Θυμάμαι

Θυμάμαι ταξίδια στο χωριό με ένα μπλε fiat ritmo, να κάθομαι στο πίσω κάθισμα με τον αδερφό μου, να είμαι γύρω στα οκτώ, να παίζει στο κασετόφωνο όλη η εκδίκηση της γυφτιάς και οι δικοί μου να τραγουδάνε όλους τους στίχους.

Θυμάμαι συναυλία στο πάρκο των σκύλων, να κάθομαι στο γρασίδι, να μην είμαι ούτε δέκα χρονών, να φέρνει ο πατέρας σουβλάκια και η μάνα να μου λέει πως ο μπασίστας είναι πρώτος της ξάδερφος.

Θυμάμαι ότι στο ρεφρέν του περίφημου τραγουδιού πότε βούδας, άκουγα: πότε Βούδας πότε Κούδας, πότε ήσουν Σκιούδας. Μετά από επίπονες έρευνες ταυτοποίησα, τον Κούδα και το Βούδα, ωστόσο ο Σκιούδας παρέμενε ένα μυθικό πρόσωπο για μένα.

Θυμάμαι συναυλία στο θέατρο δάσους, εκεί γύρω στα δεκαεφτά, ερωτευμένος για πρώτη φορά, να κάθομαι στο χώμα, πάνω από το θέατρο, έξω από το την περίφραξη, ανάμεσα σε φίλους, με μπύρες και τα πρώτα τσιγάρα, camel μαλακό.

Θυμάμαι που είχαμε ένα ροκ-μέταλ συγκρότημα και όταν θέλαμε να κάνουμε το πρώτο (και τελευταίο) μας demo τηλεφώνησα στο στούντιο «Αγροτικόν».

Η μάνα μου είπε ότι ο πατέρας έκλαψε μαθαίνοντας την είδηση. Σχεδόν συνομήλικοι. Σκέφτηκα ότι και αυτός θα θυμήθηκε, σίγουρα περισσότερα πράγματα από εμένα.

To fiat έχει χρόνια που το πούλησε ο πατέρας, το πάρκο των σκύλων κυριλοποιήθηκε, ο Σκιούδας ήταν μια ηχητική πλάνη, στο θέατρο δάσους δεν κάθονται πια έξω από την περίφραξη, η μπάντα μας διαλύθηκε και εγώ δεν καπνίζω πια camel μαλακό.