Αν δεν επρόκειτο για μια καθαρή προπαγάνδα υπέρ του Νόμου και τη Τάξης δεν θα ασχολιόμουν καθόλου με την Επιστροφή του Σκοτεινoύ Ιππότη
που παίζεται αυτές τις μέρες στους σινεμάδες. Θα έκλαιγα, για δέκα περίπου
λεπτά, τα επτάμιση ευρουλάκια που ξόδεψα για μια κακοστημένη ταινία, γεμάτη
σεναριακές μπαρούφες, κλισέ και επαναλήψεις πραγμάτων που έγιναν στις δυο
προηγούμενες ταινίες (Batman Begins-τελείως μούφα, The Dark Knight-η μόνη που αξίζει λόγω του Joker).
Όμως, στην περίπτωση του Dark Knight Rises έχουμε να κάνουμε με μια ταινία υπεράσπισης των
καπιταλιστών (ο ίδιος ο Γουέιν-Μπάτμαν,
το ΔΣ των Επιχειρήσεων Γουέιν, ο Φοξ), των μπάτσων (ο διοικητής Γκόρντον, ο νέουρας Μπλέικ και το πλήθος των αστυνομικών της Γκόθαμ που παγιδεύεται στα τούνελ της πόλης) και των μικροαστών (οι φιλήσυχοι πολίτες της Γκόθαμ, όπως ο καλός παπάς που φροντίζει
τα ορφανά). Από την άλλη, ο παρανοϊκός τρομοκράτης Μπέιν, η συμμορία του και το ανώνυμο πλήθος που τον στηρίζει
(φυλακισμένοι και όχι μόνο), η ηθική αυτουργός Μιράντα Τέιτ που κρύβεται πίσω από όλα (spoiler yeah!) αλλά και η Σελίνα
(Cat-woman) προέρχονται από
τις χαμηλές τάξεις, από τις χωματερές της κοινωνίας, όπως οι ίδιοι ή άλλοι
αφηγούνται κατά τη διάρκεια της ταινίας.
Σκοπός των Κακών είναι να καταστρέψουν την Γκόθαμ Σίτι (τι άλλο) γιατί δε
γουστάρουν τον δυτικό πολιτισμό. Είναι ενδεικτικοί οι στόχοι του πανούργου
σχεδίου των Κακών: χρηματιστήριο (χρήμα), γήπεδο Μπέιζμπολ (θέαμα), αστυνομικά
τμήματα και δημαρχείο (κράτος), σπίτια πλουσίων (αστική τάξη) κλπ. Ενδεικτική
επίσης είναι η φρασεολογία καθώς η δράση των Κακών χαρακτηρίζεται «επανάσταση»
και οι πρακτικές τους παρουσιάζονται χαοτικές, εγκληματικές και ολοκληρωτικές: κλέβουν και
λεηλατούν τα σπίτια των πλουσίων (κάτι
αντίστοιχο με το οι κομμουνιστές θα σας
πάρουν τα σπίτια) καταστρέφουν ό,τι τους καπνίσει (κάτι σαν τα «απρόκλητα επεισόδια των κουκουλοφόρων") και στήνουν δίκες όπου η μόνη επιλογή είναι ο
«θάνατος» των κατηγορούμενων πλούσιων ή μπάτσων (παρωδία των λαϊκών
δικαστηρίων) και κατεβάζουν τανκς στους δρόμους!!!
Ακόμη, υπάρχουν άμεσες αναφορές στον «ισλαμικό
κίνδυνο», μέσω των φαντασμαγορικών εικόνων καταστροφής της πόλης με εκρηκτικά,
μέσω της ενδυματολογίας των κακών και των φυλακισμένων στη φυλακή «πηγάδι» (από
όπου προέρχονται και οι δυο βασικοί κακοί) και τέλος μέσω του μακαρίτη Κακού Ρας Αλ Γκουλ, πατέρα της κακοτάτης Τέιτ (spoiler ολε), που το όνομα του στα αραβικά σημαίνει το «Κεφάλι του Δαίμονα».
Στην ντεμέκ επική μάχη στο τέλος της ταινίας, έξω από
το δημαρχείο της πόλης στο οποίο υπάρχει κατάληψη από τους Κακούς, οι δυο
πλευρές Καλών-Κακών είναι τελείως ξεκάθαρες. Από τη μια είναι ο Μπέιν με τους οπαδούς του και από την
άλλη οι ταλαιπωρημένοι αστυνομικοί που ήρθαν να δώσουν τη ζωή τους για να
προστατέψουν την αγαπημένη τους Γκόθαμ,
με τη βοήθεια πάντα του υπεργαμάτου Γουέιν-Μπατμαν,
ο οποίος σε συνεργασία με την Σελίνα
(την οποία και εξαγοράζει) καταφέρνουν να απελευθερώσουν τους μπάτσους από τα
έγκατα της πόλης (κρίμα). Κλείνοντας η ταινία, και αφού ο ήρωας έχει σώσει την Γκόθαμ από πυρηνική βόμβα (τι πρωτότυπο), βγαίνουν από τα σπίτια τους
οι νοικοκυραίοι της πόλης που είχαν κλειστεί για να γλιτώσουν από το χαμό που
προκάλεσε ο Μπέιν και οι οπαδοί του.
Είναι αυτοί οι ανώνυμοι, φιλήσυχοι πολίτες που θέλουν να ζουν ευτυχισμένα την
κανονικότητα μιας Γκόθαμ που οι κακοί
είναι στο χώμα ή στη φυλακή και οι αστυνομικοί στους δρόμους για να
προστατεύουν την ατομική ιδιοκτησία και την ατάραχη ζωή τους.
Για να μη μακρηγορώ η ταινία αποτελεί μια ελεεινή αντιστροφή
της πραγματικότητας με μοναδικό σκοπό να μας πείσει πως χωρίς τάξη και
ασφάλεια, χωρίς αστυνομία και κράτος, χωρίς αφεντικά και προστάτες δεν θα τη
βγάλουμε καθαρή.
