Γαμιέται ο Λοβέρδος

Μέσα στον πραγματικά ανεστραμμένο κόσμο,

το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου.

Διαβάζω εχτές με αφορμή τη νέα αναρτηση στο δεν πεθαίνει στο τέλος, μια κριτική του meincamp για την ταινία 1:26:54 και σκέφτομαι για τις αυτοοργανωμένες "πολιτικές" προσπάθειες και τη σχέση τους με την απλή ερασιτεχνική παραγωγή. / Όλως τυχαίως ξαναπέφτω στο βίντεο Το κρασάκι του Τσου και σκέφτομαι, να μια ερασιτεχνική παραγωγή άντάξια ενός πολιτικού εγχειρήματος -καλή ιδέα, προσεγμένη εκτέλεση, χωρίς εμπορική εκμετάλλευση- / Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα / Το κρασάκι του Τσου ΔΕΝ είναι ερασιτεχνικό βίντεο! / http://aboutseo.gr/2008/05/31/to-krasaki-tou-tsou-some-thoughts/ Αισθάνομαι εξαπατημένος/ Όπως κάθε φορά που η μεταμοντέρνες πρακτικές κυκλοφορίας του εμπορεύματος οικειοποιούνταιμεθόδους που είναι δικές μας/ Όπως ο νίο όταν κατάλαβε ότι ζούσε στο μάτριξ/ Όπως η σιγκούρνι γούιβερ όταν εκείνος ο τύπος προσπάθησε να φέρει το άλιεν πίσω στη γη/ Αισθάνομαι κορόιδο που διένειμε μια διαφήμιση σε άλλους χωρίς καν να πληρωθώ γι' αυτό/ Σαν να μοίρασα φυλλάδια για τον πλάτωνα, νομίζοντας ότι είναι αθώες ζωγραφιές / Μου τη δίνει το θέαμα/ Μου τη δίνουν οι διαφημιστές

Υ.Γ. κάτι μου λέει πως ίσως δε θα μαι και ο μόνος εκνευρισμένος, με κάτι τόσο κατά τα άλλα ασήμαντο: http://aimof.blogspot.com/2008/05/blog-post.html

Υ.Γ.2 http://en.wikipedia.org/wiki/Viral_marketing