The end of an era (almost?)

Περπατούσα στην Ερμού στις 6 και μισή το απόγευμα. Ήταν όλα ίδια, ή σχεδόν ίδια. Κάποια μαγαζιά είχαν κλείσει(πόσο κλισε?)κάποια άλλα είχαν ανοίξει, κόσμος πηγαινοερχόταν και μηχανάκια έκαναν όπως πάντα υπερβολική φασαρία. Είχε πολύ καλό καιρό και θυμήθηκα τις μέρες που έμενα ακόμα εκεί, τότε που το πάω να μείνω στα εξωτερικά ήταν ένα ακόμα σχέδιο για το μέλλον, που κατά πάσα πιθανότητα θα έμενε και αυτό ανεκπλήρωτο όπως τόσα άλλα πριν από αυτό. Κατέβηκα στη προκυμαία και περπάτησα μέχρι το λιμάνι, διαδρομή που κάναμε παλιά για να ξεμουδιάσει ο κώλος μας από τη κωλοκαθίστρα τόσες ώρες, αποτέλεσμα διαβάσματος και γραψίματος …εντάξει και τηλεθέασης (ή θέασης-δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό) άπειρων αμερικάνικων σειρών. Κοντοστάθηκα και είδα ότι υπήρχε ένα καινούργιο καφενείο, πλησίασα και είδα το Κώστα. Δεν με γνώρισε στην αρχή, αλλά με το που έβγαλα τα γυαλιά μου με κατάλαβε και αρχίσαμε να μιλάμε για το τι κάνουμε τα τελευταία δύο χρόνια που λείπω από το νησί. Ο Κώστας με κάποιους άλλους συντρόφους είχαν αποφασίσει να ανοίξουν ένα καφενείο. Μία από αυτούς ήταν και η Μάρθα, από τις πρώτες γνωριμίες μου στο νησί. Δεν ταιριάξαμε ιδιαίτερα αλλά βλεπόμασταν τρεις φορές την εβδομάδα στα μαθήματα και ως είθισται πίναμε και καμιά μπύρα μετά. Η Μάρθα έκατσε μαζί μου για λίγο, αφού έβαλε το κοκκινιστό στο φούρνο και ετοίμασε το μαγαζί για το βράδυ. «Δεν γινόταν αλλιώς/ Πολύ διάβασμα μου έτρωγε πολύ χρόνο, αναγκαστικά τα παράτησα. Βάλε και ότι δεν είχα μία και δουλειά δεν έβρισκα, οπότε όταν μου έκαναν την πρόταση να συμμετάσχω και εγώ σ’ αυτή τη φάση είπα ναι. Είναι δύσκολα, δεν περίμενα να έχει τόση δουλειά, αλλά αποδίδει. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον έκανα σωστή επιλογή. Να παρατήσω το μεταπτυχιακό και να έχω δουλειά.»

Αργότερα συναντήθηκα με ένα φίλο από τα παλιά, από τα πιο παλιά και ήπιαμε ένα ουζάκι και φάγαμε και ένα σκουμπρί καπνιστό στο Σ.Ε.Α.Λ. Είχα φουλ πρόγραμμα εκείνες τις μέρες. Βόλτες ουζάκια, θάλασσα, και ξεγνοιασιά. Όχι άγχος, όχι σκουπίδια όχι πλαστικά… Όσο ζούσα στο νησί ήθελα να φύγω. Θες που ήμουν μόνη μου, θες που ένιωθα ότι με έχουν εγκαταλείψει, θες που δυσκολεύτηκα με τη γνώση, θες που εδώ εμφανίστηκαν τα περίεργα συμπτώματα, ήθελα να φύγω και να μην ξαναγυρίσω ποτέ.  

Το επόμενο βράδυ μετά την ορκωμοσία, συνάντησα στο δρόμο τον Αντώνη. Παιδί απ’ τα λίγα. Πάντα κεφάτος, πάντα με τα αστεία του. Σαλονικιός, αλλά και πιστός στο νησί. Λίγες φορές είχε φύγει. Θυμάμαι είχε πάει στην Αίγυπτο ταξίδι και τον έχασα για λίγο καιρό. Όταν επέστρεψε μου είπε ότι «εγκλωβίστηκε» στην Αίγυπτο λόγω της εξέγερσης και είπε να μείνει λίγο παραπάνω. «Η φάση με το 407/80 δεν τσουλάει. Θα φύγω και εγώ. Βρήκα κάτι ερευνητικά για κανα χρόνο και βλέπουμε.» Μας έπιασε μία περίεργη νοσταλγία και τότε συνειδητοποιήσαμε πόσα πράγματα έχουν αλλάξει. «Αυτό ήταν. Φεύγω και εγώ» μου είπε. «It’s the end of an era» του είπα. Αποχαιρετιστήκαμε γνωρίζοντας ότι δεν θα ξαναειδωθούμε.

Αυτή τη φορά πέρασα καλά. Πολύ καλά. Δεν ήθελα να φύγω καλά. Σκεφτόμουν ότι μπορώ απλά να χάσω το αεροπλάνο της επιστροφής. Όσα σκεφτόμουν για το νησί μπορεί και να άλλαξαν. Η μικρή πόλη μου ταιριάζει καλύτερα. Θα έρθω να μείνω εδώ. (‘ντάξει το χοντραίνω). Μου πέρασαν όλα αυτά από το μυαλό, όπως και η συμβουλή «τώρα με αυτό που έχεις πρέπει να είσαι πάντα χαρούμενη». Αφού είμαι καλά εδώ, εδώ θα μείνω.

Είχα ανάμεικτα συναισθήματα το πρωί στο αεροδρόμιο. Έφευγα αλλά ήθελα να μείνω. Ίσως όχι τόσο στο νησί, αλλά εδώ που έχω γνωστούς και φίλους γενικότερα. Που λέμε αστεία και γελάμε και κάνουμε βόλτες και συζητάμε ατελείωτες ώρες. Ποτέ δεν υπήρξα αυθόρμητος τύπος. Έχω δουλειές στο Λονδίνο. Πρέπει να πάω στο μουσείο, έχει βγει το πρόγραμμα. Πρέπει να στείλω βιογραφικά… Σιγά μη δεν έφευγα…

Φτάνω στο σπίτι και δείχνω το πτυχίο στον Τάκη. Του λέω ότι επιτέλους τελείωσα με τη μαλακία (όρος που χρησιμοποιούσα για να χαρακτηρίσω τις σπουδές μου. Η επιλογή της λέξης έγινε για συγκεκριμένους λόγους που θα αναλύσω σε μελλοντικό post). Διαβάζει προσεκτικά το πτυχίο και είδε ότι είχε ένα λάθος στο όνομα. Εκνευρισμένη που προφανώς δεν έχει τελειώσει αυτή η ιστορία, σκέφτομαι μήπως μου πουν ότι πρέπει να ξαναπάω για να μου κάνουν τη διόρθωση και χαμογελάω.

Στην Δ.

Η αφιέρωση

Πήγα στα second hand της πρωτοπορίας κι έτσι όπως χάζευα έπεσα πάνω σε ένα παλιό βιβλίο που ο επαναπωλητής του  δεν είχε μπει στον κόπο να αφαιρέσει την αφιέρωση από το εσώφυλλο όπου δυο ονόματα του δώριζαν το βιβλίο με αφορμή άγνωστη περίσταση ή αφορμή. Κι αναρωτιέται τώρα κανείς για τα κίνητρα αυτής της πράξης: δηλαδή το κίνητρο του να επαναπωλήσεις ένα βιβλίο είναι αρκετά προφανές εκτός κι αν είσαι συλλέκτης βιβλίων που αδυνατεί να αποχωριστεί τα πτώματα των βιβλίων που δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσει, μα είναι γενικά παραδεκτό ότι το δώρο δεν το ξεφορτώνεσαι κι αυτό σε βάζει σε σκέψεις. Μεταξύ μας βέβαια αυτό το τελευταίο είναι μούφα, αφού όλοι έχουμε ξεφορτωθεί δώρα είτε γιατί μας ήταν άχρηστα είτε γιατί οι αυτοί που μας τα χάρισαν μας είναι αδιάφοροι. Οπότε το βασικό ερώτημα είναι όχι γιατί ο άνθρωπος αυτός ξεφορτώθηκε το βιβλίο μα γιατί δεν μπήκε στον κόπο να ξεφορτωθεί την αφιέρωση.

Σενάριο 1: Ο ήρωάς μας άφησε την αφιέρωση εσκεμμένα

- διότι δε συμμερίζεται τον παραπάνω συλλογισμό και αδιαφορεί για τις κοινωνικές συμβάσεις που λένε να σέβεσαι το δώρο που σου δίνουν

- διότι οι φίλοι του δεν είναι πλέον φίλοι του και δεν μπήκε στον κόπο να παιδέψει το μυαλό του με τις πιθανές τους αντιδράσεις

- διότι οι φίλοι του είναι βιβλιόφιλοι και συχνάζουν στην πρωτοπορία οπότε συντηρεί την κρυφή προσδοκία να συναντήσουν το βιβλίο τους στο ράφι

               > για να τους τη σπάσει γιατί κατά βάθος ήταν πάντα μαλάκες

               > γιατί θέλει να σταματήσει να τους έχει φίλους και δεν ξέρει πως να το κάνει

               > γιατί αντλεί μια περίεργη ηδονή από την κατασκευή τέτοιων καταστάσεων

Σενάριο 2: Ο ήρωάς μας άφησε την αφιέρωση εκ παραδρομής

- Γιατί το βιβλίο ήταν τέτοια μαλακία που δεν θυμόταν ότι του το χάρισαν

- Γιατί τα οικονομικά κίνητρα του -πιθανόν αποτέλεσμα μιας βίαιης φτωχοποίησης- να ξεφορτωθεί τα βιβλία δεν του άφησαν χρόνο να σκεφτεί όλα τα υπόλοιπα με τα οποία ο γράφων σας πρήζει τα συκώτια

Σενάριο 3: Το βιβλίο είναι κλεμμένο και η επαναπώληση έγινε από τον ληστή και όχι από τον αρχικό ιδιοκτήτη. Ο ληστής δε στερούταν ευαισθησιών που θα του επέβαλαν να ασχοληθεί με συμβάσεις τέτοιου είδους

Σενάριο 4: Η αφιέρωση είναι ψεύτικη - αποτέλεσμα της άρρωστης φαντασίας κάποιου τρολ

||όπως και να 'χει ορίστε μια ιστορία για να σεναριολογήσετε ή για να αδιαφορήσετε και δε θα σας πως ποιο βιβλίο ήταν παρεκτός πως το 'χε γράψει ένας από τους πιο αγαπημένους μου ποιητές||

Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε

Στο λεξικό του Μπαμπινιώτη δίνονται δυο ερμηνείες για το ρήμα απαγορεύω. Η πρώτη λέει: επιβάλλω από θέση ισχύος να μη γίνει (κάτι), διατάζω να μη γίνει (κάτι), η δεύτερη: δεν επιτρέπω, εμποδίζω.

Σύμφωνα με την ελληνική εκδοση του Wikipedia, στο λήμμα πολιτική επιστράτευση, αναφέρονται έντεκα περιπτώσεις από το 1979 μέχρι το 2013. Οι πέντε από αυτές έχουν διαταχθεί από το 2010 έως το 2013.           

Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στις προηγούμενες πολιτικές επιστρατεύσεις και στην τελευταία. Αυτή των εκπαιδευτικών μέσης εκπαίδευσης, μετά την απόφαση της ΟΛΜΕ να απεργήσει κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών (πανελληνίων, εισαγωγικών) εξετάσεων για την πολυπόθητη είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η ουσιαστική διαφορά είναι ότι πρόκειται για μια προληπτική πολιτική επιστράτευση. Δηλαδή, για ένα μέτρο που εφαρμόζεται πριν ξεκινήσει η απεργία. Σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις, η πολιτική επιστράτευση εφαρμόστηκε αφού ο εκάστοτε κλάδος βρισκόταν σε κινητοποίηση.

Πως λέγεται λοιπόν μια πράξη (από θέση ισχύος) που επιβάλλει, εμποδίζει, διατάζει να μη γίνει μια άλλη πράξη; Έχει απαντήσει ήδη ο διάσημος φιλόλογος και γλωσσολόγος, καθηγητής Μπαμπινιώτης. Επίσης, έχει απαντήσει και ο βουλευτής-τηλεπωλητής  Γεωργιάδης, πρωην ΛΑΟΣ νυν ΝΔ, που σκοπεύει στην συνταγματική απαγόρευση της απεργίας στις πανελλήνιες εξετάσεις. Για την ιστορία, οι δύο άντρες συνυπήρξαν στο ίδιο κυβερνητικό σχήμα με επικεφαλή τον αξέχαστο τραπεζίτη-καθηγητή Λουκά Παπαδήμο. Ο πρώτος ως υπουργός Παιδείας κλπ. και ο δεύτερος ως υφυπουργός Ναυτιλίας κλπ. Βέβαια, ο καθηγητής εγκατέλειψε τον πολιτικό στίβο σε αντίθεση με τον ακάματο τηλεπωλητή και βασικό στέλεχος της κοινοβουλευτικής πληειοψηφίας, που λέει τα «σύκα-σύκα» και την «απαγόρευση-απαγόρευση» και πιθανότατα μας προετοιμάζει για τα μελλούμενα.

Το κατά πόσο το μέτρο της απαγόρευσης της συγκεκριμένης απεργίας είναι δημοκρατικό ή αντιδημοκρατικό, συνταγματικό ή αντισυνταγματικό είναι ένα επιφανειακό και σχολαστικό ζήτημα. Όταν η απεργία θεσμοθετήθηκε ως δικαίωμα και ανατέθηκε στους ειδικούς μεσολαβητές της εργασιακής δύναμης να το ασκούν, ταυτόχρονα θεσμοθετήθηκε το δικαίωμα στην εργασία. Το κεφάλαιο ποτέ δεν χαρίζεται σε κάτι τέτοια. Όταν αυτά τα δυο δικαιώματα έρχονται σε αντίθεση, τι είναι αυτό που την επιλύει;  Η απάντηση είναι προφανής: ο συσχετισμός δυνάμεων των αντιμαχόμενων πλευρών.

Άλλωστε, το κράτος καταφεύγει στο νομικό του οπλοστάσιο: Νομοθετικό Διάταγμα 17/1974 «Περί Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης», στο άρθρο 41 (Ρυθμίσεις για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών σε περίοδο ειρήνης) του νόμου 3536/2007 καθώς και σε άρθρα του (αστικού) Συντάγματος και είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει τις «νομικές επιθέσεις» των αντιπάλων του. Η ουσία λοιπόν βρίσκεται αλλού.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ζούμε σε ενα κράτος το οποίο λειτουργεί ως εργαστήριο για τους πειραματισμούς του σε-κρίση-κεφαλαίου. Ακόμα και ο πρώην πρωθυπουργός Γ.Παπανδρέου παραδέχτηκε δημόσια ότι «Η Ελλάδα ίσως να υπήρξε το πειραματόζωο της Ευρώπης». Και το πείραμα είναι το εξής: πως απαξιώνουμε την εργασιακή δύναμη και πως αναδιαρθρώνουμε το κεφάλαιο σε μια χώρα με τόσο ατίθασο προλεταριάτο; Ας μην ξεχνάμε ότι το Δεκέμβρη του 2008 ξέσπασε μια, «μειοψηφική» μεν, αλλά πληθωρική εξέγερση, τόσο από άποψη σύνθεσης, όσο και λόγω των «μετασεισμών» της, της επίδρασής της στις μορφές της ταξικής πάλης. Και η εξέγερση ήταν η εκρηκτική συμπύκνωση των υπαρκτών κοινωνικών τάσεων άρνησης του κράτους και του εμπορεύματος.  Οι σχεδιαστές του κεφαλαίου και το πολιτικό προσωπικό των κρατικών μηχανισμών σίγουρα δεν τα ξεχνάνε αυτά.

Η εξαγγελία της απεργίας των εκπαιδευτικών, ήταν σκάνδαλο για το κράτος καθώς στόχευε να μπλοκάρει την στιγμή που συντελείται μια από της σημαντικότερες λειτουργίες της εκπαίδευσης: της κοινωνικής διαλογής της εργασιακής δύναμης που θα αποκτήσει (υψηλή) εξειδίκευση. Και η διασφάλιση αυτής της διαδικασίας είναι τόσο σημαντική για το κράτος ακριβώς γιατί αυτή θα είναι η γενιά των εξειδικευμένων προλετάριων που θα δεχτεί να περιορίσει τις προσδοκίες της και να πουλάει φτηνότερα την εργασιακή της δύναμη. Ήταν ταυτόχρονα ένα πολύ σημαντικό (υπο)πείραμα: θα περάσει «αναίμακτα» η απαγόρευση της απεργίας;

Η παρούσα στρατηγική απαξίωσης της εργασιακής δύναμης η οποία συμπαρασύρει και απαξιώνει τα μικροαστικά στρώματα και τα μικρά και αντιπαραγωγικά κεφάλαια, δεν αποσπά την κοινωνική συναίνεση, στο βαθμό που θα ήθελε. Έτσι, η «φυγή» του κράτους προς τη δύναμη της φυσικής βίας και την ποινική διαχείριση του πληθυσμού, είναι απαραίτητη γιατί από τη μια εξασφαλίζει τις ροές της εργασιακής δύναμης, όπως στην περίπτωση της καταστολής της απεργίας στα ΜΜΜ και από την άλλη εξασφαλίζει την εδαφικοποίησή της, όπως στην περίπτωση της επένδυσης χρυσοθήρων στις Σκουριές Χαλικιδικής. Οι απεργίες, δεν επιλύονται πια με το διάλογο με τους «κοινωνικούς εταίρους», και «αμοιβαίες υποχωρήσεις», αλλά με την μιντιακή συκοφάντηση και τα ΜΑΤ. Έτσι, οι πανελλαδικές εξετάσεις θα γίνουν με επιστρατευμένους καθηγητές και επιταγμένα σχολεία.

Μπορεί η ΟΛΜΕ και η κυβέρνηση να έκαναν το γελοίο υπολογισμό ότι με την απαγόρευση της απεργίας θα κωλώσουν όλοι, ωστόσο αυτό αποδείχθηκε ανεδαφικό: οι καθηγητές ψήφισαν υπέρ της απεργίας ενώ ήταν ήδη επιστρατευμένοι! Και το συμπέρασμα που έβγαλε η ΟΛΜΕ για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα ήταν πως δεν υπάρχουν οι όροι για να πραγματοποιηθεί η κινητοποίηση. Τις προηγούμενες μέρες μάλιστα, είχε επέλθει «ρήξη» με την ΑΔΕΔΥ και η συμπαράσταση της αντιπολίτευσης ήταν χλιαρή. Η πολιτική πυγμαχία: Αυταρχική Κυβέρνηση vs Αγωνιζόμενοι Συνδικαλιστές ήταν εμφανώς στημένη. Να αναφέρουμε μόνο το ότι συνδικαλιστικά στελέχη των ΕΛΜΕ, ζητούσαν υπερψήφιση της απεργίας για συμβολικούς λόγους και μετά έριξαν «λευκό» στο ερώτημα του ΔΣ της ΟΛΜΕ αν υπάρχουν όροι για να πραγματοποιηθεί η απεργία, οδηγώντας έτσι στην αναστολή της απεργίας. Έτσι, η απαγόρευση της απεργίας παρουσιάστηκε ως αναστολή λόγω έλλειψης όρων, και η ήττα της βάσης των εκπαιδευτικού προλεταριάτου ως ξεπούλημα από την συνδικαλιστική ηγεσία.

Το πείραμα απαγόρευσης της απεργίας φαίνεται επιτυχές, όμως τα άδεια Προπύλαια στις 14-5-2013, στην 24ωρη της ΑΔΕΔΥ και η άδεια Κλαυθμώνος δυο μέρες μετά, στο συλλαλητήριο της ΓΣΕΕ-ΣΔΕΔΥ, δείχνουν ότι το πείραμα έχει και συνέπειες που δεν ελέγχονται: τι είναι αυτό που θα αντικαταστήσει την διαμεσολαβητική και πειθαρχική δύναμη των συνδικάτων;

Από το 2008 και έπειτα, ο «συλλογικός καπιταλιστής», για να αντιμετωπίσει την απειθαρχία, αποκτά όλο και πιο αστυνομικό χαρακτήρα. Δεν βρισκόμαστε σε μια κατάσταση εξαίρεσης, αλλά σε ένα (δημοκρατικό) αστυνομικό κράτος, που είναι απαραίτητο για την αναπαραγωγή της εργασιακής δύναμης και την ορθή της χρήση την στιγμή που όλο και μεγαλύτερο μέρος της μετατρέπεται σε «πλεονάζον». Η καταστολή και ο έλεγχος στους δρόμους, η λογοκρισία, τα αδιάκοπα πογκρόμ μεταναστών και τοξικομανών, η διασπορά ψευδών ειδήσεων, η τρομοκρατία του θεάματος και η επανεπιβολή του τρίπτυχου πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, γίνονται βασικά στοιχεία για την πειθάρχηση της εργασιακής δύναμης, την κατανομής της, την διαχείρισή της, τον «εξορθολογισμό» της, την παραγωγική της εκμετάλλευση, με λίγα λόγια της πτώσης της αξίας της.

Δεν βρισκόμαστε σε κατάσταση εξαίρεσης γιατί όταν οι εξαιρέσεις επαναλαμβάνονται σταθερά, μετατρέπονται σε κανόνες.

Δισκοκριτική για ένα δίσκο που δεν άκουσα

Πριν κάτι μέρες γράφει ο ΠανωςΚ για τον ΠΠ που δεν μπορεί να γράψει κακό τργούδι με αφορμή τον καινούριο δίσκο του και εκπλήσσομαι από το σχόλιο, καθώς μάλλον θα περίμενα κάτι του στυλ ''ο ΠΠ μπορεί να γράψει και καλά τραγούδια άμα θέλει'' - για να ταιριάζει με τα γούστα μου. Πήγα στο σάιτ της εταιρίας που προωθεί μεταμοντέρνους καλλιτέχνες, άκουσα τον ΠΠ και δεν άλλαξα γνώμη.

Είδα όμως πως βγάλαν καινούριο άλμπουμ οι ΚορεΥδρο και εντυπωσιάστηκα δις. Ακόμα υπάρχουν αυτοί; Πίστευα πως θα τους έχει φάει η μαρμάγκα! Θυμάμαι το 2006 είχε σκάσει ο αδερφός μου με το σιντί τους και μου είχε πει γελώντας, κοίτα το καινούριο τρέντ. Άκουσα -μισή φορά- τη φτηνή ποπ με το μεταμοντέρνο εξώφυλλο και γέλασα κι εγώ. Σκέφτηκα πως ήταν κάτι σαν πυξ λαξ με λίγο  περισσότερη δόση κουλτουρομαγιονέζας.

Ύστερα βγήκε το επόμενο και η λέξη γενιά στο εξώφυλλο μου προκάλεσε μια ξινίλα στη μάπα. Δεν το άκουσα, ούτε έμαθα πως πήγε. Και τώρα ο υπαρξισμός (sic), το προμοτάρισμα από τα social media, η εξαντλημένη ποιητική έκδοση. Μπρε λες να τους παρεξήγησα είπα? Βέβαια δεν είχα όρεξη να ακούσω το δίσκο και να κινδυνεύσω να τραυματίσω την ευαίσθητη ψυχή μου. Οπότε έκανα αυτό που έκανε ο Μπάροουζ με τα τραγούδια του Μπόουι - διάβασα τους στίχους.

Και τώρα η μεγάλη στιγμή να πω την αποψάρα μου: Δε μου αρέσουν οι Κόρε Υδρο. Έχουν χάλια όνομα, -απ' ότι θυμάμαι η φωνή είναι γλυκερή και η μουσική το ίδιο- και οι στίχοι(-ποίηση) δε σώζουν το παιχνίδι. Σίγουρα ο ΠάνωςΚ θα με έχει προλάβει και θα τα χει πει αυτά, ή πάλι μπορεί να έχει πει ότι δεν μπορούν να γράψουν κακό κομμάτι οι Κ.Υ., ποιος ξέρει...

Ορίστε η ποίηση της αρεσκίας μου με όνομα και πάλι geeky (βλ. nervisequum) αλλά όχι και χάλια: