Ο δίσκος του μεγάλου μου αδελφού
Καζούκι Τομοκάουα, Το Μπέρμπον της Εκδίκησης
(2014)
Παίζει του
αδελφού μου του μεγάλου ο δίσκος
Αόρατος εγώ, μόνο
στον εαυτό μου
Ανάμεσα στα
λιγοστά δέντρα
Να, ο Σόνι Ρόλλινς
Μαζεύοντας
περιττά γαλάζια ξέφτια
Τραγούδησα
στο Μιτανέ
Θαρρείς πως
όλο έτρεχα
Κι όμως με
έβρισκα στο ίδιο πάντα μέρος
Παίζει του
αδελφού μου του μεγάλου ο δίσκος
Τόπος μου
εκεί που αρχίνησε όλη η τρέλα
Με το φαΐ,
τον ύπνο, με το πέταγμα
Το πέταγμα χωρίς
προορισμό
Από τους
ήχους, τις μορφές κι από τις
λέξεις
Σαν
ελευθερώθηκα
Πιάστηκα
παρευθύς μέσα στα χρώματα
Καθολικά
παγιδευμένος, από το όνειρο ετούτο δεν ξεφεύγω
Ένα πέτρινο σοκάκι βρεγμένο απ’ το ψιλόβροχο
Άραγε να
κοιμούνται κιόλας οι τζαζίστες στη Γλασκώβη;
Ένα μπάσο ξύλινο
παραχωμένο στη γωνιά του δρόμου
Ένα
νεροπούλι κυματίζει σαν σημαία
Κλωτσούν την
πόρτα και έξω ρίχνονται
Δυο
μεθυσμένα όμορφα παιδιά
Καθώς φέγγει
το νέον του Μακντόναλντ
Για έναν σύντομο
περίπατο πηγαίνω
Μια στάλα ρίξε,
στη λευκή σφαίρα, μελάνι
Και πέντε
κεφαλές κάνε να στροβιλίζονται
Με λούλουδα,
γιατί δεν έρχεσαι, σκυλί με μυτερή μουσούδα
Να που φτάνω
τελικά, Λονδίνο Λονδίνο
