The girl that I marry will have to be
As soft and as pink as a nursery
The girl I call my own
Will wear satin and laces and smell of cologne
Her nails will be polished
And in her hair she'll wear a gardenia
And I'll be there
Instead of flittin', I'll be sittin'
Next to her I'm cheerful like a kitten
A doll I can carry,
The girl that I marry must be.
Instead of flittin', I'll be sittin'
Next to her I'm cheerful like a kitten
A doll I can carry,
The girl that I marry must be
Όταν θα φτιάξουμε κι εμείς μια feminist punk μπάντα θα διασκευάσουμε αυτό το τραγούδι, κρατώντας τους στίχους και αλλάζοντας της μουσική. Στα φωνητικά θα βάλουμε τη diamanda galas ή το παιδί απ' τις διχασμένες αλήθειες.As soft and as pink as a nursery
The girl I call my own
Will wear satin and laces and smell of cologne
Her nails will be polished
And in her hair she'll wear a gardenia
And I'll be there
Instead of flittin', I'll be sittin'
Next to her I'm cheerful like a kitten
A doll I can carry,
The girl that I marry must be.
Instead of flittin', I'll be sittin'
Next to her I'm cheerful like a kitten
A doll I can carry,
The girl that I marry must be
Μέχρι τότε ας ακούσουμε κάτι άλλο που θυμήθηκα:
υ.γ. και μια που θυμήθηκα τη lola, θυμήθηκα και μια άλλη λόλα, να
1 σχόλιο:
Χθες στο αστικό ανεβαίνει στη στάση ένας τύπος.. Όλες οι θέσεις ήταν πιασμένες. Στέκεται λοιπόν όρθιος στο διάδρομο όπως εγώ και μερικοί άλλοι. Δίπλα του στο κάθισμα καθόταν μια κοπέλα, και αυτός είχε κολλήσει σε τέτοιο βαθμό επάνω της που δεν δικαιολογούνταν-από άποψη χώρου πάντα. Ο τύπος απλά τριβόταν επάνω της, δηλαδή το χέρι του πάνω στο μπούτι της, απ’όσο είδα εγώ. Και αυτή δεν έκανε απολύτως τίποτα. Δεν του είπε καν να πάει λίγο πιο πέρα, αφού είχε χώρο.
Εγώ δεν ήξερα τι να κάνω, αν έπρεπε να πω κάτι. Προσπάθησα να καταλάβω μήπως ήταν γνωστοί, δεν ήταν όμως. Πετάχτηκε μια άλλη κοπέλα από παραδίπλα και της μίλησε, την ρώτησε αν ο τύπος την ενοχλεί. Αυτός κατευθείαν απομακρύνθηκε, προχώρησε δηλαδή πιο μπροστά στο λεωφορείο και η κοπέλα απάντησε πώς όντως την ενοχλούσε λίγο. «Και γιατί δεν έκανες τίποτα?» «Ε, τι να κάνω?»
Αντίστοιχες καταστάσεις-χουφτώματος από άγνωστους τύπους στο δρόμο-μπορώ να θυμηθώ αρκετές και κάποιες στο πρόσφατο παρελθόν. Όλες από κάτι τύπους με ταλαίπωρες φάτσες. Θυμήθηκα ότι τη τελευταία φορά που συνέβη κάτι αντίστοιχο σε μένα και μια φίλη στην Τουρκία, πάλι είχα κολλήσει, δεν ήξερα τι να πω στον τύπο και τελικά δεν του πα τίποτα. Ίσως γιατί ένιωσα λίγο ότι εμείς ήμασταν οι «αεράτες τουρίστριες» και αυτός ο «ταλαίπωρος οδοκαθαριστής». Τον φαντάστηκα να ζει μια ζωή μες στη μιζέρια, να καθαρίζει τα σκατά απ’το δρόμο, να κάνει δηλαδή τη βρωμοδουλειά για τους άλλους, αλλά οι άλλοι να αντιμετωπίζουν σαν σκατό. Τον φαντάστηκα να μην μπορεί να βρει κοπέλα, γιατί οι κοπέλες συνήθως δεν ελκύονται ιδιαίτερα από τους βρώμικους οδοκαθαριστές. Και ξαφνικά μερικές ξέγνοιαστες νεαρές φοιτητριούλες, αρωματισμένες και ξεκούραστες περνάν από μπροστά του.
Δεν λέω ότι θα κάτσουμε να μας γαμήσουνε κιόλας. Απλά εκείνη τη στιγμή αντιφατικά συναισθήματα σε κατακλύζουν. Νιώθεις σκατά που κάποιος σου βαλε χέρι, αλλά νιώθεις ακόμη πιο σκατά που αυτός ο κάποιος ζει μέσα στα σκατά. Τι να πεις σε αυτό τον τύπο?
Θα θελα να μουν λίγο πιο φεμινίστρια ώρες ώρες-αν υπάρχουν διαβαθμίσεις. Άστο διάλο ρε καριόλη, έχεις πούτσο και μπράτσα και νομίζεις ότι έχεις εξουσία πάνω στο κώλο μου. Και τέλος οι ενοχές. Μόνο θυμός. Ξεκάθαρο συναίσθημα ο θυμός. Εκτονώνεται σημαντικά με τις βρισιές. Και χέρι μας βάζουν και ενοχές αισθανόμαστε. Ψυχίατρο θέλουμε τελικά.
Δημοσίευση σχολίου