Οι διαφορές δεν είναι μόνο πολιτισμικές. Σίγουρα υπάρχουν
και από αυτές, αλλά οι διαφορές που σε φρικάρουν και χάνεις το χρόνο-γιατί
νομίζεις ότι μάλλον κάπως έτσι θα είναι στο μέλλον-είναι οι διαφορές που έχουν δημιουργήσει
τα 200 χρόνια καπιταλισμού. Σε κάποιους μπορεί να φαίνεται ωραίο, σε κάποιους
άλλους περίεργο, εμένα με φρίκαρε και ακόμα δεν έχω συνέλθει. Έχοντας ζήσει στη
Θεσσαλονίκη, αλλά και στην αθάνατη ελληνική επαρχία, μου ήρθε λίγο πολύ όλο
αυτό. Αλλά εδώ υπάρχει κράτος!!! Ένα
κράτος που τα ξέρει όλα. Που πρέπει να δώσεις τα στοιχεία σου ακόμα και για να
κλάσεις (πριν κλάσεις και κατά προτίμηση να ξέρεις το πότε). Το πιο σκιαχτικό
από όλα όμως είναι ο τρόπος που γίνονται τα ψώνια. Πρέπει να είμαστε οι
τελευταίοι των Μοϊκανών, αφού είμαστε οι μόνοι που χρησιμοποιούμε ρευστό και
πηγαίνουμε στα μαγαζιά για να ψωνίσουμε και δεν τα παραγγέλνουμε όλα on line(μη χέσω). Πείτε με old fashion, αλλά εγώ αν δεν
πιάσω το προϊόν με τα χεράκια μου, δεν το δω με τα ματάκια μου(όσο μπορώ), δεν
γίνεται. Αλλά θα μου πεις αφού δουλεύει ο κόσμος καθημερινές και οι αποστάσεις
είναι τεράστιες, πώς να πας για ψώνια. Ένα μαγαζί που περικλείει σε όλο του το
είναι τη σκιαχτικότητα που προανέφερα είναι το Argos. Εκεί τα προϊόντα δεν τα βλέπεις live. Μπαίνεις μέσα και δεν
υπάρχει τίποτα άλλο στο μαγαζί εκτός από καταλόγους (για να διαλέξεις) και
οθόνες (για να παραγγείλεις). Λίγο το Black Mirror, λίγο η πολιτισμική σύγκρουση στον εγκέφαλο, τα ‘παιξα σε
λέω (για να μην ξεχνάμε τις ρίζες μας!) Anyway όλα καλά, ακούω Καζαντζίδη και όλα καλά!
Θα επανέλθω με άλλες ιστορίες από τα εξωτερικά.
Υ.Γ. Τα παραπάνω δεν μ’ άρεσαν… μα που οδεύει η κοινωνία?
