Σε αυτο το μουντ, γυρισαμε σπιτι και ο Α. μου εβαλε να δω "το συμπαν που αγαπησα". Στο πρωτο επεισοδιο που ειδαμε, την "πλανη των αισθησεων", ο ημιμεθυσμενος εαυτος μου εκεινης της βραδιας συγκλονιστηκε με κατι που λενε οι χαριτωμενοι αστροφυσικοι προς το τελος του επεισοδιου(το οποιο εχει τα πιο απλα γραφικα του κοσμου και τις πιο μελαγχολικες μελωδιες οποτε μπαινεις κατευθειαν σε υπαρξιακη κριση). Λενε λοιπον, οτι οσο κι αν νομιζουμε οτι αγγιζουμε ενα αντικειμενο, οτι αγγιζουμε ο ενας τον αλλον,στην πραγματικοτητα τα δομικα μας συστατικα απεχουν τεραστιες αποστασεις. Η επαφη ειναι μια ψευδαισθηση. Αυτο που νιωθουμε οταν αγγιζομαστε ειναι απλως οι τεραστιες απωστικες δυναμεις με τις οποιες τα μορια μας απωθουνται.
Σκεφτομουνα εκεινο τον στιχο του πατρικιου "κι αν σε αγγιξω με την ακρη του δαχτυλου μου σ'αγγιζουν εκατομμυρια ανθρωποι". Ταραχτηκα στην ιδεα οτι κυριολεκτικα αυτο δεν εχει συμβει ποτε.
Ξαπλωσα μπερδεμενη.
Κι υστερα ονειρευτηκα την πρωτη μου αναμνηση.
Το πρωτο πραγμα που θυμαμαι ειναι ενα μεγαλο δωματιο χωρις τοιχους. Σαυτο το δωματιο υπαρχουν αμετρητα ραφια, απο κατω ως πανω. Και σαυτα τα ραφια αμετρητα γυαλινα βαζακια με διαφανους βολους ολων των ειδων που περιεχουν πολλα διαφορετικα χρωματα, σαν αυτους που παιζαμε μικροι.
(ακομα θυμαμαι μια φορα που πηγα να κρυψω εναν απαυτους απτα ξαδερφια μου, να τον βαζω στο στομα μου, και βλεποντας τους να τον ψαχνουν παντου στο πατωμα, κατω απο τραπεζια και πισω απο σκαλες, και σκεπτομενη οτι ειναι απιθανο να ψαξουν στο στομα μου, δεν μπορεσα να συγκρατησω τα γελια μου και το ακριβως επομενο δευτερολεπτο αποκαλυφθηκαν ολα, ο διαφανος βολος σφηνωσε στο λαιμο μου, ο πατερας μου εντρομος με βλεπει να αλλαζω χρωμα, μου πιεζει το διαφραγμα για να τον βγαλει και υστερα μου ριχνει το πιο ντροπιαστικο ξυλο μπροστα σε ολους ρωτωντας, την ωρα που τα μπουτια μου αλλαζαν κι αυτα χρωμα "θα το ξανακανεις?" και εγω ξεκινουσα σιγα σιγα να μαθαινω τις σωστες απαντησεις στις ερωτησεις που απο δω και μπρος θα μου γινονται. "οχι, δε θα το ξανακανω".)
θυμαμαι λοιπον σαυτο το δωματιο καποιον να μου δινει και μενα τον πρωτο πρωτο βολο μου. Δε θυμαμαι σε ποιον ανηκε το χερι που μου τον εδωσε. Δεν θυμαμαι καν πως εμοιαζε το δικο μου χερι που τον επιασε. ισως ηταν χερι μωρου, χερι μιας γιαγιας, ή ενος μικρου αγοριου. ισως δεν υπηρχαν καθολου χερια αλλα δεν το νομιζω. ειμαι σχεδον σιγουρη.
Τελος παντων, αν αφησουμε στην ακρη τα χερια, μια βεβαιοτητα υπαρχει-οτι ο βολος ηταν δικος μου. Ηταν περιπου ιδιος με ολους τους αλλου βολους. Γυαλινος. Το ιδιο μεγαλος και το ιδιο λειος οσο και οι υπολοιποι. Η επιφανεια του εμοιαζε με την επιφανεια του νερου οταν ριχνεις σαυτο μια σταγονα λαδι. Αλλαζε χρωματα αναλογα με τη γωνια απτην οποια τον κοιτουσες. Αλλαζε ομως χρωματα αναλογα και με τους αλλους βολους που υπηρχαν στο δωματιο. Το ιδιο και ολοι οι αλλοι.
Φυσικα ξεκινησα κατευθειαν να παιζω μαζι του.
Υπαρχουν παρα πολλα παιχνιδια που μπορεις να παιξεις.
Μπορεις να τον ριξεις για να χτυπησεις εναν αλλο βολο, να ακουσεις τον ηχο της συγκρουσης και να τους δεις να αλλαζουν κατευθυνσεις στο δωματιο.
Ειναι καλο παιχνιδι αλλα δεν ειναι διασκεδαστικο για πολλη ωρα.
Υπαρχει και το αλλο παιχνιδι. Το να ριξεις τον βολο, προσπαθωντας να μην ακουμπησει κανεναν αλλο μεσα στο δωματιο. Αυτο το εκανα κυριως οταν δεν εβρισκα κανεναν αλλο βολο που να μου φαινοταν αρκετα ενδιαφερων ωστε να παιξω μαζι του.
Κατι αλλο που μπορεις να κανεις οταν εισαι μονος ειναι να παρεις παρεις απλα το βολο σου στα χερια σου και να τον χαζευεις, αλλα ειναι πολυ δυσκολο να δεις μεσα απαυτον.
Αυτο μπορει να γινει σε πολυ συγκεκριμενες συνθηκες, για παραδειγμα μονο οταν ο ηλιος στο δωματιο ειναι αρκετα ψηλα ή οταν το φεγγαρι ειναι στο ζενιθ του και ουτε. Αλλα οταν αυτο γινει, βλεποντας μεσα απτο βολο, ο ηλιος και το φεγγαρι αρχιζουν να βγαζουν νοημα. Καταλαμβανουν ξαφνικα ολον τον οριζοντα, λαμπουν πιο απαλα και ζεστα σχεδον σου φαινεται οτι τραγουδουν.
Αυτο ομως συμβαινει παρα πολυ σπανια και σε ενα λεπτο αφου αφησεις το βολο,δε θυμασαι καν πως εμοιαζαν ο ηλιος και το φεγγαρι. Θυμασαι απλως οτι μπορεις να δεις μεσα απτον βολο, αλλα δεν θυμασαι ουτε καν πως το εκανες.
Το αγαπημενο μου ομως παιχνιδι ειναι τελειως διαφορετικο. Μπορει να παιχτει απο δυο ή περισσοτερους παίκτες. Μαζευομαστε και ριχνουμε τους βολους μας με ολη μας τη δυναμη προς την ιδια κατευθυνση. Κατα τη διαρκεια της πορειας τους, ο στροβιλισμος κανει τους βολους να αγγιζονται και να συνεχιζουν σχεδον παραλληλα, οπως οταν προχωραμε κοντα κοντα με καποιον στην ιδια κατευθυνση και αγγιζονται καπου και που οι εξωτερικες επιφανειες των χεριων μας. Και οι βολοι συνεχιζουν να κυλανε στο δωματιο ξεχωριστα αλλα καπως μαζι δεν μπορω να στο εξηγησω. Καποιοι κανουν πορειες που μοιαζουνε με κυκλους, με τετραγωνα ή ακομα και με ορχιδεες, και παραγουν ολων των ειδων τους ηχους. Και τοτε πολυ συχνα, συμβαινει κατι που οι δυο φυσικοι στο "συμπαν που αγαπησα" δεν θα με πιστευαν ποτε οτι συνεβη και οτι το ειδα. Βλεπεις τους βολους μεσα σε αυτην τους κινηση καποιες φορες οταν αγγιζονται να συνδεονται κανονικοτατα, να αγγιζονται δηλαδη και σαυτο το μικρομοριακο επιπεδο(αν το λενε ετσι, δεν ειμαι σιγουρη) σαν να προσπαθουν ο ενας να μπει μεσα στον αλλον. Καποιοι που παρατηρουν το παιχνιδι αυτο βλεπουν μονο βολους που προσπαθουν να δουν τι γινεται μεσα σε εναν αλλον, τους φαινεται χαοτικο ή χωρις νοημα, καποιοι αλλοι ομως προσπαθουν να καταλαβουν αυτην την κινηση. Μεσα στους βολους τοτε αρχιζεις να βλεπεις μικρες φουσκες αερα, θα θελες να γινει ενα μαγικο και να χωρεσεις και εσυ μεσα, να προσπαθησεις να ισορροπησεις τις φουσκες πανω στην ακρη της μυτης σου. Τα χρωματα μεσα στους βολους που και πριν τα εβλεπες, ξαφνικα φαινονται σαν φτερα που θα μπορουσες να ξαπλωσεις πανω τους. Δεν μπορεις πια να ξεχωρισεις ποιο κομματι του παραξενου αυτου συμπλεγματος ειναι ο δικος σου βολος και ποιος των αλλων. τωρα μονο βλεπεις οτι οι ατελειες του δικου σου βολου, καλυπτονται δειλα απτους αλλους, και το αντιστροφο, νιωθεις ανακουφιση. νιωθεις πια μεγαλος οσο το συμπαν που περιγραφουν οι δυο ευγενικοι κυριοι στην εκπομπη της ερτ αλλα και τοσο μικρος ωστε να μπορεις να χορεψεις στο κεφαλι μιας καρφιτσας. το μαγικο εγινε(ετσι επειδη το ξερω) εισαι λοιπον μεσα σαυτο το συμπλεγμα, ξαφνικα βλεπεις τον κοσμο μεσα απ'αυτο, και αυτος εχει πια παρει τα χρωματα των επιφανειων του-λες και ολοι οι ωκεανοι του κοσμου χρωματιστηκαν απο μια σταγονα λαδι.
Καμια φορα ομως για καποιους λογους, δεν ειμαι σε θεση να τους εξηγησω, το συμπλεγμα αυτο χωριζεται. Αυτο ειναι κατι πολυ απογοητευτικο. Γιατι παντα θυμασαι πως εμοιαζε ο κοσμος μεσα απτο συμπλεγμα. Και θες να τον ξαναδεις ετσι, αλλα αυτο δεν μπορεις να το καταφερεις μονος σου. Και δεν εχει καμια σχεση με το παιχνιδι που απλως παρατηρεις τον ηλιο και το φεγγαρι μεσα απτον βολο σου. Σε εκεινο το παιχνιδι, δεν θυμασαι πως το εκανες για να το ξανακανεις, ενω σαυτο θυμασαι ακριβως πως εγινε, απλως δεν μπορεις να το κανεις μονος σου. Και δεν καταλαβαινεις γιατι χωριστηκαν οι βολοι αφου ολοι το ξερετε οτι το παιχνιδι αυτο δεν ειναι επικινδυνο. Ο κινδυνος εμφανιζεται μονο οταν το παιχνιδι σταματησει.
Τοτε εχεις δυο επιλογες.
Η πρωτη ειναι να περιμενεις οι εικονες αυτης της αναμνησης να εξαφανιστουν και να μεινει ετσι μια ομιχλωδης αναμνηση μονο(Αυτη ειναι μια πολυ δυσκολη περιοδος στην οποια δεν εχεις ορεξη να παιξεις κανενα αλλο παιχνιδι, γιατι σκεφτεσαι μονο ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ).Και παλι δεν ειναι σιγουρο οτι θα τα καταφερεις, γιατι οσο και μακρινη να γινει μια αναμνηση, παραμενει μεσα σε καποια γωνιτσα του κεφαλιου σου
Η δευτερη επιλογη, ειναι να προσπαθησεις να κρατησεις μαζι με τους υπολοιπους την αναμνηση ζωντανη, να ξερεις οτι θα ξαναπαιξεις το παιχνιδι, να φερνεις συνεχεια στη μνημη σου εκεινο τον χρωματιστο ωκεανο που ειδες μεσα απτο συμπλεγμα. Ταυτοχρονα να συνεχιζεις να παιζεις με τους υπολοιπους βολους τα παιχνιδια που σου αρεσουν, αλλα να προσπαθεις παντα να θυμασαι οτι σε μια ακρη αυτου του δωματιου υπαρχει μια λαμψη οταν θες να την δεις.
Και καπου εκει τελειωσε το ονειρο της αναμνησης.
Το επομενο βραδυ περιγραφοντας καποια απτα παραπανω στην Α. μου θυμισε πως ο χικμετ στον μικροκοσμο εχει δωσει την δικη του απαντηση και αναγκαστηκα να το βουλωσω με τις ονειροπολησεις.
