Δεν υπήρξε ούτε μία φορά που να είδα αυτό σε κάποιον τοίχο εδώ στην πόλη και να μην σκέφτηκα:
"Κι εγώ... αλλά τι να λέει;"
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010
βασανίζομαι....
Δεν υπήρξε ούτε μία φορά που να είδα αυτό σε κάποιον τοίχο εδώ στην πόλη και να μην σκέφτηκα:
"Κι εγώ... αλλά τι να λέει;"
Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010
Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010
Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010
september my ass review
http://www.just-whatever.com/2008/11/29/chinese-army-needs-recruits/
μιας και δεν εχω την ικανοτητα η τη διαθεση να κανω εκτενεις αναλύσεις πανω σαυτά που διάβασα το μήναπου πέρασε, αφήνω εδώ μερικά σκόρπια σχόλια, τύπου παραίνεσης αποφυγης για όσους μπορεί να τους ενδιεφερε το πρωτο μαη ασσ ρηβιου που ειχα κανει
ξεκινάω με αυτό που ελειπε απ το προηγούμενο, το "μακρύ ζεϊμπέκικο" που το χα διαβάσει τοτε αλλά δεν το ανέφερα. σημαντικότερο σ αυτό το βιβλίο είναι το για ποιο λόγο γράφτηκε, για να αποδομήσει δηλαδη την προσπάθεια κατασκευής της έννοιας του εγκληματία - τέρατος, στο πρόσωπο του νίκου κοεμτζή. ο κ. φαίνεται να έχει πλήρη συνείδηση της κοινωνικής διαδικασίας που τον οδήγησε ναπράξει ότι έπραξε και αυτό καταθέτει ενάντια σε δικαστές δημοσιογράφους και γενικά σε όσους υποστήριζαν μια διαφορετική "γενεαλογία" για το πρόσωπό του, ή αδιαφορούσαν πλήρως για τις "αιτίες" και ενδιαφέρονταν μόνο να τον εξωβελίσουν στο πυρ το εξωτερο για να "καθάρουν" την κοινωνία. πολύ ενδιαφέροντα τα στοιχεία που έχουν να κάνουν με την προσωπική του ηθική και το αίσθημα "τιμής"και το πως αυτά συμβαδίζουν με μια ιδιαίτερη "ευαισθησία". must αναγνωσμα. αρνητικό της υπόθεσης το... πασόκ.
Midnight oil-midnight notes: ότι πρέπει για τις εποχές. ΔΝΤ, κρίση και στρατηγικές του κεφαλαίου σε αντιπαραβολή με τις πρακτικές του προλεταριάτου. το μόνο αρνητικό του βιβλίου είναι ίσως το ότι διατηρεί μια μακροσκοπική προσέγγιση πράγμα που σε μερικές περιπτώσεις το οδηγεί να μη βλέπει στο σύνολο του τις εσωτερικές αντιφάσεις κάποιων αγώνων (ειδικά στον "3ο" κόσμο ) και τα όριά τους. ίσως βέβαια αυτό να είναι και εσκεμμένο σε μια προσπάθεια να αναδειχτεί η δυνατότητα που κυοφορείται κατά τη διάρκεια μιας κρίσης
Autonomia.καλή συλλογή κειμένων, με ιδιαίτερη έμφαση στο αδιέξοδο της ένοπλης πάλης. (edit για την ιστορία - μιας και δεν αναφερεται στο βιβλίο-η φυλή των τυφλοποντίκων πρωτομεταφράστηκε στα ελληνικά από τον fga και δημοσιευτηκε με την επιμέλεια του mr sun light στο rizospastes.blogspot.com)
ο παίκτης του ντοστογιέφσκι. το θειος φιοντόρ το έγραψε κατά παραγγελία του εκδότη σε ένα μηνα. φάση είχε... (ανάλυσάρα ε?).
The hitchhiker's guide to the galaxy. Πολύ καλό αλλά μικρό, έπρεπε να έχω και τις αλλες 4 συνέχειες για να με πιάσει. αυτή η σκηνή με τη φάλαινα που συνειδητοποιεί την υπαρξή της είναι απίστευτη!
Επιχείρηση ...SAnta Moutramas. Αυτό το βιβλίο με εκνεύρισε λίγο. Μάλλον φταίει η πολιτική διαφωνία με το συγγραφέα, η κεντρική ιδέα της ελλάδας-μπανανίας, οι σπόντες αντιαμερικανισμού του, οι ηρωίδες που είναι μόνο για ντεκόρ, και το μαλακισμένο τέλος του. Hey Panos... sorry ρε μαν, αλλα παρόλο που το βιβλίο ήταν λιγο χαλια εσύ είσαι ωραίος ρε μαν.
Τοστ ζαμπόν. Το πορτρέτο του [λουμπεν] καλλιτέχνη. Το διάβασα μονορούφι. Αυτά είναι. Ενδιαφέρον κλου, το πως ξεκίνησε να ασχολείται με το διάβασμα και οι απόψει περί διαφόρων συγγραφέων του πρωταγωνιστη-συγγραφέα
Gender trouble. Εδώ προφανώ δε μπορώ να γράψω τίποτα σε δυο σειρές. Το πρώτο μέρος πάνω στην κατασκευή της ταυτότητας, την αποδόμηση της άποψης περί προ-λογικού σώματος, και τις απόψεις μη αποδοχής του δυισμού υλικού-κοινωνικού όσον αφορά το σωμα/ταυτοτητα/φυλο είναι mind-fuck. Υποκύπτεις αλλά σε μια δεύτερη ανάγνωση δεν ξερω αν συμφωνω και είναι αρκετά προβληματικές οι συνέπειες μιας τέτοιας προσέγγισης... τέσπα ανούσια αυτά που γράφω. να διαβαστεί πάραυτα παρακαλώ και κατά προτίμηση πριν το μπόντιζ δατ ματερ κι όχι ανάποδα όπως έκανα εγώ. βασικό μείον - η ταξική ανάλυση όσον αφορά το φυλο/σωμα/σεξουαλικότητα/ταυτότητα μόνο από σπόντα προκύπτει στο κείμενο που και που, παρόλο που η ίδια λέει ότι το θεωρεί κομβικό μαζί με τη φυλή και τα "embarassing" κ.λ.π.
το άστρο του πρωινού. ενδιαφέρον. αναζωογονεί το ενδιαφέρον σου για την ποίηση. [πρέπει κάποιος να έχει σοβαρό πρόβλημα για να αναζωογονεί το ενδιαφέρον του για την ποίηση κάτι πέρα από την ίδια την ποίηση]
ειδα και με έψησαν τα http://www.semiotexte.com/authors/hennig.html, η ιστορια της σεξουαλικότητας του φουκώ που είναι καθοδον δια ταχυδρομείου, ο αντι-οιδιπους και κάτι άλλα που τώρα δεν τα θυμάμαι. ευκαιρίας δοθήσης μπορεί να διαβάσω και καναν ογκόληθο του τύπου against the day, εγκλημα και τιμωρία ή οδυσσέα. πότε θα ξαναβρώ τόσο χρόνο να σκοτώσω, ε; καμιά πρόταση άλλη;
τα μουσικά μου ακούσματα είναι περιορισμένα σε όσα χωράει το εμπιθρι μου {του πυροκλάνη δηλαδή είναι αλλα νταξ}. κόλλημα πρώτο: μικρές αγγελίες, φοβερός δίσκος του σιγανίδη. υπερρεαλισμός λέγαμε παραπάνω. 2ο: gonjasufi πολύ καλός δίσκος, δεν ξέρω γιατί αλλά μου θυμίζει που και που το εξαιρετικό voice of the seven woods του 2006 [αν δεν το έχετε ακούσει σπευστε]. καινούριος δίσκος alex c > yeaaah. sparkle horse & danger mouse > τα σπάει. dark was the night > βερυ γκουντ, ειδικά οι dap kings που παίζουν μέσα... τα δυο τραγουδια τους είναι εξαιρετικά.είδα ότι βγήκαν πολλά ενδιαφέροντα αλμπουμ αλλα επρεπε να κανω την καρδιά μου πέτρα και να επιλέξω στα γρήγορα, διάλεξα άντονυ, τρίκυ και υδρα των πουλιών. απότι μαθαίνω απ την αγαπημένη φουσκα το ένα στα τρία τουλάχιστον είναι καλή επιλογή...
κουραστηκα να γραφω. ες αυριον τα σπουδαία
μιας και δεν εχω την ικανοτητα η τη διαθεση να κανω εκτενεις αναλύσεις πανω σαυτά που διάβασα το μήναπου πέρασε, αφήνω εδώ μερικά σκόρπια σχόλια, τύπου παραίνεσης αποφυγης για όσους μπορεί να τους ενδιεφερε το πρωτο μαη ασσ ρηβιου που ειχα κανει
ξεκινάω με αυτό που ελειπε απ το προηγούμενο, το "μακρύ ζεϊμπέκικο" που το χα διαβάσει τοτε αλλά δεν το ανέφερα. σημαντικότερο σ αυτό το βιβλίο είναι το για ποιο λόγο γράφτηκε, για να αποδομήσει δηλαδη την προσπάθεια κατασκευής της έννοιας του εγκληματία - τέρατος, στο πρόσωπο του νίκου κοεμτζή. ο κ. φαίνεται να έχει πλήρη συνείδηση της κοινωνικής διαδικασίας που τον οδήγησε ναπράξει ότι έπραξε και αυτό καταθέτει ενάντια σε δικαστές δημοσιογράφους και γενικά σε όσους υποστήριζαν μια διαφορετική "γενεαλογία" για το πρόσωπό του, ή αδιαφορούσαν πλήρως για τις "αιτίες" και ενδιαφέρονταν μόνο να τον εξωβελίσουν στο πυρ το εξωτερο για να "καθάρουν" την κοινωνία. πολύ ενδιαφέροντα τα στοιχεία που έχουν να κάνουν με την προσωπική του ηθική και το αίσθημα "τιμής"και το πως αυτά συμβαδίζουν με μια ιδιαίτερη "ευαισθησία". must αναγνωσμα. αρνητικό της υπόθεσης το... πασόκ.
Midnight oil-midnight notes: ότι πρέπει για τις εποχές. ΔΝΤ, κρίση και στρατηγικές του κεφαλαίου σε αντιπαραβολή με τις πρακτικές του προλεταριάτου. το μόνο αρνητικό του βιβλίου είναι ίσως το ότι διατηρεί μια μακροσκοπική προσέγγιση πράγμα που σε μερικές περιπτώσεις το οδηγεί να μη βλέπει στο σύνολο του τις εσωτερικές αντιφάσεις κάποιων αγώνων (ειδικά στον "3ο" κόσμο ) και τα όριά τους. ίσως βέβαια αυτό να είναι και εσκεμμένο σε μια προσπάθεια να αναδειχτεί η δυνατότητα που κυοφορείται κατά τη διάρκεια μιας κρίσης
Autonomia.καλή συλλογή κειμένων, με ιδιαίτερη έμφαση στο αδιέξοδο της ένοπλης πάλης. (edit για την ιστορία - μιας και δεν αναφερεται στο βιβλίο-η φυλή των τυφλοποντίκων πρωτομεταφράστηκε στα ελληνικά από τον fga και δημοσιευτηκε με την επιμέλεια του mr sun light στο rizospastes.blogspot.com)
ο παίκτης του ντοστογιέφσκι. το θειος φιοντόρ το έγραψε κατά παραγγελία του εκδότη σε ένα μηνα. φάση είχε... (ανάλυσάρα ε?).
The hitchhiker's guide to the galaxy. Πολύ καλό αλλά μικρό, έπρεπε να έχω και τις αλλες 4 συνέχειες για να με πιάσει. αυτή η σκηνή με τη φάλαινα που συνειδητοποιεί την υπαρξή της είναι απίστευτη!
Επιχείρηση ...SAnta Moutramas. Αυτό το βιβλίο με εκνεύρισε λίγο. Μάλλον φταίει η πολιτική διαφωνία με το συγγραφέα, η κεντρική ιδέα της ελλάδας-μπανανίας, οι σπόντες αντιαμερικανισμού του, οι ηρωίδες που είναι μόνο για ντεκόρ, και το μαλακισμένο τέλος του. Hey Panos... sorry ρε μαν, αλλα παρόλο που το βιβλίο ήταν λιγο χαλια εσύ είσαι ωραίος ρε μαν.
Τοστ ζαμπόν. Το πορτρέτο του [λουμπεν] καλλιτέχνη. Το διάβασα μονορούφι. Αυτά είναι. Ενδιαφέρον κλου, το πως ξεκίνησε να ασχολείται με το διάβασμα και οι απόψει περί διαφόρων συγγραφέων του πρωταγωνιστη-συγγραφέα
Gender trouble. Εδώ προφανώ δε μπορώ να γράψω τίποτα σε δυο σειρές. Το πρώτο μέρος πάνω στην κατασκευή της ταυτότητας, την αποδόμηση της άποψης περί προ-λογικού σώματος, και τις απόψεις μη αποδοχής του δυισμού υλικού-κοινωνικού όσον αφορά το σωμα/ταυτοτητα/φυλο είναι mind-fuck. Υποκύπτεις αλλά σε μια δεύτερη ανάγνωση δεν ξερω αν συμφωνω και είναι αρκετά προβληματικές οι συνέπειες μιας τέτοιας προσέγγισης... τέσπα ανούσια αυτά που γράφω. να διαβαστεί πάραυτα παρακαλώ και κατά προτίμηση πριν το μπόντιζ δατ ματερ κι όχι ανάποδα όπως έκανα εγώ. βασικό μείον - η ταξική ανάλυση όσον αφορά το φυλο/σωμα/σεξουαλικότητα/ταυτότητα μόνο από σπόντα προκύπτει στο κείμενο που και που, παρόλο που η ίδια λέει ότι το θεωρεί κομβικό μαζί με τη φυλή και τα "embarassing" κ.λ.π.
το άστρο του πρωινού. ενδιαφέρον. αναζωογονεί το ενδιαφέρον σου για την ποίηση. [πρέπει κάποιος να έχει σοβαρό πρόβλημα για να αναζωογονεί το ενδιαφέρον του για την ποίηση κάτι πέρα από την ίδια την ποίηση]
ειδα και με έψησαν τα http://www.semiotexte.com/authors/hennig.html, η ιστορια της σεξουαλικότητας του φουκώ που είναι καθοδον δια ταχυδρομείου, ο αντι-οιδιπους και κάτι άλλα που τώρα δεν τα θυμάμαι. ευκαιρίας δοθήσης μπορεί να διαβάσω και καναν ογκόληθο του τύπου against the day, εγκλημα και τιμωρία ή οδυσσέα. πότε θα ξαναβρώ τόσο χρόνο να σκοτώσω, ε; καμιά πρόταση άλλη;
τα μουσικά μου ακούσματα είναι περιορισμένα σε όσα χωράει το εμπιθρι μου {του πυροκλάνη δηλαδή είναι αλλα νταξ}. κόλλημα πρώτο: μικρές αγγελίες, φοβερός δίσκος του σιγανίδη. υπερρεαλισμός λέγαμε παραπάνω. 2ο: gonjasufi πολύ καλός δίσκος, δεν ξέρω γιατί αλλά μου θυμίζει που και που το εξαιρετικό voice of the seven woods του 2006 [αν δεν το έχετε ακούσει σπευστε]. καινούριος δίσκος alex c > yeaaah. sparkle horse & danger mouse > τα σπάει. dark was the night > βερυ γκουντ, ειδικά οι dap kings που παίζουν μέσα... τα δυο τραγουδια τους είναι εξαιρετικά.είδα ότι βγήκαν πολλά ενδιαφέροντα αλμπουμ αλλα επρεπε να κανω την καρδιά μου πέτρα και να επιλέξω στα γρήγορα, διάλεξα άντονυ, τρίκυ και υδρα των πουλιών. απότι μαθαίνω απ την αγαπημένη φουσκα το ένα στα τρία τουλάχιστον είναι καλή επιλογή...
κουραστηκα να γραφω. ες αυριον τα σπουδαία
Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010
Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010
Τρεις και ο Κούκος
Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010
Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010
Crappy morning
Misery.
The only word describing perfectly that morning.
Misery and a bitter taste of a headache.
Funny thing in waking up in a place you didn't expect to wake up is that there are a lot of small surprises for you to find out.
Misery
describes perfectly an early morning when you realize you fell asleep still holding your cigarette.
A cigarette
One of those waiting all night long for you to suck them, as loyal companions usually do.
A cigarette
One of those you kiss and kiss and smile at, knowing that you are both killing each other - only thing is, you are not usually the one going out first.
There is a chance, that, sometimes, on one of those nights you reach deep in the rotten cocks' pit, when having drunk a liter of Irish medicine and hitting your head on the pub's table don't make it sound any better, when there is no one to clean the vomit off your hair, maybe then, it's your turn to go out first.
So misery was there that morning looking all sexy and gorgeous.
Misery was between my fingers, misery was laying her eggs in my throat coloring my spit brown, misery was there when I tried to get up and, apart from a passed out human, I touched a nest of ashes and cigarette butts. Yep, that was misery, for sure, we've met before, had a couple of drinks...
What the fuck happened here last night?
Classic signs:
A throat as dry as a dehydrated pussy that had sex for days non stop until blood replaced cum.
A mouth angry for all the shit and piss I've been sending down all night long.
A nose full of black hard stones that remind me something could be wrong with smoking.
Eyes. Eyes? I see no eyes yet, give some time.
Every single joint hurts, every move I make asks me to lay down until somebody picks me up, or until the world ends at least.
That's the spirit to get started with a new day in an early morning. Is it even morning still? What day is it anyway?
Could have been morning when I fell asleep talking bullshit with a friend, but I just hope it's still the same day.
I didn't need second thoughts to wipe my fingertips on my clothes; never mind, that's what washing machines are for.
I can smell something weird. Hmm... Misery smells differently on every person.
I stink. I smell of dust, mold and morning spit. I smell of 3-days old sweat, period blood and smoke. I smell of whiskey and beer and maybe some coke. I smell like shit, more or less.
On the other hand my co-sleeper/drooling corpse seems to be smelling just fine. How remarkable! How can they do this? Walk in and out straight of the shitlakes in hell, and they could still smell just fine.
I find bruises all over my body. Maybe because I tend to bump into things when I'm drunk. Legs and arms, they just head their own separate ways. The bruises over my arm veins seem a lot bluer today, they seem darker blue with delicate yellow tips. Who cares? If it gets rotten, I'll know it.
A look around the place:
glasses, bottles, spirits poured on the floor (what a waste!), cigarettes, tobacco everywhere, a lighter, clothes, napkins, snacks, books, notes, an ashtray full of something black and sticky and stinky - don't wanna know more.
Oh fuck, it's one of those times you think you should talk this out with somebody, but talking is the last thing I wanna do now. Make me do anything, only, I beg you, do not ask questions. No questions asked. Not in a sick lazy morning, not ever.
That dude next to me... Should I wake him up or should I go back to sleep and wake up when everything would make sense? Fuck it, I need to pee. Some more door-and-table-bumping on the way, some more bruises that will make me look like my ass got kicked really hard last night. Which could be true, by the way.
How many painkillers should I swallow and how many cups of dark coffee should I drink before I log in to reality? I really hate it when reality strikes hard straight on my forehead mercilessly like bad news not getting any better day by day.
The room smells like dirt and decadence, like dead dreams and decapitated deliria, like desperate desires and destructive destinies. Before last night, it seemed like a really neat place to invite friends at and have some mint tea with them. Now, only gazing around makes me wanna puke.
One could claim that we met delight last night. But it seems she ran away by the time misery got in the game.
Misery: cruel like an ex, compassionate like a bro, meticulously slow like an enemy.
I gotta run too before they wake up. Before it starts raining whos and whys and whats.
I hate morning questioning.
The only word describing perfectly that morning.
Misery and a bitter taste of a headache.
Funny thing in waking up in a place you didn't expect to wake up is that there are a lot of small surprises for you to find out.
Misery
describes perfectly an early morning when you realize you fell asleep still holding your cigarette.
A cigarette
One of those waiting all night long for you to suck them, as loyal companions usually do.
A cigarette
One of those you kiss and kiss and smile at, knowing that you are both killing each other - only thing is, you are not usually the one going out first.
There is a chance, that, sometimes, on one of those nights you reach deep in the rotten cocks' pit, when having drunk a liter of Irish medicine and hitting your head on the pub's table don't make it sound any better, when there is no one to clean the vomit off your hair, maybe then, it's your turn to go out first.
So misery was there that morning looking all sexy and gorgeous.
Misery was between my fingers, misery was laying her eggs in my throat coloring my spit brown, misery was there when I tried to get up and, apart from a passed out human, I touched a nest of ashes and cigarette butts. Yep, that was misery, for sure, we've met before, had a couple of drinks...
What the fuck happened here last night?
Classic signs:
A throat as dry as a dehydrated pussy that had sex for days non stop until blood replaced cum.
A mouth angry for all the shit and piss I've been sending down all night long.
A nose full of black hard stones that remind me something could be wrong with smoking.
Eyes. Eyes? I see no eyes yet, give some time.
Every single joint hurts, every move I make asks me to lay down until somebody picks me up, or until the world ends at least.
That's the spirit to get started with a new day in an early morning. Is it even morning still? What day is it anyway?
Could have been morning when I fell asleep talking bullshit with a friend, but I just hope it's still the same day.
I didn't need second thoughts to wipe my fingertips on my clothes; never mind, that's what washing machines are for.
I can smell something weird. Hmm... Misery smells differently on every person.
I stink. I smell of dust, mold and morning spit. I smell of 3-days old sweat, period blood and smoke. I smell of whiskey and beer and maybe some coke. I smell like shit, more or less.
On the other hand my co-sleeper/drooling corpse seems to be smelling just fine. How remarkable! How can they do this? Walk in and out straight of the shitlakes in hell, and they could still smell just fine.
I find bruises all over my body. Maybe because I tend to bump into things when I'm drunk. Legs and arms, they just head their own separate ways. The bruises over my arm veins seem a lot bluer today, they seem darker blue with delicate yellow tips. Who cares? If it gets rotten, I'll know it.
A look around the place:
glasses, bottles, spirits poured on the floor (what a waste!), cigarettes, tobacco everywhere, a lighter, clothes, napkins, snacks, books, notes, an ashtray full of something black and sticky and stinky - don't wanna know more.
Oh fuck, it's one of those times you think you should talk this out with somebody, but talking is the last thing I wanna do now. Make me do anything, only, I beg you, do not ask questions. No questions asked. Not in a sick lazy morning, not ever.
That dude next to me... Should I wake him up or should I go back to sleep and wake up when everything would make sense? Fuck it, I need to pee. Some more door-and-table-bumping on the way, some more bruises that will make me look like my ass got kicked really hard last night. Which could be true, by the way.
How many painkillers should I swallow and how many cups of dark coffee should I drink before I log in to reality? I really hate it when reality strikes hard straight on my forehead mercilessly like bad news not getting any better day by day.
The room smells like dirt and decadence, like dead dreams and decapitated deliria, like desperate desires and destructive destinies. Before last night, it seemed like a really neat place to invite friends at and have some mint tea with them. Now, only gazing around makes me wanna puke.
One could claim that we met delight last night. But it seems she ran away by the time misery got in the game.
Misery: cruel like an ex, compassionate like a bro, meticulously slow like an enemy.
I gotta run too before they wake up. Before it starts raining whos and whys and whats.
I hate morning questioning.
Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010
αρες μαρες κουκουναρες
Μετά το χθεσινό χ από το μήτσο πουλικάκο στη συναυλία του μπι φεστ, ο κόσμος έμεινε με την ξενέρα και ακούει τα τραγούδια τους σε ηλεκτρικές συσκευές. Τα συζητάει επίσης σε ηλεκτρικές συσκευές όπως εγώ με τη φούσκα εχθές και πως το φερε η κουβέντα προέκυψε και ο σταμάτης σπανουδάκης ο οποίος για όποιον δεν το ξέρει πριν πέσει στο χριστιανισμό και στη δεξιοΐνη, έκανε τα ναρκωτικά που ήταν της μόδας τόοοτε, αφού ήταν και στον εξαδάκτυλο και γενικά σε εκείνη τη μουσική τάση με τα μαλλιά και τα χαϊμαλιά. Αυτά βέβαια τα άφησε πίσω του, γνώρισε τη φώτιση και κάνει τεμενάδες σε έναν άλλο εξαδάκτυλο πλέον - τον κωκό.
Θυμήθηκα λοιπόν με αφορμή όλο αυτό το παραπάνω, τη δήλωση του τελευταίου -του προτελευταίου δηλαδή, τελευταίο είπα τον άλλο- για το καραμανλή, ο θεός να μου κόβει χρόνια και να του δίνει μέρες να κυβερνάει -ή κάτι τέτοιο. Αυτή η ευχή, όπως τη σκεφτόμουνα, πίσω από την σε πρώτη ανάγνωση, επίκληση του θείου και παραδοχή της παντοδυναμίας του πάνω στα της ζωής, φαίνεται να κρύβει μια υπόγεια παραδοχή για το θεό ώς άδικο ον, αφού για να δώσει λίγες μέρες σε έναν ανθρωπό, απαιτεί χρόνια ολόκληρα από έναν άλλο φουκαρά. Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως είναι ανάποδα η παροιμία? μμμμ... τέλοσπάντων . Στον καιρό των τσιγγάνων έχει ένα ωραίο επεισόδιο για τη σχέση του "λαϊκού νου" με το θείο, εκεί όπου ένας χαρτοπαίχτης επικαλείται το θεό για να κερδίσει υποσχόμενος ότι άν κερδίσει θα του είναι πιστός και όταν χάνει του κατεβάζει καντήλια. Χεστήκατε ξερω...
Το τραγούδι που ακολουθεί αφιερωμένο στα παιδιά που ... έχουν κακούς σκοπούς, με την ευχή μεθαυριο -όσα εξ αυτών δύνανται- να τους υλοποιήσουν. Για μας τα υπόλοιπα ...να φύγει αυτός ο χειμώνας
Θυμήθηκα λοιπόν με αφορμή όλο αυτό το παραπάνω, τη δήλωση του τελευταίου -του προτελευταίου δηλαδή, τελευταίο είπα τον άλλο- για το καραμανλή, ο θεός να μου κόβει χρόνια και να του δίνει μέρες να κυβερνάει -ή κάτι τέτοιο. Αυτή η ευχή, όπως τη σκεφτόμουνα, πίσω από την σε πρώτη ανάγνωση, επίκληση του θείου και παραδοχή της παντοδυναμίας του πάνω στα της ζωής, φαίνεται να κρύβει μια υπόγεια παραδοχή για το θεό ώς άδικο ον, αφού για να δώσει λίγες μέρες σε έναν ανθρωπό, απαιτεί χρόνια ολόκληρα από έναν άλλο φουκαρά. Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως είναι ανάποδα η παροιμία? μμμμ... τέλοσπάντων . Στον καιρό των τσιγγάνων έχει ένα ωραίο επεισόδιο για τη σχέση του "λαϊκού νου" με το θείο, εκεί όπου ένας χαρτοπαίχτης επικαλείται το θεό για να κερδίσει υποσχόμενος ότι άν κερδίσει θα του είναι πιστός και όταν χάνει του κατεβάζει καντήλια. Χεστήκατε ξερω...
Το τραγούδι που ακολουθεί αφιερωμένο στα παιδιά που ... έχουν κακούς σκοπούς, με την ευχή μεθαυριο -όσα εξ αυτών δύνανται- να τους υλοποιήσουν. Για μας τα υπόλοιπα ...να φύγει αυτός ο χειμώνας
Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010
And if their love seems to fade, mama's gonna find a thing to trade
I once knew a king and a queen
The king had a thing in his spleen
The queen was acting like a mysterious teen
The king was all cranky and weird
The queen was collecting everything that she feared
The king was into spades
The queen was into hearts
Long story short, one of them was hit by darts
Who was it, I still cannot figure out
I can hear them at night; they seem to shout quite loud
They fight, they beat themselves to death, they kiss
And then here goes the sun promising for all bliss
Once I heard a shot
and then nothing
And then a bang
and then maybe something
It's not the things you lose, it's those you miss
that make you feel like shit floating in piss
I was told so many stories, so many things
Had a cute voice singing to me lullabies for grown-up kids
I was told in one of these stories
that I shouldn't compromise for less
and I should always try to reach this sweet happy mess
the one I have been missing all along
I was told a lot of stuff
I nearly believed it, that I was that much tough
now I cannot hold it
I miss these cold autumn nights
waking up wet by the city lights
I cannot handle it
sleeping in strangers' beds
waking up smiling to other faces
All I want is to touch your hair and smell your scent
which is so sweet, shouting "dude, this is not the end"
I may sound mad
but I could be just playing it bad
- You think I like it when I go home by a cab? -
Thing is, I don't know how long I can last
I need all the shit out of me and please make it fast!
I'll put it in a plastic bag, throw it where the ships hang out
so I can at last sleep safe and sound
It wasn't easy to pull myself together and write this
so, as a coward, I challenge you to guess
- take it as a puzzle -
which line is missing here that could end in "mess"?
Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010
Σ'αγαπώ να της λες
Μικρή ιστορία αστικής καθημερινότητας
θέλει να πάρει το ποδήλατο να τρέξει
και να τρέχει
να τρέχει
να τρέχει
για μια φορά να μην ακουμπά τα φρένα ούτε λίγο
απλά
για να δει πως είναι να αφήνει για λίγο τον έλεγχο στη κατηφόρα
για λίγο μόνο
-μη το χέσουμε κιόλας-
και να το βλέπει
να το βλέπει δυο στιγμές πριν πέσει
αλλά μια στιγμή πριν, να μη το αποφασίζει
να το βλέπει
και να μη το εμποδίζει
να διαλέγει τη πρώτη επιλογή
αυτή που πέφτεις και σκοτώνεσαι
μα δε γίνεται
δε μπορεί
δε μπορεί να μη τον νοιάζει αν θα πέσει
ίσως διάλεξε τη τρίτη επιλογή τότε
αυτή που ρισκάρεις
και χάνεις
και τη στιγμή που πέφτει, να τη ζει ολόκληρη
σαν σε αργή κίνηση
σαν να διεστάλη ο χρόνος
και να αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα ακόμα και τα κλάσματα του δευτερολέπτου
πόσα δευτερόλεπτα να διαρκεί μια βουτιά απ’το ποδήλατο?
και μια στιγμή μετά να έχει χαλίκια στα χέρια
και να μη τα καθαρίζει
και σημάδια στα πόδια για μέρες
στην αρχή κόκκινα
ύστερα μπλε
μετά κίτρινα
και να πονά
και να σηκώνεται
και να συνεχίζει να τρέχει
τώρα πια με λίγη πόλη κολλημένη απ’τον ιδρώτα στα χέρια του
με τα σημάδια της στα πόδια του
και με τα χέρια του στα φρένα
φταίει αυτή που καμιά φορά γίνεται λίγο εχθρική?
ή αυτός που πήρε το ποδήλατο για αεροπλάνο
και φαντάστηκε πώς αν τρέξει θα απογειωθεί
και ανταυτού έφαγε τα μούτρα του?
Μπορεί να θέλει:
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)