Trash Radio - Πονάνε τα αυτιά μου v.1

κάρτα χριστουγέννων από μια πόρνη στη μινεάπολη*

ε τσαρλη, είμαι έγκυος
και μένω στην 9η οδό
ακριβώς πάνω από ένα βρώμικο βιβλιοπωλείο
μακριά από τη λεωφόρο γιούκλιντ
και έκοψα την πρέζα
και έκοψα και το αλκοόλ
και ο άντρας μου παίζει τρομπόνι
και δουλεύει στα τρένα


και λέει πως μ' αγαπά
παρόλο που δεν είναι δικό του παιδί
και λέει πως θα τον μεγαλώσει
όπως θα μεγάλωνε το δικό του γιο
και μου δωσε ένα δαχτυλίδι
που το φορούσε η μητέρα του
και κάθε σάββατο βράδυ
με πηγαίνει για χορό

και ε τσάρλυ σε σκέφτομαι
κάθε φορά που περνάω απ το βενζινάδικο
απ' όλο αυτό το γράσο
που έβαζες στο μαλλί σου
και έχω ακόμα εκείνο το δίσκο
των little anthony & the imperials
αλλά κάποιος μου κλεψε το πικάπ
κοίτα να δεις πράγματα, ε;

ε Τσάρλυ, παραλίγο να τρελαθώ
όταν πιάσανε το μάριο
κι έτσι πήγα πίσω στην Όμαχα
να μείνω με τους δικούς μου
αλλά όλοι όσοι ήξερα
είτε πέθαναν είτε είναι στη φυλακή
κι έτσι γύρισα στη μινεάπολη
κι αυτή τη φορά νομίζω πως θα μείνω

ε Τσάρλυ, νομίζω πως είμαι ευτυχισμένη
για πρώτη φορά από το ατύχημά μου
και μακάρι να είχα όλα τα λεφτά
που ξοδεύαμε στην πρέζα
θα αγόραζα μια μάντρα με μεταχειρισμένα
και δε θα πουλούσα κανένα αμάξι
απλά θα οδηγούσα διαφορετικό κάθε μέρα
ανάλογα με το πως αισθάνομαι

ε Τσάρλυ
προς θεού
θες να μάθεις την αλήθεια;
δεν έχω άντρα
και δεν παίζει τρομπόνι
και χρειάζομαι δανεικά
να πληρώσω εκείνο το δικηγόρο
και Τσάρλυ, έ
θα μπορώ να βγω με περιοριστικούς όρους
του αγίου βαλεντίνου

ponanetaaftiamou by pakiboy

*η μετάφρα ευγενική προσφορά εμού του ιδίου

Catch a ho’, and another ho’... Merry christmas!

με ατάκα απο cypress hill και βιντεάκι τύπου ντακ εντ κάβερ, καλα χριστούγεννα σ' όλοι!

Το πρωινό ξύπνημα μ'εξαγριώνει

Πρωί

ξυπνάει

δεν γίνεται να πατήσει και 5^η φορά αναβολή στο ξυπνητήρι

κοιμάται δίπλα της

ήρεμος

το βράδυ μιλάει στον ύπνο του

προσπαθεί να ξεχωρίσει τις λέξεις του

θέλει να τον ξυπνήσει

για να της πει τι ονειρεύεται

μετά να τον φιλήσει

γρατσουνώντας το πιγούνι της στα γένια του

και ύστερα να τον αφήσει ξανά να κοιμηθεί

αλλά δε το κάνει

δεν γίνεται να ξυπνήσεις έναν άνθρωπο που κοιμάται

πρέπει να φύγει

βρωμονοσοκομείο

υπάρχουν πολύ πιο ωραία πράγματα να κάνει κανείς

τα πρωινά

θα αφήσει κάτι στο σπίτι του

για να έχει αφορμή να ξαναπάει

να θυμηθεί να του πάρει και ένα κονιάκ

να βάζει στο μπουφάν του

όταν κάτεβαίνει στις πορείες

να ζεσταίνεται

Υ.Γ.

Κανά σοβαρό ποστ θα ανεβάσει κανείς σ'αυτό το μπλογκ?
Marimar πες και συ τίποτα.

Σίχαμα και αίσχος, σιχαίνομαι και ντρέπομαι

οκ δεν είμαι της λογοκρισίας, απλώς κάποια θέματα είναι θέματα αυτοπροστασίας. σορρυ για το censored παιδιά

*CENSORED*

Είσαι σαν μια χούφτα βρωμερό μουνόχυμα που δεν ξέρω αν θέλω να το αφήσω να μου φύγει ή να το αλείψω στην μάπα της τσούλας που μου το παίζει σύντροφος απόψε.

Εϊσαι σαν τα άπλυτα χύσια του βρωμερού γκόμενού μου που αποφάσισα επιτέλους να καταπιώ αλλά κατά βάθος θέλω να του τα φτύσω στη μάπα.

- Γιατί του αξίζει.

*CENSORED*

Και εδώ πάει το:

I wanna kill you.

I wanna murder you so nicely and professionally.

I don't really care how, but I'd prefer to drown you in chlorine (dioxide).

I'll leave you lying there breathless

cause you deserve it.

And then I'll write a story

about how I'm going to dismember your body.

Not so many special FX.

It's so simple:

with you decaying, I'll wait until you turn soft and wet, and until you are leaking from all your intimate cavities

so I can fully carve my thoughts of you on you

all of them decorated in profanity.

I'll wait until you turn into jelly

so I can slide my thumb from your cheeks into your eyes

I'll pop them out

and then regret for my half of lies

I hope that all these will take place in about 2012

so that you become a zombie then

and not a resurrected handsome elf

Oh please

if you ever turn into one of the undead

you really cannot guess how much delightful

I feel when I

bring you down – again.

(the day after) tomorrow

Tom Waits - "Day After Tomorrow" video from Anti Records on Vimeo.

Ένας Live Louis ας φέρει την άνοιξη...

όχι τίποτα αλλά παγώσαμε στο κωλόνησο και δεν έχω και θέρμανση...(πότε πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ για κρυοπαγήματα;;;)

αφιερωμένα σε όλα τα παιδιά στην Αθήνα, στη Σαλόνικη και φυσικά στην Κομοτηνή.

ακόμα ένα γιατί έχω κέφια

Και άλλο ένα για τον Pakiboy...

one more day to go...ούτε φανταρος ναμουνα!

Αγαπητό μου Ημερολόγιο

14 Δεκεμβρίου 1980

Είναι η πρώτη μέρα που περνάω στην πόλη του Βερολίνου. Ξημερώματα, γνώρισα την γυναίκα που πιστεύω θα είναι η γυναίκα της ζωής. Είναι μαθηματικός και της αρέσουν τα δύσκολα, γιατί αυτά είναι και τα ωραία. Με κέντρισε το σπινθιροβόλο, γεμάτο νοήμα βλέμμα της. Η καρδιά μου έκανε το μεγάλο κλικ.

29 Απρίλη 2010

Την είχα χάσει κι όμως την ξαναβρήκα..

-there, floating in the air!

-where is my mind?

driving long ways in an effort to change gear
with a sharp knife peeling off a pear
cutting off future from past with a shear
unsuccessfully attempting to disappear
to what i want nowhere near
facing stubbornly my greatest fear
letting time the wounds to sear
from everyone hiding the salty taste of tear
killing my thought-free time with a spear
with colourful paint the black walls trying to smear
my answers tending to blear
with what i care trying to be clear
overcoming days that seem to be drear
convincing myself to be a dear
to craziness closing my ear
grasping for breath throughout a flerting-with-insanity year

άκου πτώμα να μαθαίνεις

χωρίς σχόλια

άργησα νωρίς

Η καλοξυσμένη μύτη ενός μολυβιού πάνω σε μια λευκή σελίδα. Κι οι λέξεις στριμώχνονται θαρρείς στο πεπερασμένο ριγέ μήκος του μολυβιού, σπρώχνουν η μία την άλλη για το ποια θα βγει πρώτη από τη μαλακή μολυβένια μύτη του ξύλινου αυτού χωνιού. Το μολύβι μόνο του αποφασίζει ποια λέξη θα προηγηθεί και ποια θα ακολουθήσει στη σειρά, ποια θα λογοκριθεί και με ποια θα κάνει παρέα. Έπαψε εδώ και λίγο καιρό να λαμβάνει προσταγές από τα ανώτερα οργανωτικά κι εκτελεστικά κέντρα. Έχει αυτονομηθεί. Μετά από χρόνια σκλαβιάς ανάμεσα σε πλαγιαστά γράμματα σε τετράδια καλλιγραφίας, στα τετράγωνα της ρίζας του χ σε εξισώσεις, ανάμεσα σε μεσοκαθετους τριγώνων και υπολογισμούς συνισταμένων δυνάμεων σε κακοζωγραφισμένα κεκλιμένα επίπεδα, επιτέλους μπορεί να γράψει αυτά που πάντα ήθελε. Είχε ακούσει μια φορά μία πένα όλο στόμφο και λόγιο στυλ να μιλάει για τη συνειρμική γραφή και είχε ζηλέψει. Ήθελε κι αυτό να γράψει έτσι. Του είχαν όμως πει πως δε μπορεί να κάνει ό, τι θέλει. Ότι φτιάχτηκε για κάποιο σκοπό κι αυτό το σκοπό έμελλε να υπηρετεί μέχρι την τελευταία σταγόνα του γραφίτη του. Κι αυτό έκανε τόσα χρόνια με την ελπίδα πάντα ζωντανή στη 2Β μαλακή καρδιά του ότι θα έρθει η στιγμή που θα μπορέσει να γράψει αυτά που ποθεί. Επιτέλους η στιγμή είχε φτάσει. Βρισκόταν μόνο του πάνω στο ξύλινο γραφείο δίπλα σε μια λευκή σελίδα μισοσχισμένη, όπως κόπηκε βιαστικά από το μπλοκάκι με το σκληρό εξώφυλλο. Κι άρχισε να γράφει. Ποτάμι οι λέξεις από μέσα του, λέξεις που τόσο καιρό κρύβονταν στα έγκατα του νου του. Λέξεις γεμάτες γευστικές εικόνες, πολύχρωμα αρώματα, ευωδιαστούς ήχους. Μα πριν προλάβει να πει το ελάχιστο από αυτά που τόσο καιρό καταπίεζε μέσα του, κατάλαβε πως άλλος γραφίτης δεν του απέμενε πια. Τώρα όλα έβγαζαν νόημα…. Γι’ αυτό το είχαν παρατήσει μόνο του, γι’ αυτό χέρι δεν είχε προσπαθήσει να βιάσει τη σκέψη του αναγκάζοντάς το να γράψει σκέψεις ξένες, γι’ αυτό βρισκόταν δίπλα του αυτή η λευκή σελίδα. Το θεωρούσαν ακίνδυνο, παροπλισμένο από τη μάχη της γραφής. Συνέχισε να γράφει με την πεπλατυσμένη πια μύτη του αλλά ήταν μάταιο. Ο γραφίτης τελείωνε απελπιστικά γρήγορα και το ξύλινο περίβλημα γύρω από τη μύτη χάρασσε χωρίς οίκτο τη σελίδα. Περισσότερο χάρασσε πια παρά έγραφε. Στο τέλος της σελίδας το εντύπωμα μίας φράσης, της οποίας το αρνητικό έμελλε να φανερωθεί όταν κάποιο άλλο μολύβι θα περνούσε απαλά πάνω από την ταλαιπωρημένη σελίδα: είναι πολύ νωρίς κι έχω κιόλας αργήσει. Τα μόνα που απέμειναν ∙ οι λέξεις αυτές και το μικρό μολύβι ξεψυχισμένο στου πληγωμένου χαρτιού το πλάι.