδόθηκαν, στη σύγχρονη αργκό έχει μείνει με δυο τρόπους:

1. hemingway: συνώνυμο του μεθυσμένος, λιώμα, λιάρδα, γκολ, τόφα, ακουσμένος κτλ

2. the hemingway solution: το να αυτοκτονείς με μια καραμπίνα στο στόμα ή κάτω από το πιγούνι. Αν είναι μακριά η καραμπίνα, μπορεί να χρειαστεί να πατήσεις τη σκανδάλη με το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού.

Write drunk; edit sober

Ο ανθός της καλλιτεχνικής νεολαίας

[...] Η τέχνη προϋποθέτει συγκεκριμένες κατηγορίες: τις κατηγορίες του ωραίου, του πολιτιστικού, του αυθεντικού, της αύρας θα μπορούσα να πω, σκεπτόμενος τον Walter Benjamin. Oι κατηγορίες βασίζονται ιστορικά σε μη σταθερές αλλά μεταλλασσόμενες έννοιες. Σήμερα, περισσότερο από μεταλλάξεις, από αλλάγες και από εκείνες τις επαναστάσεις που αγαπούσε και σχεδίαζε συνεχώς ο Μαπακούνιν, είμαστε εθισμένοι στη συσσώρευση. Συσσώρευση σκουπιδιών, συσσώρευση αντικειμένων, συσσώρευση ιδεών και διαφορών.[...]

ο αδυσώπητος συνεντευξιαστής μου ξαναέβαλε το πρόβλημα: Τι είναι τέχνη;

Η τέχνη είναι η ελευθερία να υλοποιείς φαντασιακές λύσεις. Θα προσπαθήσω να επιβεβαιώσω αυτή τη δήλωση με τη διαδρομή που με οδήγησε σ' αυτή την έκθεση. Στο στούντιο μου υπήρχε από καιρό ένα κιβώτιο που μου είχε στείλει ένα γερμανικό μουσείο, το οποίο είχε οργανώσει μια μεγάλη αναδρομική μου έκθεση. Πάνω από το κιβώτιο μια ωραία μέρα έβαλα ένα καβαλέτο ζωγραφικής. Ένα καβαλέτο που το χρησιμοποιούσα παλιότερα και το οποίο πάντοτε μπερδευόταν στα πόδια μου. Αισθάνθηκα απελευθερωμένος βάζοντάς το πάνω στο κιβώτιο. Η απελευθερωτική ενέργεια είχε σαν αποτέλεσμα μια κατάσταση που έλκυε συχνά το βλέμμα μου. Αργότερα, στην κορυφή του καβαλέτου έριξα ένα μεγάλο πανί που, κι αυτό, δεν ήξερα πού να το βάλω. Το τελικό αντικείμενο ήταν συνεπώς αποτέλεσμα μιας διπλής απελευθερωτικής πράξης. Μερικούς μήνες αργότερα, η Martina Corganati θα γράψει ότι όλο αυτό το σκηνικό την έκανε να σκεφτεί τους κουκουλοφόρους των ανατρεπτικών σεχτών του 19ου αιώνα, μια ατελή προσωπογραφία ή τα αποκαλυπτήρια, σε μια εξέδρα, μια γκιλοτίνας.  

{Ένα μνημείο; του Εnrico Baj}

Παρόλα αυτά, τι διάλο σκεφτόταν αυτή η μαρίνα που έδωσε πνοή σε αυτή τη λερναία ύδρα ηλιοτροπίων; Ήξερε άραγε ότι όντως τα ηλιοτρόπια του Βαν Γκογκ ήταν μεταλλαγμένα και γι' αυτό απουσιάζει ο μεγάλος μαύρος «πυρήνας» και την παράσταση κλέβουν πλούσια λαμπερά πέταλα; Είναι τυχαίο που από τις φάτσες που έχωσε μες στα λουλούδια απουσιάζουν κραυγαλέα τα αυτιά; Μήπως αυτός είναι ο ανθός της ελληνικής τρίτης ηλικίας; Μήπως πρόκειται για ένα παραληρηματικό κρεσέντο λατρείας της γενετικής; Είχε δίκιο ο Virilio όταν έλεγε ότι "η επίσημη τέχνη δεν είναι μόνο η πλαστική τέχνη, αλλά είναι και η τέχνη της πλαστικότητας των μορφών μέσω της γενετικής. Ο νέος εξπρεσιονισμός είναι ο γενετικός εξπρεσιονισμός. Πρακτικά η γενετική θέλει να γίνει τέχνη"; Και αν όντως αποδεχτούμε ότι αυτό το έργο εκτυλίσσεται στο τοπίο συμβάντων της ανάμιξης της επιστήμης με την τέχνη, είναι κανόνας ή ατύχημα; Είναι υπεράνθρωποι - λουλούδια ή υπάνθρωποι - φυτά;

Θα μπορούσαμε για ώρες να μπουρδολογούμε για την τέχνη και να ψάχνουμε το πώς το γιατί και το τι θέλει να πει. Το ερώτημα όμως είναι άλλο. Ποιο σαδιστικό μυαλό βάζει έναν πίνακα που προκαλεί μονάχα πόνο στην αίθουσα αναμονής ενός αντικαρκινικού νοσοκομείου;

O μετρονόμος δε διώκει ποινικά

είναι εκεί που δεν το περιμένεις, που φωνές από το παρελθόν σου σφίγγουν το στομάχι

Ο χαμένος χρόνος

Μπροστά στην πόρτα του εργοστασίου
ο εργάτης σταματάει ξαφνικά
o ωραίος καιρός τον τράβηξε απ' το σακάκι
κι όπως γυρίζει
και τον ήλιο ατενίζει
όλον κόκκινο όλον στρογγυλό
να χαμογελάει μέσα στον ουρανό του από μόλυβδο
κλείνει το μάτι
με οικειότητα
Για πες λοιπόν σύντροφε Ήλιε
δε βρίσκεις
πως είναι μάλλον μαλακία
να δίνεις μία τέτοια ημέρα
σε ένα αφεντικό;
                                                           Jacques Prévert
                                                  (μτφ Μαρία Θεοφιλάκου)

Αν δεν σε κλάσει μάστορας δεν γίνεσαι τεχνίτης

48ωρη Απεργία

Το πρωί περιπλανήθηκα στο κέντρο της πόλης, όχι χωρίς σκοπό όπως έκαναν οι καταστασιακοί, αλλά για δουλειές. Είδα τις αντιθέσεις της προαπεργιακής, φεστιβαλικής πόλης σε κρίση. Υπερήλικοι ρακοσυλλέκτες, επαίτες μπροστά σε εκκλησίες, έλληνες καταναλωτές, ρομά διαβάτες, ένας περουβιανός (;) φλουτίστας, αφρικανοί χαϊμαλιο-κομποσκινάδες, κύπριοι βιτρινάδες - είναι άραγε αναλογικά περισσότεροι οι κύπριοι που καταναλώνουν (;), εργαζόμενοι σε κίνηση, εργαζόμενοι καθηλωμένοι σε γραφεία, εργαζόμενοι σε φανάρια, γέροι σε ουρές, ένας φοιτητής που προσπαθούσε να στείλει τα χαρτιά του για εράσμους - του φάνηκαν πολλά τα 6,7 ευρώ συστημμένο(;),  απεργοί ταξιτζήδες, γκλαμουράτοι εργαζόμενοι του φεστιβάλ, γκλαμουράτοι καφεδάκηδες του παρακείμενου καφέ, ένας μίμος ακίνητος στα άσπρα, ένας βιβλιόφιλος που είχε καθυστερήσει το βιβλίο του και έλαβε επίπληξη... "αλλά από την επόμενη φορά", ένας γέρος που έφαγε επιδεικτικά την θέση μιας κοπέλας στην τράπεζα, κάποιος που κοιτούσε το δίσκο των garvitysais_i σε βιτρίνα, δυο κορίτσια που μοίραζαν διαφημιστικά, ένας απεργός που ζήτησε διαφημιστικό και κοίταξε τον πισινό της μίας εκ των δύο και μετά χαχάνισε στο διπλανό του. Χρυσαυγίτες δεν είδα αλλά τους αισθανόμουν στην οσμή των κάδων όποτε περνούσα από δίπλα.

Είχε επίσης συγκέντρωση το σωματείο ταξιτζήδων ο ερμής, με πανώ στην αριστοτέλους. Έψαξα για κάνα κείμενο, δεν είχαν. Ρώτησα τι γίνεται εδώ, τι είστε, απεργείτε, για να λάβω μονολεκτικές απαντήσεις...

Πήγα να κλείσω εισιτήριο για μια ταινία του φεστιβάλ, η ταινία παιζόταν σε μέρα απεργίας και είχα ηθικά διλήμματα. Πήγα στις πληροφορίες, ρώτησα τι γίνεται με την απεργία. Μου είπαν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, οι προβολές γίνονται κανονικά, μόνο τα λεωφορεία απεργούν. Ρώτησα εσείς δεν απεργείτε, διευκρινίζοντας την ουσία του προβληματισμού μου. -Όχι δεν απεργούμε. Τελικά προτίμησα να κλείσω εισιτήρια για διαφορετική μέρα, αφού συμβουλεύτικα και τους συνοδούς μου...

Είχα και ένα ερώτημα να θέσω σχετικά με τις μικροσχέσεις στο χώρο εργασίας και την πολυπλοκότητά τους αλλά θα το αποφύγω. Αντί για αυτό θα βάλω παρακάτω ένα εξαιρετικό διήγημα από τη συλλογή "Αμερικάνικη Προλεταριακή Λογοτεχνία - επιλογή" των εκδόσεων Σύγχρονη Εποχή. Έχει να κάνει με μια απεργία ταξιτζήδων στις ΕΠΑ (sic), όπου ο συγκεκριμένος κλάδος αποτελείται από μισθωτούς εργάτες μεγάλων εταιριών - κάτι που καθώς φαίνεται ήταν/είναι και ο εδώ προσανατολισμός του κράτους. Αφιερωμένο σε όσους/ες σπάνε καθε τόσο τα νεύρα τους στις δουλειές τους για να μπορούν να απεργήσουν από κοινού με συναδέλφους τους και σε όσους δεν τα καταφέρνουν ακόμα.

Απεργοσπάστη! του Αlbert Ηalper (μτφ. Νίκος Σαραντάκος)

Scab Albert Halper Greek

Υ.Γ. εδώ ένα κείμενο για όσους είναι συνηθισμένοι να συνοδεύουν την πράξη από τη θεωρία: Η δική μας στρατηγική στη συγκυρία… του mr_sun_light

Haute couture révolutionnaire

May '68: Επαναστατικό πορφυρό, καφέ, δέρμα, μούσια, Prenez vos desirs pour la realite, γυναίκες, Υβ Μοντάν, "Ζ", ζιβάγκο, Σαρτρ, υπαρξισμός, Ντεμπόρ, αντιφασιστικό πνεύμα, κόκκινο. [πηγή: περιοδικό ΒΗΜΑΜΕΝ, Οκτ. 2012]

Τι είναι η πατρίδα μας;

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι; Μην είναι τα καμμένα δάση; Μην είναι ο ήλιος που χει γίνει επικίνδυνος; Μην είναι τ' άστρα της τα σκοτεινά; Μην είναι κάθε της μολυσμένο ακρογιάλι και κάθε της χωματερή γεμάτη ευωδιά; Κάθε πρεζάκι της που αχνά προβάλλει, κάθε της μαύρη θάλασσα και κάθε βρώμικη στεριά; Μην είναι τάχατε ο Πέτρος που χαιρετά φασιστικά, και η Όλγα που κάθε βράδι μας πανικοβάλλει; Μια δόξα αθάνατη που αντιλαλεί μες τη φορμόλη; Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα, και μια αρυθμία που 'χουμε μες την καρδιά και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά σκύψτε κι άλλο το κεφάλι.

διασκευή του ομότιτλου ποιήματος του Ιωάννη Πολέμη

A cashier and a programmer making rhyme at work

V -Pote tha rthei h trith perimenw
     ki exw to nou mou me xapia peiragmeno
     gia na perasoun eukola oi meres
     thn trith na zhsw alhthina!

Y -I triti soy lew den prepei na iparxei,
     kai niwthw to kormi na pianei mia stithagxi
     meres san ki auti apla na perasoun perimenw,
     gi auto exw to nou mou me xapia peiragmeno!

V -Me ena swro ennoies exw to myalo mou fortwmeno
     thn trith na rthei na kseskasw perimenw.
     ki einai to myalo mou me xapia peiragmeno
     mia bdomada tha perasei, tha perasei apantw ston kathrefth tsatismeno

Y -Eisai treli mou fainetai tin triti na prosmenis,
     ftaine isws ta xapia, gi auto kai epimeneis,
     mou pirane  tin kardoula ton kathrefti ap to spiti
     tha ston edina gia dwro,  what a pity!

V -Tetarth,enas aiwnas makria
     Tetarth kai xw to nou mou me xapia peiragmeno
     h bdomada na perasei perimenw
     Trith na anthisei ksana

Y -Ta xapia sto nou kakws ta kernas,
     tis meres mperdeveis, triti gia Savvato pernas,
     tin stayrwti wstoso sta daxtila tin paizeis,
     kai exw tin entipwsi pws me empaizeis.

Ακολουθεί πολιτική διαφήμιση

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19 ΟΚΤ. 2012

Καμάρα 18.00

Διαδήλωση 

κάτω τα χέρια από τους κοινωνικούς αγώνες, τις καταλήψεις, την Υφανέτ

 ΠΡΟΣΟΧΗ, ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Τρεις πολιτικές διαφημίσεις από το Συνεργείο / Υπόγειες Παραγωγές.

Απολαύστε (...) σε ανάλυση 720p και full screen.

Αφιερωμένες εξαιρετικά.  

 

+ extra

Spot Φάμπρικα Υφανέτ, 

ένας χώρος για το το κίνημα 

όχι για το κράτος και το εμπόρευμα

 

κατεβάστε το αρχείο

Διψάς χρυσάφι

Στο δάσος των Σκουριών στη Χαλκιδική, με τις ευλογίες του κράτους, μια σύμπραξη ιδιωτικών εταιριών πραγματοποιεί (μια ακόμα) περιβαλλοντική καταστροφή στο όνομα της  ανάπτυξης.

 Όλοι σχεδόν, δεξιοί και αριστεροί, μιλάνε για ανάπτυξη, εθνική ανάπτυξη, οικονομική ανάπτυξη, επιχειρηματική ανάπτυξη. Πρόκειται απλά για καπιταλιστική ανάπτυξη. Πρόκειται για την  ίδια ανάπτυξη που χτίζει πυρηνικά εργοστάσια στη πιο σεισμογενή χώρα του κόσμου, στην Ιαπωνία. Πρόκειται για την ίδια ανάπτυξη που θάβει πλουτώνιο και τοξικά στη Νεβάδα και τη Γιούτα, και που ψεκάζει επί μια δεκαετία με Chlordecone στη Γουαδελούπη προκαλώντας διάφορες μορφές καρκίνου, που δηλητηριάζει τη λίμνη Βαϊκάλη στην Σιβηρία, που πλημμυρίζει πετρέλαιο τον κόλπο του Μεξικό…

Η οικοκτονία είναι οργανικά δεμένη με την ιστορία της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Είναι αυτή η ανάπτυξη που παράγει τον θανατηφόρο ανταγωνισμό ανάμεσα στο φυσικό και στο δομημένο περιβάλλον, είναι αυτή η κοινωνική σχέση που κάνει το χρυσό σημαντικότερο από το δάσος.

Το κεφάλαιο, ιδανικά, δεν μπορεί παρά να είναι μια έρημος νεκρών οργανισμών και άχρηστων αντικειμένων. Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων με σκοπό την αύξηση του ποσοστού του κέρδους έχει ως αποτέλεσμα τα πράγματα να κυριαρχούν πάνω στον άνθρωπο, την νεκρή εργασία να κυριαρχεί πάνω στην ζωντανή. Αυτό ακριβώς είναι το θαμμένο ραδιενεργό ή τοξικό απόβλητο που προκαλεί καρκίνο. Αυτό ακριβώς είναι η υπεροχή του «χρυσού» απέναντι σε ένα ζωντανό δάσος. 

φωτο: Richard Misrach, 1987

νεκρά ζώα εντοπισμένα κοντά σε φερόμενες "κόκκινες ζώνες" πλουτωνίου και στρατιωτικές χωματερές τοξικών αποβλήτων στην Νεβάδα.