προσκυνητές ροδόπης...

γαμώ το χριστό σας και την παναγία σας

Re: hush baby hush

Got bored to listening to your stupid songs
Got bored to listening to these mockingbird stories
They got old
They're out-of-date
and "out of order"
There are no mockingbirds, no daisies, no Santa's elves
I never got on your plane
Because I was bored
I was bored and pissed off
Sick of your innocent lies and your fairytales
Sick of your stories with no nightingales
I'm not gonna hush, this is all too fucked up
Just please; make the mockingbird shut up
I only used your acid
but it was fake
Had some nice time for a while
Then you gave me a break
My nights are already wasted
Ate your pie, regret that I tasted it
I killed the fly; he was talking too much
He played it wise but was all maybes and buts
I had a friend lost, as you said, in this other land
He was having fun drinking "Bud" until he got killed by a gang
A teens' gang indeed; they're now tagging with his blood
Last thing I told him was "take a song and make it sad"
So, about this other land...
Sorry, but trust me: no vampires, no midgets, not a single unicorn
Only some desperate clowns watching porn all day long

I only wish that once - just once - you sang of nightingales
or sparrows or peacocks - although they breathe no melodies
I only wish that once - just once - you sang of other birds
not just that stupid, arrogant, selfish, asshole mockingbird

I'll catch one, I need it
I'll drown it to death
I'll bring it back to life then
So I can kill it again
I'll feed it to my cat
She only wishes that once - just once - I made her a nice meal
That's why for months I keep searching for baby seals

I don't need your tales anymore, nor my teddy
Only two words always go with your songs:
Notsorry
Notready

Please
Kill the mockingbird
Make it shut the fuck up
And I'll be fine
Before you even hush baby
hush

Sandman quotes #1

Τώρα που βλέπω τη μικρή να μεγαλώνει και να ετοιμάζεται σιγά σιγά για πανελλαδικές και να αγχώνεται για το σχολείο,
να μεγαλώνει και να με κάνει να αναρωτιέμαι πώς έγινα έτσι και πού στο διάλο πήγαν ο ενθουσιάσμος και η όρεξη για ζωή που είχα,
να μεγαλώνει και να γίνεται 17 σήμερα,
να μεγαλώνει και να με σπρώχνει και μένα όλο και πιο βαθιά στο χρόνο,
να μεγαλώνει και να κανονίζει πάρτυ με ξύδια σ' ένα σπίτι που η μουσική δεν ξεπερνάει το 8 στο volume,
αυτό που έχω να πω είναι ότι όλα ξεκίνησαν όταν πρωτοδιάβασα πριν πολλάάά χρόνια Sandman.
Αυτό φταίει για όλα και τέλος.

Οπότε μένει να παραθέσω το εξής, αφού τι άλλο να κάνουμε από το να αρχίσουμε μια σειρά με αφιερωμένα quotes:
(το συγκεκριμένο είναι από το The Kindly Ones, τόμος 9 για όποιον το ψάχνει)

Rose Walker's Journal: I've been making a list of the things they don't teach you at school. They don't teach you how to love someone. They don't teach you how to be famous. They don't teach you how to be rich, or how to be poor.

They don't teach you how to walk away from someone you don't love longer. They don't teach you how to know what's going on in someone else's mind. They don't teach you what to say to someone who's dying.

They don't teach you anything worth knowing.

Πάρτε και τη σελίδα να έχετε:

Και ειδικά αφιερωμένη στο ΚΥΠαλ η μετάφραση:
Ημερολόγιο της Ρόουζ Γουόκερ: Φτιάχνω μια λίστα με τα πράγματα που δε σου μαθαίνουν στο σχολείο. Δε σου μαθαίνουν πώς να αγαπάς κάποιον. Δε σου μαθαίνουν πώς να είσαι διάσημος. Δε σου μαθαίνουν πώς να είσαι πλούσιος, ή πώς να είσαι φτωχός.
Δε σου μαθαίνουν πώς να παρατήσεις κάποιον που δεν αγαπάς πια. Δε σου μαθαίνουν πώς να ξέρεις τι τρέχει στο μυαλό κάποιου άλλου. Δε σου μαθαίνουν τι να λες σε κάποιον που πεθαίνει.
Δε σου μαθαίνουν τίποτα που να αξίζει να μάθεις.

Συγκριτική μουσικολογία

fingerprints - i am kloot



fingerprints - dante's inferno



edit by πυροκλάνης
DJ Skitz - Fingerprints Of The Gods (ft Roots Manuva, Life, Si-Phillie, Skeleton)


dj skitz και μερικοί από τους καλύτερους της αγγλικής σκηνής (μόνο ο braintax λείπει)στίχοι εδώ

Rhema Soul - Fingerprints


φλωροχιπχόπ παρομοίου θέματος

edit 2 -tr@goudares amfotera. by @nonymous (ntemek - xampari sexoume parei)





kai mias kai to piasame to 8ema ektetamena, yparxei kai afto to klassik

Manifestoon

Σάμμερ Ρηβιού Μάη Αςς

"Αν θέλετε να υποχωρήσετε μπροστά στην πραγματικότητα διαβάστε φίλιπ ροθ, διαβάστε τους κατεστημένους συγγραφείς των μπεστ σέλλερς" γράφει ο φίλιπ ντικ κάπου στην εισαγωγή του do androids dream of electric sheep? Εγω το έκανα' και το πρώτο, αλλά και να διαβάσω φίλιπ ροθ. Για μπεστ σέλλερ διάλεξα το τελευταίο τεύχος του soul, δεν ξέρω αν πιάνεται, α! και τον χρηστίδη' αυτό πιάνεται σίγουρα. Στο παντρέυτηκα έναν κομμουνιστή ο ροθ σου αφήνει στο τέλος τη γεύση αυτή του σοφού γέρου που ως γέρος είναι και συμβιβασμένος. όμως ξέρει να λέει καλές ιστορίες, άλλο αν το ηθικό δίδαγμα δεν είναι αυτό που θέλεις... δεν μπορείς παρά να ακούς προσηλωμένος, ε και από ευγένεια, κουνάς και το κεφάλι με συγκαταύαση όταν παρεμβάλονται και αναφορές στο απόσταγμα της ζωής, στα μεγάλα συμπεράσματα και τις ανασκοπήσεις των λαθεμένων επιλογών και των ουτοπικών λαθών και ονειροπολήσεων της νεότητας.

ο στήβεν σέριλ δεν ξέρω αν είνα μπεστσελεράς, όμως το "ο μινώταυρος κάνει διάλειμμα για τσιγάρο" έχει αυτά τα amazing, extraordinary, magnifique και τέτοια στο εξώφυλλο. Ο μινώταυρος εκπεσών, αξανθρωπισμένος, σε σύγκρουση με την τερατώδη φύση του δουλεύει μάγειρας σε ένα εστιατόριο και προασπαθεί να προσαρμοστεί σε μια ημι-αφιλόξενη καθημερινότητα. Καλή ιδέα, άσχημα εκτελεσμένη. Με μόνο ίσως ενδιαφέρον στοιχείο την αδυναμία του Μ να μπει (αλλά και απέχθεια του προς) στις ανδρικές παρέες - Ένα τέρας αποκλεισμένο από τις ανόσιες φαλλοκρατικές συμμαχίες. Καλό. Να μην το διαβάσετε εκτός κι αν σκοπεύετε να το ξαναγράψετε, αλλά καλύτερα, ή να το κάνετε ταινία. Ένα κακό βιβλίο μπορεί να γίνει καλή ταινία λέει ο ταρκόφσκι (τι γνώσεις έχω ο άτιμος. σματς, σμουτς (σ.σ. με φιλάω) ).

"Ο αρσέν λουπέν και το κρυστάλλινο πώμα" - κλασσικός. Πολύ ενδιαφέρον το παιχνίδι με το φανερό-αφανές. Ο μωρίς λεμπλάν προφανώς είχε διαβάσει το "κλεμμένο γράμμα" του Πόε -νομίζω κιόλας ότι το αναφέρει στην ροη- και έπαιξε πάνω στην ίδια ιδέα. Έχει πλάκα που το διάβασα μερικές μέρες μετά το σεμινάριο για το κλεμμένο γράμμα, του Λακάν. Τον προτείνω το συνδυασμό ανεπιφύλακτα. Ο Λακάν είναι βαρύς βέβαια αλλά το αστυνομικό μυθιστόρημα βοηθάει στη χώνεψη.

Σαρα Παρέτσκι-Ολική Αναπηρία. Αστυνομικό με ντετέκτιβ, διευθαρμένους συνδικαλιστές, μεγαλοασφαλιστές, εξεγερμένους νεολαίους, γιάπηδες κ.ο.κ. Έχει γίνει και ταινία σου λέει με την ηρωίδα του που φέρει και το όνομά της. Την έπαιζε η καθλιν τέρνερ σου λέει. Αυτή που έπαιζε και στο η μαμα παραμονεύει στο σκοτάδι, το θυμάσαι; Αυτό το χε σκηνοθετήσει ο john waters, αυτός του pink flamingos ντε! Τρελή trivia; Είμαι θυσαυρός γνώσεων λέμε. σματς, σμουτς, σματς.

"Η καθημερινή ζωή στο ψυχιατρείο"-ασημακόπουλος. Ενδιαφέρεται κανείς για αυτό το βιβλίο; Ασε καλύτερα καλοκαιριάτικα. Έχει και ζέστη, θέλουν κάθε μέρα πλύσιμο με το λάστιχο τα λάχανα...

"Εγώ έχω και αισθήματα ρε Γκεβγκέ δεν είμαι σαν αυτό το γαιδούρι"
τον έφτασαν. επιτάχυνε. επίθεση:
"δηλαδή ρε γιώργο, τι είναι ο άλλος απέναντι σου; η θήκη για το πουλάκι σου; η υποδοχή του πέους σου; το φουρνάκι για το ψητό σου; η κάλτσα σου; το γάντι σου; το σκουφάκι σου; δεν είσαι μόνος σου στο σύμπαν ρε γιώργο".
"το πιστεύεις αυτό;" ρώτησε ο λοχίας με πυρετικό ενδιαφέρον
"ποιο;"
"ότι δεν είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν"
ο σμάχος έκοψε βήμα.
"τι εννοείς;" μουρμούρησε καχύποπτα.
"ότι υπάρχουν κάπου μακριά εξελιγμένες μορφές ζωής με υπεραναπτυγμένη ευφυία, έτοιμες να επικοινωνήσουν μ' εμάς, να μας δώσουν τα φώτα τους να μας βοηθήσουν επιτέλους να κατανοήσουμε μια και καλή τα μυστήρια της ύπαρξης και του απείρου»

«τι λες βρε ηλίθιε;»

ο σμάχος σταμάτησε και κοίταζε σαν χάχας

«ξύπνα γιώργο φτάσαμε»

είχαν φτάσει στα στάγερ. Διάφοροι φαντάροι τους κοιτούσαν απορημένοι.

[από το ο τυχερός αριθμός του δόκτορος Μπου και άλλες καλοκαιρινές ιστορίες]

Είδατε το είχα πει εγώ, πριν καν διαβάσω το χρηστίδη. πελέ ή μαραντόνα και λοιπές αναζητήσεις, το καλοκαίρι... Η ιστορία με δικαίωσε.

Ο χρηστίδης είναι οριακός για το γούστο μου' στα ευφυολογήματα του, τον αυτοσαρκασμό και αυτοχλευασμό, το παραλογο και το τυχαίο, ακροβατεί ανάμεσα στο κοινότοπο και το ευχάριστα αναγνώσιμο. Ο ΠανΚ το κάτέχει το είδος πολύ καλύτερα αλλά είναι diy τύπος και χάνει την ευκαιρία να τα τσεπώσει απ τον καστανιώτη. κρίμα για τον ίδιο (και τον εκδότη), ευχάριστο για την ανθρωπότητα. Αλήθεια ρε ΠανΚ εσύ για το χρηστίδη τι λες;

τον hans bellmer τον ανέφερα ήδη. η ανατομία της εικόνας, εκδόσεις άρκτος, σε μτφ. μιας αγαπημένης φίλης ξανθης παναγιάς. Διάβασα και ένα που δε διαβαζότανε και το άφησα μισό, αλλά δεν λέω ποιο, δεν κάνει. Γενικά θα έπρεπε να απαγορεύουν σε ανθρώπους να εκδίδουν πριν να κλείσουν τα 18. Μέχρι και ο λωτρεαμόν που γενικά βιαζόταν περίμενε μέχρι τα 22.

αυτά. βαρέθηκα να γράφω. αν τα είχα γράψει στη soul θα είχα πληρωθεί. κι αυτό με πληγώνει...

Μετάφρα του προηγού ή ... περίπου

I

"Πως θέλεις να σε φωνάζω όταν το εσωτερικό του στόματός σου παύει να μοιάζει με τα λόγια, όταν τα στήθη σου είναι γονατισμένα πίσω από τα δάχτυλά σου κι όταν τα πόδια σου ανοίγονται ή κρύβουν τη μασχάλη, όταν φλέγεται η ωραία σου μορφή...
Η φορεσιά σου θα έπρεπε λοιπόν να ταυτίζει τα στήθη σου με την εικόνα των γλουτών σου, την τυπωμένη στο τρίχρωμο ύφασμα. Οι γάμπες ανοίγουν έτσι δεξιά κι αριστερά στο μήκος των παραγεμισμένων μανικιών και οι λευκές νάυλον κάλτσες, μακριά γάντια με τριανταφυλλιές γραμμές, θα ωθήσουν τα δάχτυλά σουτ ώστε να είναι δύο φορές το μποτίνι, το τακούνι του οποίου παίρνει τη θέση ενός κορσέ του αντίχειρα και του οποίου η κόκκινη αιχμή είναι ο δείκτης.
Οι ώμοι έχουν το περίγραμμα των γοφών σου: στην πλάτη του φορέματος εμφανίζεται, αναποδογυρισμένο, το πρόσθιο μέρος σου, γυμνό, με τρόπο ώστε να ανυψώνεται ανάμεσα στους γλουτούς σου η κάθετος που στην εικόνα χωρίζει τα στήθη.
Το δεξί πόδι επαναλαμβάνεται κάμποσες φορές στα μαλλιά σου, αλλά σε αυθαίρετες διαστάσεις, επειδή τα μαύρα σου μαλλιά, στο χρώμα της πίσσας, και με τις ανταύγειες της βαζελίνης, είναι χτενισμένα σε ακανόνιστους κροσούς, ο καθένας από τους οποίους μοιάζει στο δεξι σου πόδι - μοι κροσσοί επανενώνονται στο βάθος της χαίτης σου, σε ορισμένα σημεία όπου κρύβεται ένα βλέμμα.
Όχι μικρότερα από ένα μεγάλο μάτι, τα αυτιά σου είναι τα χέρια του παιδιού που καταλαβαίνει το κεφάλι σου, καθώς το κουνάς με τα χέρια σου κι εκείνο δεν είναι μεγαλύτερο από σ'ενα που μαγαπάς..."

ΙΙ

"Ωραία μου, το πάθος σου να αποσυντεθείς διστακτικά μπροστά μου, χθες το βράδυ, η σύγχυσή σου, δεν μπορούσαν να είναι πιο θριαμβευτικά, μέχρι που να αγνοούν -και δεν πρόκειται παρά για λεπτομέρεια- πως η λευκή τράπουλα των εκατό οσταρίων του ποδιού σου ταίριαζε υπέροχα στο βελούδο των εντέρων σου.
Θέλεις να φτιάξουμε αύριο το καπέλο με τις μαύρες τουλίπες της μήτρας σου και να δοκιμάσουμε αυτή τη φορά να ανασηκώσουμε το δέρμα σου με αφετηρία τα οπίσθια στο μήκος της πλάτης μέχρι να καλύψουμε τη μορφή σου, εκτός από το χαμόγελό σου; Θα ήταν έτσι έτοιμο για το απόγευμα της κυριακής. Για τη Δευτέρα σου προτείνω το καπέλο-είδωλο, το σωσία της μορφής σου με πρότυπο τη φύση' για την Τρίτη, το καπέλο-χέρια και για την Τετάρτη το καπέλο-στήθος. για την Πέμπτη, θα τελειοποιήσουμε αυτή τη μορφή με το ρυθμό που αγαπάς, την αριστερή πτέρυγα του ιλιακού οστού της λεκάνης σου, στολισμένο με φροντίδα με μαύρη κλωστή, που θα υπογραμμίζει την επιφάνεια ακολουθώντας τη, θα σκύβει ελαφρά προς το αυτί σου και θα είσαι όμορφη. Όσο για μένα, αναρωτιέμαι αν θα φοράω το εφαρμοστό παντελόνι το φτιαγμένο από τις χωρίς ραφές γάμπες σου, κοσμημένο στο μήκος των εσωτερικών πλευρών με ψεύτικα περιττώματα.
Από τη στιγμή που θα είμαι ακινητοποιημένος κάτω απ' την πτυχωτή σου φούστα τη φτιαγμένη από όλα σου τα δάχτυλα, θα νιώθω κουρασμένος: θα έχω λύσει τις κορδέλες με τις οποίες περιβάλλεις την υπνηλία του αγέννητου καρπού σου, ενώ εσύ θα φυσάς μέσα μου το άρωμα σου και τον πυρετό σου ώστε στο άπλετο φως, από το εσωτερικό του φύλου σου να βγαίνει το δικό μου..."

[δυο πρότυπα ερωτικών επιστολών του Hans Bellmer]

Peculiar thoughts of a kind Pedophile

(or smile when world's end is far behind)

“Where is your mommy now, little girl? Don't you miss your mommy, while you are sitting here, holding your teddy bear, in a dark wet ugly corner, far from World's End?

Where is your daddy, little girl? Isn't he some kind of a superman who will jump in here from the window and save you? No?

Where are your friends, little girl? Where are all these funny depressed story-tellers you used to hang out with? What? You lost them?

So... all that is left to you is this weird “looking-like-a-pedophile-bait” teddy? Really?

Wanna hang out, you and me? I'm alone too, you know. I came out of nowhere and I'm heading nowhere, so, I suppose I can spare some time for you. They say loneliness and misery are on the very same chocolate bar you have to break some pieces of and share them with somebody. On the other hand, they say a lot of things, don't you think? It's just bullshitting with our minds, all this talking...

Oh, come on now, stop crying... Do you want some candy, I have some candy in my pocket, do you want it? Great, now, that's better, see?

You know, I always thought that there was some kind of trick little kids do when they run away from home; something like throwing small pieces of bread or small stones so as to find their way back easily. How come you didn't do that? You look like a smart little princess. Oh, I see, you don't actually want to go back, do you? I suppose you prefer sitting here sobbing and trembling, hungry and thirsty, talking to this creepy pale tall guy who offered you candy and who probably is some kind of a sexually disturbed personality. I see your point. I've been there quite a few times myself; trying to escape from dangerous situations, ending up all alone in the middle of nowhere, I know how you feel. A fresh start straight from level zero is quite challenging, huh? At last, you managed to escape routine and boredom, security and protection... Yeah right, but at what cost little girl? Is it worth it? Is it worth it, giving up an obviously well-set life, a stable state of happiness, a familiar universe, only to avoid killing yourself out of boredom? Of course, of course, that's not how you feel nor how you think, of course, I didn't want to insult you princess... Like you can even believe your own self...

So, that's how it's going to be from now on? Me doing all the talking, you eating all my candy, your teddy just watching us in action? Sounds like a plan, really. But if you ask for my humble opinion, your majesty, I prefer something slightly different...

I prefer to take your teddy bear, your cute innocent teddy bear, and tear it into a million pieces and just watch you crying and crying until you have no more tears left in your eyes. And then, I will grab your pretty cheeky juicy face and reach for your wet naïve eyes and rip them off their sockets so you cannot see a thing nor cry a single teardrop. How does that sound, huh? … you say you don't mind? But without your eyes, how the hell are you going to cry your ass out? OK then, since it's fine by you, it's just wonderful by me. Now let's get started because, honestly, I am not the patient kind of pervert.

Gimme your teddy little girl, and I promise I won't call your mommy to come and get you, nor your daddy. Not even your so precious friends you abandoned back home. You are on your own now. And this is how a real world looks like. Trust me princess; you're gonna love it.”

ritalin