Τα κανόνια των Ημερόνε

Εορταστική ανάρτησις 

- Στο πνεύμα των Ημερώνε -

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ஜ۩+۩ஜ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

Χριστούγεννα σημαίνει:

α) επιστροφή στην επαρχία

β) Ίντερνετ

γ) πλήξη & ανία

α) Επιστροφή στην επαρχία σημαίνει βουτιά στην αντίφαση.
Σημαίνει επιστροφή εκεί που  τα ζητήματα μπαίνουν δωρικά, λιτά και απέριττα, με μια ειλικρίνεια που σοκάρει. Γιατί τα πράγματα είναι απλά:

Όλα κι όλα δηλαδή, αλλά

β) Ίντερνετ σημαίνει και διάδοση της δημιούργιας και της δημιουργικότητας
Χωρίς πολλές φανφάρες απολαύστε το ντοκυμαντέρ του Συνεργείου για τα Κάλαντα που κι αυτά στις δύσκολες μέρες μας περνάνε κρίση

γ) Πλήξη & ανία σημαίνει ότι μπορείς να παρακολουθήσεις αυτό το βίντεο ολόκληρο

(Παρεπιπτόντως, η σύγκριση με το προηγούμενο είναι αναπόφευκτη. Και η σύγκρουση μάλλον)

Το "μεγαλείο" του hip hop ως μορφή εμπορευματοποίησης | Για την ενσωμάτωση της αντικουλτούρας και το ξεπέρασμά της

Αυτό είναι το κείμενο της εισήγησης της εκδήλωσης που έγινε σε χθες στη Φάμπρικα Υφανέτ

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ஜ۩+۩ஜ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

2 μέρες Hip hop αντικουλτούρα στη Φάμπρικα Υφανέτ

Παρασκευή 13.12
20.00 | Παρουσίαση - Συζήτηση
Το "μεγαλείο" του hip hop ως μορφή εμπορευματοποίησης. Για την ενσωμάτωση της αντικουλτούρας και το ξεπέρασμά της.
22.00 | Djset από τους Backpackaz

Σάββατο 14.12
21.00 | Xιπ Χοπ Συναυλία
Σπείρα
Javaspa
nosfi

X2_01 by #Rbupload on Mixcloud

Το τίποτα σε ρούφηξε

Monday, nothing
Tuesday, nothing
Wednesday and Thursday nothing
Friday, for a change
a little more nothing
Saturday once more nothing

Sunday nothing
Monday nothing
Tuesday and Wednesday nothing
Thursday, for a change
a little more nothing
Friday once more nothing

Montik gornisht,
Dinstik Gornisht
Midwoch an Donnerstik gornisht
Fritik, far a noveneh gornisht pikveleh
Shabas nach a mool gornisht

Lunes nada
Martes nada
Miercoles y Jueves nada
Viernes, por cambia
un poco mas nada
Sabado otra vez nada

January nothing
February nothing
March and April nothing
May and June
a lot more nothing
July nothing

'29 nothing
'32 nothing
'39, '45 nothing
1965 a whole lot of nothing
1966 nothing

reading nothing
writing nothing
even arithmetic nothing
geography, philosophy, history, nothing
social anthropology a lot of nothing

oh, Village Voice nothing
New Yorker nothing
Sing Out and Folkways nothing
Harry Smith and Allen Ginsberg
nothing, nothing, nothing

poetry nothing
music nothing
painting and dancing nothing
The world's great books
a great set of nothing
Audy and Foudy nothing

fucking nothing
sucking nothing
flesh and sex nothing
Church and Times Square
all a lot of nothing
nothing, nothing, nothing

Stevenson nothing
Humphrey nothing
Averell Harriman nothing
John Stuart Mill nil, nil
Franklin Delano nothing

Karlos Marx nothing
Engels nothing
Bakunin and Kropotkin nothing
Leon Trotsky lots of nothing
Stalin less than nothing

nothing nothing nothing nothing
lots and lots of nothing
nothing nothing nothing nothing nothing
lots of it
nothing!
Not a God damn thing

Γιατί από το 1965 όλα αλλάζουν κι όλα μένουν ίδια

Για τη γελοιότητα των hip hop κύκλων

 να κάνουμε την ξεφτίλα τους μεγαλύτερη δημοσιοποιώντας τη

  Οι κριτικές που βγαίνουνε συνήθως από τα στόματά μας για τη hip hop κοινότητα κάνουν ένα βασικό συστηματικό λάθος. Ασχολούνται φετιχιστικά σχεδόν με επιμέρους γεγονότα και καταστάσεις ξεχνώντας το σύνολο. Πολύ συχνά μάλιστα βουτηγμένοι σε μια καντιανή αίσθηση του καθήκοντος καταλήγουμε απλά να αναπαράγουμε μια επαναστατική φρασεολογία, μπουρδολογώντας για το τίποτα.

[...]

  Περιφρονούμε τους χιπχοπάδες για διαφορετικούς λόγους. Κλείνουν τα μάτια και καταναλώνουνε μακάρια την αλλοτρίωση ενώ ταυτόχρονα αγωνιούν να γλύψουν μικροπαραγοντίσκους για να μπορέσουν να ανελιχθούν. Η ενσωματώση μιας ακόμα μουσικής υποκουλτούρας από τον καπιταλισμό την έχει προσαρμόσει κατά το δοκούν. Ο χιπχοπάς ονειρεύεται στο μέλλον να γίνει κι αυτός ένα μικροστέλεχος της «φάσης» και μέχρι τότε κοιτά τις ιεραρχίες, τις κλίκες, και την κυριαρχία του εμπορεύματος στις σχέσεις του ακόμα και με τα «αλάνια του crew του» και είτε τις εξωραΐζει είτε τις αντιμετωπίζει σα μια διαδικασία μύησης στην περίφημη «φάση». Το τραγικό είναι πως το θλιβερό αντάλλαγμα που περιμένει (πόζα και ιστορία στις παρέες, γυναίκες, λεφτά και πιο φτηνά ναρκωτικά, συναυλίες σε μαγαζιά και οι από κάτω να θαυμάζουν) ακόμα και αν υπάρξει δε θα είναι αυτό που νομίζει. Κι απλά για ένα μέλλον στη μετριότητα ανέχεται ένα παρόν στην αθλιότητα.

  Πηγαίνοντας λίγο πιο βαθιά στις σχέσεις που κυριαρχούν τη «φάση» βλέπουμε τον χιπχοπα – επαναστάτη που αντιδρά στο σύστημα. Κι όσο πιο άμεσα εξαρτημένος είναι από τους μάνατζερ ιστοτόπων που τον προμοτάρουν, από τα αφεντικά των μαγαζιών στα οποία παίζει (και πουλά το εμπόρευμα επανάσταση), και από τις εταιρίες παραγωγής και προώθησης, τόσο πιο αυτόνομος και ελεύθερος αισθάνεται και ποζάρει. Γεμάτος ευγνωμοσύνη (για αυτό το πλέγμα σχέσεων)λοιπόν που ακούγεται και παίζει, αποδέχεται όλες τις αξίες αυτού του συστήματος και κάνει όλες τις παραδοχές εσωτερικεύοντας όλη τη βρώμα. Έτσι όχι απλά αποδέχεται αλλά γουστάρει να παίζει opening  σε «μεγαλύτερα ονόματα» και να τους παραγγέλνει πίτσες, γουστάρει να έχει μπράβους όταν παίζει να κοζάρουνε τον κόσμο, γουστάρει να παίζει ψηλά, και να είναι ο από πάνω. Και το γουστάρει ακόμα κι αν είναι αυτός που τραμπουκίζεται από μπράβους ή είναι ο «σπόρος» που ακούει και είναι από κάτω.

  Κι έτσι ο χιπχοπάς ιδεολόγος σκάει αργοπορημένος στα ραντεβού με την ιστορία αγωνιώντας να σώσει τη γόητρο του και απλά αναμασά την ίδια καραμέλα. Άλλωστε, είναι αυτή η ακριβώς η διαρκής αποσπασματική και ανώδυνη κριτική των καλλιτεχνών που είναι χρήσιμη. Γιατί όταν αυτός που εξαπολύει μύδρους σπεύσει να υπερασπιστεί το υπάρχον, θα γίνει πιστευτός και θα είναι και αξιόπιστος. Βγαίνουνε λοιπόν οι καλλιτέχνες στην εξέγερση του Δεκέμβρη και παρακαλάν για ειρηνικές διαδηλώσεις, γιατί τρέμουνε την αυθεντική αμφισβήτηση του υπάρχοντος. Τρέμουνε το σπάσιμο των βιτρίνων γιατί και οι ίδιοι είναι εμπορεύματα σε προθήκες, και τους χρησιμοποιούνε σαν προτελευταία εφεδρεία για να ανακόψουν την οργή ακριβώς διότι τόσο καιρό εμπορεύονταν τον νεφελώδη αναρχισμό τους. Για να μεταμορφωθεί όντως αυτός ο κόσμος, πρέπει πρώτα να απαλλαγούμε από εκείνους που ικανοποιούνται με το να τον βάφουν άσπρο.

[...]

  Το εμπόρευμα της κουλτούρας έρχεται σαν μάννα εξ’ ουρανού να αντισταθμίσει την βιωμένη αθλιότητα για τους χιπχοπάδες και να τους ανακουφίσει από τα άγχη της δράσης και της πρωτοβουλίας, επαναφέροντάς τους στη θέση του θρησκευόμενου πιστού, του ευλαβή οπαδού. Εκστασιασμένος ακροατής και έκθαμβος θεατής στέκει έξω από τον τόπο παραγωγής της κουλτούρας, μαζί με πολλούς απρόσωπους, με την ελπίδα να καταφέρει να κρυφοκοιτάξει μέσα.  Γι αυτό και αν δεν υπήρχαν τα φόρουμ θα τα είχανε εφεύρει, αφού στο εκεί κουτσομπολιό περιορίζεται το εύρος της ζωής τους. Κι έτσι ανίκανοι να βιώσουν την πραγματική ζωή οι ίδιοι, καταναλώνουν με μανία κόντρες, beefs, και διαμάχες που αφορούν ψεύτικα προβλήματα ο ρόλος των οποίων είναι να καλύψουν τα αληθινά: east coast – west coast, 2pac – Biggie, BDP – Juice Crew, cypress hill – ice cube, ice  cube – NWA, Jay-Z – Nas, BDP – PM Dawn, Canibus – LL Cool J,   και στα εγχώρια ΖΝ – low bap, active member – ημισκούμπρια κ.ά.

  Και ο ταξικός ανταγωνισμός, όταν δεν θάβεται κάτω από το χαλάκι,  ενσωματώνεται σε ένα ωραίο σλόγκαν, για να απονοηματοδοτείται διαρκώς. Μόνη λύση για τη μιζέρια της καθημερινής ζωής, η μαζική κατανάλωση υποπροϊόντων της κουλτούρας. Δώσ’ του ακυκλοφόρητα σε blogs και στο youtube, και αμέσως αισθάνεται μέσα στο φυσικό του περιβάλλον: αχόρταγος καταναλωτής τυποποιημένων εμπορευμάτων από τα ράφια του σούπερ μάρκετ. Τραγούδια και δίσκοι πανομοιότυποι με παρόμοιες διαφημιστικές καμπάνιες και πλασάρισμα (2). Και νιώθει περήφανος που τα καταναλώνει. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρει να τα ακούει. Και γεμίζει σκληρούς δίσκους και ράφια και αρκείται στην ύπαρξη τους και στη δυνατότητα να τα επιδεικνύει. Η κατανάλωση εξημερώνει τα ήθη.

  Μα αν υπάρχει κάτι που να θέλει να μοιάζει ο χιπχοπάς, πέρα από «αλάνι», είναι να το να φαίνεται πολιτικοποιημένος. (Ή κι απολίτικ αλλά με γλυκανάλατες απόψεις για το "καλό" μας.) Αντί όμως να πολιτικοποιείται στον πραγματικό κόσμο, στο δρόμο, σε χώρους δουλειάς, ή όπου αλλού θα μπορούσε τέλος πάντων να δράσει «από κοινού» και να επικοινωνήσει αληθινά, καταλήγει να συμμετέχει διαμέσου του θεάματος. Έτσι, τον βλέπεις τη μία να σκάει με μία στάση φιλανθρωπική και να στηρίζει ΜΚΟ (αυτούς τους μηχανισμούς ξεπλύματος χρήματος αστών και συνειδήσεων μικροαστών), την άλλη lives εθνικιστών και τη μεθεπόμενη lives για την οικονομική ενίσχυση φυλακισμένων (3). Κι έτσι οποιαδήποτε επιθυμία για αντίσταση και ανεξαρτησία κι αν ξυπνήσει μέσα του, εύκολα καταστέλλεται μέσα από όλο αυτό το τσίρκο υποταγής.

  [...] 

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ஜ۩*۩ஜ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

κομμάτι από μια μεταστροφή φτιαγμένη από καιρό,

που μάλλον έπρεπε να είχε κυκλοφορήσει πριν καιρό...

...αλλά φροντίζουν κάποιοι να είναι πάντα επίκαιρη

καλοκαιρινό ρεμίξ

download όλο το σίνγκολ απεδώ:
http://www.diymusic.org/music/diy/hiphop/javaspa-thema-aisthitikis

περιέχει το ορίτζιναλ by javaspa, 2 ρεμύξες by nosfi, instrumental & acapella. '90s style δηλαδής

Θερινό σινεμά

Ύμνος στους ήδη ηττημένους

Ύμνος στους ήδη ηττημένους
(by Rock Central Plaza)

Μπορούν να πάρουν τα κόκκαλά μας
και να τα θάψουνε βαθιά κάτω από το ποτάμι
μα θα 'μαστε ακόμα μαζί
και δε μπορούν να μας νικήσουν

μπορούν να πάρουν τα τρομπόνια μας
και να τα παραχώσουν εκεί κάτω πλάι μας
μα όσο κι αν μας πάρει
δε θα μας νικήσουν

όταν χορεύουμε, χορεύουμε μαζί
μεθυσμένοι κάτω απ' το φεγγάρι
και θα κλειδώσουμε τα μάτια μας παντοτινά στη νύχτα

ε λοιπόν, μπορούν να μας πάρουν τα κόκκαλα
και να τα θάψουνε βαθιά κάτω από το ποτάμι
μα θα 'μαστε ακόμα μαζί
και δε μπορούν να μας νικήσουν

μπορούν να πάρουν τις γροθιές μας
και να τις κόψουνε απ' τον καρπό
κι εμείς με ματωμένα κωλοβόματα θα κουνάμε τα κωλομέρια* μας 
και δε μπορούν να μας νικήσουν

και όταν χορεύουμε, χορεύουμε μαζί
μεθυσμένοι κάτω απ' το φεγγάρι
θα κουνάμε τα κωλομέρια μας για μια αιωνιότητα και μια νύχτα

φωτό: Anders Petersen, από τη συλλογή Cafe Lehmitz, 1967- 1970
                               όπως εξάλλου και το εξαιρετικό εξώφυλλο του προηγούμενου δίσκου                                  

Υ.Γ.: http://youtu.be/hNIlsZaoI24 
*Υ.Γ. 2: arms ή rumps / εγώ προτιμώ το δεύτερο  

nosfi - the fine art of despair

My ambition is handicapped by laziness

O Ιούνιος του 2010 ήταν κάπως. Κοιτώντας πίσω βλέπω πως νιώθαμε τρομαγμένοι από το τέρας που είχαμε δει ότι γεννήσαμε κανα μήνα πριν, κι ήμασταν βουτηγμένοι στην εσωστρέφεια. Τότε, ένιωθα απλά μουδιασμένος. Έχοντας πια βιώσει στο πετσί μου πως μια κοινωνική σχέση δε γίνεται να ξεπεραστεί ατομικά, είχα ψιλο-μπουκώσει βρε αδερφέ. Κι όταν μπουκώνομαι κλείνομαι. Πρώτα στο πετσί μου, κι ύστερα στους τέσσερεις τοίχους. Τότε είναι που αρχίζει το πανηγυράκι των εμμονών. Romero, Vincent Price, 90’s hip-hop & ο τότε άρτι αφιχθείς στη λέσχη (των εμμονών) Charles Bukowski. Κάποιοι λένε ότι είναι περίεργη αυτή η ακατανίκητη έλξη που νιώθεις για τα γραπτά ενός τύπου που άμα σε γνώριζε το πιο πιθανό είναι να σε έφτυνε στη μάπα γιατί έτσι. Κάποιοι τρέχουν να πούνε ότι είναι ο βρώμικος ρεαλισμός που σε τραβάει… Αυτό είναι το πιο αστείο, είναι σαν τη μαμά που είχε πέσει με τα δυο της βλαστάρια σε μια λίμνη με κουράδες επιπλέουσες και ημιβυθισμένες και μάλωνε την κόρη της που έλεγε «σκατά!». Αρκετά όμως με όλα αυτά…
Αυτό που ακολουθεί λοιπόν είναι ό,τι προέκυψε από εκείνο το καλοκαίρι. Δεν είναι ακριβώς η καλοκαιρινή μουσική που θα περίμενες να συνοδεύσει μοχίτο στις παραλίες, αλλά και πάλι, γιατί όχι; Ο χειμώνας, άλλωστε, έρχεται σε πολλά μέρη τον Αύγουστο. Πίσω τώρα, στη διαδικασία και στην εποχή που φτιάχτηκε, 14 κομμάτια μεταφράζονται σε 2 βδομάδες στο σπίτι. Χοντρικά μιλώντας βέβαια, γιατί ποιος θυμάται μετά από 3 χρόνια... Κάποιες μέρες φτιάχνονταν 2 και 3 κομμάτια και κάποιες κανένα. Σε κάποια κομμάτια ξαναμπήκε χέρι στην πορεία και σε κάποια όχι. Δεν έχει τόση σημασία. Ίσως θα είχε νόημα να εξηγηθεί γιατί ενώ η ουσιαστική τους μορφή δεν έχει αλλάξει από τον Ιούλιο του 2010, έμειναν καταχωνιασμένα ως σήμερα. Η εμπειρία δείχνει ότι όσοι δε διαβάζουν διαγώνια τις 2 παραγράφους, έχουν βαρεθεί και το έχουν παρατήσει ήδη. Οπότε θα το μαζέψω.
Οι μουσικές συναρμολογήθηκαν από τον κύριο κύριο nosfi και η τελική μίξη έγινε στο PRΜstudio. Δικαιώματα για τα samples και για τις ηχογραφήσεις του Charles δεν έχω ούτε επιθυμώ ούτε διεκδικώ, αν και ο ίδιος εμφανίστηκε στον ύπνο μου και μου τα παραχώρησε.
Ο δίσκος the fine art of despair διακινείται διαδικτυακά και χωρίς αντίτιμο γιατί βαρέθηκα να πλερώνω για κόπιες κι εσείς να τις κάνετε σουβέρ. Η μόνη χρήση των cd nosfi που εγκρίνεται και ενδείκνυται είναι αυτή του περιστεροδιώκτη σε μπαλκόνια ανωγείων διαστάσεων 0,75m x 1.5m.

Θα ήθελα να τελειώσει αυτό το σύντομο γράμμα με κάτι επικό του τύπου «Θάνατος στους χίπστερ!» αλλά μάλλον θα παραήταν χίπστερ κίνηση. Θα ήθελα να πω και κάτι έξυπνο για την εξόντωση των φτερωτών αρουραίων των πόλεων, αλλά δε μου βγαίνει. Οπότε απλά, τελεία.

Υ.Γ.: Για τη δική σας βέλτιστη ακουστική εμπειρία συνοδεύστε με μίξη μπράντι-πορτοκαλάδας ή αν το φυσάτε, με κονιάκ.

 

 

Καύσωνας

Ζέστη που θυμίζει το καλοκαίρι του '77 στη Νέα Υόρκη.

αλλά γι' αυτό ξέραν έτσι κι αλλιώς τι να κάνουν

Κρίση που θυμίζει το καλοκαίρι του '77 στη Νέα Υόρκη.

και γι' αυτό βρήκαν την ευκαιρία κάτι να κάνουν

Ας μην ξεχνάμε λοιπόν τα βασικά

τα λέμε

ΨΥΤΤΑΛΕΙΑ ή Ένα ψάρι πνίγηκε

Το 1963 ο Χούλιο Κορτάσαρ γράφει Το Κουτσό. Καμιά σαρανταριά χρόνια μετά το βιβλίο πέφτει στα χέρια μου κι εγώ αποκτώ μια υποψία για τη δυνατότητα του παιχνιδιού στη γραφή. Στην Αργεντινή παλεύουν με τις χούντες και στη Γαλλία προετοιμάζονται για εξέγερση.

To 1961 o Nanni Balestrini γράφει το "βιομηχανικό του ποίημα" Tape Mark I" και μερικά χρόνια μετά το "Tristano" βιβλίο προορισμένο να έχει σχεδόν άπειρα μοναδικά αντίτυπα. Ιταλικά δεν ξέρω όμως ψιλιάστηκα πως αυτή η μοναδικότητα θα πρέπει να χει τη σημασία της. Εκείνα τα χρόνια η Ιταλία καιγόταν στις φωτιές της Αυτονομίας. 

Την άνοιξη του 2013 φτάνει μέσω ταχυδρομείου στο σπίτι μου το μονότυπο Αρ. 30 της ποιητικής συλλογής Ψυττάλεια. Ο Σαμσών Ρακάς παρήγαγε με κόπο μοναδικά χειροποίητα αντίτυπα για τον καθένα από τους ενδιαφερόμενους. Την ίδια χρονιά καταγράφονται εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα...

Ψ

έξι εκατομμύρια χρόνια νησί, έντεκα χρόνια πλατφόρμα

υ.γ. κάποια στιγμή σκόπευα να φτιάξω μια προσωπική ανθολογία ποίησης που να μην έμοιαζε με αυτές του εμπορίου - ο Σ.Ρ. πολύ πιθανόν να βρίσκεται εκεί μέσα 

The end of an era (almost?)

Περπατούσα στην Ερμού στις 6 και μισή το απόγευμα. Ήταν όλα ίδια, ή σχεδόν ίδια. Κάποια μαγαζιά είχαν κλείσει(πόσο κλισε?)κάποια άλλα είχαν ανοίξει, κόσμος πηγαινοερχόταν και μηχανάκια έκαναν όπως πάντα υπερβολική φασαρία. Είχε πολύ καλό καιρό και θυμήθηκα τις μέρες που έμενα ακόμα εκεί, τότε που το πάω να μείνω στα εξωτερικά ήταν ένα ακόμα σχέδιο για το μέλλον, που κατά πάσα πιθανότητα θα έμενε και αυτό ανεκπλήρωτο όπως τόσα άλλα πριν από αυτό. Κατέβηκα στη προκυμαία και περπάτησα μέχρι το λιμάνι, διαδρομή που κάναμε παλιά για να ξεμουδιάσει ο κώλος μας από τη κωλοκαθίστρα τόσες ώρες, αποτέλεσμα διαβάσματος και γραψίματος …εντάξει και τηλεθέασης (ή θέασης-δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό) άπειρων αμερικάνικων σειρών. Κοντοστάθηκα και είδα ότι υπήρχε ένα καινούργιο καφενείο, πλησίασα και είδα το Κώστα. Δεν με γνώρισε στην αρχή, αλλά με το που έβγαλα τα γυαλιά μου με κατάλαβε και αρχίσαμε να μιλάμε για το τι κάνουμε τα τελευταία δύο χρόνια που λείπω από το νησί. Ο Κώστας με κάποιους άλλους συντρόφους είχαν αποφασίσει να ανοίξουν ένα καφενείο. Μία από αυτούς ήταν και η Μάρθα, από τις πρώτες γνωριμίες μου στο νησί. Δεν ταιριάξαμε ιδιαίτερα αλλά βλεπόμασταν τρεις φορές την εβδομάδα στα μαθήματα και ως είθισται πίναμε και καμιά μπύρα μετά. Η Μάρθα έκατσε μαζί μου για λίγο, αφού έβαλε το κοκκινιστό στο φούρνο και ετοίμασε το μαγαζί για το βράδυ. «Δεν γινόταν αλλιώς/ Πολύ διάβασμα μου έτρωγε πολύ χρόνο, αναγκαστικά τα παράτησα. Βάλε και ότι δεν είχα μία και δουλειά δεν έβρισκα, οπότε όταν μου έκαναν την πρόταση να συμμετάσχω και εγώ σ’ αυτή τη φάση είπα ναι. Είναι δύσκολα, δεν περίμενα να έχει τόση δουλειά, αλλά αποδίδει. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον έκανα σωστή επιλογή. Να παρατήσω το μεταπτυχιακό και να έχω δουλειά.»

Αργότερα συναντήθηκα με ένα φίλο από τα παλιά, από τα πιο παλιά και ήπιαμε ένα ουζάκι και φάγαμε και ένα σκουμπρί καπνιστό στο Σ.Ε.Α.Λ. Είχα φουλ πρόγραμμα εκείνες τις μέρες. Βόλτες ουζάκια, θάλασσα, και ξεγνοιασιά. Όχι άγχος, όχι σκουπίδια όχι πλαστικά… Όσο ζούσα στο νησί ήθελα να φύγω. Θες που ήμουν μόνη μου, θες που ένιωθα ότι με έχουν εγκαταλείψει, θες που δυσκολεύτηκα με τη γνώση, θες που εδώ εμφανίστηκαν τα περίεργα συμπτώματα, ήθελα να φύγω και να μην ξαναγυρίσω ποτέ.  

Το επόμενο βράδυ μετά την ορκωμοσία, συνάντησα στο δρόμο τον Αντώνη. Παιδί απ’ τα λίγα. Πάντα κεφάτος, πάντα με τα αστεία του. Σαλονικιός, αλλά και πιστός στο νησί. Λίγες φορές είχε φύγει. Θυμάμαι είχε πάει στην Αίγυπτο ταξίδι και τον έχασα για λίγο καιρό. Όταν επέστρεψε μου είπε ότι «εγκλωβίστηκε» στην Αίγυπτο λόγω της εξέγερσης και είπε να μείνει λίγο παραπάνω. «Η φάση με το 407/80 δεν τσουλάει. Θα φύγω και εγώ. Βρήκα κάτι ερευνητικά για κανα χρόνο και βλέπουμε.» Μας έπιασε μία περίεργη νοσταλγία και τότε συνειδητοποιήσαμε πόσα πράγματα έχουν αλλάξει. «Αυτό ήταν. Φεύγω και εγώ» μου είπε. «It’s the end of an era» του είπα. Αποχαιρετιστήκαμε γνωρίζοντας ότι δεν θα ξαναειδωθούμε.

Αυτή τη φορά πέρασα καλά. Πολύ καλά. Δεν ήθελα να φύγω καλά. Σκεφτόμουν ότι μπορώ απλά να χάσω το αεροπλάνο της επιστροφής. Όσα σκεφτόμουν για το νησί μπορεί και να άλλαξαν. Η μικρή πόλη μου ταιριάζει καλύτερα. Θα έρθω να μείνω εδώ. (‘ντάξει το χοντραίνω). Μου πέρασαν όλα αυτά από το μυαλό, όπως και η συμβουλή «τώρα με αυτό που έχεις πρέπει να είσαι πάντα χαρούμενη». Αφού είμαι καλά εδώ, εδώ θα μείνω.

Είχα ανάμεικτα συναισθήματα το πρωί στο αεροδρόμιο. Έφευγα αλλά ήθελα να μείνω. Ίσως όχι τόσο στο νησί, αλλά εδώ που έχω γνωστούς και φίλους γενικότερα. Που λέμε αστεία και γελάμε και κάνουμε βόλτες και συζητάμε ατελείωτες ώρες. Ποτέ δεν υπήρξα αυθόρμητος τύπος. Έχω δουλειές στο Λονδίνο. Πρέπει να πάω στο μουσείο, έχει βγει το πρόγραμμα. Πρέπει να στείλω βιογραφικά… Σιγά μη δεν έφευγα…

Φτάνω στο σπίτι και δείχνω το πτυχίο στον Τάκη. Του λέω ότι επιτέλους τελείωσα με τη μαλακία (όρος που χρησιμοποιούσα για να χαρακτηρίσω τις σπουδές μου. Η επιλογή της λέξης έγινε για συγκεκριμένους λόγους που θα αναλύσω σε μελλοντικό post). Διαβάζει προσεκτικά το πτυχίο και είδε ότι είχε ένα λάθος στο όνομα. Εκνευρισμένη που προφανώς δεν έχει τελειώσει αυτή η ιστορία, σκέφτομαι μήπως μου πουν ότι πρέπει να ξαναπάω για να μου κάνουν τη διόρθωση και χαμογελάω.

Στην Δ.

Η αφιέρωση

Πήγα στα second hand της πρωτοπορίας κι έτσι όπως χάζευα έπεσα πάνω σε ένα παλιό βιβλίο που ο επαναπωλητής του  δεν είχε μπει στον κόπο να αφαιρέσει την αφιέρωση από το εσώφυλλο όπου δυο ονόματα του δώριζαν το βιβλίο με αφορμή άγνωστη περίσταση ή αφορμή. Κι αναρωτιέται τώρα κανείς για τα κίνητρα αυτής της πράξης: δηλαδή το κίνητρο του να επαναπωλήσεις ένα βιβλίο είναι αρκετά προφανές εκτός κι αν είσαι συλλέκτης βιβλίων που αδυνατεί να αποχωριστεί τα πτώματα των βιβλίων που δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσει, μα είναι γενικά παραδεκτό ότι το δώρο δεν το ξεφορτώνεσαι κι αυτό σε βάζει σε σκέψεις. Μεταξύ μας βέβαια αυτό το τελευταίο είναι μούφα, αφού όλοι έχουμε ξεφορτωθεί δώρα είτε γιατί μας ήταν άχρηστα είτε γιατί οι αυτοί που μας τα χάρισαν μας είναι αδιάφοροι. Οπότε το βασικό ερώτημα είναι όχι γιατί ο άνθρωπος αυτός ξεφορτώθηκε το βιβλίο μα γιατί δεν μπήκε στον κόπο να ξεφορτωθεί την αφιέρωση.

Σενάριο 1: Ο ήρωάς μας άφησε την αφιέρωση εσκεμμένα

- διότι δε συμμερίζεται τον παραπάνω συλλογισμό και αδιαφορεί για τις κοινωνικές συμβάσεις που λένε να σέβεσαι το δώρο που σου δίνουν

- διότι οι φίλοι του δεν είναι πλέον φίλοι του και δεν μπήκε στον κόπο να παιδέψει το μυαλό του με τις πιθανές τους αντιδράσεις

- διότι οι φίλοι του είναι βιβλιόφιλοι και συχνάζουν στην πρωτοπορία οπότε συντηρεί την κρυφή προσδοκία να συναντήσουν το βιβλίο τους στο ράφι

               > για να τους τη σπάσει γιατί κατά βάθος ήταν πάντα μαλάκες

               > γιατί θέλει να σταματήσει να τους έχει φίλους και δεν ξέρει πως να το κάνει

               > γιατί αντλεί μια περίεργη ηδονή από την κατασκευή τέτοιων καταστάσεων

Σενάριο 2: Ο ήρωάς μας άφησε την αφιέρωση εκ παραδρομής

- Γιατί το βιβλίο ήταν τέτοια μαλακία που δεν θυμόταν ότι του το χάρισαν

- Γιατί τα οικονομικά κίνητρα του -πιθανόν αποτέλεσμα μιας βίαιης φτωχοποίησης- να ξεφορτωθεί τα βιβλία δεν του άφησαν χρόνο να σκεφτεί όλα τα υπόλοιπα με τα οποία ο γράφων σας πρήζει τα συκώτια

Σενάριο 3: Το βιβλίο είναι κλεμμένο και η επαναπώληση έγινε από τον ληστή και όχι από τον αρχικό ιδιοκτήτη. Ο ληστής δε στερούταν ευαισθησιών που θα του επέβαλαν να ασχοληθεί με συμβάσεις τέτοιου είδους

Σενάριο 4: Η αφιέρωση είναι ψεύτικη - αποτέλεσμα της άρρωστης φαντασίας κάποιου τρολ

||όπως και να 'χει ορίστε μια ιστορία για να σεναριολογήσετε ή για να αδιαφορήσετε και δε θα σας πως ποιο βιβλίο ήταν παρεκτός πως το 'χε γράψει ένας από τους πιο αγαπημένους μου ποιητές||

Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε

Στο λεξικό του Μπαμπινιώτη δίνονται δυο ερμηνείες για το ρήμα απαγορεύω. Η πρώτη λέει: επιβάλλω από θέση ισχύος να μη γίνει (κάτι), διατάζω να μη γίνει (κάτι), η δεύτερη: δεν επιτρέπω, εμποδίζω.

Σύμφωνα με την ελληνική εκδοση του Wikipedia, στο λήμμα πολιτική επιστράτευση, αναφέρονται έντεκα περιπτώσεις από το 1979 μέχρι το 2013. Οι πέντε από αυτές έχουν διαταχθεί από το 2010 έως το 2013.           

Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στις προηγούμενες πολιτικές επιστρατεύσεις και στην τελευταία. Αυτή των εκπαιδευτικών μέσης εκπαίδευσης, μετά την απόφαση της ΟΛΜΕ να απεργήσει κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών (πανελληνίων, εισαγωγικών) εξετάσεων για την πολυπόθητη είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η ουσιαστική διαφορά είναι ότι πρόκειται για μια προληπτική πολιτική επιστράτευση. Δηλαδή, για ένα μέτρο που εφαρμόζεται πριν ξεκινήσει η απεργία. Σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις, η πολιτική επιστράτευση εφαρμόστηκε αφού ο εκάστοτε κλάδος βρισκόταν σε κινητοποίηση.

Πως λέγεται λοιπόν μια πράξη (από θέση ισχύος) που επιβάλλει, εμποδίζει, διατάζει να μη γίνει μια άλλη πράξη; Έχει απαντήσει ήδη ο διάσημος φιλόλογος και γλωσσολόγος, καθηγητής Μπαμπινιώτης. Επίσης, έχει απαντήσει και ο βουλευτής-τηλεπωλητής  Γεωργιάδης, πρωην ΛΑΟΣ νυν ΝΔ, που σκοπεύει στην συνταγματική απαγόρευση της απεργίας στις πανελλήνιες εξετάσεις. Για την ιστορία, οι δύο άντρες συνυπήρξαν στο ίδιο κυβερνητικό σχήμα με επικεφαλή τον αξέχαστο τραπεζίτη-καθηγητή Λουκά Παπαδήμο. Ο πρώτος ως υπουργός Παιδείας κλπ. και ο δεύτερος ως υφυπουργός Ναυτιλίας κλπ. Βέβαια, ο καθηγητής εγκατέλειψε τον πολιτικό στίβο σε αντίθεση με τον ακάματο τηλεπωλητή και βασικό στέλεχος της κοινοβουλευτικής πληειοψηφίας, που λέει τα «σύκα-σύκα» και την «απαγόρευση-απαγόρευση» και πιθανότατα μας προετοιμάζει για τα μελλούμενα.

Το κατά πόσο το μέτρο της απαγόρευσης της συγκεκριμένης απεργίας είναι δημοκρατικό ή αντιδημοκρατικό, συνταγματικό ή αντισυνταγματικό είναι ένα επιφανειακό και σχολαστικό ζήτημα. Όταν η απεργία θεσμοθετήθηκε ως δικαίωμα και ανατέθηκε στους ειδικούς μεσολαβητές της εργασιακής δύναμης να το ασκούν, ταυτόχρονα θεσμοθετήθηκε το δικαίωμα στην εργασία. Το κεφάλαιο ποτέ δεν χαρίζεται σε κάτι τέτοια. Όταν αυτά τα δυο δικαιώματα έρχονται σε αντίθεση, τι είναι αυτό που την επιλύει;  Η απάντηση είναι προφανής: ο συσχετισμός δυνάμεων των αντιμαχόμενων πλευρών.

Άλλωστε, το κράτος καταφεύγει στο νομικό του οπλοστάσιο: Νομοθετικό Διάταγμα 17/1974 «Περί Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης», στο άρθρο 41 (Ρυθμίσεις για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών σε περίοδο ειρήνης) του νόμου 3536/2007 καθώς και σε άρθρα του (αστικού) Συντάγματος και είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει τις «νομικές επιθέσεις» των αντιπάλων του. Η ουσία λοιπόν βρίσκεται αλλού.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ζούμε σε ενα κράτος το οποίο λειτουργεί ως εργαστήριο για τους πειραματισμούς του σε-κρίση-κεφαλαίου. Ακόμα και ο πρώην πρωθυπουργός Γ.Παπανδρέου παραδέχτηκε δημόσια ότι «Η Ελλάδα ίσως να υπήρξε το πειραματόζωο της Ευρώπης». Και το πείραμα είναι το εξής: πως απαξιώνουμε την εργασιακή δύναμη και πως αναδιαρθρώνουμε το κεφάλαιο σε μια χώρα με τόσο ατίθασο προλεταριάτο; Ας μην ξεχνάμε ότι το Δεκέμβρη του 2008 ξέσπασε μια, «μειοψηφική» μεν, αλλά πληθωρική εξέγερση, τόσο από άποψη σύνθεσης, όσο και λόγω των «μετασεισμών» της, της επίδρασής της στις μορφές της ταξικής πάλης. Και η εξέγερση ήταν η εκρηκτική συμπύκνωση των υπαρκτών κοινωνικών τάσεων άρνησης του κράτους και του εμπορεύματος.  Οι σχεδιαστές του κεφαλαίου και το πολιτικό προσωπικό των κρατικών μηχανισμών σίγουρα δεν τα ξεχνάνε αυτά.

Η εξαγγελία της απεργίας των εκπαιδευτικών, ήταν σκάνδαλο για το κράτος καθώς στόχευε να μπλοκάρει την στιγμή που συντελείται μια από της σημαντικότερες λειτουργίες της εκπαίδευσης: της κοινωνικής διαλογής της εργασιακής δύναμης που θα αποκτήσει (υψηλή) εξειδίκευση. Και η διασφάλιση αυτής της διαδικασίας είναι τόσο σημαντική για το κράτος ακριβώς γιατί αυτή θα είναι η γενιά των εξειδικευμένων προλετάριων που θα δεχτεί να περιορίσει τις προσδοκίες της και να πουλάει φτηνότερα την εργασιακή της δύναμη. Ήταν ταυτόχρονα ένα πολύ σημαντικό (υπο)πείραμα: θα περάσει «αναίμακτα» η απαγόρευση της απεργίας;

Η παρούσα στρατηγική απαξίωσης της εργασιακής δύναμης η οποία συμπαρασύρει και απαξιώνει τα μικροαστικά στρώματα και τα μικρά και αντιπαραγωγικά κεφάλαια, δεν αποσπά την κοινωνική συναίνεση, στο βαθμό που θα ήθελε. Έτσι, η «φυγή» του κράτους προς τη δύναμη της φυσικής βίας και την ποινική διαχείριση του πληθυσμού, είναι απαραίτητη γιατί από τη μια εξασφαλίζει τις ροές της εργασιακής δύναμης, όπως στην περίπτωση της καταστολής της απεργίας στα ΜΜΜ και από την άλλη εξασφαλίζει την εδαφικοποίησή της, όπως στην περίπτωση της επένδυσης χρυσοθήρων στις Σκουριές Χαλικιδικής. Οι απεργίες, δεν επιλύονται πια με το διάλογο με τους «κοινωνικούς εταίρους», και «αμοιβαίες υποχωρήσεις», αλλά με την μιντιακή συκοφάντηση και τα ΜΑΤ. Έτσι, οι πανελλαδικές εξετάσεις θα γίνουν με επιστρατευμένους καθηγητές και επιταγμένα σχολεία.

Μπορεί η ΟΛΜΕ και η κυβέρνηση να έκαναν το γελοίο υπολογισμό ότι με την απαγόρευση της απεργίας θα κωλώσουν όλοι, ωστόσο αυτό αποδείχθηκε ανεδαφικό: οι καθηγητές ψήφισαν υπέρ της απεργίας ενώ ήταν ήδη επιστρατευμένοι! Και το συμπέρασμα που έβγαλε η ΟΛΜΕ για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα ήταν πως δεν υπάρχουν οι όροι για να πραγματοποιηθεί η κινητοποίηση. Τις προηγούμενες μέρες μάλιστα, είχε επέλθει «ρήξη» με την ΑΔΕΔΥ και η συμπαράσταση της αντιπολίτευσης ήταν χλιαρή. Η πολιτική πυγμαχία: Αυταρχική Κυβέρνηση vs Αγωνιζόμενοι Συνδικαλιστές ήταν εμφανώς στημένη. Να αναφέρουμε μόνο το ότι συνδικαλιστικά στελέχη των ΕΛΜΕ, ζητούσαν υπερψήφιση της απεργίας για συμβολικούς λόγους και μετά έριξαν «λευκό» στο ερώτημα του ΔΣ της ΟΛΜΕ αν υπάρχουν όροι για να πραγματοποιηθεί η απεργία, οδηγώντας έτσι στην αναστολή της απεργίας. Έτσι, η απαγόρευση της απεργίας παρουσιάστηκε ως αναστολή λόγω έλλειψης όρων, και η ήττα της βάσης των εκπαιδευτικού προλεταριάτου ως ξεπούλημα από την συνδικαλιστική ηγεσία.

Το πείραμα απαγόρευσης της απεργίας φαίνεται επιτυχές, όμως τα άδεια Προπύλαια στις 14-5-2013, στην 24ωρη της ΑΔΕΔΥ και η άδεια Κλαυθμώνος δυο μέρες μετά, στο συλλαλητήριο της ΓΣΕΕ-ΣΔΕΔΥ, δείχνουν ότι το πείραμα έχει και συνέπειες που δεν ελέγχονται: τι είναι αυτό που θα αντικαταστήσει την διαμεσολαβητική και πειθαρχική δύναμη των συνδικάτων;

Από το 2008 και έπειτα, ο «συλλογικός καπιταλιστής», για να αντιμετωπίσει την απειθαρχία, αποκτά όλο και πιο αστυνομικό χαρακτήρα. Δεν βρισκόμαστε σε μια κατάσταση εξαίρεσης, αλλά σε ένα (δημοκρατικό) αστυνομικό κράτος, που είναι απαραίτητο για την αναπαραγωγή της εργασιακής δύναμης και την ορθή της χρήση την στιγμή που όλο και μεγαλύτερο μέρος της μετατρέπεται σε «πλεονάζον». Η καταστολή και ο έλεγχος στους δρόμους, η λογοκρισία, τα αδιάκοπα πογκρόμ μεταναστών και τοξικομανών, η διασπορά ψευδών ειδήσεων, η τρομοκρατία του θεάματος και η επανεπιβολή του τρίπτυχου πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, γίνονται βασικά στοιχεία για την πειθάρχηση της εργασιακής δύναμης, την κατανομής της, την διαχείρισή της, τον «εξορθολογισμό» της, την παραγωγική της εκμετάλλευση, με λίγα λόγια της πτώσης της αξίας της.

Δεν βρισκόμαστε σε κατάσταση εξαίρεσης γιατί όταν οι εξαιρέσεις επαναλαμβάνονται σταθερά, μετατρέπονται σε κανόνες.

Δισκοκριτική για ένα δίσκο που δεν άκουσα

Πριν κάτι μέρες γράφει ο ΠανωςΚ για τον ΠΠ που δεν μπορεί να γράψει κακό τργούδι με αφορμή τον καινούριο δίσκο του και εκπλήσσομαι από το σχόλιο, καθώς μάλλον θα περίμενα κάτι του στυλ ''ο ΠΠ μπορεί να γράψει και καλά τραγούδια άμα θέλει'' - για να ταιριάζει με τα γούστα μου. Πήγα στο σάιτ της εταιρίας που προωθεί μεταμοντέρνους καλλιτέχνες, άκουσα τον ΠΠ και δεν άλλαξα γνώμη.

Είδα όμως πως βγάλαν καινούριο άλμπουμ οι ΚορεΥδρο και εντυπωσιάστηκα δις. Ακόμα υπάρχουν αυτοί; Πίστευα πως θα τους έχει φάει η μαρμάγκα! Θυμάμαι το 2006 είχε σκάσει ο αδερφός μου με το σιντί τους και μου είχε πει γελώντας, κοίτα το καινούριο τρέντ. Άκουσα -μισή φορά- τη φτηνή ποπ με το μεταμοντέρνο εξώφυλλο και γέλασα κι εγώ. Σκέφτηκα πως ήταν κάτι σαν πυξ λαξ με λίγο  περισσότερη δόση κουλτουρομαγιονέζας.

Ύστερα βγήκε το επόμενο και η λέξη γενιά στο εξώφυλλο μου προκάλεσε μια ξινίλα στη μάπα. Δεν το άκουσα, ούτε έμαθα πως πήγε. Και τώρα ο υπαρξισμός (sic), το προμοτάρισμα από τα social media, η εξαντλημένη ποιητική έκδοση. Μπρε λες να τους παρεξήγησα είπα? Βέβαια δεν είχα όρεξη να ακούσω το δίσκο και να κινδυνεύσω να τραυματίσω την ευαίσθητη ψυχή μου. Οπότε έκανα αυτό που έκανε ο Μπάροουζ με τα τραγούδια του Μπόουι - διάβασα τους στίχους.

Και τώρα η μεγάλη στιγμή να πω την αποψάρα μου: Δε μου αρέσουν οι Κόρε Υδρο. Έχουν χάλια όνομα, -απ' ότι θυμάμαι η φωνή είναι γλυκερή και η μουσική το ίδιο- και οι στίχοι(-ποίηση) δε σώζουν το παιχνίδι. Σίγουρα ο ΠάνωςΚ θα με έχει προλάβει και θα τα χει πει αυτά, ή πάλι μπορεί να έχει πει ότι δεν μπορούν να γράψουν κακό κομμάτι οι Κ.Υ., ποιος ξέρει...

Ορίστε η ποίηση της αρεσκίας μου με όνομα και πάλι geeky (βλ. nervisequum) αλλά όχι και χάλια:

Accidental Racist

επειδή δεν άντεχα να γνωρίζω αυτό το τραγούδι μόνο εγώ, έπρεπε να το μοιραστώ μαζί σας

Μια που το 'φερε η κουβέντα

***

*** ***
***

είναι γνωστά αλλά έχει γούστο να τα δεις με αυτή τη σειρά

Τι να πρωτοθυμηθώ

Τις ιδιωτικοποιήσεις;

την καταστολή της αστυνομίας;

τους απεργούς πείνας του IRA;

Τα Μαλβίνας;

Τους ανθρακωρύχους;

η υψηλή τέχνη της απελπισίας

Μια σειρά κομματιών φτιαγμένα μια βδομάδα του ιούνη του 2010 -ξεχασμένα και θαμμένα κάτω από σωρούς αρχείων- ξαραχνιάζονται σιγά σιγά και τεντώνονται να ξεπιαστούν περιμένοντας μιαν άνοιξη που δεν έρχεται.

LP: η υψηλή τέχνη της απελπισίας/ nosfi, 2013

production 2010

O βήχας

Ανθρακωρηχείο 23.03.2013 by Βα.Αλ. on Mixcloud

αφιερωμένο

Χαμογέλα ρε...

thanx kon_mal

Μικρές ιστορίες

Five zombies. Four bullets. Two zombies.

4/12/2009

—Brian

lightning bolts

Two lightning bolts were delivered to my room
 They were gifts from Zeus 
I rock the bolts in a bassinet of pine 
People ask me how I am 
I say I am all right 
I'm fine! 
I push the lightning bolt in a pram 
Till the sun goes down & it gets dark 
The girls from Jubilee Street hang out their windows 
And they wave & ask me how I am tonight 
I say I am good 
I'm all right! 
In Athens all the youths are crying from the gas 
I am by the hotel room working on a tan 
People come up and ask me who I am 
I say if you don't know 
Don't ask 
Zeus laughs but it's the gas 
He asks me how I am 
I say Zeus don't ask 
My lightning bolts are jolts of joy 
They are joy boys from Zeus 
I fed them porridge in their booster seats of knowledge 
And in the cradle of democracy the pigeons are wearing gas masks 
My lightning bolts play in the elevators 
They slide down the hotel banister 
And Zeus throws a gas canister 
And it spins around the pool 
As pigeons wearing respirators 
Steal the lightning bolts 
Zeus wants them back 
O my bolts of joy 
O my darling little boys 
They are lost to us 
And people 
They are never coming back 
At night I watch them sleep 
And cry years of tears 
And it's not the gas 
People ask me how we are 
We are I say mostly lost

Τιιιι;;;;; (όπως θα έλεγε και ένας φίλος)

Οι διαφορές δεν είναι μόνο πολιτισμικές. Σίγουρα υπάρχουν και από αυτές, αλλά οι διαφορές που σε φρικάρουν και χάνεις το χρόνο-γιατί νομίζεις ότι μάλλον κάπως έτσι θα είναι στο μέλλον-είναι οι διαφορές που έχουν δημιουργήσει τα 200 χρόνια καπιταλισμού. Σε κάποιους μπορεί να φαίνεται ωραίο, σε κάποιους άλλους περίεργο, εμένα με φρίκαρε και ακόμα δεν έχω συνέλθει. Έχοντας ζήσει στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στην αθάνατη ελληνική επαρχία, μου ήρθε λίγο πολύ όλο αυτό. Αλλά εδώ υπάρχει κράτος!!!  Ένα κράτος που τα ξέρει όλα. Που πρέπει να δώσεις τα στοιχεία σου ακόμα και για να κλάσεις (πριν κλάσεις και κατά προτίμηση να ξέρεις το πότε). Το πιο σκιαχτικό από όλα όμως είναι ο τρόπος που γίνονται τα ψώνια. Πρέπει να είμαστε οι τελευταίοι των Μοϊκανών, αφού είμαστε οι μόνοι που χρησιμοποιούμε ρευστό και πηγαίνουμε στα μαγαζιά για να ψωνίσουμε και δεν τα παραγγέλνουμε όλα on line(μη χέσω). Πείτε με old fashion, αλλά εγώ αν δεν πιάσω το προϊόν με τα χεράκια μου, δεν το δω με τα ματάκια μου(όσο μπορώ), δεν γίνεται. Αλλά θα μου πεις αφού δουλεύει ο κόσμος καθημερινές και οι αποστάσεις είναι τεράστιες, πώς να πας για ψώνια. Ένα μαγαζί που περικλείει σε όλο του το είναι τη σκιαχτικότητα που προανέφερα είναι το Argos. Εκεί τα προϊόντα δεν τα βλέπεις live. Μπαίνεις μέσα και δεν υπάρχει τίποτα άλλο στο μαγαζί εκτός από καταλόγους (για να διαλέξεις) και οθόνες (για να παραγγείλεις). Λίγο το Black Mirror, λίγο η πολιτισμική σύγκρουση στον εγκέφαλο, τα ‘παιξα σε λέω (για να μην ξεχνάμε τις ρίζες μας!) Anyway όλα καλά, ακούω Καζαντζίδη και όλα καλά!

Θα επανέλθω με άλλες ιστορίες από τα εξωτερικά.

Υ.Γ. Τα παραπάνω δεν μ’ άρεσαν… μα που οδεύει η κοινωνία? 

Be my valentine

Με μια ελαφριά καθυστέρηση και με μετεωρίτες να σκάνε πάνω από τα κεφάλια μας σε μια ρώσικη εκδοχή του armageddon (χωρίς τη Λιβ τάιλερ)... ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ