Trash Radio - Πονάνε τα αυτιά μου v.1

κάρτα χριστουγέννων από μια πόρνη στη μινεάπολη*

ε τσαρλη, είμαι έγκυος
και μένω στην 9η οδό
ακριβώς πάνω από ένα βρώμικο βιβλιοπωλείο
μακριά από τη λεωφόρο γιούκλιντ
και έκοψα την πρέζα
και έκοψα και το αλκοόλ
και ο άντρας μου παίζει τρομπόνι
και δουλεύει στα τρένα


και λέει πως μ' αγαπά
παρόλο που δεν είναι δικό του παιδί
και λέει πως θα τον μεγαλώσει
όπως θα μεγάλωνε το δικό του γιο
και μου δωσε ένα δαχτυλίδι
που το φορούσε η μητέρα του
και κάθε σάββατο βράδυ
με πηγαίνει για χορό

και ε τσάρλυ σε σκέφτομαι
κάθε φορά που περνάω απ το βενζινάδικο
απ' όλο αυτό το γράσο
που έβαζες στο μαλλί σου
και έχω ακόμα εκείνο το δίσκο
των little anthony & the imperials
αλλά κάποιος μου κλεψε το πικάπ
κοίτα να δεις πράγματα, ε;

ε Τσάρλυ, παραλίγο να τρελαθώ
όταν πιάσανε το μάριο
κι έτσι πήγα πίσω στην Όμαχα
να μείνω με τους δικούς μου
αλλά όλοι όσοι ήξερα
είτε πέθαναν είτε είναι στη φυλακή
κι έτσι γύρισα στη μινεάπολη
κι αυτή τη φορά νομίζω πως θα μείνω

ε Τσάρλυ, νομίζω πως είμαι ευτυχισμένη
για πρώτη φορά από το ατύχημά μου
και μακάρι να είχα όλα τα λεφτά
που ξοδεύαμε στην πρέζα
θα αγόραζα μια μάντρα με μεταχειρισμένα
και δε θα πουλούσα κανένα αμάξι
απλά θα οδηγούσα διαφορετικό κάθε μέρα
ανάλογα με το πως αισθάνομαι

ε Τσάρλυ
προς θεού
θες να μάθεις την αλήθεια;
δεν έχω άντρα
και δεν παίζει τρομπόνι
και χρειάζομαι δανεικά
να πληρώσω εκείνο το δικηγόρο
και Τσάρλυ, έ
θα μπορώ να βγω με περιοριστικούς όρους
του αγίου βαλεντίνου

ponanetaaftiamou by pakiboy

*η μετάφρα ευγενική προσφορά εμού του ιδίου

Catch a ho’, and another ho’... Merry christmas!

με ατάκα απο cypress hill και βιντεάκι τύπου ντακ εντ κάβερ, καλα χριστούγεννα σ' όλοι!

Το πρωινό ξύπνημα μ'εξαγριώνει

Πρωί

ξυπνάει

δεν γίνεται να πατήσει και 5^η φορά αναβολή στο ξυπνητήρι

κοιμάται δίπλα της

ήρεμος

το βράδυ μιλάει στον ύπνο του

προσπαθεί να ξεχωρίσει τις λέξεις του

θέλει να τον ξυπνήσει

για να της πει τι ονειρεύεται

μετά να τον φιλήσει

γρατσουνώντας το πιγούνι της στα γένια του

και ύστερα να τον αφήσει ξανά να κοιμηθεί

αλλά δε το κάνει

δεν γίνεται να ξυπνήσεις έναν άνθρωπο που κοιμάται

πρέπει να φύγει

βρωμονοσοκομείο

υπάρχουν πολύ πιο ωραία πράγματα να κάνει κανείς

τα πρωινά

θα αφήσει κάτι στο σπίτι του

για να έχει αφορμή να ξαναπάει

να θυμηθεί να του πάρει και ένα κονιάκ

να βάζει στο μπουφάν του

όταν κάτεβαίνει στις πορείες

να ζεσταίνεται

Υ.Γ.

Κανά σοβαρό ποστ θα ανεβάσει κανείς σ'αυτό το μπλογκ?
Marimar πες και συ τίποτα.

Σίχαμα και αίσχος, σιχαίνομαι και ντρέπομαι

οκ δεν είμαι της λογοκρισίας, απλώς κάποια θέματα είναι θέματα αυτοπροστασίας. σορρυ για το censored παιδιά

*CENSORED*

Είσαι σαν μια χούφτα βρωμερό μουνόχυμα που δεν ξέρω αν θέλω να το αφήσω να μου φύγει ή να το αλείψω στην μάπα της τσούλας που μου το παίζει σύντροφος απόψε.

Εϊσαι σαν τα άπλυτα χύσια του βρωμερού γκόμενού μου που αποφάσισα επιτέλους να καταπιώ αλλά κατά βάθος θέλω να του τα φτύσω στη μάπα.

- Γιατί του αξίζει.

*CENSORED*

Και εδώ πάει το:

I wanna kill you.

I wanna murder you so nicely and professionally.

I don't really care how, but I'd prefer to drown you in chlorine (dioxide).

I'll leave you lying there breathless

cause you deserve it.

And then I'll write a story

about how I'm going to dismember your body.

Not so many special FX.

It's so simple:

with you decaying, I'll wait until you turn soft and wet, and until you are leaking from all your intimate cavities

so I can fully carve my thoughts of you on you

all of them decorated in profanity.

I'll wait until you turn into jelly

so I can slide my thumb from your cheeks into your eyes

I'll pop them out

and then regret for my half of lies

I hope that all these will take place in about 2012

so that you become a zombie then

and not a resurrected handsome elf

Oh please

if you ever turn into one of the undead

you really cannot guess how much delightful

I feel when I

bring you down – again.

(the day after) tomorrow

Tom Waits - "Day After Tomorrow" video from Anti Records on Vimeo.

Ένας Live Louis ας φέρει την άνοιξη...

όχι τίποτα αλλά παγώσαμε στο κωλόνησο και δεν έχω και θέρμανση...(πότε πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ για κρυοπαγήματα;;;)

αφιερωμένα σε όλα τα παιδιά στην Αθήνα, στη Σαλόνικη και φυσικά στην Κομοτηνή.

ακόμα ένα γιατί έχω κέφια

Και άλλο ένα για τον Pakiboy...

one more day to go...ούτε φανταρος ναμουνα!

Αγαπητό μου Ημερολόγιο

14 Δεκεμβρίου 1980

Είναι η πρώτη μέρα που περνάω στην πόλη του Βερολίνου. Ξημερώματα, γνώρισα την γυναίκα που πιστεύω θα είναι η γυναίκα της ζωής. Είναι μαθηματικός και της αρέσουν τα δύσκολα, γιατί αυτά είναι και τα ωραία. Με κέντρισε το σπινθιροβόλο, γεμάτο νοήμα βλέμμα της. Η καρδιά μου έκανε το μεγάλο κλικ.

29 Απρίλη 2010

Την είχα χάσει κι όμως την ξαναβρήκα..

-there, floating in the air!

-where is my mind?

driving long ways in an effort to change gear
with a sharp knife peeling off a pear
cutting off future from past with a shear
unsuccessfully attempting to disappear
to what i want nowhere near
facing stubbornly my greatest fear
letting time the wounds to sear
from everyone hiding the salty taste of tear
killing my thought-free time with a spear
with colourful paint the black walls trying to smear
my answers tending to blear
with what i care trying to be clear
overcoming days that seem to be drear
convincing myself to be a dear
to craziness closing my ear
grasping for breath throughout a flerting-with-insanity year

άκου πτώμα να μαθαίνεις

χωρίς σχόλια

άργησα νωρίς

Η καλοξυσμένη μύτη ενός μολυβιού πάνω σε μια λευκή σελίδα. Κι οι λέξεις στριμώχνονται θαρρείς στο πεπερασμένο ριγέ μήκος του μολυβιού, σπρώχνουν η μία την άλλη για το ποια θα βγει πρώτη από τη μαλακή μολυβένια μύτη του ξύλινου αυτού χωνιού. Το μολύβι μόνο του αποφασίζει ποια λέξη θα προηγηθεί και ποια θα ακολουθήσει στη σειρά, ποια θα λογοκριθεί και με ποια θα κάνει παρέα. Έπαψε εδώ και λίγο καιρό να λαμβάνει προσταγές από τα ανώτερα οργανωτικά κι εκτελεστικά κέντρα. Έχει αυτονομηθεί. Μετά από χρόνια σκλαβιάς ανάμεσα σε πλαγιαστά γράμματα σε τετράδια καλλιγραφίας, στα τετράγωνα της ρίζας του χ σε εξισώσεις, ανάμεσα σε μεσοκαθετους τριγώνων και υπολογισμούς συνισταμένων δυνάμεων σε κακοζωγραφισμένα κεκλιμένα επίπεδα, επιτέλους μπορεί να γράψει αυτά που πάντα ήθελε. Είχε ακούσει μια φορά μία πένα όλο στόμφο και λόγιο στυλ να μιλάει για τη συνειρμική γραφή και είχε ζηλέψει. Ήθελε κι αυτό να γράψει έτσι. Του είχαν όμως πει πως δε μπορεί να κάνει ό, τι θέλει. Ότι φτιάχτηκε για κάποιο σκοπό κι αυτό το σκοπό έμελλε να υπηρετεί μέχρι την τελευταία σταγόνα του γραφίτη του. Κι αυτό έκανε τόσα χρόνια με την ελπίδα πάντα ζωντανή στη 2Β μαλακή καρδιά του ότι θα έρθει η στιγμή που θα μπορέσει να γράψει αυτά που ποθεί. Επιτέλους η στιγμή είχε φτάσει. Βρισκόταν μόνο του πάνω στο ξύλινο γραφείο δίπλα σε μια λευκή σελίδα μισοσχισμένη, όπως κόπηκε βιαστικά από το μπλοκάκι με το σκληρό εξώφυλλο. Κι άρχισε να γράφει. Ποτάμι οι λέξεις από μέσα του, λέξεις που τόσο καιρό κρύβονταν στα έγκατα του νου του. Λέξεις γεμάτες γευστικές εικόνες, πολύχρωμα αρώματα, ευωδιαστούς ήχους. Μα πριν προλάβει να πει το ελάχιστο από αυτά που τόσο καιρό καταπίεζε μέσα του, κατάλαβε πως άλλος γραφίτης δεν του απέμενε πια. Τώρα όλα έβγαζαν νόημα…. Γι’ αυτό το είχαν παρατήσει μόνο του, γι’ αυτό χέρι δεν είχε προσπαθήσει να βιάσει τη σκέψη του αναγκάζοντάς το να γράψει σκέψεις ξένες, γι’ αυτό βρισκόταν δίπλα του αυτή η λευκή σελίδα. Το θεωρούσαν ακίνδυνο, παροπλισμένο από τη μάχη της γραφής. Συνέχισε να γράφει με την πεπλατυσμένη πια μύτη του αλλά ήταν μάταιο. Ο γραφίτης τελείωνε απελπιστικά γρήγορα και το ξύλινο περίβλημα γύρω από τη μύτη χάρασσε χωρίς οίκτο τη σελίδα. Περισσότερο χάρασσε πια παρά έγραφε. Στο τέλος της σελίδας το εντύπωμα μίας φράσης, της οποίας το αρνητικό έμελλε να φανερωθεί όταν κάποιο άλλο μολύβι θα περνούσε απαλά πάνω από την ταλαιπωρημένη σελίδα: είναι πολύ νωρίς κι έχω κιόλας αργήσει. Τα μόνα που απέμειναν ∙ οι λέξεις αυτές και το μικρό μολύβι ξεψυχισμένο στου πληγωμένου χαρτιού το πλάι.

πανολεθρίαμβος (buona φουρτούνα)

οι κόρες άνοιξαν σα να ξύπνησε από κώμα
διαστάλθηκαν και έλαμψαν
ανίχνευσαν το χώρο
τον ίδιο γνώριμο χώρο
καρφώθηκαν στο ρολόι
ο ύπνος ήταν απλά ένα ανοιγόκλειμα των βλεφάρων
η ίδια βαριά ατμόσφαιρα της νύχτας
η αβεβαιότητα κόκκαλα δεν έχει
και κόκκαλα τσακίζει
η ζωική ορμή που σπάει τον τοίχο
και προσκρούει στον επόμενο
λες και όλο το σύμπαν τον κρατά αλυσοδεμένο
πάνω στη φλόγα της λαχτάρας
βράζει το αίμα
ο πρωινός καφές παλεύει με τη δύσπνοια
και κερδίζει
χρόνο
η αντιφατική κίνηση του κόσμου είναι κομμάτι του
η μέρα αναπαράγεται με καρμπόν
μα τα γράμματα σήμερα είναι κάπως θαμπά
το πεπερασμένο τον ξαπλώνει
Σολομώντεια ματαιότης
το πεπερασμένο τον σηκώνει
δεν υπάρχει δεύτερη φορά ρε μαλάκα
η ματιά στον καθρέφτη είναι ταυτόχρονα
στηθάγχη και βάλσαμο
η εποχή θα μας πάρει όλους μαζί της
ή το σίκουελ προηγούμενων οδυρμών θα το κόψουμε στη μέση
η ιστορία του τέλους της ιστορίας
ήταν μια ιστορία για παιδιά
στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα
αφού τα μπουντρούμια τα χτίζουν σε ανοιχτωσιές
ένας θόρυβος ακούγεται
και λόγια
'when everyone you have ever loved is finally gone
when everything you have ever wanted is finally done with
when all of your nightmares are for a time obscured
as by a shining brainless beacon
or a blinding eclipse of the many terrible shapes of this world
when you are calm and joyful
and finally entirely alone
then in a great new darkness
you will finally execute your special plan'
pause
κατεβαίνει τρέχοντας από τις σκάλες
περιφέρει τη σάρκα του στη μητροπολιτική λιτανεία
κάθε βήμα ένα φάλτσο σφύριγμα
κάθε σκιά μια παράξενη γκραβούρα
θα 'ναι σαν πρέζα η καταστροφή αυτού του κόσμου
επώδυνη
μα και γλυκιά
play

Αγαπημένο μου στομαχάκι

Burb, burp, burp...
Έφαγα πολύ
Την επόμενη φορά που θα ρευτώ έτσι δυνατά θα ξεράσω το στομαχι μου και θα το πετάξω στα μούτρα όσων με σέρβιραν (κουφάλες...)
Ρεύομαι.
Πολύ ρεύομαι.
Δεν κοιμάμαι πάνω από 4-5 ώρες το βράδυ γιατί παλινδρομεί το φαγί και μου 'ρχεται εμετός και ξυνίλα.
Και τα πρωινά ρεύομαι, ρεύομαι και κλάνω μέχρι να φτύσω ένα κιλό πράσινα σάλια με γαστρικά υγρά στο νιπτήρα.
Ρεύομαι και πονάω παντού γιατί ρεύομαι δυνατά και ηχηρά.
Τόσο πολύ που δε θα ξαφνιαστώ καθόλου αν αρχίσουν ένα ένα τα όργανά μου να σκάνε μύτη από το στόμα μου έτσι λίγο χορευτικά και τσαχπίνικα.
Ρεύομαι και σφίγγεται το στομάχι μου.
Κι αφού χυθεί στο πάτωμα κι αυτό , σειρά έχουν το συκώτι, το πάνκρεας, ο σπλήνας και στο τέλος, άμα δεν έχει δοθεί λύση μέχρι τότε, μέτρο-μέτρο τα αντερα.
"Οι άνθρωποι είναι σακούλες κρέατος που μέσα τους κολυμπάνε όλα τα όργανά τους."

Ρεύομαι.
Και κλάνω.
Και τελειωμό δεν έχει αυτή η ιστορία.
Και δεν είναι ότι με ενοχλεί τόσο πολύ πια η μπόχα που βγαίνει
τα μαλόξ που είναι ατυχώς ανεπαρκή
το κάψιμο στον οισοφάγο
Όχι δε με ενοχλεί που δεν έχω "αληθινό πρόβλημα" όπως λέει κάποιος/α επειδή τα παιδιά στην αφρική πεινάνε
Όχι δε με ενοχλεί που από το σφίξιμο να μη ρευτώ χεκλάνω
Το ρεψιμο με ενοχλεί.
Που δεν μπορώ να χαρώ ένα πιτόγυρο.
Το ρέψιμο με ενοχλεί και το ότι δεν έχω και πολύ κύρος με τέτοια μούτρα.
Πάω να πω μια σοβαρή κουβέντα με έναν άνθρωπο και κάτι διακοπές που καταπίνω το ρέψιμο, κάτι η μπόχα που απλώνεται παντού,
το χάνουμε το παιχνίδι.

Να φύγει η βαρυστομαχιά.
Ρεύομαι και κλάνω τόσο δυνατά που, κάθε φορά, σκέφτομαι ένα φίλο που έλεγε:
Τι καλά να ημασταν βάτραχοι!



Οι βάτραχοι όταν βαρυστομαχιάζουν ξερνάνε για να ανακουφιστούν. Επειδή οι συνδεσμοι είναι χαλαροί και το στόμα μεγάλο όμως, βγαίνει και το στομάχι από το ζόρισμα. Αφού συνέρθουν και το καθαρίσουν, το ξαναβάζουνε μέσα. Συχνά δημιουργείται η λανθασμένη εντύπωση ότι οι βάτραχοι είναι δεξιόχειρες επειδή χρησιμοποιούνε πιο πολύ το δεξί μπροστά άκρο για τον καθαρισμό του στομαχιού.

Αγαπημένε μου αδενοϊέ 7,

Γκουχ γκουχ γκουχ.
Και ξανά πάλι.
Την επόμενη φορά που θα βήξω έτσι δυνατά θα ξεράσω την καρδιά μου και θα την πετάξω στα μούτρα όσων με καταράστηκαν (κουφάλες...).
Βήχω.
Πολύ βήχω.
Δεν κοιμάμαι πάνω από 4-5 ώρες το βράδυ γιατί δεν αναπνέω από τη μύτη και αρχίζω και βήχω.
Και τα πρωινά βήχω, βήχω και ξαναβήχω μέχρι να φτύσω ένα κιλό πράσινα γκρι φλέματα στο νιπτήρα που με φιλοξενεί.
Βήχω και πονάω παντού γιατί βήχω δυνατά και σκληρά.
Τόσο πολύ που δε θα ξαφνιαστώ καθόλου αν αρχίσουν ένα ένα τα όργανά μου να σκάνε μύτη από το στόμα μου έτσι λίγο χορευτικά και τσαχπίνικα.
Βήχω και σφίγγεται η καρδιά μου.
Κι αφού χυθεί στο πάτωμα κι αυτή η καψερή, σειρά έχουν το συκώτι, το πάνκρεας, ο σπλήνας και στο τέλος, άμα δεν έχει δοθεί λύση μέχρι τότε, ένα ένα τα πνευμόνια.
"Οι άνθρωποι είναι σακούλες κρέατος που μέσα τους κολυμπάνε όλα τα όργανά τους."

Βήχω.
Και ξαναβήχω.
Και τελειωμό δεν έχει αυτή η ιστορία.
Και δεν είναι ότι με ενοχλεί τόσο πολύ πια η μύξα που τρέχει
τα χαρτομάντηλα που είναι ατυχώς ανεπαρκή
ο πονοκέφαλος στο αριστερό μέτωπο
Όχι δε με ενοχλεί που δεν έχω "αληθινό πυρετό" όπως λέει κάποιος/α
Όχι δε με ενοχλεί που συνεχώς και μονίμως το δεξί μου μάτι κλαίει μοναχό του με κάτι δάκρυα χοντρά
Όχι
Ο βήχας με ενοχλεί.
Που δεν μπορώ να χαρώ ένα τσιγάρο.
Ο βήχας με ενοχλεί και το ότι δεν έχω και πολύ κύρος με τέτοια μούτρα.
Πάω να πω μια σοβαρή κουβέντα με έναν άνθρωπο και κάτι η ένρινη φωνή, κάτι το κλάμα από το ένα μάτι, κάτι η μύξα που απλώνεται παντού,
το χάνουμε το παιχνίδι.

Να φύγει ο βήχας.
Βήχω τόσο δυνατά που, κάθε φορά, σκέφτομαι ένα φίλο που έλεγε:
"Όλα είναι λίγο πολύ ωραία εκεί εξώ αλλά εγώ αυτό που θέλω να κάνω είναι να ξεράσω ολόκληρη την πρωινή μου αηδία στον πλανήτη σας, στις ζωούλες σας, στα παιδιά και τις γάτες σας, στις μάνες σας και στ' αυτοκίνητά σας, στα όνειρά σας και σ' όλα τα πρώτα σας ραντεβού, στα συννεφάκια σας και τις φούσκες σας, στα σχέδια που κάνετε για τον άλλο μήνα και στη στάση που περιμένετε ένα λεωφορείο που δε θα έρθει, στους καφέδες με τους γαμάτους φίλους σας.
Και θέλω τα ξερατά μου να κολλήσουν για τα καλά στα μαλλιά όλων σας και να γεμίσουν οι τσατσάρες και οι βούρτσες σας με κομμάτια από το μουσακά που έφαγα χθες. Θέλω να σας βλέπω όταν θα κλαίτε επειδή λερώθηκαν τα όμορφα φορέματά σας και τα καινούρια μπουφάν σας γιατί τότε, όταν θα έχουν πρηστεί τα μάτια σας από το κλάμμα και θα τσούζουν από το τρίψιμο, θα τη βγάλω έξω και θα σας κατουράω δυο ώρες."

Βέβαια εγώ δε το κόβω να ξερνάω άμεσα αλλά από τον πολύ το βήχα το πνευμόνι έτσι όπως θα μου φύγει σίγουρα θα φροντίσω να το πετάξω εκεί που αρμόζει.

φρομ ντασκ τιλ ντον

-Το σκέφτεσαι ποτέ; Πες μου, τη ρώτησε φαλτσάροντας στο τέλος της φράσης. Δεν είχε ακόμα συνηθίσει την αντρική φωνή που το πέρασμα της εφηβείας του είχε αφήσει.

-Το σκέφτομαι, μουρμούρισε εκείνη ξαφνιασμένη από τη συνειδητοποίηση αυτή. Το σκεφτόταν, είναι αλήθεια, αλλά ποτέ δεν κοντοστάθηκε να αναλύσει ή να αποδεχτεί τη σκέψη της. Θα έλεγε κανείς ότι με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία την απωθούσε σε δυσπρόσιτα μέρη του μυαλού της.

-Ε, λοιπόν, γιατί δε θέλεις να το κάνουμε; Μαζί. Θα είναι λιγότερο τρομακτικό. Θα είναι σα να πηγαίνουμε μαζί ταξίδι. Θα σου κρατάω το χέρι, θα σε φιλήσω πριν πέσουμε. Θα σε φιλήσω έτσι που δεν σ’ έχει φιλήσει ποτέ κανείς. Ούτε κι εκείνος ο μεγάλος σου ξάδερφος.

-Μα…. Να δούμε μήπως υπάρχει κι άλλος τρόπος. Δε μπορεί να είμαστε οι μόνοι που νιώθουν έτσι. Κάποιοι θα υπάρχουν ακόμα. Αυτοί πως τα καταφέρνουν; Πώς βρίσκουν τις ισορροπίες τους;

-Οι άλλοι δεν είναι σαν κι εμάς. Είναι ξευτίλες, ξεπεσμένοι, προσαρμόζονται, ξεπουλάνε τις ιδέες τους, αυτά που νιώθουν για τη λίγη σιγουριά που τα απλοϊκά πράγματα έχουν να τους προσφέρουν.

-Δίκιο έχεις. Κι εγώ δε θέλω να γίνω σαν τους δικούς μου, πωρωμένη με την τιβι, να πηγαινοέρχομαι σα ζόμπι στη δουλειά και να μιζεριάζω στον καναπέ θρηνώντας τη ζωή που δεν διεκδίκησα ποτέ. Δίκιο έχεις. Να το κάνουμε. Τουλάχιστον η απόφαση θα είναι δική μας.


-Αυτό είναι το κορίτσι μου. Αυτό είναι το αγρίμι που αγαπώ. Ασυμβίβαστο κι ατίθασο.

-Πάμε, λοιπόν.

-Πάμε.

Ο ήλιος έγερνε στη δύση του βάφοντας τον ορίζοντα με το πιο θλιμμένο μαβί που είχαν δει ποτέ. Ο βράχος αγέρωχος τους καλούσε να χαθούν στην αγκαλιά του. Δυο καρδιές που χτυπάνε δυνατά. Δυο χέρια που ενώνονται. Δυο ανάσες που συγχρονίζονται. Έτσι όπως κοιτούσες από την άκρη του βράχου φαινόταν σα να προετοιμαζόσουν να πετάξεις, φανταζόσουν πως θα άνοιγες τα φτερά σου και θα πετούσες στη χώρα της ξεγνοιασιάς, εκεί που ο ήλιος όταν δύει βάφει τον ουρανό στο φουξ της αισιοδοξίας.

-Φίλησέ με.

-Σφίξε με. Δυνατά. Πιο δυνατά, μέχρι να με πονέσει το αγκάλιαμά σου.

-Έτσι να πέσουμε. Αγκαλιασμένοι.

Πλησίαζαν στο χείλος του βράχου. Λίγα μέτρα ακόμα και μετά, όσο διαρκεί μια στιγμή, θα βρίσκονταν στην άβυσσο. Αιώνια μαζί. Ταλαντώνονταν σε ένα ρυθμό που μόνο μέσα στο μυαλό τους μία ηλεκτρική άρπα συνόδευε. Χόρευαν ενωμένοι σε ένα αεροστεγές σχεδόν αγκάλιασμα. Αργά και κυκλικά. Ένιωθε τα δάχτυλά του να μπαίνουν ανάμεσα στα πλευρά της. Ένιωθε την ανάσα της καυτή κάπου εκεί στο λακκάκι κλείδας και ωμοπλάτης γωνία. Ίσως και μια υγρασία από τη μόνιμα υγρή της μύτη. Χαζογέλασε και ξέφυγε λίγο από το σφιχτοδεμένο αυτό γλυπτό ψάχνοντας στην τσέπη του μια τσαλακωμένη χαρτοπετσέτα να σκουπίσει την υγρασία της μύτης της. Παραπάτησε λίγο σε ένα πετραδάκι που γλίστρησε πάνω στο σαθρό έδαφος. Έχασε την ισορροπία του. Το χέρι του που ακόμα την κρατούσε, την έσφιξε ακόμα παραπάνω γλιστρώντας στην άκρη του βράχου. Εκείνη ξαφνιάστηκε. Χωρίς να το σκεφτεί, αντανακλαστικά σχεδόν, τίναξε πανικόβλητη το χέρι της σπρώχνοντάς τον γρηγορότερα στο φιλόξενο κενό του βράχου. «Σ’αγαπώωωωωωωωωωωω», της φώναζε πέφτοντας. Ένα σ’ αγαπώ που μύριζε αιωνιότητα, που είχε τη γεύση του μάταιου και την υφή του αληθινού. Εκείνη κοίταξε στην άκρη του βράχου, με χείλη μισάνοιχτα και με μια μύτη που για πρώτη φορά είχε ξαφνικά στεγνώσει, με μάτια απορημένα και βλέφαρα που κάπως τρεμόπαιξαν στον ήχο που το φαράγγι της επέστρεψε με εκκωφαντική ηχώ. Πόσο πιο εύκολο έμοιαζε μ’ εκείνον στο πλάι της.

Έκατσε κάτω κρεμώντας τα πόδια της στο γκρεμό. Δίπλα της κάτι κατακόκκινες ανεμώνες, φύτρωναν πεισματικά στην ξεραΐλα του τοπίου. Δάκρυα καυτά άρχισαν να κυλάν στα μάγουλά της και η μύτη της πλημμύρισε ξανά. Έκλαιγε. Κάποιος είχε ξεκλειδώσει τη βρύση των ματιών της, κάτι είχε εξημερώσει το αγρίμι που κουβαλούσε μέσα της και τώρα γουργούριζε σαν πεινασμένο γατί. Ούτε που κατάλαβε πως πέρασαν οι ώρες. Είχε πια νυχτώσει για τα καλά. Πώς να πέσει τώρα; Να μη βλέπει τίποτα; Κι αυτό το φεγγάρι στη χάση του, ισχνό κι αρρωστημένο το φως του. Ποια θα είναι η τελευταία εικόνα που θα αντικρύσουν τα μάτια της; Δεν είχε καν προλάβει να δει το πρόσωπό του. Κι αυτά τ’ αστέρια λάμπουν τόσο όμορφα.

Έμεινε εκεί σχεδόν ακίνητη μέχρι που το μαύρο της νύχτας έδωσε τη θέση του διαδοχικά σε όλη την παλέτα του ροζ, που ποτέ δεν της άρεσε, και του πορτοκαλί της ανατολής. Σκούπισε τα δάκρυά της με την ανάστροφη του χεριού της. Ρούφηξε τη μύτη της. Έκοψε τις ανεμώνες που από την υγρασία και τις δροσοσταλίδες του πρωινού έμοιαζαν να έχουν δακρύσει. Αφού τις φίλησε όπως ποτέ άνθρωπος δεν έχει φιλήσει λουλούδι , τις πέταξε στη χαράδρα. Σηκώθηκε. Έριξε μια τελευταία ματιά. Γύρισε την πλάτη. Απομακρύνθηκε προς το μεγάλο δρόμο περπατώντας σαν υπνωτισμένη. Ο ήχος μιας κόρνας την επανέφερε στην πραγματικότητα, τα φρένα ενός αυτοκινήτου να στριγγλίζουν, δυο μαύρες γραμμές ζωγραφισμένες στην άσφαλτο κι η μυρωδιά του καμένου.

παγωτό, συνειρμοί, μουσική σχιζοφρένεια, ανακύκλωση, αυτοαναφορικότητα.

Παγωτό σοκολάτα σε χωνάκι μες στο Νοέμβρη.
Δάγκωσε.
Πονάει το δόντι μου, δεν μπορώ να δαγκώσω.
Δάγκωσε απ'την άλλη μεριά.
Αφού σε βλέπω ότι θες.
Είσαι γεμάτος σοκολάτα.
Το έτρωγα πάνω στο ποδήλατο καθώς ερχόμουν.
Δε θέλω κάτι το εξωπραγματικό.
Μια τυχαία συνάντηση και ένα παγωτό σοκολάτα μέσα σε μια κατάληψη και θα μαι οκ.
Κατά το "μια τυχαία συνάντηση και μια μπύρα" απτο φώτομπλογκ.

Και μετα το παγωτό θυμήθηκα τη σουρεαλιστική κρέμα του φλογάτου παγωτού της λένας πλάτωνος.

Και έτσι έβαλα να ακούσω ξανά το σαμποτάζ.
Τη πρώτη φορά που είχα ακούσει αυτό το δίσκο είχα κολλήσει με το κοπερτί.



Αυτή τη φορά έπαιζε στο ριπίτ η βόλτα στο σούπερ μάρκετ.



"Αγάπη θέλω, αγάπη..σαν μια βιολέτα μέσα σε σπρέι αποσμητικό.."

Και ώ τι σύμπτωση, διαβάζω και αυτό το ποίημα και μετά από λίγη ώρα πέφτω και πάνω σε αυτό το τραγούδι:



"Some people go out and buy stuff they've seen in books
I don't need no leather jacket baby, I'm warm
when I'm with you"

Βέβαια απτους deus με κόλλησε ο Α. και δεν μπορώ να σταματήσω να ακούω αυτό:



"I'm just the one, that makes you think of the one
that makes you feel like you're the one"

Είναι αυτό που σου κάθεται ένα τραγούδι και σου κάνει κατάληψη κανονικά.
Το τραγουδάς όλη μέρα.

Για να μη πω για το ederlezi που μας κατέλαβε προχθές με τη Θ.



Ο τζώνυ με πληροφόρησε ότι το χει κάνει με ελληνικούς στίχους η πρωτοψάλτη.
Το άκουσα αλλά καθόλου δεν μου άρεσε.



Δεν έχει κανένα νόημα το παραπάνω ποστ.
Απλά μουσική έχει.
Που μεταδίδεται σαν επιδημία.
Μουσική σχιζοφρένεια που λέει κι ο Β.
Και ανακυκλωμένα ποστ άλλων μπλογκ.
Θα μπορούσα και να μη το ανεβάσω τώρα που το σκέφτομαι.
Τώρα δε το σβήνω όμως.
Ας πάει.
Όταν το διαβάσει το Κ.Υ. Παλ θα πει οτι ξενερώνει να μπαίνει στο μπλογκ και να βλέπει ανεβασμένα τραγούδια.
Κι όταν το διαβάσει ο Τζών θα πει ότι πάλι ανέβασα αυτοαναφορικό ποστ.
Και δίκιο θα χει.
Ας αφήσω τον υπολογιστή για σήμερα.

Αγαπητό ημερολόγιο

"Έκλεισε την πόρτα πίσω του και κοντοστάθηκε στο κατώφλι περιμένοντας ν' ακούσει ένα λυγμό, μια κίνηση, ένα σώριασμα. Τίποτε. Σιωπή. Κατεβαίνοντας στη σκάλα, ο Ανρί σκεφτόταν αυτά τα σκυλιά που τους κόβουν τις φωνητικές χορδές πριν τα υποβάλλουν στο μαρτύριο της ζωοτομίας. Μέσα σ' όλο τον κόσμο ούτε ένα ίχνος του πόνου τους. Θα ταν λιγότερο αβάσταχτο αν τ' άκουγες να ουρλιάζουν." [οι μανδαρίνοι-σιμόν ντε μποβουάρ]

το παραπάνω βιβλίο μου φάνηκε εξαιρετικά φλύαρο. θα μπορούσε να είχε γράψει ότι έγραψε στις μισές σελίδες και να μη ξοδέψει ούτε το χαρτί ούτε το χρόνο μου. θα μου πεις βέβαια αμα ήθελες να μη το διάβαζες, δεν είσαι υποχρεωμένος να υφίστασαι τη μαλακία του καθενός, αλλά μάλλον το έκανα και για λόγους εκπαιδευτικούς παρά για αναψυχή και μόνο. οι διθύραμβοι στο οπισθόφυλλο και τα βραβεία και τα λοιπά επίσης υπερβολικά μου φάνηκαν. το απόσπασμα όμως αυτό μου κόλλησε. αφενός γιατι δεν είχα υπόψιν μου αυτή την πρακτική με τις φωνητικές χορδές κι αφετέρου γιατί η ζωοτομία και οι τέχνη είναι δυο κατηγορίες που προσφέρονται για συνειρμούς. Θυμήθηκα λοιπόν εκείνο τον ηλίθιο που είχε βάλει ένα σκυλί να πεθάνει της πείνας και το ονόμασε τέχνη, θυμήθηκα τον ντεμιαν χιρστ με τον καρχαρία του και τα άλλα σφάγια, τον οττο μιουλ και τις περφόρμανς του με τα σφαγμένα πουλερικά. Σκέφτηκα επίσης τη μαργαρίτα καραπάνου να μιλάει για τους γάλλους υπαρξιστές και λοιπούς καλλιτέχνες και σκέφτηκα ότι για να είσαι καλλιτέχνης πρέπει να είσαι αναγκαστικά και λίγο "ζωοτόμος". Αν μάλιστα εντάξεις στα πειράματά σου και μερικούς ανθρώπους η αναγνώριση και η καταξίωση είναι σίγουρη.

Ένα βιβλίο που παρουσιάζει πολύ καλύτερα τη ζωή αυτού του ανθρώπινου υποείδους, των "διανοουμένων", αν και μιας άλλης εποχής είναι το white noise του DeLillo. Εκτυλίσεται στην αμερική του ογδόντα με φόντο τα σενάρια περί πυρηνικής καταστροφής. Νομίζω ότι όσοι απο μας έχουμε πάρε δώσε με τέτοιους ανθρώπους, θα τους αναγνωρίσουμε σίγουρα μέσα σε αυτό το βιβλίο, τις ανησυχίες τους, τον τρόπο που σκέφτονται κ.λ.π. Που και που μπορεί να βρούμε και στοιχεία του εαυτού μας, εγώ το έπαθα πάντως και χασκογελούσα με τη δεξιοτεχνία με την οποία περνάει μια λεπτή ειρωνία μέσα στο κείμενο. Στο κεφάλαιο για το αντιπυρηνικό κίνημα στο Midnight Oil στο οποίο συμμετείχε σημαντικό μέρος του διανοητικού προλεταριάτου των περιχώρων των πόλεων της αμερικής , έχει μια πολύ ωραία κριτική για την καταστροφολογία. Για το πως ο διανοούμενος προσπαθεί να δικαιολογήσει την ύπαρξη του και να διασώσει την αναγκαιότητά του κοινωνικού του ρόλου. Κι αυτό τώρα μου ήρθε....

Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτή την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους

Ύστερα από μια ακόμη συνέλευση σχολής για την 17η Νοεμβρίου,
ύστερα από φωνές και γαβγίσματα, όπου αν δεν έχεις φωνή να γαβγίσεις δεν μπορείς να υπάρξεις μέσα σε αυτήν,
αλλά ξέρεις πως κάποια στιγμή πρέπει να ξεπεράσεις αυτό το φόβο των σκυλιών
και ύστερα από τη 10η φορά μέσα στην ίδια μέρα που άκουσαμε το πόσο επίκαιρο είναι το σύνθημα "ψωμί, παιδεία, ελευθερία"
μια φίλη μου έστειλε αυτό:

τριαντάφυλλα στο παράθυρο by fruto5

Τριαντάφυλλα στο παράθυρο

Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια
Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτή την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη
Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας
Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
Της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευση των υπαρχόντων
Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένο δέρας της υπάρξεώς μας….

Ανδρέας Εμπειρίκος

άμα σας περισσεύει όρεξη για χορό

Τούμπανο, το <ουσ.>

Σε σχέση με κάποιον σχετικό με φυσική είμαι σχετικά άσχετος από θεωρία της σχετικότητας. Σχετικά άσχετος είμαι και από τις τελετουργίες που αφορούν την ανδρική κοινότητα καθώς σπάνια συναναστράφικα με αμιγώς ανδρικές παρέες. Για παράδειγμα μου είναι αρκετά άγνωστες οι πρακτικές του καμακιού, ή των "φιλοφρονήσεων" περαστικών κορασίδων του τύπου, τι μωρό είσαι εσύ, τι κωλάρα είναι αυτή, άλογο κ.λ.π. Η λέξη άλογο ας πούμε -αν και όταν την πρωτοάκουσα μου έκανε εντύπωση- δεν έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς είναι προφανής η καταγωγή της, αφορά ίσως μια αναφορά στα ψηλά πόδια, στο "θέλω να σε καβαλήσω", ή στο υποτιμιτικό α-λογο σε περίπτωση που ο σχολιαστής έχεις γλωσσολογικές ανησυχίες. Η λέξη λοιπόν που μελετούμε στο παρόν πόστ προέκυψε μετά από την ανάγνωση δύο τευχών του περιοδικού MAXIM. Δεν το είχα ξαναδιαβάσει -ομολογώ το σφάλμα μου- αλλά από ότι φαίνεται αν έχεις διαβάσει ένα τεύχος είναι σαν να τα έχεις διαβάσει όλα. Φτάνοντας λοιπόν στην στήλη "ερωτηματολογιο ημίγυμνων κορασίδων",και επί του προκειμένου στην ερώτηση "τι σου φωνάζουν στο δρόμο;" συνάντησα δις τη λέξη "τούμπανο".

Μέχρι πρότινος στο ταπεινό λεξιλόγιο μου η εν λόγω λέξη αφορούσε μόνο κάποιο μουσικό όργανο και κάποια ομοιάζοντα του, ανήκοντα στην οικογένεια των κρουστών, αλλά και τον τύπο που γυμνάζεται υπερβολικά και έχει φουσκώσει τους μυες του σώματός του. Μην μπορώντας να καταλάβω πως αυτό θα μπορούσε να αφορά μια γυναίκα που περιδιαβαίνει αμέριμνη, έκανα ενδελεχή γλωσσολόγικής έρευνα, έβαλα δηλαδή στη μηχανή του γκουγκλ τη λέξη τούμπανο. Ιδού τα αποτελέσματα: www.google.gr/images

Το οξυδερκές πνεύμα μου και το αετίσιο μάτι μου λοιπόν, κατέληξε στο συμπέρασμα πως η λέξη τούμπανο αναφερόμενη σε γυναίκα αφορά το μέγεθος των στηθών και των οπισθίων της κατ' αναλογία με το μέγεθος των μυών γυμναζομένου τινός ανδρός. Το συμπέρασμα αυτό μου επιβεβαίωσε μερικές μέρες αργότερα ο βαλάντης, δείχνοντα μου το παρακάτω βίντεο-κλιπ, λέγοντάς μου "αυτό είναι το αγαπημένο μου βίντεοκλιπ, από αυτά με γυναίκες. Δες φίλε, ο ορισμός του τούμπανου" : http://www.youtube.com/watch?v=L_fCqg92qks

Όπως ενδεχομένως θα παρατήρησε ο προσεχτικός αναγνώστης, η λέξη τούμπανο μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για οπλισμό, αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, για την περιφερειακή οργάνωση νοτιοδυτικής ελλάδος της χρυσής αυγής, αλλά και για τον κυριάκο μητσοτάκη.

Υ.Γ. συγγνώμη για τα πορνογραφικά λινκ αλλά το έκανα για χάρη της επιστήμης
Υ.Γ.2 το γλωσσολογικό μάθημα της εβδομάδος ήταν μια προσφορά του εκπαιδευτικού παραρτήματος του gourmet-prolet

Απλη ασυμφωνία χαρακτηρων

"Ο Γκέοργκ άλλαξε από τότε που μπήκε στο στρατό.Το γεγονός ότι ο πατέρας του ακριβώς; εκείνη την εποχή είχε περιπέσει σε δυσκολίες, πάνω απ' όλα όμως εκείνη η "βαρεμάρα, αυτή η απερίγραπτη βαρεμάρα του στρατού", είχαν πλήξει άσχημα τον καλό και υγιή νεαρό, που ήταν εργατικός και γεμάτος από τη χαρά της ζωής, τον άλλαξαν, "τον έκαναν κακό, σχεδόν κακότροπο". Ο εισαγγελέας ευγενικά αλλά σταθερά, διέκοψε τον ιερέα και είπε πως κάποιος ο οποίος μέσω της θητείας του σε έναν δημοκρατικό θεσμό όπως ο ομοσπονδιακός έγινε κακος, ναι κακότροπος - πράγμα βέβαια που μπροστά στα φρονήματα και το βιογραφικό της συνολικής φιλοσοφίας ζωής του πατέρα γκρουλ, όπως παρουσιάστηκε εδώ, δεν τον εκπλήσει-, θέλει δηλαδή να πει ότι όποιος έγινε εκεί κακότροπος θα πρέπει να είχε κάποια ορισμένη προδιάθεση γι' αυτό και η ερώτησή του προς το σεβαστό ιερέα: Πως ακριβώς εκδηλώθηκε η κακοτροπία του νεαρού Γκρουλ; Ο ιερέας εξίσου σταθερά και ευγενικά όπως και ο εισαγγελέας διαφώνησε με την άποψή του για την προδιάθεση που χρειάζεται ένας νέος άνθρωπος για να γίνει κακός, ναι , κακότροπος, μέσω της στρατιωτικής θητείας. Τίποτα δεν είναι πιο καταστρεπτικό για έναν νέο άνθρωπο από την παρατήρηση και την εμπειρία μιας τέτοιας τεράστιας οργάνωσης, η σημασία της οποίας συνίσταται στην παραγωγή παράλογων ματαιοτήτων, σχεδόν του απολύτου μηδενός, δηλαδή του παραλόγου. Αυτή είναι η άποψή του για την υπόθεση και άλλωστε πρέπει και αυτός ο ίδος να είχε μια προδιάθεση προς την κακοτροπία αφού , το 1906 όταν υπηρέτησε ένα χρόνο ως εθελοντής στο πυροβολικό, η εμπειρία του από τη στρατιωτική ζωή ήταν ένα "κακόβουλος πειρασμός του μηδενισμού".
[...]
"Ο στόλφους τον ρώτησε επίσης γιατί έγινε στρατιώτης. Εκείνος απάντησε ότι είχε δώσει εξετάσεις και είχε αρχίσει να σπουδάζει Κοινωνιολογία. Μετά όμως λογάριασε τις απολαβές στον ομοσπονδιακό στρατό, έλαβε υπόψιν του επίσης τον αργό ρυθμό εργασίας σε αυτόν και έφτασε στο συμπέρασμα ότι, αν υπηρετήσει τουλάχιστον δώδεκα χρόνια, θα απολυθεί στα τριάντα του με μια ζουμερή αποζημίωση. Αν δε εντωμεταξεί έχει μαζέψει και οικονομίες θα μπορεί στη συνέχεια να ανοίξει ένα γραφείο στοιχημάτων. [...] Λίγο προτού πραγματικά αναγκαστεί ο πρόεδρος να τον διακόψει, είπε ακόμα πως στο στρατό λατρεύει ακριβώς αυτή τη συμπυκνωμένη βαρεμάρα. ¨οταν με βαρεμάρα και σχεδόν με απραξία λάποιος κερδίζει χρήματα και στο τέλος αποκτά και μια παχυλή αποζημίωση, ναι , αυτό είναι πολύ ευχάριστο. [...] εκτός αυτού έχει ανακαλύψει ότι η βαρεμάρα και η απραξία -εκτός βέβαια από ορισμένες χημικές ενώσεις- είναι τα καλύτερα ερεθιστικά, που ονομάζονται και αφροδισιακά, και για ερωτικά, δηλαδή σεξουαλικά βιώματα ενδιαφέρεται πολύ"

το τέλος ενός υπηρεσιακού ταξιδιού, χάινριχ μπελ, 1966

Obsessions

Ήμουν άκαμπτη και ψυχρή, ήμουν μια γέφυρα, απλωνόμουν πάνω από έναν γκρεμό, από κει μπηγμένες οι μύτες των ποδιών απο δω τα χέρια, είχα γαντζωθεί με τα δόντια από το χώμα που θρυμματιζόταν. Οι άκρες από το πανοφώρι μου ανέμιζαν δεξιά και αριστερά. Στο βάθος θορυβούσε το παγωμένο ποτάμι με τις πέστροφες. Κανένας διαβάτης δεν έφτανε στα απρόσιτα αυτά υψόμετρα, η γέφυρα δεν ήταν ακόμα καταχωρημένη στους χάρτες. Έτσι απλωμένη περίμενα- έπρεπε να περιμένω: μια γέφυρα, έτσι και κτιστεί, δεν μπορεί να πάψει να είναι γέφυρα, εκτός κι αν γκρεμιστεί. Μια φορά, προς το βράδυ, ήταν το πρώτο ήταν το χιλιοστό, δεν ξέρω, ένα κουβάρι οι σκέψεις μου, κλωθογυρίζαν διαρκώς- προς το βράδυ το καλοκαίρι, πιο σκοτεινό το βουητό του νερού, άκουσα το βήμα ενός άνδρα. Έλα σε μένα, έλα σε μένα. Τεντώσου γέφυρα, ετοιμάσου, σανίδι χωρίς κιγκλίδωμα, βάστηξε αυτόν που σε εμπιστεύτηκε, εξομοίωσε ανεπαίσθητα την αστάθεια του βήματος του, αλλά αν ταλαντεύεται εκσφενδόνισε τον στην αντίπερα μεριά. Ήρθε, με τη μεταλλική μύτη του ραβδιού του με δοκίμασε, έπειτα ανασήκωσε τις άκρες του παλτού μου και τις έστρωσε πάνω μου, πέρασε τη μύτη μέσα από το θάμνο των μαλλιών μου και την άφησε για πολλή ώρα εκεί, πιθανότατα ατενίζοντας πέρα μακριά. Τότε όμως-τον φανταζόμουν ήδη μακριά, πέρα από βουνά και λαγκάδια- πήδησε με τα δυο του πόδια καταμεσής στο κορμί μου. Ρίγησα από τον άγριο πόνο, ολότελα αμάθητη. Ποιός ήταν? Ένα παιδί? Ένας αθλητής? Ένας ριψοκίνδυνος? Ένας αυτόχειρας? Ένας αποπλανητής? Ένας εξολοθρευτής? Και στράφηκα να τον αντικρίσω. Γέφυρα που στρέφεται! Δεν είχα ακόμη στραφεί και γκρεμιζόμουν ήδη, γκρεμιζόμουν, και ήδη είχα ξεσκιστεί και σουβλιστεί στα μυτερά βότσαλα που τόσο ειρηνικά με κοιτούσαν πάντοτε μέσα από τα νερά που άφριζαν.

L8 octbr myass review

Ξεκινάμε αυτό το επαιτιακό μαηας ρηβιού (κλεισαμε τρία και το γιορτάζουμε) παραδοσιακά με τα βιβλία που ξέχασα στο προηγούμενο μαηας

1. Γυναίκες στην πυρά . βιβλίο για το κυνήγι μαγισσών στην αρχή του καπιταλισμού. Μπροσούρα που καλύπτει σημαντικές ελλείψεις πάνω στο θέμα με το οποίο δεν έχουμε πολυασχοληθεί. Είναι ευχάριστo που σύντροφοι αξιοποιούν οσα διαβάζουν με τέτοιο τρόπο. κι ακόμη πιο ευχάριστο που η ελληνική μετάφραση αυτής της δουλειάς προέκυψε από τα μαθηματα αυτομόρφωσης της λαικης συνέλευσης αγίου δημητρίου

2. ένας τσετσένος σκύλος στη μασσαλία. ευκολοδιάβαστο βιβλίο, ευχάριστο, λίγο μπουρλέσκ σε κάποιες στιγμές και μάλλον όχι νουάρ παρόλο που έτσι γράφει το εξώφυλλο. αν και δεν ξέρω πως ορίζεται το νουάρ. ο ορίτζιναλ τίτλος είναι ένας τσετσένος σκύλος, το "στη μασσαλία" υποθέτω είναι επιλογή που συμβαδίζει διαφημιστικά με την προσθήκη του "νουάρ" στο εξώφυλλο. είναι το νουάρ στη μόδα? μπα? δεν το χα πάρει χαμπάρι

3. αμερικάνικη προλεταριακή λογοτεχνία - επιλογή, σύγχρονη εποχή. βιβλίο που υπήρχε κάμποσα χρονια στη βιβλιοθήκη αλλά δεν το είχα ανοίξει μέχρι που διάβασα αυτά εδώ http://panokato.blogspot.com/2010/07/blog-post_23.html . Μέχρι και τον πρόλογο προσπάθησα να διαβάσω - δεν τα κατάφερα - τόσο ψήθηκα... Γενικά το βιβλίο τα σπάει και είναι εκπληκτικό σε έκδοση του κκε να διαβάζεις για τους wobbllies (αναφέρονται ως Β.Ε.Κ.ίτες - πως λέμε κνίτες), για άγριες απεργίας και συγκρούσεις με μπάτσους, για σαμποτάζ κ.λ.π. Αλλά άμα συμβαίνουν στην αμερική αυτά καλά είναι, στην ελλάδα τα κάνει η ασφάλεια... τέσπα. τέλειο βιβλίο κατά τα άλλα. το αγαπημένο μου διήγημα είναι ο απεργοσπάστης... απλά τα σπάει ο απεργοσπάστης!

4. "Όποιος διαβάζει πολύ παραμορφώνεται" είναι μια αγαπημένη ρήση της φούσκας, την οποία προσπαθώ τελευταία να επαληθεύσω πειραμάτικά. Ο φουκώ στην ιστορία της τρέλας λέει ότι 17ο αιώνα ήταν συνήθης άποψη το ότι η λογοτεχνία και το θέατρο τρελαίνουν, ειδικά τις "ευαίσθητες γυναίκες" που είναι επιρεπείς σε τέτοιες μπαρούφες.

"Ο λακάν υπέδειξε πολύ ξεκάθαρα της επιλογή που έχει το υποκείμενο εάν ο Άλλος δεν υπάρχει και υπάρχει το πραγματικό. Οι δυο βασικές στάσεις που είναι δυνατόν να υιοθετήσει κάποιος απέναντι στο πραγματικό, είναι σύμφωνα με το λακάν, είτε η τρέλα είτε η διανοητική καθυστέρηση" > από το θεωρία της ψυχαναλυτικής θεραπείας του ζακ αλέν μιλλέρ. στο ίδιο βιβλίο το κεφάλαιο παρτενέρ-σύμπτωμα μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον - μ έβαλε και σε διάφορες σκέψεις για τον ανδρισμό μου. λέω να πάω στο στρατό μόνιμος για να τον τονώσω αμα είναι - κρυάδες. στ αρχίδια σας ε? χεστηκα.

η μπάτλερ αναφέρει πως στον πρώτο τόμο της γαλλικής έκδοσης της ιστορίας της σεξουαλικότητας υπάρχει κ το ημερολόγιο της http://en.wikipedia.org/wiki/Herculine_Barbin ξέρει κανένας για καμιά ελληνική έκδοση του βιβλίου που να το έχει???

ορίστε κι άλλες φουκωικές μαλακίες απαυτές που διαβάζω τελευταία, όπως θα λεγε κι ενας φίλος. http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=649380#649384

μόλις αποφάσισα ότι τα μαη ασσ ρηβιούζ σταματάν εδώ, γιατί είναι χαζομάρες. ο μον ντιε, κελ καταστροφ... να πάρτε μερικά βιντεάκια



υπάρχει τραβεστί που είναι υψηλόβαθμο στέλεχος σε μια τράπεζα ... αξιοπρεπέστατο (σικ). η μπέττυ γεννηθηκε στις ιστορικές φέρες έβρου...

ακούω: σέητζ φρανσις - λάη(φ), ταραντέλα - εσκελλέτοσ,
το καινούριο του μ.δέλτα - όχι πολύ καλό δυστυχώς...

Sandman quotes #2

Eπειδή έμαθα ότι κάποιοι πολύ λίγοι ψηθήκαν με Sandman, και γκουγκλάρανε και γκουγκλάρανε μετά το #1, και επειδή έχουμε και αγγλομαθές κοινό (hey dude), θα παραθέσω κάτι που το είχα σαν μανιφέστο στην εφηβεία μου. Έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά, we could have been right all along...

Πάλι από volume 9, The Kindly Ones
(καλά αυτός ο τόμος πόσο γαμάτος είναι; Είναι να μη θυμώσουν οι τρεις κυρίες που είναι μία και τα κάνουν όλα πουτάνα... Έτσι να καταστρέφονται τα realms ένα ένα, βιβλιοθήκες και παρτέρια να γκρεμίζονται, να βλέπω νεραϊδούλες να μυξοκλαίνε και όνειρα να σφάζονται, όλα αυτά γιατί ο Dream νευρίασε λίγο τις Kindly Ones, αλλά πάνω απ' όλα ψυχραιμία παιδιά, μας λέει ο δικός σου, που προσεγγίζει τα όρια της απάθειας, δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου ή των κόσμων, όχι, το Worlds' End είναι ο 8ος τόμος...)
και πάλι από τη Rose η οποία βέβαια την έχει ακούσει κανονικότατα από την παρουσία του/της Desire οπότε είναι αναμενόμενο να μας τα λέει λίγο γλυκανάλατα. Της τη λέει ωραία όμως ο/η Desire στο τέλος, παρ'τα στη μάπα κι εσύ και τα τριανταφυλλάκια σου και κράτα και τον αναπτήρα για να με θυμάσαι, αφήνοντας τον με τον καπνό απ' το τσιγάρο του/της ως μόνες αποδείξεις ότι ήταν ποτέ εκεί.


ROSE: Have you ever been in love?

DESIRE: You might say that.

ROSE: Horrible, isn't it?

DESIRE: In what way?

ROSE: It makes you so vulnerable. It opens your chest and it opens your heart and it means someone can get inside you and mess you up. You build up all these defenses. You build up this whole armor, for years, so nothing can hurt you, then one stupid person, no different from any other stupid person, wanders into your stupid life...

You give them a piece of you. They don't ask for it. They do something dumb one day like kiss you, or smile at you, and then your life isn't your own anymore.

Love takes hostages. It gets inside you. It eats you out and leaves you crying in the darkness, so a simple phrase like "Maybe we should just be friends" or "How very perceptive" turns into a glass splinter working its way to your heart.

DESIRE: How picturesque.

ROSE: It hurts. Not just in the imagination. Not just in the mind. It's a soul-hurt, a body-hurt, a real gets-inside-you-and-rips-you-apart pain. Nothing should be able to do that.

Especially not love.

I hate love.

DESIRE: I think I preferred you, granddaughter, when you were stoically complaining about not feeling anything.

Ο μι τζί

Θα ήθελα να προσποιηθώ ότι δε συνέβη
ότι όλα είναι όπως πριν
αλλά δεν είναι
το είδα
κι ήταν ο βιαιότερος τρόπος για να φύγω από τα χρόνια της αθωότητας
όσοι δεν είναι σίγουροι, ας μην πατήσουν το play καλύτερα

μου παν να παρουσιαστώ

αφιερωμένο στα αλάνια μου που τα τρωει η μαμά πατριδα

χαχαχαχαχαχαχχα
γελάω μόνος μου

YOooooooooooooooooO

βασανίζομαι....

Δεν υπήρξε ούτε μία φορά που να είδα αυτό σε κάποιον τοίχο εδώ στην πόλη και να μην σκέφτηκα:

"Κι εγώ... αλλά τι να λέει;"

Grinderman 2

Grinderman are Nick Cave, Warren Ellis, Martyn Casey and Jim Sclavunos

θα σας αρεσει

νομίζω

september my ass review

http://www.just-whatever.com/2008/11/29/chinese-army-needs-recruits/
μιας και δεν εχω την ικανοτητα η τη διαθεση να κανω εκτενεις αναλύσεις πανω σαυτά που διάβασα το μήναπου πέρασε, αφήνω εδώ μερικά σκόρπια σχόλια, τύπου παραίνεσης αποφυγης για όσους μπορεί να τους ενδιεφερε το πρωτο μαη ασσ ρηβιου που ειχα κανει

ξεκινάω με αυτό που ελειπε απ το προηγούμενο, το "μακρύ ζεϊμπέκικο" που το χα διαβάσει τοτε αλλά δεν το ανέφερα. σημαντικότερο σ αυτό το βιβλίο είναι το για ποιο λόγο γράφτηκε, για να αποδομήσει δηλαδη την προσπάθεια κατασκευής της έννοιας του εγκληματία - τέρατος, στο πρόσωπο του νίκου κοεμτζή. ο κ. φαίνεται να έχει πλήρη συνείδηση της κοινωνικής διαδικασίας που τον οδήγησε ναπράξει ότι έπραξε και αυτό καταθέτει ενάντια σε δικαστές δημοσιογράφους και γενικά σε όσους υποστήριζαν μια διαφορετική "γενεαλογία" για το πρόσωπό του, ή αδιαφορούσαν πλήρως για τις "αιτίες" και ενδιαφέρονταν μόνο να τον εξωβελίσουν στο πυρ το εξωτερο για να "καθάρουν" την κοινωνία. πολύ ενδιαφέροντα τα στοιχεία που έχουν να κάνουν με την προσωπική του ηθική και το αίσθημα "τιμής"και το πως αυτά συμβαδίζουν με μια ιδιαίτερη "ευαισθησία". must αναγνωσμα. αρνητικό της υπόθεσης το... πασόκ.

Midnight oil-midnight notes: ότι πρέπει για τις εποχές. ΔΝΤ, κρίση και στρατηγικές του κεφαλαίου σε αντιπαραβολή με τις πρακτικές του προλεταριάτου. το μόνο αρνητικό του βιβλίου είναι ίσως το ότι διατηρεί μια μακροσκοπική προσέγγιση πράγμα που σε μερικές περιπτώσεις το οδηγεί να μη βλέπει στο σύνολο του τις εσωτερικές αντιφάσεις κάποιων αγώνων (ειδικά στον "3ο" κόσμο ) και τα όριά τους. ίσως βέβαια αυτό να είναι και εσκεμμένο σε μια προσπάθεια να αναδειχτεί η δυνατότητα που κυοφορείται κατά τη διάρκεια μιας κρίσης

Autonomia.καλή συλλογή κειμένων, με ιδιαίτερη έμφαση στο αδιέξοδο της ένοπλης πάλης. (edit για την ιστορία - μιας και δεν αναφερεται στο βιβλίο-η φυλή των τυφλοποντίκων πρωτομεταφράστηκε στα ελληνικά από τον fga και δημοσιευτηκε με την επιμέλεια του mr sun light στο rizospastes.blogspot.com)

ο παίκτης του ντοστογιέφσκι. το θειος φιοντόρ το έγραψε κατά παραγγελία του εκδότη σε ένα μηνα. φάση είχε... (ανάλυσάρα ε?).

The hitchhiker's guide to the galaxy. Πολύ καλό αλλά μικρό, έπρεπε να έχω και τις αλλες 4 συνέχειες για να με πιάσει. αυτή η σκηνή με τη φάλαινα που συνειδητοποιεί την υπαρξή της είναι απίστευτη!

Επιχείρηση ...SAnta Moutramas. Αυτό το βιβλίο με εκνεύρισε λίγο. Μάλλον φταίει η πολιτική διαφωνία με το συγγραφέα, η κεντρική ιδέα της ελλάδας-μπανανίας, οι σπόντες αντιαμερικανισμού του, οι ηρωίδες που είναι μόνο για ντεκόρ, και το μαλακισμένο τέλος του. Hey Panos... sorry ρε μαν, αλλα παρόλο που το βιβλίο ήταν λιγο χαλια εσύ είσαι ωραίος ρε μαν.

Τοστ ζαμπόν. Το πορτρέτο του [λουμπεν] καλλιτέχνη. Το διάβασα μονορούφι. Αυτά είναι. Ενδιαφέρον κλου, το πως ξεκίνησε να ασχολείται με το διάβασμα και οι απόψει περί διαφόρων συγγραφέων του πρωταγωνιστη-συγγραφέα

Gender trouble. Εδώ προφανώ δε μπορώ να γράψω τίποτα σε δυο σειρές. Το πρώτο μέρος πάνω στην κατασκευή της ταυτότητας, την αποδόμηση της άποψης περί προ-λογικού σώματος, και τις απόψεις μη αποδοχής του δυισμού υλικού-κοινωνικού όσον αφορά το σωμα/ταυτοτητα/φυλο είναι mind-fuck. Υποκύπτεις αλλά σε μια δεύτερη ανάγνωση δεν ξερω αν συμφωνω και είναι αρκετά προβληματικές οι συνέπειες μιας τέτοιας προσέγγισης... τέσπα ανούσια αυτά που γράφω. να διαβαστεί πάραυτα παρακαλώ και κατά προτίμηση πριν το μπόντιζ δατ ματερ κι όχι ανάποδα όπως έκανα εγώ. βασικό μείον - η ταξική ανάλυση όσον αφορά το φυλο/σωμα/σεξουαλικότητα/ταυτότητα μόνο από σπόντα προκύπτει στο κείμενο που και που, παρόλο που η ίδια λέει ότι το θεωρεί κομβικό μαζί με τη φυλή και τα "embarassing" κ.λ.π.

το άστρο του πρωινού. ενδιαφέρον. αναζωογονεί το ενδιαφέρον σου για την ποίηση. [πρέπει κάποιος να έχει σοβαρό πρόβλημα για να αναζωογονεί το ενδιαφέρον του για την ποίηση κάτι πέρα από την ίδια την ποίηση]

ειδα και με έψησαν τα http://www.semiotexte.com/authors/hennig.html, η ιστορια της σεξουαλικότητας του φουκώ που είναι καθοδον δια ταχυδρομείου, ο αντι-οιδιπους και κάτι άλλα που τώρα δεν τα θυμάμαι. ευκαιρίας δοθήσης μπορεί να διαβάσω και καναν ογκόληθο του τύπου against the day, εγκλημα και τιμωρία ή οδυσσέα. πότε θα ξαναβρώ τόσο χρόνο να σκοτώσω, ε; καμιά πρόταση άλλη;

τα μουσικά μου ακούσματα είναι περιορισμένα σε όσα χωράει το εμπιθρι μου {του πυροκλάνη δηλαδή είναι αλλα νταξ}. κόλλημα πρώτο: μικρές αγγελίες, φοβερός δίσκος του σιγανίδη. υπερρεαλισμός λέγαμε παραπάνω. 2ο: gonjasufi πολύ καλός δίσκος, δεν ξέρω γιατί αλλά μου θυμίζει που και που το εξαιρετικό voice of the seven woods του 2006 [αν δεν το έχετε ακούσει σπευστε]. καινούριος δίσκος alex c > yeaaah. sparkle horse & danger mouse > τα σπάει. dark was the night > βερυ γκουντ, ειδικά οι dap kings που παίζουν μέσα... τα δυο τραγουδια τους είναι εξαιρετικά.είδα ότι βγήκαν πολλά ενδιαφέροντα αλμπουμ αλλα επρεπε να κανω την καρδιά μου πέτρα και να επιλέξω στα γρήγορα, διάλεξα άντονυ, τρίκυ και υδρα των πουλιών. απότι μαθαίνω απ την αγαπημένη φουσκα το ένα στα τρία τουλάχιστον είναι καλή επιλογή...

κουραστηκα να γραφω. ες αυριον τα σπουδαία

Πώς μπορώ να ξεπλυθώ

Αμάρτησα.
Πώς μπορώ να ξεπλυθώ από την αμαρτία?

Μαγείρεμα

πεινάω. Πρέπει να φάω. θα μαγειρέψω. Θα το κάνω. Τόσοι το κάναν. Δεν είναι δα και κάτι. Απλά ακολουθείς πιστά τις οδηγίες