Bαλτιμόρη #nolivesmatter

Κυκλοφόρησε σε 500 αντίτυπα από τη Σχολή Κακών Παιδιών. Διανέμεται χωρίς αντίτιμο σε στέκια, καταλήψεις, κοινωνικούς χώρους, εκδηλώσεις και τα εξοδα εκτύπωσης καλύπτονται με ελεύθερη συνεισφορά.

BΑΛΤΙΜΟΡΗ
μια ζωή στο θάνατο | κοιτώντας τον κατάματα

το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από
την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά
στάζοντας αίμα απ’ όλους τους πόρους
Καρλ Μαρξ «Κεφάλαιο», τόμος Α’, σελίδα 785

Κυριακή πρωί, 12 Απρίλη 2015. Ο Freddie Gray περπατάει στη γειτονιά του. Σύμφωνα με τις αστυνομικές αναφορές, υπήρξε οπτική επαφή ανάμεσα στο Freddie Gray και τρεις αστυνομικούς που περιπολούσαν. Με το που εντόπισε τους αστυνομικούς –σύμφωνα πάντα με τις αναφορές της αστυνομίας– ο Gray επιχείρησε να διαφύγει, και μετά από ένα μικρό κυνηγητό συνελήφθη χωρίς τη χρήση βίας. Σε βίντεο που κυκλοφόρησε βέβαια, φαίνεται ξεκάθαρα ότι τρώει ξύλο έχοντας ένα γόνατο να του πιέζει το λαιμό· οι αυτόπτες μάρτυρες τριγύρω ακούγονται να σχολιάζουν ότι «δεν μπορεί να περπατήσει» ούτε «να κουνήσει τα πόδια του». Από τις 8:39 που έγινε το περιστατικό και μπήκε στο βανάκι, έφτασε στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση στις 9:45. Το βανάκι είχε ενδιάμεσα κάνει 4 στάσεις μέχρι να φτάσει στον αστυνομικό σταθμό στις 9:24. Σε μία από αυτές, του είχαν περάσει χειροπέδες και στους αστραγάλους, ενώ σε άλλη μία οι αστυνομικοί εντοπίστηκαν από κάμερα ασφαλείας να ψωνίζουν είδη μαναβικής. Με τη σπονδυλική του στήλη διαλυμένη, ο Freddie Gray κατέληξε μία εβδομάδα αργότερα, στις 19 Απρίλη.

Η συνέχεια είναι μέσες – άκρες γνωστή. Όπως μας διδάσκει η πείρα, η ανθρώπινη μηχανή είναι σε θέση από μόνη της να πάρει φωτιά και να εκραγεί ή να αρχίσει έναν τρελό χορό στους δρόμους των μεγαλουπόλεών μας.[1] Αρκεί να πούμε ότι στις 27 Απρίλη κηρύχτηκε καθεστώς εκτάκτου ανάγκης στην πόλη και η εθνοφρουρά ανέλαβε να διατηρήσει την τάξη. Η παρούσα έκδοση επιχειρεί να φωτίσει τις διάφορες πτυχές των ταραχών και να διακινήσει την εμπειρία προς προλεταριακή χρήση.

Το κείμενο «Δήλωση ενός γεννημένου στη Βαλτιμόρη συντρόφου σχετικά με την εκεί εξέγερση» που δημοσιεύτηκε στις 29 Απρίλη στον ιστότοπο του SIC[2] με υπογραφή Josh Baltimore, χρησιμεύει ως μια πρώτη εισαγωγή στο κλίμα των ημερών, γραμμένο μέσα στη φωτιά των γεγονότων. Κι αν αυτό είναι μια εισαγωγή, το κείμενο «Διαβατήριες τελετές» που γράφτηκε από τον Key MacFarlane –γεννημένο και μεγαλωμένο στη Βαλτιμόρη– και δημοσιεύτηκε στο ultra-com.org στις 12 Μαΐου, είναι ο κατατοπιστικότερος οδηγός για τις ταραχές στη Βαλτιμόρη. Περιγράφει αναλυτικά τόσο τις τακτικές που αναπτύχτηκαν από τους ανθρώπους που συμμετείχαν στις ταραχές, όσο και τις στρατηγικές που ανέπτυξε το κράτος για να απαντήσει στην κατάσταση που δημιουργήθηκε. Δε μένει όμως μόνο εκεί: με μια πλειάδα παραπομπών και αποδελτιωμένων στοιχείων από τον τοπικό τύπο και τις κρατικές στατιστικές παρουσιάζει γλαφυρά τι σημαίνει να γεννιέσαι και να πεθαίνεις στη Βαλτιμόρη. Το σημαντικότερο απ’ όλα, δεν ψάχνει εύκολες λύσεις κι απαντήσεις. Δε δηλώνει: η πόλη κάηκε γιατί υπάρχει κρίση· η πόλη κάηκε γιατί τα παιδιά ζητάνε παιδεία· η πόλη κάηκε γιατί είναι ανάδρομος ο Ερμής και η Βαλτιμόρη έχει ωροσκόπο στον Άρη. Αντίθετα, δείχνει με θράσος τα οπίσθια του στη Σφίγγα που σκαρώνει το αίνιγμα των ταραχών, και συνεχίζει ανενόχλητο το δρόμο του.[3]

Απαραίτητο συμπλήρωμα στα παραπάνω λοιπόν, είναι το κείμενο: «Η ιστορία και η Σφίγγα: περί ταραχών και εξεγέρσεων». Το κείμενο αυτό των Jasper Bernes και Joshua Clover, που δημοσιεύτηκε στο Los Angeles Review of Books το Σεπτέμβρη του 2012, ασχολείται με αυτήν ακριβώς την τάση των διανοούμενων να προσπαθούν να εντάξουν τις ταραχές και τις εξεγέρσεις σε κουτάκια, σχολιάζοντας το βιβλίο του Alain Badiou “The Rebirth of History – Times of Riots and Uprisings”. Βάζουν λοιπόν στο στόχαστρο τόσο τις ιδέες που υπάρχουν για την κοινωνική αλλαγή, όσο και το πώς αντιλαμβάνονται οι διανοούμενοι τις ιδέες αυτές καθαυτές και το ρόλο τους στους αγώνες του σήμερα. Γιατί η θεωρία δεν είναι κάτι που πρέπει να διδάξουμε στους ανθρώπους που συμμετέχουν στις ταραχές, στους ανθρώπους που συμμετέχουν στους αγώνες. Η θεωρία ενυπάρχει μέσα στην ίδια την κίνηση των ανθρώπων κι από αυτήν πρέπει να διδαχτούμε. Δε σκοπεύουμε άλλωστε να φτιάξουμε ένα εγχειρίδιο για τη διεξαγωγή των αγώνων ή ένα μεταβατικό πρόγραμμα. Αντίθετα, θέλουμε να συλλέξουμε τη γνώση που απέκτησαν οι προηγούμενοι αγώνες γιατί κατά πάσα πιθανότητα, θα μας φανεί πολύ χρήσιμη…

Το 1971 ο Marvin Gaye κυκλοφόρησε το δίσκο What’s Going On?.[4] Έξι μήνες μετά οι Sly & the Family Stone, σπεύδουν να απαντήσουν There’s a Riot Goin’ On.[5] Όποιος κι όποια προσπαθήσει να βγάλει άκρη με τους στίχους αυτού του δίσκου θα έχει μεγάλο πρόβλημα. Η σκοτεινή, μουντή και βαριά μίξη του δίσκου κάνει το περιεχόμενο τους ακατανόητο. Σύμφωνα με τις ιστορίες που κυκλοφορούν, ο Sly πέρασε από οντισιόν διάφορο κόσμο. Τους έβαζε λοιπόν να τραγουδάνε τα κομμάτια, τους ηχογραφούσε και τους έστελνε στην ευχή του θεού και της παναγίας. Την επόμενη μέρα έρχονταν κάποια άλλη τραγουδίστρια. Όμως, αντί να ηχογραφήσει πάνω σε μια νέα κασέτα, ο Sly ηχογραφούσε τα καινούρια φωνητικά στο ίδιο master, πάνω από την εγγραφή της προηγούμενης μέρας, καταστρέφοντας έτσι σταδιακά την πιστότητα της εγγραφής και δημιουργώντας θόρυβο. Στο τέλος, ηχογράφησε τα δικά του φωνητικά φτιάχνοντας μια εκδοχή βρώμικη και θολή. Και μάλλον το ‘χε πιάσει το νόημα. Όπως κι αυτές οι ηχογραφήσεις λοιπόν, οι ταραχές είναι ακατάληπτες, γεμάτες θόρυβο και φασαρία, κι όσο κι αν στήσεις αυτί σαν εξωτερικός παρατηρητής, δεν μπορείς να βγάλεις το καθαρό τους νόημα, δε γίνεται να αποκρυσταλλωθεί αυτό που ζητάνε. Γιατί ακριβώς δε ζητάνε κάτι από κανένα, δε συνδιαλέγονται.

Σχολή Κακών Παιδιών | Σαλόνικα | Μάης 2015

[1] Καρλ Mαρξ, «Κεφάλαιο» τόμος A’, σελ. 597, παραθέτοντας τους Times της 24 Μάρτη 1863. [2] http://sicjournal.org/en/ [3] Η σφίγγα είναι το φανταστικό πλάσμα της ελληνικής μυθολογίας που στεκόταν έξω από την αρχαία Θήβα και έβαζε ένα αίνιγμα στους περαστικούς. Όποιος αδυνατούσε να της απαντήσει κατάληγε νεκρός αφού τον έσφιγγε μέχρι θανάτου. Στο «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» ο Μαρξ με τη συνήθη του σαρκαστικότητα γράφει χαρακτηριστικά: Τα ξημερώματα της 18 του Μάρτη 1871, το Παρίσι ξύπνησε με τη βροντερή ιαχή: «Ζήτω η Κομμούνα!». Τι είναι η Κομμούνα, αυτή η σφίγγα που υποβάλλει σε τόσο σκληρή δοκιμασία το αστικό μυαλό; [4] μτφ: Τι τρέχει; [5] μτφ: Παίζει εξέγερση

Tυφλοπόντικας

εδώ το εντιτόριαλ, για ολόκληρο το έντυπο http://tiflopontikas.espivblogs.net/

Αλλά η επανάσταση είναι συστηματική. Ακόμα ταξιδεύει μέσα στο καθαρτήριο. Κάνει τη δουλειά της μεθοδικά...Και όταν έχει ολοκληρώσει το δεύτερο μισό της προκαταρκτικής της εργασίας, η Ευρώπη θα αναπηδήσει απ' το κάθισμά της και θα φωνάξει: έσκαψες καλά, γερο- τυφλοπόντικα!
Κ. Μαρξ, η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

Σαλονίκη. Μάης ’15. Υγρασία που τρυπάει τα κόκαλα και κολλάει στα πνευμόνια. Από το φωταγωγό ακούγεται η τηλεόραση κάποιου που χρόνια τώρα παρακολουθεί εμμονικά Μπογδάνο και Πορτοσάλτε. Κάνω ζάπινγκ. Τσίπρας, Βαρουφάκης, Ζωή Κωνσταντοπούλου και τούμπαλιν. Grexit, Σόιμπλε, γερμανικές αποζημιώσεις, ρωσικό αέριο. Όλα έχουν αλλάξει στην τηλεόραση. Οι νεκροί στα σύνορα δεν είναι πια λαθρομετανάστες, αλλά πρόσφυγες που πάνω τους πέφτει το ανθρωπιστικό βλέμμα. Οι αριστεροί διανοούμενοι, που πριν διακήρυτταν το αναπόφευκτο της καπιταλιστικής κρίσης, τώρα υποστηρίζουν το αναπόφευκτο της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Αλλάζω κανάλια να φτάσω στη ζώνη του λυκόφωτος. «Μοναδικό δαχτυλίδι σε ροζ χρυσό 18 καρατίων στα 0,30 micron. Δύο εκπληκτικά ανθέμια διακοσμούν το κόσμημα με αυστριακούς κρυστάλλους που χαρίζουν λάμψη και γοητεία στην κομψότατη εμφάνισή σας». Μπούκωσα τόσο με την ατμόσφαιρα ελπίδας και αγωνιστικής διάθεσης στις ειδήσεις που δεν έχω όρεξη ούτε για τελεμάρκετινγκ. Αν ήταν κάνας αποχυμωτής, κάνα μαρινέιτορ, πάει κι έρχεται… Αλλά δαχτυλίδι αρραβώνων… Μόνο αυτό μας έλειπε!

Αρκετά όμως με την επιφάνεια.

Κάτω από τη γη τρέχουν τυφλοπόντικες. Σκάβουν σήραγγες για να επικοινωνήσουν σκεπτικά  & εμπειρίες αγώνα. Συναντιούνται υπόγεια και απεργάζονται την καταστροφή αυτού του κόσμου. Γιατί η ελπίδα που κυριαρχεί στην επιφάνεια είναι η ελπίδα των κυρίαρχων. Γιατί δεν ικανοποιούνται ούτε από το «τίποτα δεν έχει αλλάξει» ούτε από το «όλα άλλαξαν» αφού και τα δυο αφήνουν απέξω την ταξική πάλη. Γιατί το θέμα δεν είναι να αρνηθούμε ότι συμβαίνουν αλλαγές, αλλά να τις κατανοήσουμε και να εντοπίσουμε τη δυναμική της αναδιάρθρωσης, ώστε να μπορέσουμε να χαρτογραφήσουμε το πεδίο στο οποίο βρισκόμαστε και να προσανατολιστούμε: Διαλέγοντας πλευρά μέσα στους αγώνες, με κάθε νίκη, ήττα κι αναδίπλωση του εχθρού γεννιέται η στρατηγική σκέψη και μέσα από τη διαδικασία της αυτοκριτικής και της διαύγασης των διαφόρων πτυχών γεννιέται η θεωρία. Τόσο απλά και με τόσο ξεκάθαρη θέση.

Πρώτο τεύχος του «τυφλοπόντικα» λοιπόν. Και το πολύπλοκο δίκτυο από σήραγγες που σκάβει υπόγεια, τρέχει κάτω από την επιφάνεια του καπιταλιστικού κόσμου από την άνοιξη του ‘14 μέχρι σήμερα. Από τους αγώνες για τη στέγη στην Ιταλία μέχρι τα μιντιακά παιχνίδια που στήθηκαν στην Αμφίπολη. Από τον αγώνα ενάντια στη ρατσιστική επιτροπή κατοίκων στην Τούμπα μέχρι την κατάληψη της πρυτανείας του ΑΠΘ το Δεκέμβρη. Από την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, στις αντιιμπεριαλιστικές καμπάνιες και τις φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις. Από τη σημερινή αναδιάρθρωση της κρατικής μορφής και τη συγκρότηση της εθνικής ταυτότητας, στην κοινωνία των πολιτών και τις Μ.Κ.Ο. Και έχει ακόμα πολύ χώμα για σκάψιμο…

Στο απόσπασμα που παρατέθηκε στην αρχή ο Μαρξ αναφέρεται σε δυο σκηνές από την 1^η πράξη του «Άμλετ». Τι πιο ταιριαστό λοιπόν για το κλείσιμο αυτής της εισαγωγής από τα λόγια που απευθύνει στον Οράτιο ο Άμλετ πριν αφήσει την τελευταία του πνοή:

« [...] όλα όσα έγιναν. Να του τα πεις. Πώς έγιναν, τις αιτίες που τα προκάλεσαν. Πες του με λεπτομέρειες όπως έγιναν, μονάχα αυτά που έγιναν. Τα άλλα είναι σιωπή».

 

παιχνίδια με βόλους

Πριν λιγες μερες μαζι με τον Α. και τη Σ. βγηκαμε για μια μπυρα.
Η συζητηση κατεληξε στο πως και γιατι υπαρχει παρθενικος υμενας, πως τα μαρσιποφορα εξελιχθηκαν στην αυστραλια και στο γιατι ενω υπερεχουν εξελικτικα σε σχεση με τα υπολοιπα πλακουντοφορα θηλαστικα, ο πληθυσμος τους τελικα ειναι μικροτερος απο αυτα, στο πως ειναι δυνατον ο τοσο παραξενος αλλα γλυκος πλατυπους, που κανει αυγα αντι να γενναει τα μωρα του, σε ξεγελα με τη μουσουδα της παπιας και την ουρα του καστορα, και εχει ενα δηλητηριωδες κεντρι για παν ενδεχομενο, πως επεζησε για να θυμιζει τη μεταβαση απτα ωοφορα στα θηλαστικα, πως αν τα παρουμε απτην αρχη, ανοργανα στοιχεια ενωθηκαν με τετοιο τροπο ωστε να φτιαξουν κατι που ζει και αναπαραγεται, το πως αυτο εγινε στη θαλασσα και μηπως ειναι κι αυτος ενας λογος που οταν εισαι στο νερο αισθανεσαι ομορφα σαν να εισαι στη κοιλια της μαμας σου? και τελικα τελικα πως αρχισαν ολα, πως ειναι δυνατον απο το κενο να παραχθηκε υλη. Καπου εκει καποιος ειπε κατι για μια θεωρια πανω σαυτο, αλλα προφανως ειμαστε και οι 3 ασχετοι πανω σε ζητηματα φυσικης και βιολογιας που μονο αοριστες βλακειες και ανακριβειες μπορουμε να αναπαραγουμε πανω σε τετοια ζητηματα και αν μας ακουγε ισως καποιος αποσπασματικα θα μας περνουσε πιθανον και για πυροβολημενους χιππηδες, ενα βημα πριν πανε σαυτα τα ρεινμπο καμπινγκ που πας και ενωνεσαι με το συμπαν και τη μητερα φυση. Φυσικα η συζητηση εληξε με το τι κανουμε λοιπον με τις ζωες μας σαυτο το συντομο περασμα μας και πως το ποσες ζωες εχουνε απλα παει χαμενες. Πως ειναι δυνατον για παραδειγμα καποιος να γεννιεται και να πεθαινει σκλαβος και να νιωθει αδυναμος να εξεγερθει,ή να μην του περναει καν απτο μυαλο. Δεν εξηγειται λογικα. Δεν εξηγειται λογικα, το γιατι πρεπει να δουλευουμε, το γιατι καποιοι περισσευουν και αφηνονται να χαθουν. Δεν εξηγειται λογικα ουτε καν το γιατι η μανα του Α. παραλιγο να παθει εγκεφαλικο οταν ηταν μικρος και γυρισε μια μερα στο σπιτι με σκουλαρικι στο αυτι. Η φυσικη δεν μπορει να το εξηγησει.

Σε αυτο το μουντ, γυρισαμε σπιτι και ο Α. μου εβαλε να δω "το συμπαν που αγαπησα". Στο πρωτο επεισοδιο που ειδαμε, την "πλανη των αισθησεων", ο ημιμεθυσμενος εαυτος μου εκεινης της βραδιας συγκλονιστηκε με κατι που λενε οι χαριτωμενοι αστροφυσικοι προς το τελος του επεισοδιου(το οποιο εχει τα πιο απλα γραφικα του κοσμου και τις πιο μελαγχολικες μελωδιες οποτε μπαινεις κατευθειαν σε υπαρξιακη κριση). Λενε λοιπον, οτι οσο κι αν νομιζουμε οτι αγγιζουμε ενα αντικειμενο, οτι αγγιζουμε ο ενας τον αλλον,στην πραγματικοτητα τα δομικα μας συστατικα απεχουν τεραστιες αποστασεις. Η επαφη ειναι μια ψευδαισθηση. Αυτο που νιωθουμε οταν αγγιζομαστε ειναι απλως οι τεραστιες απωστικες δυναμεις με τις οποιες τα μορια μας απωθουνται.

Σκεφτομουνα εκεινο τον στιχο του πατρικιου "κι αν σε αγγιξω με την ακρη του δαχτυλου μου σ'αγγιζουν εκατομμυρια ανθρωποι". Ταραχτηκα στην ιδεα οτι κυριολεκτικα αυτο δεν εχει συμβει ποτε.

Ξαπλωσα μπερδεμενη.

Κι υστερα ονειρευτηκα την πρωτη μου αναμνηση.

Το πρωτο πραγμα που θυμαμαι ειναι ενα μεγαλο δωματιο χωρις τοιχους. Σαυτο το δωματιο υπαρχουν αμετρητα ραφια, απο κατω ως πανω. Και σαυτα τα ραφια αμετρητα γυαλινα βαζακια με διαφανους βολους ολων των ειδων που περιεχουν πολλα διαφορετικα χρωματα, σαν αυτους που παιζαμε μικροι.

(ακομα θυμαμαι μια φορα που πηγα να κρυψω εναν απαυτους απτα ξαδερφια μου, να τον βαζω στο στομα μου, και βλεποντας τους να τον ψαχνουν παντου στο πατωμα, κατω απο τραπεζια και πισω απο σκαλες, και σκεπτομενη οτι  ειναι απιθανο να ψαξουν στο στομα μου, δεν μπορεσα να συγκρατησω τα γελια μου και το ακριβως επομενο δευτερολεπτο αποκαλυφθηκαν ολα, ο διαφανος βολος σφηνωσε στο λαιμο μου, ο πατερας μου εντρομος με βλεπει να αλλαζω χρωμα, μου πιεζει το διαφραγμα για να τον βγαλει και υστερα μου ριχνει το πιο ντροπιαστικο ξυλο μπροστα σε ολους ρωτωντας, την ωρα που τα μπουτια μου αλλαζαν κι αυτα χρωμα "θα το ξανακανεις?" και εγω ξεκινουσα σιγα σιγα να μαθαινω τις σωστες απαντησεις στις ερωτησεις που απο δω και μπρος θα μου γινονται. "οχι, δε θα το ξανακανω".)

θυμαμαι λοιπον σαυτο το δωματιο καποιον να μου δινει και μενα τον πρωτο πρωτο βολο μου. Δε θυμαμαι σε ποιον ανηκε το χερι που μου τον εδωσε. Δεν θυμαμαι καν πως εμοιαζε το δικο μου χερι που τον επιασε. ισως ηταν χερι μωρου, χερι μιας γιαγιας, ή ενος μικρου αγοριου. ισως δεν υπηρχαν καθολου χερια αλλα δεν το νομιζω. ειμαι σχεδον σιγουρη.

Τελος παντων, αν αφησουμε στην ακρη τα χερια, μια βεβαιοτητα υπαρχει-οτι ο βολος ηταν δικος μου. Ηταν περιπου ιδιος με ολους τους αλλου βολους. Γυαλινος. Το ιδιο μεγαλος και το ιδιο λειος οσο και οι υπολοιποι. Η επιφανεια του εμοιαζε με την επιφανεια του νερου οταν ριχνεις σαυτο μια σταγονα λαδι. Αλλαζε χρωματα αναλογα με τη γωνια απτην οποια τον κοιτουσες. Αλλαζε ομως χρωματα αναλογα και με τους αλλους βολους που υπηρχαν στο δωματιο. Το ιδιο και ολοι οι αλλοι.

Φυσικα ξεκινησα κατευθειαν να παιζω μαζι του.

Υπαρχουν παρα πολλα παιχνιδια που μπορεις να παιξεις.

Μπορεις να τον ριξεις για να χτυπησεις εναν αλλο βολο, να ακουσεις τον ηχο της συγκρουσης και να τους δεις να αλλαζουν κατευθυνσεις στο δωματιο. 

Ειναι καλο παιχνιδι αλλα δεν ειναι διασκεδαστικο για πολλη ωρα.

Υπαρχει και το αλλο παιχνιδι. Το να ριξεις τον βολο, προσπαθωντας να μην ακουμπησει κανεναν αλλο μεσα στο δωματιο. Αυτο το εκανα κυριως οταν δεν εβρισκα κανεναν αλλο βολο που να μου φαινοταν αρκετα ενδιαφερων ωστε να παιξω μαζι του.

Κατι αλλο που μπορεις να κανεις οταν εισαι μονος  ειναι να παρεις παρεις απλα το βολο σου στα χερια σου και να τον χαζευεις, αλλα ειναι πολυ δυσκολο να δεις μεσα απαυτον.

Αυτο μπορει να γινει σε πολυ συγκεκριμενες συνθηκες, για παραδειγμα μονο οταν ο ηλιος στο δωματιο ειναι αρκετα ψηλα ή οταν το φεγγαρι ειναι στο ζενιθ του και ουτε. Αλλα οταν αυτο γινει, βλεποντας μεσα απτο βολο, ο ηλιος και το φεγγαρι αρχιζουν να βγαζουν νοημα. Καταλαμβανουν ξαφνικα ολον τον οριζοντα, λαμπουν πιο απαλα και ζεστα σχεδον σου φαινεται οτι τραγουδουν.

Αυτο ομως συμβαινει παρα πολυ σπανια και σε ενα λεπτο αφου αφησεις το βολο,δε θυμασαι καν πως εμοιαζαν ο ηλιος και το φεγγαρι. Θυμασαι απλως οτι μπορεις να δεις μεσα απτον βολο, αλλα δεν θυμασαι ουτε καν πως το εκανες.

Το αγαπημενο μου ομως παιχνιδι ειναι τελειως διαφορετικο. Μπορει να παιχτει απο δυο ή περισσοτερους παίκτες. Μαζευομαστε και ριχνουμε τους βολους μας με ολη μας τη δυναμη προς την ιδια κατευθυνση. Κατα τη διαρκεια της πορειας τους, ο στροβιλισμος κανει τους βολους να αγγιζονται και να συνεχιζουν σχεδον παραλληλα, οπως οταν προχωραμε κοντα κοντα με καποιον στην ιδια κατευθυνση και αγγιζονται καπου και που οι εξωτερικες επιφανειες των χεριων μας. Και οι βολοι συνεχιζουν να κυλανε στο δωματιο ξεχωριστα αλλα καπως μαζι δεν μπορω να στο εξηγησω. Καποιοι κανουν πορειες που μοιαζουνε με κυκλους, με τετραγωνα ή ακομα και με ορχιδεες, και παραγουν ολων των ειδων τους ηχους. Και τοτε πολυ συχνα, συμβαινει κατι που οι δυο φυσικοι στο "συμπαν που αγαπησα" δεν θα με πιστευαν ποτε οτι συνεβη και οτι το ειδα. Βλεπεις τους βολους μεσα σε αυτην τους κινηση καποιες φορες οταν αγγιζονται να συνδεονται κανονικοτατα, να αγγιζονται δηλαδη και σαυτο το μικρομοριακο επιπεδο(αν το λενε ετσι, δεν ειμαι σιγουρη) σαν να προσπαθουν ο ενας να μπει μεσα στον αλλον. Καποιοι που παρατηρουν το παιχνιδι αυτο βλεπουν μονο βολους που προσπαθουν να δουν τι γινεται μεσα σε εναν αλλον, τους φαινεται χαοτικο ή χωρις νοημα, καποιοι αλλοι ομως προσπαθουν να καταλαβουν αυτην την κινηση. Μεσα στους βολους τοτε αρχιζεις να βλεπεις μικρες φουσκες αερα, θα θελες να γινει ενα μαγικο και να χωρεσεις και εσυ μεσα, να προσπαθησεις να  ισορροπησεις τις φουσκες πανω στην ακρη της μυτης σου. Τα χρωματα μεσα στους βολους που και πριν τα εβλεπες, ξαφνικα φαινονται σαν φτερα που θα μπορουσες να ξαπλωσεις πανω τους. Δεν μπορεις πια να ξεχωρισεις ποιο κομματι του παραξενου αυτου συμπλεγματος ειναι ο δικος σου βολος και ποιος των αλλων. τωρα μονο βλεπεις οτι οι ατελειες του δικου σου βολου, καλυπτονται δειλα απτους αλλους, και το αντιστροφο, νιωθεις ανακουφιση. νιωθεις πια μεγαλος οσο το συμπαν που περιγραφουν οι δυο ευγενικοι κυριοι στην εκπομπη της ερτ αλλα και τοσο μικρος ωστε να μπορεις να χορεψεις στο κεφαλι μιας καρφιτσας. το μαγικο εγινε(ετσι επειδη το ξερω) εισαι λοιπον μεσα σαυτο το συμπλεγμα, ξαφνικα βλεπεις τον κοσμο μεσα απ'αυτο, και αυτος εχει πια παρει τα χρωματα των επιφανειων του-λες και ολοι οι ωκεανοι του κοσμου χρωματιστηκαν απο μια σταγονα λαδι.

Καμια φορα ομως για καποιους λογους, δεν ειμαι σε θεση να τους εξηγησω, το συμπλεγμα αυτο χωριζεται. Αυτο ειναι κατι πολυ απογοητευτικο. Γιατι παντα θυμασαι πως εμοιαζε ο κοσμος μεσα απτο συμπλεγμα. Και θες να τον ξαναδεις ετσι, αλλα αυτο δεν μπορεις να το καταφερεις μονος σου. Και δεν εχει καμια σχεση με το παιχνιδι που απλως παρατηρεις τον ηλιο και το φεγγαρι μεσα απτον βολο σου. Σε εκεινο το παιχνιδι, δεν θυμασαι πως το εκανες για να το ξανακανεις, ενω σαυτο θυμασαι ακριβως πως εγινε, απλως δεν μπορεις να το κανεις μονος σου. Και δεν καταλαβαινεις γιατι χωριστηκαν οι βολοι αφου ολοι το ξερετε οτι το παιχνιδι αυτο δεν ειναι επικινδυνο. Ο κινδυνος εμφανιζεται μονο οταν το παιχνιδι σταματησει.

Τοτε εχεις δυο επιλογες. 

Η πρωτη ειναι να περιμενεις οι εικονες αυτης της αναμνησης να εξαφανιστουν και να μεινει ετσι μια ομιχλωδης αναμνηση μονο(Αυτη ειναι μια πολυ δυσκολη περιοδος στην οποια δεν εχεις ορεξη να παιξεις κανενα αλλο παιχνιδι, γιατι σκεφτεσαι μονο ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ).Και παλι δεν ειναι σιγουρο οτι θα τα καταφερεις, γιατι οσο και μακρινη να γινει μια αναμνηση, παραμενει μεσα σε καποια γωνιτσα του κεφαλιου σου

Η δευτερη επιλογη, ειναι να προσπαθησεις να κρατησεις μαζι με τους υπολοιπους την αναμνηση ζωντανη, να ξερεις οτι θα ξαναπαιξεις το παιχνιδι, να φερνεις συνεχεια στη μνημη σου εκεινο τον χρωματιστο ωκεανο που ειδες μεσα απτο συμπλεγμα. Ταυτοχρονα να συνεχιζεις να παιζεις με τους υπολοιπους βολους τα παιχνιδια που σου αρεσουν, αλλα να προσπαθεις παντα να θυμασαι οτι σε μια ακρη αυτου του δωματιου υπαρχει μια λαμψη οταν θες να την δεις.

Και καπου εκει τελειωσε το ονειρο της αναμνησης.

Το επομενο βραδυ περιγραφοντας καποια απτα παραπανω στην Α. μου θυμισε πως ο χικμετ στον μικροκοσμο εχει δωσει την δικη του απαντηση και αναγκαστηκα να το βουλωσω με τις ονειροπολησεις.